Ο κ. Τσίπρας δεν πρόκειται να γίνει «ο βασιλιάς του γονάτισε»...

Ο εκλεκτός του κ. Σουλτς για συγκυβερνήτης με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ σφάξει τον μισό εαυτόν του, κ. Σταύρος Θεοδωράκης ανίπταται σε ακόμα υψηλότερες σφαίρες πολιτικής - θα έλεγα, πλανητικών αξιώσεων.

Προτείνει για 38η φορά τη δημιουργία ενός φιλοευρωπαϊκού μετώπου. Προφανώς με όλα εκείνα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα που δεν βρήκαν ούτε μία λέξη για να ψέξουν τη βάναυση ανάμειξη του (κάθε) κ. Σουλτς στα εσωτερικά μας, όταν μας υποδείκνυε τη σύνθεση της κυβέρνησης που θα ήθελε να έχουμε. Το ίδιο το Ποτάμι πρώτο θα έπρεπε να έχει εκφράσει τη δυσφορία του για αυτήν την πολιτική βαρβαρότητα του κ. Σουλτς! Πλην όμως,

και το Ποτάμι, και το ΠΑΣΟΚ, και η Ν.Δ. (καλά, το ΚΚΕ είναι αλλού), κόμματα μαθημένα στον ραγιαδισμό τους, ουδόλως αισθάνθηκαν την ανάγκη να δείξουν κάποια ενόχληση για υποδείξεις που ούτε κατοχικές δυνάμεις συνηθίζουν.

Ομως το ενδιαφέρον στην πρόταση Θεοδωράκη για «φιλοευρωπαϊκό μέτωπο» είναι ακριβώς ο ετεροκαθορισμός της, που όχι μόνον απηχεί τον πιοπτωχοπροδρομικό ευρωλιγουρισμό, αλλά και παραπέμπει στις πιο ένδοξες των παραδόσεων του νεότερου ελληνισμού, όταν την πολιτική του συγκρότηση χαρακτήριζαν το φιλοαγγλικό κόμμα, το φιλογαλλικό κόμμα και το φιλορωσικό κόμμα. Πράγματι είναι

κάτι το «νέον» στην πολιτική ζωή το Ποτάμι, πράγματι η νεωτερικότης του πάει αγκαλιά με τον πιο αρχετυπικό παλαιοκομματισμό. Πράγματι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» και όντως ο φιλοευρωπαϊσμός που μας ενώνει είναι ένα και το αυτό για τις τράπεζες και τους εργάτες, για τις πολυεθνικές και τους γεωργούς.

Εν τέλει αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι «ψεκασμένοι»; Αυτοί που με ιταμή φαυλότητα και ρατσιστική αγριότητα χλευάζει ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ή αυτός ο ίδιος;

Καλημέρα σας! Οταν οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκοβαν μισθούς και πετσόκοβαν συντάξεις, το ΠΑΜΕ έκανε τις κινητοποιήσεις του (που δυστυχώς ουδέν απέδωσαν), αλλά στο υπουργείο Εργασίας δεν είχε μπουκάρει. Τώρα που η νέα κυβέρνηση αρχίζει τις συζητήσεις για να προσπαθήσει τα ακριβώς αντίθετα, το ΠΑΜΕ μπούκαρε στο υπουργείο Εργασίας.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι έτσι το ΠΑΜΕ με τον μονόλογό του άνοιξε διάλογο με εκείνους που αρνείται κάθε διάλογο, αλλά αν το έλεγε, απλώς θα παραδοξολογούσε. Διότι απλώς το ΠΑΜΕ μπούκαρε, μίλησε, ακούστηκε και απήλθε, χωρίς το ίδιο να ακούσει κανέναν άλλον. Και γιατί όμως να ακούσει, εφόσον γνώριζε τις απαντήσεις τους εκ των προτέρων; Γνώριζε και γνωρίζει καλά ότι οι πουλημένοι της νέας κυβέρνησης αρχίζουν τη συζήτηση για την επαναφορά των 751 ευρώ, προκειμένου να μεταθέσουν το ζήτημα για αργότερα. Το ίδιο και για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή ό,τι άλλο απ’ τις εργασιακές κατακτήσεις μακέλεψαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

Τα πράγματα είναι απλά: όταν η Δεξιά πετσόκοβε τα εργασιακά, το ΠΑΜΕ δεν μπούκαρε στο υπουργείο, Δεξιά ήταν, τι να περιμένεις; Οταν όμως η Αριστερά άρχισε την προσπάθεια να ανατάξει τα πράγματα, το ΠΑΜΕ μπούκαρε στο υπουργείο γιατί αυτή η Αριστερά δεν είναι αρκετά Αριστερά, δεν είναι καν Αριστερά και φλομώνει τον λαό με τις τζάμπα προσπάθειες που κάνει.

