Τελικά, ποιός φοβάται τη δραχμή;

Πίνει το ευρώ ανθρώπινο αίμα; 
Δεν είναι απάνθρωπο να σκοτώνεις ανθρώπους για να κρατήσεις ένα νόμισμα; Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι μας οδηγούν στη δραχμή και μας μετατρέπουν σε αντιευρωπαϊστές;

του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

andrikakis@patris.gr

Αν για να μείνουμε στο ευρώ και την ευρωζώνη θα πρέπει,

 Να καταλύσουμε τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα.

Να παραδώσουμε τη διακυβέρνηση της χώρας σε ξένους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.

Να μεταφέρουμε στα χέρια των δανειστών ή να ξεπουλήσουμε τη δημόσια περιουσία, ακόμη και τα κτίρια που στεγάζουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία.

Να ευτελίζουν καθημερινά την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας.

Να κόβουμε (χωρίς ντροπή) 82 εκατομμύρια ευρώ από το εισόδημα των ατόμων με ειδικές ανάγκες και να φορολογούμε τους (πρώτους φοροδιαφεύγοντες) Έλληνες εφοπλιστές μόλις με 80 εκατ., τους ίδιους που εξαιρούμε από το χαράτσι της ΔΕΗ.

Κάθε τρεις μήνες να μας εκβιάζουν με νέα μέτρα.

Κάθε μέρα να χάνουν τη δουλειά τους 1.000 Έλληνες.

Κάθε μέρα ν’ αυτοκτονούν άνθρωποι από τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι, να χάνουν κάθε μήνα μέρος του εισοδήματός τους, μέχρι σχεδόν να μηδενιστεί.

Οι Έλληνες να εργάζονται χωρίς ασφάλιση, απλήρωτοι επί μήνες.

Το όριο φτώχειας στην Ελλάδα να κατέβει κάτω από τα 300 ευρώ.

Οι νέοι να φεύγουν μαζικά στο εξωτερικό, δημιουργώντας ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα.

Να διαλύσουμε το σύστημα υγείας και να πεθαίνουν άνθρωποι έξω από την πόρτα των νοσοκομείων ή μέσα σ’ αυτά επειδή δεν υπάρχουν γιατροί ή υγειονομικό υλικό.

Να πληρώνουμε 25 ευρώ για να «νοικιάσουμε» κρεβάτι στα δημόσια νοσοκομεία, ενώ την ίδια ώρα η είσοδος στα καζίνο από 16 ευρώ μειώνεται στα 6, άρα ο τζόγος θεωρείται πιο σημαντική υπόθεση από την υγεία του ανθρώπου.

Να διαλύσουμε το σύστημα της παιδείας, να κάνουμε τα Ελληνόπουλα φτωχά σε γνώση, άρα φτωχά σε διανοητική κρίση.

Τα Ελληνόπουλα να λιποθυμούν από την πείνα στο φτωχό σχολειό.

Να χαρίζονται στις τράπεζες κάθε μήνα μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, απ’ αυτά που περικόπτονται από τους Έλληνες (από το νέο «δάνειο» θα πάρουν και πάλι τουλάχιστο 25 δισ.).

Να μας εκβιάζουν με νέα μέτρα πριν καν έλθει η αιματοβαμμένη δόση – που ούτως ή άλλως πάει στις τράπεζες και στους δανειστές τοκογλύφους.

Να κλείνουν τα καταστήματα στην αγορά και στη θέση τους ν’ ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια, 

Και παρ’ όλα αυτά,

Η ύφεση της οικονομίας να τραβά την ανηφόρα, φτάνοντας κάθε μήνα ή τρίμηνο σε ύψη πανευρωπαϊκού ρεκόρ. Τώρα φτάσαμε στο 7,2% και η οικονομία μας είναι σε απόλυτους αριθμούς του 2001!

Το πολιτικό σύστημα που μας έφερε με πρώτιστη ευθύνη δική του μέχρι εδώ, να δίνει μάχη για να κρατήσει τα προνόμιά και τη θέση του, χωρίς να ματώνει το ίδιο, ενώ παράλληλα πουλά τσάμπα μαγκιά στους Έλληνες, τους οποίους προφανώς θέλει υποτακτικούς, σαν και τα δικά του μέλη που απ’ αυτή τη βάρβαρη διαδικασία συνεχίζουν να κερδίζουν μαζί με τους κολλητούς, τους οποίους διευκολύνει ώστε να μην πληρώνουν φόρους από τα πολλά κέρδη τους.

