Ειλικρινά δεν έχω στερηθεί πολλά πράγματα αλλά γενικά απ’ τη ζωή μου, μου λείψανε αρκετά. Θα μου πεις τη ζωή σου εσύ την φτιάχνεις σύμφωνα μ’ αυτά που πάλεψες να έχεις, και άξιζες πραγματικά να τα’χεις. Σωστό κι αυτό. Αν όμως είσαι άπληστος και τα θες όλα δικά σου, τότε πάντα κάτι θα σου λείπει και θα είσαι πάντοτε δυστυχισμένος. Κι άπληστος υπήρξα ουκ ολίγες φορές όπως όλοι μας, και ακατάπαυστα σχεδόν. Όμως πάντοτε προσπαθούσα να ελέγξω την κατάσταση. Μέχρι εκεί που σε παίρνει έλεγα κι κάπου εκεί εξισορροπούσα.
Ένοιωσα αρκετές φορές και την αυταπάτη του εργαζόμενου: «Ε ρε να καθόμουνα», και σε καιρό «καθισιού αργά η γρήγορα είχα πρόβλημα με την αδράνειά μου. Η ανάγκη λοιπόν που σε κάνει να τρέχεις για το μεροκάματο, κατάλαβα ότι είναι μεγάλο πράγμα για τον άνθρωπο. Σε κρατάει δεμένο στη γη και δεν αεροβατείς. Γιατί αν δεν υπήρχαν τούτες οι ανάγκες λέω εγώ, θα ήμασταν όλοι μας λίγο - πολύ ψιλοσαλταρισμένοι. Τώρα γιατί τα γράφω άλλα αυτά. Από ανάγκη το κάνω. Τι άλλο να ’κανα να κάθομαι να κλαίω για όλα εκείνα που δεν έχω και μου λείπουνε; Δεν βγαίνει τίποτα κι έτσι. Τα πιτσιρίκια μόνο, θέλουν να τα έχουν όλα και συνέχεια ζητάνε.
Πάντοτε μια ισορροπία έψαχνα, κι ας ήξερα οτ’ ήταν δύσκολο για να την βρω. Κι εκεί που μια ζωή κάνω τον ακροβάτη να εξισορροπήσω τη ζωή μου, βαδίζοντας πάντα σ’ ένα τεντωμένο συρματόσκοινο, έρχονται τα «ρεμάλια», οι βολεμένοι οι «σκερδελέδες» της πολιτικής ζωής αυτής της χώρας, σώνει και καλά να κόψουν το σκοινί. Επάνω στα κεφάλια σας θα πέσω ρε ηλίθιοι. Μαζί μ’ εμένα θα «φουντάρετε κι εσείς.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου