Τρία χρόνια από το ξαφνικό φευγιό του Χρήστου Καραγιαννιώτη

του Δημήτρη Μ. Μπελέγρη

Συμπληρώθηκαν στις 15 Οκτωβρίου, τρία χρόνια από το ξαφνικό φευγιό του Χρήστου Καραγιαννιώτη. Λένε, πως όταν φεύγει ένας φίλος, φεύγει και ένα κομμάτι του εαυτού σου. 

Φυσικά, δεν πρόκειται να κάνω μνημόσυνο του Χρηστάρα.
Δεν μου«βγαίνει». Όμως, πρόκειται να βγάλω στη φορά απίστευτες
ιστορίες με το Χρήστο, έτσι για να κατανοήσουν πολλοί, πως πίσω από την αγριοφάτσα του ήταν απίστευτος καλαμπουρτζής και μεγάλος φίλος.

Με το Χρήστο λοιπόν, τσακωνόμαστε κάθε 20-30 δευτερόλεπτα.
Παρόλα αυτά κάναμε καλή παρέα και ποτέ,έχω την εντύπωση πλην των βουλευτικών εκλογών του 2004 δε πρέπει να ψηφίσαμε τα ίδια πράγματα.

Ένας από τους μ ε γ α λ ύ τ ε ρ ο υ ς τσακωμούς μας ήταν για ένα τραγούδι! Συγκεκριμένα για το «The passenger». Ο Χρήστος υποστήριξε ότι το έλεγε καλύτερα ο Iggy Pop και εγώ ότι το έλεγε καλύτερα η Siouxsie. Έτσι, κάποια στιγμή έγινε χαμός στον «αέρα» του ΗΧΩ FM, που κάναμε εκπομπή. Επί μία βδομάδα σχεδόν κάναμε εκπομπή, αλλά δεν ανταλλάσαμε ούτε μία κουβέντα μετά. Η λύση δόθηκε όταν αποφασίσαμε και οι δύο να μην παίξει το «The passenger»,ποτέ «ζωντανά»,όποτε κάναμε εκπομπή.

Ο Χρηστάρας ήταν φανατικός Απολλωνιστής.
Τρελός με την ιστορική Μικρασιάτικη ομάδα. Σε κάποια στιγμή γυρνώντας από την Αντίπαρο, στο ferry boat, κάποιοι φίλοι του πήραν τον Θωμάκο αγκαλιά και άρχισαν να τον παίζουν φωνάζοντας «Ολυμπιακός – Ολυμπιακός». Ο Καραγιαννιώτης έπαθε την πλάκα του και αρχίζοντας να κατεβαίνει γρήγορα τις σκάλες για να αποσπάσει το Θωμάκο από τα χέρια των αλλόθρησκων άρχισε να φωνάζει «κάτω τα χέρια από το παιδί μου. Θα το μαγαρίσετε!».

Ο Καραγιαννιώτης,είχε πολλές περιέργειες όταν έτρωγε. Δηλαδή,ήθελε πάντα ίσια πιρούνια και να μην υπάρχει πουθενά σκόρδο στο τραπέζι. Έτσι, σε κάποια στιγμή που πήρα εγώ είδηση τα του σκόρδου, μόλις έβλεπα καλό μεζέ έμπαινα στην κουζίνα και έλεγα στον μάγειρα «ρίξε και λίγο σκόρδο». Στη συνέχεια ο Καραγιαννιώτης, έτρωγε π.χ. τα τυροπιτάκια και εγώ είχα μόνος μου όλο το πιάτο με τα κρεατικά και τους κεφτέδες. Σε κάποια στιγμή ο Χρήστος πήρε χαμπάρι τις «μαϊμουδιές» που έκανα όταν πηγαίναμε για μεζέδες και πήρε την εκδίκησή του.Πηγαίνοντας ένα απόγευμα στην Αλυκή, με κάθισε πίσω από τη μηχανή του και τερμάτισε το γκάζι της. Το κοντέρ έγραψε τελική 250 χλμ. και εγώ έχασα το φως μου! Από τότε διευκρίνιζα όπου πηγαίναμε «δίχως σκόρδο παρακαλώ».

Ο Χρηστάρας είχε άλλο ένα πάθος, με τον ΑΟΠ.
Υπέφερε όταν η ομάδα δεν πήγαινε καλά. Είχε συγκεκριμένο καρεκλάκι στην εξέδρα που καθόταν και από εκεί φώναζε όταν η μπάλα ήταν στην άμυνα του ΑΟΠ και μας πίεζαν οι αντίπαλοι, το θρυλικό «επίθεσηηη, επίθεσηηη».

Ο Καραγιαννιώτης, είχε μεγάλη αγάπη για τον Χαρ. Κόκκινο.
Δεν υπήρχε ανακοίνωση του τότε Περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου που να μη τη διαβάσει, δεν υπήρχε θέμα που να μη τον βγάλει στον «αέρα», για να πει την άποψή του. Το όλο σκηνικό με είχε προβληματίσει, αφού δεν μπορούσα να βρω το αίτιο της τόσο μεγάλης του αγάπης προς τον Κόκκινο. Ο προβληματισμός μου λύθηκε λίγο αργότερα, όταν έμαθα ότι Κόκκινος και Καραγιαννιώτης, είχαν εισιτήρια διαρκείας του Απόλλωνος Αθηνών και κάθονταν δίπλα-δίπλα στους αγώνες του γηπέδου Ριζούπολης.

Inside Information
Δημοσιογραφικά ο Καραγιαννιώτης για ό,τι θέμα άνοιγε στο ραδιόφωνο,είχε και ένα απόστευτο αρχείο μαζί του.Οταν έβαζε κάποιον στο μάτι ήταν ικανός να τον "στριμώξει" πολύ άγρια.
Μόνο,που ο Χρήστος,πλην δύο περιπτώσεων,δεν ήθελε να φανούν τα κόκαλα αυτού που πολιτικά είχε ως στόχο.Οπως έλεγε,"πρέπει να υπάρχουν γέφυρες για τη συνέχεια".

από τη στήλη «δια... "φωνίες"»  στη Φωνή της Πάρου

Διαβάστε κι αυτό (επίσης από τον Δημήτρη Μ. Μπελέγρη):
Γράμμα στον Χρήστο Καραγιαννιώτη