Παραφροσύνη; Οχι, η κυρά Φροσύνη!

Είκοσι (μετρημένοι σε πλήθος φωτογραφιών) αντιεξουσιαστές (ας τους ονομάσουμε έτσι για την οικονομία της συζήτησης, διότι πολλοί, ανάμεσά τους και η ταπεινότης μου, αδυνατούν να καταλάβουν την ακριβή έννοια αυτού του όρου) - είκοσι αντιεξουσιαστές λοιπόν μπούκαραν προχθές στο προαύλιο της Βουλής, στάθηκαν έξω από μια από τις πόρτες της, ύψωσαν πανό (αλληλεγγύης σε φυλακισμένους απεργούς πείνας), φώναξαν τα συνθήματά τους, πέταξαν τις προκηρύξεις τους, απήλθαν - και άρχισε ο Τρωικός Πόλεμος!

Το έλασσον στέφθηκε μείζον και στην ποδιά του άρχισαν να σφάζονται παλληκάρια - κυβερνητικά, αντικυβερνητικά, ενδοκυβερνητικά κι ένα διερχόμενο περιστέρι που το πήρε άδικα ο χάρος. Πόλεμος,       

και την επόμενη μέρα τα «Νέα» του ΔΟΛ κυκλοφόρησαν μπαρουτοκαπνισμένα με την πρώτη τους σελίδα σε «κατάσταση πολιορκίας» - όλη η γλίτσα και η ευτέλεια της μεταπολιτευτικής πασοκιάς σε όλο τους το μεγαλείο.

Το γκροτέσκ σ’ όλην αυτήν την ιστορία είναι ότι η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην πρώτη της δομική κρίση (με τη μετάθεση υπουργείων σε υπουργεία) όχι εξαιτίας της σύγκρουσής της με τη Διαπλοκή ή με την κυρία Μέρκελ ή με τους εφοπλιστές (λέμε τώρα), αλλά εξαιτίας της (μη) σύγκρουσής της με 18 αντιεξουσιαστές (διότι στο μεταξύ οι δύο την είχαν κάνει απ’ τον πεδίον της μάχης με τους δωρικούς κίονες στο πρόστεγο μιας απ’ τις πόρτες της Βουλής, ψάχνοντας για ιωνικούς - που, ως γνωστόν, είναι πιο ύπουλοι και καθεστωτικοί).

Το αποκαρδιωτικό σ’ όλην αυτήν την ιστορία ήταν ότι οι αντιεξουσιαστές που κατέλαβαν ένα σκαλοπάτι και τριάντα δυο πλακάκια στα πέριξ μιας θύρας ήταν μάλλον προχωρημένης ηλικίας, λίγο κάτω και λίγο πάνω απ’ τα τριάντα, ευπρεπώς ενδεδυμένοι και προσηνείς (μάλλον περνάει κρίση το κίνημα). Κι όχι μόνον, αλλά τα τέρατα αυτά (αντιεξουσιαστές όταν έχει ο Θεός την εξουσία, αντιεξουσιαστές κι όταν την έχει ο Διάβολος - ήγουν, κάργα συνεπείς), αφού δεν ασχημόνησαν επί ουδέναν, διελύθησαν ησύχως. Μεγάλη ταραχή στην κυβέρνηση:μας την έπεσαν ή τους διαλύσαμε;Μεγάλη ταραχή, συντρόφισσες και σύντροφοι, διότι από αλλού το περίμενε η κυβέρνηση (απ’ την αντίδραση) κι από αλλού της ήρθε (από «συντρόφους που έχουν πάρει λάθος δρόμο»)!..

Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται και το πρόβλημα. Από την πρώτη μέρα που η κυβέρνηση ανέλαβε τη διακυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα μπαράζ καταλήψεων,βανδαλισμών και βεβηλώσεων. Είκοσι-τριάντα κάθε φορά άτομα μπουκάρουν σε ραδιοσταθμούς, πανεπιστήμια, γραφεία κομμάτων, τα καταλαμβάνουν, τα βανδαλίζουν και ύστερα απέρχονται για νέα κατορθώματα, αποκεφαλισμούς αγαλμάτων, μαυρίσματα προσόψεων και άλλα επαναστατικά του γλυκού νερού.

Ας απαριθμήσουμε ορισμένες ενέργειες (κοινώς «δράσεις») ενδεικτικώς: κατάληψη του ραδιοσταθμού 105,5 Στο Κόκκινο, κατάληψη Νομικής, κατάληψη των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου, επίσκεψη στη γειτονιά του κ.Τσίπρα και αναγραφή συνθημάτων στους γύρω δρόμους. Οχι, δεν πρόκειται γιασκαστές προβοκάτσιες, αλλά για τους ναύτες της Κροστάνδης που έχουν βγει στους δρόμους με τις κατσαρόλες για να καταλάβουν τα Παλαιά Ανάκτορα - παράρτημα Κυψέλης.

