Από την επίσκεψη στη Χαλυβουργία των αλληλέγγυων κατοίκων του Ζωγράφου

Παραμονές Χριστουγέννων μια μικρή αντιπροσωπεία επισκεφτήκαμε τους απεργούς στην Ελληνική Χαλυβουργία, για να τους επιδώσουμε το αποδεικτικό κατάθεσης και να τους ενημερώσουμε για την θεατρική παράσταση που δόθηκε από το θέατρο ΣΤΟΑ και αλληλέγγυους κατοίκους του Ζωγράφου προς οικονομική ενίσχυσή τους.

Για περίπου μία ώρα βρεθήκαμε να συνομιλούμε με το προεδρείο του σωματείου, βασικά να ακούμε. Να ακούμε για τον αδίστακτό βιομήχανο που όταν σημειώνεται κάποιο εργατικό ατύχημα, το πρώτο μέλημα του είναι να μην σταματήσει η παραγωγή, για το θράσος του όταν στη χήρα του νεκρού εργάτη που πρόσφατα έγινε το δικαστήριο, απάντησε πως «ο σύζυγος σου σκοτώθηκε στις 13 του μήνα, εμείς καταβάλαμε ολόκληρο το μηνιάτικο, από εδώ και πέρα με την ασφαλιστική». Μας είπαν για τα σχέδια του βιομηχάνου, για τους τόνους αδρανούς υλικού που συσσωρεύει δίπλα στην Καβάλας, μας είπαν και άλλα που λίγο πολύ μπορείτε να διαβάσετε σε διάφορες συνεντεύξεις τους.

Μας είπαν για τους «συναδέλφους» τους διοικητικούς, που δρουν προβοκατόρικα και ως τσιράκια της εργοδοσίας. Για τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν. Μας είπαν για τις 7 επισκέψεις τους στο εργοστάσιο του Βόλου. Μας είπαν για τους ρουφιάνους – δημοσιογράφους των περισσοτέρων ΜΜΕ που πατάνε το πόδι τους μετά από ένα και πλέον μήνα απεργία και για να θάψουν την απεργία.

Μας είπαν για την αλληλεγγύη του κόσμου. Που χωρίς αυτήν δεν θα άντεχαν τόσο. Για τις συναυλίες και τους χιλιάδες λαού που είχαν κλείσει την Καβάλας για χιλιόμετρα. Για τα τρόφιμα και την υλική βοήθεια που δεν σταματάει να καταφθάνει.

Μας είπαν και άλλα πολλά. Αλλά είδαμε και άλλα που δεν μας είπαν. Είδαμε την αποφασιστικότητα τους και το πείσμα τους. Είδαμε έναν πρόεδρο που το σέβονται και τον ακούν όλοι οι εργαζόμενοι. Όχι γιατί τους τάζει φιλοδωρήματα, αλλά γιατί είναι μέσα στη φωτιά μαζί με αυτούς, γιατί έχει ήδη αρχίσει την συλλογή εξώδικων και διώξεων από τη διοίκηση, γιατί πρώτου αυτουνού, παίζεται το κεφάλι του.

Είδαμε και τον τρόπο οργάνωσής τους. Ακούσαμε λίγες και απλές κουβέντες μα που τις εφαρμόζουν με ατσάλινη πειθαρχία και μεγάλη αποτελεσματικότητα.

Αποχαιρετιστήκαμε συμφωνώντας πως θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μα αυτή τη φορά θα είμαστε περισσότεροι. Γιατί μία ώρα «μάθημα» στην πύλη του εργοστασίου, ισοδυναμεί με δεκάδες ώρες σε συνελεύσεις και ανούσιες συζητήσεις.
http://zografoubloging.wordpress.com/

Διαβάστε επίσης από το μπλογκ του φίλου Οικοδόμου: 

“Ελληνική Χαλυβουργία”: 60 μέρες. Μια μεγάλη απεργία, μια ιστορία (εικονογραφημένη)