Τότε τι το θέλουμε το ευρώ;

Δεν είναι απίστευτα μεγάλες θυσίες για ένα νόμισμα;

Δεν είναι άδικη θυσία να σκοτώνεις ανθρώπους για να κρατήσεις ένα νόμισμα, που ούτως ή άλλως δεν σου φέρνει καλά, παρά μόνο πόνο και αίμα;

Γιατί μας τρομοκρατούν μήπως χάσουμε το ευρώ;

Ποιος, υπό αυτές τι συνθήκες, θέλει να είναι σε μια Ευρώπη χωρίς Δημοκρατία, χωρίς κοινωνική αλληλεγγύη, χωρίς τον Άνθρωπο στο επίκεντρο;

Ποιος θέλει να είναι σε μια Ευρώπη που ο Άνθρωπος μπαίνει κάτω από την αδηφαγία των αγορών, δηλαδή των τραπεζών και των διεθνών τοκογλύφων, κρατικών και ιδιωτικών;

Κι τελικά, γιατί μας τρομοκρατούν με το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή ή ακόμη και της στάσης πληρωμών;  Ποιος φοβάται τη δραχμή, υπό αυτές τις συνθήκες; Ποιος φοβάται την πτώχευση, υπό αυτές τις συνθήκες;

Αφού οι πολλοί βιώνουμε ήδη τον τρόμο του ευρώ.

Αφού οι πολλοί βιώνουμε ήδη τον τρόμο αυτής της Ευρώπης.

Αφού οι πολλοί βιώνουμε ήδη τις συνθήκες πτώχευσης και θα τις βιώνουμε όλο και πιο οδυνηρά, για πολλά χρόνια, όσο συνεχίζουμε να επιτρέπουμε να έχει τη διαχείριση των πραγμάτων αυτό το πειθήνιο στους ξένους και «τσάμπα μάγκικο» στους Έλληνες πολιτικό σύστημα, κι όσο εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές τρομοκρατίας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιος το θέλει αυτό το ευρώ, που είναι βαμμένο με το αίμα χιλιάδων Ελλήνων, ποιος τη θέλει αυτή την Ευρώπη που θέλει φτωχούς και νεκρούς για να επιβιώσει και όχι φυσικά να δημιουργήσει;

Ποιος φοβάται τη δραχμή και την εθνική κυριαρχία; Γιατί προσπαθούν να μας διαμορφώσουν συνειδησιακές ψευδαισθήσεις ενοχής, αν μιλήσουμε για άλλες επιλογές, ή ψευδαισθήσεις τρόμου, αν κάνουμε τις άλλες επιλογές;

Δεν καταλαβαίνουν ότι ούτως ή άλλως με τις βάρβαρες πολιτικές μάς οδηγούν στη δραχμή και μας μετατρέπουν σε αντιευρωπαϊστές;

Δεν καταλαβαίνουν ότι με την πολιτική αυτή έρχεται μια ανεξέλεγκτη κοινωνική και ανθρωπιστική έκρηξη, που φυσικά δεν θα είναι καν εθνική; 

Γιατί όλα αυτά δεν γίνονται επειδή οι Έλληνες «τάφαγαν». Αν τιμωρούν τους Έλληνες επειδή τα έφαγαν, τότε γιατί βάζουν χέρι στους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς και τώρα ετοιμάζονται να τιμωρήσουν και τους Γάλλους;

Αν τιμωρούν τους «σπάταλους» Έλληνες (το «τεμπέληδες» που διακήρυτταν οι ίδιοι οι  Έλληνες κυβερνήτες (!) πλέον αποδείχτηκε μύθος) που διέλυσαν την οικονομία τους, τότε γιατί αρχίζουν να χτυπούν οι καμπάνες κινδύνου για τους «συνετούς Γερμανούς»; Ήδη, «απρόσμενα» αυξάνεται η φτώχεια στις μεγάλες και πλούσιες γερμανικές πόλεις. Χωρίς μάλιστα βάρβαρα  μέτρα όπως αυτά που επιβάλλει η χώρα τους στην Ελλάδα. Γιατί γίνεται τότε αυτό; Σημειώνεται ότι στη Γερμανία φτωχός θεωρείται όποιος έχει ατομικό εισόδημα κάτω των 848 ευρώ τον μήνα. Σκεφτείτε πόσοι Έλληνες φτώχυναν με την πολιτική που μας επέβαλλαν με αυταρχισμό, με αντιδημοκρατικό τρόπο.

Δεν πρόκειται για καμιά τιμωρία των κακών κι απείθαρχων Ελλήνων, λοιπόν.

Για τον νεοφιλελευθερισμό πρόκειται. Την πιο ακραία κι απάνθρωπη μορφή του ευρισκόμενου σε βαθειά κρίση καπιταλισμού. Που σαν ένας οικονομικός βρικόλακας, θέλει αίμα για να συνεχίσει να ζει.

Εμείς λοιπόν, απέναντι στα λόμπυ του αίματος και των νομισμάτων, ας προτάξουμε το «λόμπυ του Ανθρώπου».

Απέναντι στο «δίκαιο των δανειστών», ας προτάξουμε το δίκαιο του Ανθρώπου.

Ας προσπαθήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας. Ας μην το παρατήσουμε.

Για τα παιδιά και την πατρίδα μας.

Κι αν θεωρούμε την προσπάθεια αναποτελεσματική άρα άσκοπη, ας θυμηθούμε το λόγο του Μπέρτολτ Μπρεχτ:

 «Λες: Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Άκου λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι: Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.

Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Έλπιζες τι; Πως ο αγώνας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του.

Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.

Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη».</div>

http://www.cretalive.gr/opinions/view/telika-poios-fobatai-th-drachmh/48943