Ας σοβαρευτούμε, αν και δεν το βλέπω εφικτό για τα επόμενα εκατό χρόνια (τα πρώτα εκατό εκ των οποίων θα είναι δύσκολα), δεν πρόκειται γιαδιαδηλώσεις πολιτών, αλλά για ντου ταγμάτων εφόδου. Διαδήλωση πολιτών ήταν αυτή που έκαναν χθες οι συνταξιούχοι - αυτό είναι μείζον θέμα και για αυτό θα έπρεπε να έχει πάθει τεταρταίο πυρετό η κυβέρνηση. Επαθε όμως με τοέλασσον,

διότι για αυτήν είναι μείζον. Κι εξηγούμαι. Χρόνια τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαιπωρείται από μια αχίλλειο πτέρνα που τον καθιστά τρωτόν στους μπαχαλάκηδες και τις προβοκάτσιες που του σκαρώνουν. Ενώ η Αριστερά στο σύνολό της, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ουδεμία σχέση έχει με την τρομοκρατία,ενώ όλα τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσουν και επαναδιακηρύσσουν το ίδιο, ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνος αυτός, στοχοποιείται απ’ τη Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ, τη Διαπλοκή και την προπαγάνδα της για ανοχή (ακόμα και αρωγή), αν όχι της τρομοκρατίας, αλλά του «χώρου» που την υποστηρίζει.

Τι όμως είναι η εν Ελλάδι τρομοκρατία; είναι η φασιστική δράσηοργανώσεων όπως η 17 Ν, που στο όνομα του λαού διέπραττε στυγνές δολοφονίες. Και είναι επίσης η διάδοχη, νεότερη τρομοκρατία των νιχιλιστών της ελεεινής μορφής που ενεργούν ούτε καν στο όνομα του λαού, αλλά της πάρτης τους. Ολα αυτά έχουν τόσο σχέση με την Αριστερά, όση η μισανθρωπία, ο δόλιος φόνος και η φασιστική αλαζονεία.

Ομως, γύρω από αυτό το σκοτεινό (είτε φασιστικό, είτε μηδενιστικό)έκτρωμα, με το οποίο ουδεμία σχέση έχει η Αριστερά, έχουν σχέση άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να έχουν μια ιδιοτελή σχέση με την Αριστερά. Είτε για να «καλύπτονται» και να «χάνονται» στις παρυφές της, είτε για να τηνεκμεταλλεύονται. Να εκμεταλλεύονται τον ανθρωπισμό της, τις καλές προθέσεις ορισμένων απ’ τους ανθρώπους της.

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια κι έχει βρομίσει.

Ενα αμάλγαμα ανθρώπων που κινούνται μεταξύ «εκσυγχρονισμού» κι αναρχισμού, με ΜΚΟ και άκρες στα ΜΜΕ, συναπαρτίζουν (συνήθως αλληλομισούμενοι) τον «χώρο» που με τη σειρά του κινείται γύρω απ’ τον σκληρό πυρήνα της τρομοκρατίας. Ενας χώρος θολός, διαβρωμένος απ’ τις κρατικές υπηρεσίες, που βρίθει «γνωστών αγνώστων», πάντα ασύλληπτων (μόνον τα χρήσιμα κορόιδα συλλαμβάνονται ή οι στυμμένες λεμονόκουπες). Ενας χώρος που διασυνδέεται το ίδιο και με το οργανωμένο έγκλημα και με την κρατική εξουσία.Που πάντα προβοκάρει την Αριστερά, διαλύοντας διαδηλώσεις, καίγοντας την Αθήνα (όπως στη Μαρφίν), κατατρομοκρατώντας τους πολίτες.

Εχει δίκιο λοιπόν να ταράζεται η κυβέρνηση όχι απ’ τους είκοσι «διαδηλωτές» που την έχουν στήσει μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, αλλά απ’ αυτό το μπαράζ των καταλήψεων και των βανδαλισμών, που πιθανόν να προοιωνίζονται κάποια μεγάλη προβοκάτσια.

Το ερώτημα «ποιος ωφελείται» προβάλλει πάντοτε αμείλικτο. Ποιος θα ωφεληθεί αν κάποιος απ’ τους απεργούς πείνας πεθάνει; (Ο θεός να βάλει το χέρι του, διότι τίποτα δεν εξιλεώνει τον χαμό μιας ζωής). Ποιος θα ωφεληθεί αν κάψουν πάλι οι μπαχαλάκηδες την Αθήνα; Η κυβέρνηση της Αριστεράς; ή μήπως η ακροδεξιά του κ. Σαμαρά και το ναζιστικό τέρας του κ. Μιχαλολιάκου;

Πόσες φορές πρέπει να τα πάθουμε για να μάθουμε;

ο Στάθης στον Ενικό