Όταν μια κοινωνία συμπιέζεται, όταν κυριολεκτικά δολοφονείται, όταν καλείται να υποστεί καθημερινά έναν πρωτοφανή στον πλανήτη εξευτελισμό και μια ταπείνωση που όμοιά της δύσκολα μπορεί κανείς να ανασύρει από την ιστορία…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Και παρ όλα αυτά, αυτή η κοινωνία συνεχίζει να ανεβαίνει «ατάραχη» το δικό της Γολγοθά, με τα πιο αδύναμα μέλη της να πέφτουν καθημερινά από τα μπαλκόνια, τότε οι απαντήσεις που θα αναζητήσουν οι επόμενες γενιές, για το δράμα των πατεράδων τους, αποτελούν ήδη βαρύ φορτίο στους ώμους του καθένα από μας, και ως τέτοιο οφείλουμε να το σηκώσουμε.
Και οφείλουμε να το κάνουμε, όχι για να «στρογγυλέψουμε» τον πρωτοφανή κοινωνικό μας συμβιβασμό, αλλά για να μάθουν αυτά τα παιδιά τι πρέπει ν αποφύγουν, αν θέλουν να μοιάσουν στους παππούδες τους που έγραψαν ιστορία, και όχι σ αυτή τη γενιά (τη δικιά μας γενιά) που ανέχτηκε μια χούφτα δωσίλογους να γκριζάρουν την ιστορία, τη ζωή και την πατρίδα μας.
Είναι αυτή με την οποία ασχολούνται οι πολλοί. Και οι περισσότεροι από αυτούς επιμένουν να την κάνουν ακόμη ευκολότερη. Για όλους αυτούς η εύκολη λύση, είναι...
Να καταδεικνύουν την ταυτότητα των δολοφόνων. Μόνο που και αυτό το κάνουν πλημμελώς, γι αυτό και οι δήμιοι συνεχίζουν ανενόχλητοι και ατάραχοι το δολοφονικό τους έργο.
Οι δολοφόνοι έχουν ονοματεπώνυμο. Αλλά οι αφελείς επιμένουν να τους περιγράφουν μόνο με το βαφτιστικό τους. Εμφανίζονται ως δήθεν αμείλικτοι και ασυμβίβαστοι στο «αποκαλυπτικό» τους έργο. Στην ουσία αυτό που επιχειρούν είναι να συγκαλύψουν την ταυτότητα που έχει το πραγματικό εκτροφείο των δημίων.
«Δίνουν» το Γιώργο, τον Αντώνη, το Βαγγέλη το Φώτη και τα υπόλοιπα θλιβερά αναλώσιμα σ αυτό το θέατρο της ντροπής, ενώ ταυτόχρονα συγκαλύπτουν την πολιτική ταυτότητα, την πραγματική ταυτότητα, τη μοναδική ταυτότητα του συστήματος που χρησιμοποιεί αναλώσιμα και ανδρείκελα για να κάνει «σωστά» τη δουλειά του.
Το αποτέλεσμα???
Όταν το επώνυμο του δολοφόνου που είναι μοναδικό και ταυτοποιείται απόλυτα με το δράστη και το εγκληματικό έργο του, παραμένει κρυφό, τότε δεν τρομάζουν ούτε οι Γιώργηδες, ούτε οι Αντώνηδες, ούτε οι υπόλοιποι κομπάρσοι σ αυτό το σκηνικό του θανάτου, γιατί κανείς δεν απειλεί πραγματικά τη σκύλα που τους εξέθρεψε και τους αναπαράγει. Παραμένει αλώβητη. Και δε χρησιμοποιείται μονάχα ως ασφαλές καταφύγιό τους στα δύσκολα. Χρησιμοποιείται παράλληλα ως διαρκές πλυντήριο ανομιών, κοινωνικών δολοφονιών και εθνικών εγκλημάτων.
Και η επιλογή των δήθεν αναλυτών όπως και των «αποκαλυπτικών» αρθρογράφων να φτάνουν μέχρι εκεί που δεν κάνει τζιζ, δεν είναι τυχαία.
