Απ’ όταν έπεσε πρώτη φορά η Βαστίλη, πάντα θα πέφτει

Τα «κίτρινα γιλέκα» πέτυχαν νίκη με πολλά σημαινόμενα. Και υπενθύμισαν ότι οι αγώνες μπορούν να φέρουν αποτελέσματα – κάτι που είχαμε αρχίσει να ξεχνάμε απ’ όταν η κυβέρνηση Τσίπρα
έκανε κωλοτούμπα και παρέδωσε τον λαό σφαχτάρι στους τοκογλύφους των Βρυξελλών.

Επίσης, στην υπόθεση των «κίτρινων γιλέκων» συνετρίβη η προπαγάνδα περί ακροδεξιάς διείσδυσης ακόμα και ηγεμονίας. Τίποτα στα αιτήματα των «κίτρινων γιλέκων» δεν σχετίζεται με τον ρατσισμό ή την αντιμεταναστευτική πολιτική ή τον εθνικισμό. 

Η ατζέντα των «κίτρινων γιλέκων» αποδεικνύει ότι η θεωρία των δυο άκρων είναι ανυπόστατη, ένα κατασκεύασμα μόνον των δυνάμεων εκείνων που ωφελούνται από τον χρήσιμο αντιφασισμό που δεν αντιμάχεται τον καπιταλισμό.

Η χυδαία πλέον απ’ το καπέλωμα των Συριζάκηδων ΕΡΤ, έβαλε στον ίδιο παρονομαστή την άκρα Δεξιά της Λεπέν με την «άκρα» Αριστερά του Μελανσόν – έτσι ξεδιάντροπα. 

Όμως είναι λογικό: οι νεόκοποι φίλοι του Μακρόν και ταυτοχρόνως τσιράκια πλέον των Αμερικανών είναι ικανοί να πουν τώρα πια ότι οι αγανακτισμένοι Έλληνες που τους έφεραν στην εξουσία ήταν«ετερόκλητοι όχλοι». Προκαλούν πια οι δυστυχείς την περιφρόνηση της Ιστορίας.

  Ο καπιταλισμός γεννά τον φασισμό. Όποιος δεν αγωνίζεται κατά του καπιταλισμού, δεν αγωνίζεται ούτε κατά του φασισμού.

  Τα «κίτρινα γιλέκα» φώτισαν το τοπίο. Οι κούφιες τελετές της όλο και πιο ισχνής αστικής δημοκρατίας δεν μπορούν πια να κρύψουν την ειδεχθή οικονομική δικτατορία που βολεύεται το ίδιο και με το σύστημα και με το (ελεγχόμενο) αντισύστημα – άλλωστε κυρίαρχο πια στις ΗΠΑ ή την Ουγγαρία ή αλλού.

  Η καθώς πρέπει ληστεία που διαπράττει η καθώς πρέπει Ντόιτσε Μπανκ είναι πια γυμνή. Ο μπαμπούλας της Λεπέν – της Ντόισε Μπανκ Λεπέν – είναι επίσης γυμνός. 

Τα «κίτρινα γιλέκα» εγγράφουν παρακαταθήκη – επαναφέρουν στο προσκήνιο την αποτελεσματικότητα των αγώνων. Κάτι που η ενσωματωμένη Αριστερά έχει ξεχάσει.

  Αυτή η «Αριστερά» των διαβρωμένων ανθρώπων, των ΜΚΟ, των δικαιωματιστών για ορισμένες μόνον ομάδες πολιτών, αυτοί οι υβριστές του λαού (επί λαϊκισμώ), αυτή η προσκυνημένη στους Δυνατούς και τον ιμπεριαλισμό «Αριστερά», τα έχει φάει τα ψωμιά της (ματώνοντας το ψωμί του λαού). 

Αυτή η «Αριστερά» είναι πιο δεξιά απ’ τη Δεξιά, όπως είπε και ο κ. Αλέκος Αλαβάνος. Οι Δυνατοί και οι μαριονέτες τους μας φαίνονται παντοδύναμοι, αλλά είναι σκιάχτρα. 

