O Ολάντ και η σοσιαλδημοκρατία του έρωτα

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

H μόνη σοβαρή απάντηση στο γιατί ήρθε ο Ολάντ στην Ελλάδα είναι γιατί του κάνει καλό στις δημοσκοπήσεις. 

Η εμπλοκή του Γάλλου Προέδρου στην ελληνική διαπραγμάτευση και μάλιστα με μια πιο «φιλική» στάση και το να «βγάζει γλώσσα» στους Γερμανούς, δίνει πόντους
δημοφιλίας στον Ολάντ, ο οποίος εξανέμισε πολύ γρήγορα το πολιτικό του κεφάλαιο εν μέσω στασιμότητας στη γαλλική οικονομία και ροζ σκανδάλων του ίδιου. 

Πριν από την εμπλοκή του στην ελληνική διαπραγμάτευση ο Ολάντ είχε αρχίσει να μοιάζει στα μάτια των συμπατριωτών του σαν τον «Λουί ντε Φυνές» της πολιτικής. Κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή, του ήρθε ως από μηχανής Θεός ο … Τσίπρας.

Συνεπώς μην περιμένετε πως θα υπάρξει από την επίσκεψη κάποιο «δια ταύτα» με πρακτικό ενδιαφέρον. Ο Ολάντ θα μας χτυπήσει φιλικά την πλάτη για να «συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις» και θα πει άλλη μια φορά πως όταν έρθει η ώρα της διαπραγμάτευσης του χρέους «η Γαλλία θα είναι δίπλα σας». Αυτά…

Γι αυτό άλλωστε και το ειδησεογραφικό ενδιαφέρον της επίσκεψης επικεντρώνεται στο μενού του χθεσινοβραδινού δείπνου στο Προεδρικό και στη βόλτα στο Γκάζι που πήγαν αμέσως μετά Τσίπρας και Ολάντ, με παρέα «καλλιτεχνική», του Λαζόπουλου συμπεριλαμβανομένου.

Η «καλή ζωή» είναι αλήθεια πως προκάλεσε πολλούς πονοκεφάλους μέχρι σήμερα στον Ολάντ αλλά δεν λέει να την απαρνηθεί. Είναι στο “DNA” της σοσιαλδημοκρατίας. Θυμάμαι όταν μόλις είχα επιστρέψει από τις ΗΠΑ και ξεκίνησα τη συνεργασία μου με κορυφαίο υπουργό του ΠΑΣΟΚ που βρισκόταν τότε στην ακμή της δόξας του, μού είπε επί λέξει: « Εμείς οι σοσιαλιστές γ@μ@με… Ξέχνα τα μονογαμικά των Washingtonians τώρα…».

Η «σοσιαλδημοκρατία του έρωτα» ωστόσο είναι καλή, όταν τα πράγματα πηγαίνουν από μόνα τους. Όταν τα πράγματα βρίσκονται στο σημείο που βρίσκονται σήμερα, με τις τράπεζες να παραμένουν επί της ουσίας κλειστές, την αγορά να αναστενάζει και τα νοικοκυριά να βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, τότε η «καλή ζωή» της σοσιαλδημοκρατίας δεν ξέρω κατά πόσο είναι η σωστή απάντηση.

Υπό αυτή την έννοια, ο Τσίπρας επικοινωνιακά δεν κερδίζει τίποτα από την επίσκεψη. Ούτε επενδυτικά έχει να περιμένει κάτι. Μένει μόνο μια αόριστη πολιτική υποστήριξη, η οποία θα δούμε κι αυτή πως θα εκφραστεί…

Τότε θα μου πείτε, γιατί σήκωσε ο Καμμένος 3 Μιράζ να συνοδεύουν το αεροπλάνο του Ολάντ, με κόστος 30.000 ευρώ/ώρα; Μα, για να πει το αυτονόητο: «Είμαστε καλοί πελάτες».

http://www.rizopoulospost.com/