Είναι συνειδητή… Είναι κατευθυνόμενη… Είναι και εν πολλοίς επιβεβλημένη από το ίδιο το σύστημα και τους μηχανισμούς του, στα πλαίσια της στρατηγικής ελέγχου της συμπεριφοράς των μαζών.
Θέλετε ένα παράδειγμα???
Θυμηθείτε αυτά που όλοι μαζί έσουρναν στον Παπανδρέου ως πρωτεργάτη του δωσιλογισμού. Σωστά τα έσουρναν. Αλλά έμειναν εκεί… Αρκέστηκαν σ αυτά… Και αυτό ήταν το κόλπο.
Το αποτέλεσμα???
Ο πρωτεργάτης του δωσιλογισμού γκρεμίστηκε, αλλά ο δωσιλογισμός παρέμεινε ανέπαφος και συνεχίζει να θριαμβεύει.
Το ένα κεφάλι της Λερναίας Ύδρας κόπηκε, και στη θέση του φύτρωσαν τρία καινούργια κεφάλια των τριών Καρατζαφέρηδων, που δε διστάζουν να μοστράρουν ως εκπρόσωποι μιας αυξημένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Τυπικά τους ψήφισε ο λαός… Ουσιαστικά το χέρι αυτού του λαού, το κατηύθυναν όλοι αυτοί οι πολιτικοί τσαρλατάνοι της δήθεν αποκάλυψης που χρησιμοποίησαν τα τραβεστί αποκαλυπτήρια για να συγκαλύψουν τη μήτρα των δολοφόνων, που έριξε στην πιάτσα τα καινούρια της παιδιά, αποσύροντας το χρεοκοπημένο αναλώσιμο που ακούει στο όνομα ΓΑΠ.
Τι έγινε δηλαδή στην πράξη???
Αποσύρθηκε το αναλώσιμο που πλέον δυσκόλευε το έργο τους, αλλά η ίδια η ουσία της δολοφονικής πολιτικής όχι μονάχα δεν αποσύρθηκε, αλλά συνεχίζει να θριαμβεύει με τους ίδιους πραγματικούς δήμιους, και φυσικά με τα ίδια διαχρονικά θύματα.Μήπως κάνουμε λάθος???
Τι δεν αναδείχτηκε λοιπόν μέσα σ αυτό το καλοστημένο και τρισάθλιο σκηνικό???
Το πρώτο πράγμα που δεν αναδείχτηκε, είναι η πραγματική ταυτότητα της «μητέρας» πολιτικής που θριαμβεύει ανεξέλεγκτα στη μεταπολεμική Ελλάδα, και τα μπαστάρδια που αμόλησε (το σύνολο των επιμέρους της πολιτικών δηλαδή) καταδίκασαν αυτό τον τόπο στην αποβιομηχάνιση, τη στρεβλή και στοχευμένη «ανάπτυξη» προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων, και στη θεσμοθέτηση της ασύδοτης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ατιθάσευτης κοινωνικής αδικίας. Γι αυτό και ο καπιταλισμός στην κρατικομονοπωλιακή του μορφή έμεινε στο απυρόβλητο και κάποιοι αρκέστηκαν να πυροβολούν τα μνημόνια οδηγώντας την κοινωνία στον αποπροσανατολισμό και την αυτοπαγίδευση.
Το δεύτερο πράγμα που δεν αναδείχτηκε, είναι οι ολέθριες σχέσεις εθνικής υποτέλειας που καταδυνάστευσαν τη χώρα στα πλαίσια του ευρωζωνικού – ευρωενωσιακού οικοδομήματος, και που τον Φρανκενστάιν της τραπεζικής – χρηματοπιστωτικής του ενοποίησης, κάποιοι τον ανακαλύπτουν ξαφνικά, ενώ δεν αποτελεί παρά κομμάτι ενός επιτελικά οργανωμένου σχεδιασμού που ακούει στο όνομα Μάαστριχτ και που γι αυτό κανείς δε μιλά. Γι αυτό και την ανάγκη της άμεσης αποδέσμευσης από την εκβιαστική ληστοσυμμορία την αποσιώπησαν, και οι πολιτικοί υποκριτές επέλεξαν να συναγωνιστούν σε δηλώσεις υποτέλειας και αιώνιας αφοσίωσης στο ευρωενωσιακό ιδεώδες.