Με έναν λόγο, το ΠΑΜΕ δεν έχει τίποτα να περιμένει ούτε απ’ τη Δεξιά, ούτε απ’ την Αριστερά, απλώς στην περίπτωση της Αριστεράς μπουκάρει στο υπουργείο.

Παραδόξως όμως (που παράδοξο δεν είναι), την ίδια επιμονή με τα εργασιακά-ασφαλιστικά (με την ανάποδη βεβαίως λογική από εκείνην του ΚΚΕ) δείχνουν και οι «θεσμοί», όταν επιμένουν στην περαιτέρω μείωση και σφαγή των μισθών και των συντάξεων.

Κι έτσι, αυτοί οι δύο τομείς, εργασιακά-ασφαλιστικά, συν τα«κόκκινα» δάνεια (κυρίως τα στεγαστικά), έχουν αναχθεί στις εξέχουσες γύρω απ’ τις οποίες συγκρούονται στις διαπραγματεύσεις οι διαβουλευόμενοι.

Με τις ιδιωτικοποιήσεις, τα δημοσιονομικά (κι αργότερα περί το χρέος) φαίνεται να υπάρχουν περιθώρια διαπραγματεύσεων και από τις δύο πλευρές. Με τα εργασιακά-ασφαλιστικά όμως, καθώς και με τα «κόκκινα» δάνεια, οι συνομιλητές μας ορθώνονται κάθετοι, άτεγκτοι, δεν σηκώνουν κουβέντα. Γιατί;

Μήπως δεν γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αδύνατον να δεχθεί κι άλλη μείωση μισθών και συντάξεων; Μήπως δεν γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει χάπι που να μπορεί να χρυσώσει την απώλεια της πρώτης κατοικίας;

Τότε, γιατί επιμένουν; Είναι δογματικοί; ηλίθιοι; κουτόφραγκοι; καλβινιστές; Θέλουν να πέσει η κυβέρνηση; (Αυτό το τελευταίο το θέλουν, αλλά δεν το μπορούν - τουλάχιστον όχι ακόμα.) Επιμένουν λοιπόν όχι διότι είναι ηλίθιοι, αλλά επειδή είναι ισχυροί. Και χρησιμοποιούν την κρίση που οι ίδιοι έχουνπροκαλέσει (καθώς και τις επόμενες κρίσεις που πέπρωται να προκαλέσουν) ωςεργαλείο. Έχει «μαλλιάσει η γλώσσα μας» να το επαναλαμβάνουμε. Η κρίση είναιόπλο για τη διαμόρφωση μιας «νέας» (νεοταξίτικης) Ευρώπης με ειδικές οικονομικές ζώνες, ζώνες εντολής, ζώνες κατοχής, μια μεταπολεμική εμπόλεμη Ευρώπη. Εμπόλεμη εσαεί. Εμπόλεμη στο εσωτερικό της με έναν άγριο ταξικό πόλεμο εναντίον των ασθενέστερων, εμπόλεμη στο εξωτερικό της μέσα από ένα αεικίνητο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Η Ευρώπη που δίνει «άσυλο» στον πρόσφυγα-θύμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της, δεν συνιστά αντίφαση ούτε διαφορετική, ούτε μεγαλύτερη από την Ευρώπη που αντικαθιστά τους λαούς της με πληθυσμούς, τα κράτη με περιοχές, διευρύνοντας το χάσμα του πλούτου απ’ τη φτώχεια στα όρια μιας « οικονομικής φρίκης» που μόνον μια οικονομική δικτατορία μπορεί να διαχειρισθεί.