Τα παιδιά της κρίσης τώρα μεγαλώνουν. Δεν ξέρω αν θα ρίξουν τη Βαστίλη, αλλά τον παραλογισμό της ομογενοποιημένης σκέψης τον απεκδύονται.

  Δείτε την εικόνα της Ελλάδας. Στα οκτώ χρόνια της κρίσης χάσαμε το 39%, δηλαδή το 40% του πλούτου που παρήγαγε η χώρα – εμείς. Οι «τεμπέληδες» και οι «διεφθαρμένοι». Τώρα το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας είναι 185 δισ. Με αυτή τη βάση πρέπει να αντιμετωπίσουμε το δημόσιο χρέος που αγγίζει πια τα 285 δισ. 

Με δόσεις που ορισμένες (πολλές) χρονιές θα φθάνουν τα 15 δισ. ετησίως. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα 230 δισ. του ιδιωτικού χρέους, τα χρέη των Ελλήνων στην εφορία, 185 δισ. (όσον το ΑΕΠ!), τα χρέη στα Ασφαλιστικά Ταμεία, 35 δισ. 

Πώς; με το 30% του πληθυσμού να ζει στη φτώχια και 4.000.000 πολίτες να μην μπορούν να πληρώσουν την εφορία; 

Πώς; με 1.000.000 ανέργους και 600.000 επιστήμονες κι εργάτες φευγάτους; Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Δεν γίνεται!

Και όμως ο Τσίπρας επιμένει να κόβει χέρια και να μοιράζει δάκτυλα.

  Αν αυτοί οι αριθμοί είναι παράλογοι, θα γίνουν ακόμα πιο παράλογοι με την επόμενη κρίση. Όλα μοιάζουν με τον τερατώδη σεισμό που συγκλόνισε προ ημερών τον πλανήτη, χωρίς όμως να τον αντιληφθεί ουδείς – παρά εκ των υστέρων. Εκ των πολύ υστέρων.

  Με το κεφάλι (άδειο και κλούβιο) χωμένο, όπως της στρουθοκαμήλου, σε μια χούφτα γης σαν σε τάφο, λογαριάζουμε υπερπλεονάσματα, περικοπές, επιδόματα σε έναν λογαριασμό που δεν βγαίνει, που δεν βγάζει πουθενά. 

Το είπε πολύ ωραία μια κυρία «κίτρινο γιλέκο»: «με τα λεφτά μας τρώνε και πίνουνε. Αυτό θα σταματήσει». 

Δεν ξέρω αν θα σταματήσει τώρα ή αύριο, αλλά οι κοκοβιοί που κόπτονται λόγου χάριν για τη δημόσια εκπαίδευση και στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, θα έχουν το πολιτικό τέλος που τους επιφυλάσσουν τα έργα τους, είτε «το συναντήσουν στη Δαμασκό, είτε το συναντήσουν στη Βαγδάτη».

  Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει επικρατήσει η βλακεία. Αν αυτό συνεχισθεί, τριάντα χρόνια μπροστά μας δεν έχουμε.

  Μας συμβαίνει αυτό που έλεγε ο Μπρεχτ: όταν ανταμώνεις τη βλακεία, και δεν την κάνεις (ή δεν την καταστρέφεις, θα προσθέταμε) αποβλακώνεσαι. Τριάντα χρόνια τώρα η ταξική δικτατορία των ηλιθίων αποβλακώνει τις κοινωνίες.

  Μπορεί ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ να πρόδωσε, μπορεί οι Podemos να απέτυχαν, μπορεί να αποτύχουν και τα «κίτρινα γιλέκα», αλλά η τριακονταετής παλινόρθωση της Βαστίλης, πλέον κλονίζεται…  

email: stathispontiki@gmail.com

o Στάθης στο Ποντίκι