Το τρίτο πράγμα που δεν αναδείχτηκε, είναι το γεγονός πως τα πολιτικά ανδρείκελα που απομύζησαν τον τόπο, τη δημοκρατία, και δε δίστασαν ακόμη και να καταλύσουν τη συνταγματική νομιμότητα, δεν ήταν αυτόβουλα, αλλά υπηρέτες συγκεκριμένων συμφερόντων και λειτούργησαν ως προσκυνημένοι κλητήρες στην εξουσία τους, που είναι και η μόνη πραγματική. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πολιτικοί τζιτζιφιόγκοι και οι εντεταλμένοι τους στη δημοσιογραφία και το διαδίκτυο, αποσιώπησαν επιμελημένα το ζήτημα της πραγματικής εξουσίας, το από ποιόν εκπορεύεται, τα συμφέροντα ποιού εκπροσωπεί και για λογαριασμό ποιάς κοινωνικής κατηγορίας δουλεύει.
Και φυσικά το τέταρτο πράγμα που δεν αναδείχτηκε, είναι πως η ανατροπή αυτής της επικίνδυνης φαυλότητας που συνιστά πλέγμα εξουσιών και ως εκ τούτου δεν περιορίζεται σε μπακαλόχαρτα του μνημονίου, είναι μια διαδικασία που το αποτέλεσμά της θα κριθεί, όχι στο γήπεδο εκείνο που χειραγωγούν τα πραγματικά αφεντικά, αλλά στο πεζοδρόμιο της κοινωνικής εξέγερσης που θα ξέρει καλά τι καλείται να ανατρέψει άμεσα και τι είναι εκείνο με το οποίο θα το αντικαταστήσει.
Γι αυτό και από τη ρητορική όλων ετούτων των πολιτικών μπαγλαμάδων εξέλειπε παντελώς κάθε αναφορά στην οργάνωση της πάλης του λαού με στόχο την πραγματική εξουσία, που μόνο ο ασυμβίβαστος και στοχευμένος ξεσηκωμός του μπορεί να διασφαλίσει..
Σε αυτή την κατάφωρα αυτοκτονική διαδρομή, η Ελληνική κοινωνία παρέμεινε θεσμικά ανυπεράσπιστη και πολιτικά αποδυναμωμένη, από ηγέτες και πολιτικές ικανές να βάλουν φωτιά στο φυτίλι του δυναμίτη.
Η πολιτική Αριστερά που θα μπορούσε αντικειμενικά να παίξει αυτό το ρόλο ( το ρόλο δηλαδή του οργανωτή και του εμψυχωτή της λαϊκής εξέγερσης) στη μαχητική της συνάντηση με τον κοινωνικό της εαυτό, παρέμεινε προσκολλημένη στην καταγγελία των αυτονόητων, αλλά αυτό δε την έκανε διαφορετική από το μέσο πολίτη που δε του αρκούσε η καταγγελία για όλα αυτά που έτσι κι αλλιώς βίωνε. Γιατί αυτό που είχε πραγματικά ανάγκη, ήταν ο ηγέτης του ξεσηκωμού του.
Το ένα της κομμάτι – και αναφερόμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ – κατάφερε να χρησιμοποιήσει στοχευμένα την επικοινωνία της πολιτικής καταγγελίας, αλλά επί της ουσίας και τη φυσιογνωμία του έχει πρακτικά αποποιηθεί, και με αξιοζήλευτη προθυμία έχει ενταχθεί στη χορογραφία ανασύνταξης του πολιτικού συστήματος, ως καθοριστική συνιστώσα στην οποία μπορούν άφοβα να επενδύσουν οι χορογράφοι της Παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Η αντιπολιτευτική του στόχευση άρχισε ήδη να ξεφτίζει και να απογυμνώνεται ακόμη και από αυτή τη ρητορική δυναμική…
Ο προσανατολισμός του στους μαζικούς – κοινωνικούς αγώνες παραμένει μηδενικός…
Και συνεχίζει να αξιοποιεί την αναβαθμισμένη αριθμητικά πολιτική του παρουσία αναγορεύοντας έμμεσα τον εαυτό του ως Μεσσία, που όταν αναλάβει καθήκοντα κυβερνητικά, θα θεραπεύσει με το μαγικό του σκήπτρο τις πληγές που άφησε στο διάβα του ο πολιτικός Αρμαγεδδών.