Η αστική τάξη, το κυρίαρχο μέρος της, δεν χρειάζεται πια την αστική δημοκρατία, δεν ανέχεται πια τις εργατικές κατακτήσεις. Στις διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση η πλουτοκρατική Γερμανία, εις όσα αφορούν τα εργασιακά-ασφαλιστικά, θα φθάσει στα έσχατα, προκειμένου να μη ρηγματωθεί το μοντέλο Ευρώπης που προωθεί. Αυτή η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερες «Βουλγαρίες» ως άλλες μικρές Κίνες στο εσωτερικό της. Και στο εξωτερικό της

περισσότερα κράτη-φαντάσματα (Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Υεμένη, Σομαλία κ.ά.), περισσότερες πληγές χαίνουσες (Παλαιστίνη, Κουρδιστάν, Σουδάν κ.ά.), περισσότερα ISIS, περισσότερες μαύρες τρύπες (Ουκρανία), κράτη-μπάτσους και κράτη-παρίες. Η Δύση στο εξωτερικό της επιστρέφει στην εποχή τηςαποικιοκρατίας και στο εσωτερικό της στην εποχή της εργασιακής σκλαβιάς. Ο καπιταλισμός είναι ένα αχρείο σύστημα που μόνον να εξαχρειώνεται περισσότερο μπορεί, όταν δεν έχει απέναντί του τίποτα να φοβηθεί.

Σ’ αυτήν τη συγκυρία, που αποπνέει το τοξικό άρωμα μιας Ιερής Συμμαχίας, η Ελλάδα, με την εντολή μεγάλου μέρους των Ελλήνων στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, έχει σηκώσει κεφάλι.

Αυτό το κεφάλι δεν κόβεται εύκολα. Η Ελλάδα έχει λίγα όπλα, αλλά ισχυρά: την ιστορία της, τη γεωπολιτική της θέση και τον λαό της. Με τα τρία αυτά όπλα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας δεν μπορεί να κάνει πίσω στα μέτωπα εκείνα που, αν κρατηθούν, θα σώσουν τη χώρα απ’ τη μοίρα ενός προτεκτοράτου, μιας ειδικής οικονομικής ζώνης.

Η ισχύς του κ. Τσίπρα, η ισχύς της συμμαχικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η ισχύς της Αριστεράς που τη στηρίζει, είναι η ισχύς του λαού. Τουενημερωμένου λαού. Του λαού που βρίσκεται σε εγρήγορση και ετοιμότητα. Με ενότητα. Και σ’ αυτήν την ενότητα πρέπει να στέρξει και η λαϊκή βάση όλωντων άλλων κομμάτων πλην των φασιστών. Η ισχύς αυτής της ενότητας μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική για την επίτευξη της ενδιάμεσης και της τελικής συμφωνίας. Οπως και απαραίτητη για τον δύσκολο δρόμο της ανάκαμψης στη συνέχεια.

Η ειδοποιός διαφορά αυτής της ισχύος που προέρχεται απ’ αυτήν την ενότητα έγκειται στο ότι κινείται σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση απ’ τις«οικουμενικές λύσεις», κινείται στην κατεύθυνση της σωτηρίας της πατρίδας. Διότι περί αυτού πρόκειται. Η Ελλάδα δεν πρέπει (ούτε πρόκειται) να γίνει η επόμενη Συρία, ή Σερβία, ή Κόσοβο, ή Λιβύη. Αυτήν τη μοίρα θα είχε η Ελλάδα με «οικουμενικές κυβερνήσεις» (οικουμενικές της Διαπλοκής και οικουμενικές της Υποτέλειας), όχι όμως και με μια κυβέρνηση που, παρά τα λάθη και την απειρία της, επιμείνει και δεν «κινήσει απ’ το χρέος της» να εκτελέσει τις εντολές του λαού.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν την Ελλάδα στην καρδιά τους. Και πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εκτός από μας, έχουν στρέψει τα μάτια τους κι όλα τα αδέλφια μας από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Βλέπουν οι λαοί, κι αρχίζουν να βλέπουν όλο και καλύτερα, αυτά που κάνουν ο κ. Ντράγκι, ο κ. Σόιμπλε κι όλη η Ιερά Συμμορία.

Είναι λοιπόν πιθανότερο να ρηγματωθεί το μοντέλο σκλαβιάς που ετοιμάζει για όλη την Ευρώπη η πλουτοκρατία της, παρά να δολοφονηθεί η Ελλάδα μπροστά στα μάτια όλης της Ευρώπης...

 ο Στάθης στον Ενικό