1934: Πλημμύρα - Μάρκος Βαμβακάρης (βίντεο)

Τα κούφια λόγια για τον πόνο των πληγέντων της εκάστοτε πλημμύρας και ο μόνος που φταίει, ο Θεός που βρέχει

Γράφει ο Κώστας Ζουγρής

Όσα χρόνια ζούμε μετά από κάθε μεγάλη βροχόπτωση ακούμε από το κράτος και τους υπεύθυνους τα ίδια κούφια
λόγια υποκρισίας για τον πόνο τους και την συμπαράσταση στους πληγέντες, για τα βουλωμένα φρεάτια, τα μπαζωμένα ρέματα, την παράνομη δόμηση κανείς δεν φταίει, μόνο ο Θεός που βρέχει.

Η φύση τιμωρεί πάντα αυτούς που αδιαφορούν για το περιβάλλον και η χώρα μας δυστυχώς κατοικείται σε μεγάλο ποσοστό από ανθρώπους που δεν το σέβονται είτε πρόκειται για θάλασσα, παραλίες, ρέματα, ποτάμια, βουνά.

Πέρυσι η πλημμύρα είχε έλθει αν δεν κάνω λάθος, στις 25 Οκτωβρίου.



Ακούστε το αγαπημένο τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα όπως το επέλεξε στο βιβλίο μας Τα τραγούδια των Ελλήνων ο Γιάννης, είναι ηχογράφηση του 1934 πριν 81 χρόνια και μιλάει για τα ίδια πράγματα στις ίδιες περιοχές με αυτές που επλήγησαν και σήμερα, η απόλυτη ξεφτίλα.

Με τη(ν) φετεινή πλημμύρα, βρε
Όρη και βουνά επήρα
Είδα μάνα να φωνάζει, βρε
Και βαρειά ν’ αναστενάζει

Το μωρό, το μικρό, το παιδί μου
Σώσε μου το και πάρ’ τη ζωή μου

Έπεσα για να το σώσω, βρε
Κόντεψα να μη γλιτώσω
Με παρέσυρε το ρέμα, βρε
Μάνα μου δεν είναι ψέμα.

Μεσ’ το ρέμα κολυμπούσα, βρε
Να το σώσω δε(ν) μπορούσα
Μόλις βγήκα στη στεριά
Δυο παιδιά και μια γριά.

Σ’ ένα δέντρ’ ανεβασμένοι, βρε
Εγλυτώσαν οι καϋμένοι.

Περιστέρι και Μοσχάτο, βρε
Τα `καν’ όλα άνω κάτω.

Καμίνια και Αγιά Σωτήρα, βρε
τα `πνιξ’ όλα η πλημμύρα.

Ο Γιάννης τότε έγραφε: Ένα μονολιθικό μπασοκίθαρο , το μινιμαλιστικό θέμα στο μπουζούκι και κάτι εφιαλτικά κρουστά (μάλλον ποτηράκια) μαζί μ' αυτούς τους εκπληκτικούς στίχους θα μεταφέρουν στην αιωνιότητα ολοζώντανη την εικόνα μιας ακόμα τρομερής πλημμύρας που είχε παρασύρει εκείνη την εποχή ολόκληρους φτωχομαχαλάδες, καλύβες και ανθρώπους.

Ένα ντοκουμέντο γεγονότων, συναισθημάτων και σκέψεων (όπως κάθε μεγάλο έργο τέχνης).
Ηχογράφηση που παγιδεύει την απελπισία, τη δύναμη και την ομορφιά των ανθρώπων που μαζεύτηκαν σε ένα τεκέ για να ελευθερωθούν έστω και για λίγο από τα δίχτυα της υλικής τους φτώχειας κάνοντας την τραγούδι.

Ηχογράφηση που υπενθυμίζει στους σύγχρονους νεκροθάφτες του λαϊκού μας τραγουδιού, παραγωγούς, στυλίστες, μάνατζερς, κομμωτές, υπαλλήλους, συνθέτες και στιχουργούς, προμότερς, δημοσιογράφους κλπ.) τη βλακώδη ανυπαρξίας τους.

** Αυτοί που χάθηκαν στα 27...
Κώστας Ζουγρής: Συγγραφέας, μουσικός παραγωγός, συνδημιουργός του site #apotis4stis5, κατέχει μαζί με τον Γιάννη Πετρίδη το παγκόσμιο ρεκόρ της μακροβιότερης καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής Άπό τις 4 στις 5 στο Α΄ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της ΕΡΤ.

http://news247.gr/