Όλα όμως δείχνουν πως τα πανιά που φούσκωσε ο προεκλογικός αέρας, εχουν αρχίσει ήδη να ξεφουσκώνουν…
Για το ρόλο και τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο υπό ανασύνταξη πολιτικό σκηνικό, δείτε περισσότερα ΕΔΩ…
Από την άλλη μεριά το ΚΚΕ, εγκλωβισμένο πεισματικά στα διαχρονικά του ιδεολογήματα, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει ούτε καν τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους για την ικανότητά του να αποτελέσει εκτός από αποκούμπι στα δύσκολα, την ατμομηχανή των καταλυτικών πολιτικών αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος.
Τα μέλη του και οι οπαδοί του, ήταν και παραμένουν το ζωντανό και μαχητικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, που ξέρει να ρίχνεται στους αγώνες με αυταπάρνηση, όταν όλοι οι υπόλοιποι απλά φλυαρούν, η ηγεσία του όμως αποδείχθηκε αντικειμενικά κατώτερη των περιστάσεων, αφού δεν μπόρεσε και ενδεχομένως δε θέλησε εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα ιδεολογήματά της, να το αναγορεύσει σε πρωταγωνιστή των πολιτικών διεργασιών.
Οι κριτικές διατυπώσεις κατά την εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, ήταν σαφώς ένα ενθαρρυντικό βήμα. Θα αφυδατωθεί όμως μέσα στο χρόνο η όποια του δυναμική, αν δε συνοδευτεί από μαχητική στάση των ίδιων του των μελών, ικανή να επιβάλει την αναγκαία στροφή σε στοχευμένη πολιτική δράση που δε θα εξαντλείται στη γνωστή και πεπατημένη παραδοσιακότητα, και που θα τολμήσει να υπερβεί τα ιδεολογήματα που αφυδατώνουν από το ουσιαστικό της περιεχόμενο την ιδεολογία, και οδηγούν σε πολιτικά τερατουργήματα όπως για παράδειγμα η λαθρολαγνεία, η τα φαινόμενα της αυτοκτονικής πολιτικής περιθωριοποίησης σε ένα δραστικά τροποποιημένο πολιτικό σκηνικό.
Έτσι αυτός ο πολυπόθητος ξεσηκωμός που δεν ήρθε ποτέ – ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές – και που κακά τα ψέμματα με την Αριστερά απούσα είναι αδύνατον να οργανωθεί, τρομοκρατεί ακόμη και ως ιδέα, ακόμη και ως πιθανή εξέλιξη, και τα πολιτικά ανδρείκελα και τους μηχανισμούς καταδυνάστευσης της Ελληνικής κοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως οι υπάλληλοι των εφοριών ζητούν αυξημένη αστυνομική προστασία φοβούμενοι ένα βίαιο ξέσπασμα των πολιτών που εν πολλοίς θα είναι και ανεξέλεγκτο.
Η «φούσκα» του «εθνικισμού»…
Μπορεί να έγινε «της μοδός» στην πολιτική φλυαρία των κάθε λογής πολιτικών γυρολόγων που επιχειρούν όψιμα να αναγορευθούν σε θεωρητικοί του εκφραστές, αλλά το δόλιο όσο και επικίνδυνο ρόλο του που απειλεί ευθέως την Ελληνική κοινωνία, είναι χρέος όλων να τον αποκαλύψουμε ανοίγοντας σταθερό μέτωπο με το επικίνδυνο συνονθύλευμα αντιλήψεων που τον διακατέχει.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου