"Ηταν μια εποχή που έβρεχε ανθρώπους στη γη..."

Ήταν μια εποχή
 Που από τα ανοιχτά παράθυρα
 Έβρεχε ανθρώπους στη γη.
 
 Έπεφταν αργά αργά
 εδώ ο ένας εκεί ο άλλος
 σαν μεγάλες γιγαντιαίες
 μα πάλι σταγόνες δεν μπορούσες να τους πεις.
 
 Έπεφταν αργά μα σταθερά
 
 Σ’ ένα πάρκο είδε η φίλη μου
 Δύο στη θάλασσα χαρίστηκαν στο κύμα
 Σ’ ένα νησί τον είδε να πέφτει η αδερφή του
 Καθ’ ένας με τον τρόπο του
 δεν είχε σημασία πώς
 Έπεφταν,
 αυτό μονάχα είχε σημασία
 
 Πώς να περιγράψεις την εποχή
 που έβρεχε ανθρώπους;
 Μαλακούς και σιωπηλούς ανθρώπους
 που έπεφταν άσπιλοι σαν χιόνι στη γη;
 
 Η πτώση τους
 άλλαζε τη μορφολογία του εδάφους
 σύσταση, σταθερότητα και υφή.
 Και όλα, όπως κι αν πατούσες,
 άρχισαν σιγά σιγά να γλιστράνε, να βουλιάζουν
 να σε τραβάνε προς τα κάτω.
 
 Μπορεί άραγε να σωθεί μια χώρα
 αν βρέχει έτσι συνεχώς;
 Ξεδιψάνε καλύτερα τα χωράφια;
 Έχει περισσότερη σοδειά;
 Έχουν καλύτερο φαϊ τα ζωντανά της;
 
 “It has to be done!
 It has to be done!”
 επαναλάμβαναν στεγνά οι Γερμανοί.
 «Για να σωθεί μια χώρα»
 αποφάνθηκαν οι αγορές, «πρέπει
 να βρέξει ανθρώπους».
 
 Κοίτα…
 Μαδρίτη, Λισσαβώνα, Αθήνα,
 Καστίλλη, Λεόν, Αραγονία
 Συνεχίζουν να πέφτουν...

[Aπό το "Ρέκβιεμ" της Άννας Αχμάτοβα - πηγή: tvxs.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr