Κοινωνίες εν Ταύροις

Στο εσωτερικό της Παναγίας των Παρισίων πλήθος κόσμου. Εκκλησιαζόμενοι; τουρίστες; άγνωστον τι, ποιοι και πόσοι. Ολοι όμως στέκουν στους πάγκους του ναού με τα χέρια ψηλά.

Εγκλωβισμένοι για ώρες! με τα χέρια ψηλά. Εξω απ’ τον ναό τρομοκράτες. Μέσα τρομοκρατημένοι. Τα τέρατα που κοσμούν τα αετώματα στους γοτθικούς ναούς κοιτούν από τα ύψη τους κάτω στην πλατεία τους ανθρώπους - μυρμήγκια, αλλόφρονες...

Με τα χέρια ψηλά στο Λονδίνο - με τα χέρια δεμένα πάνω στο κεφάλι περνούν οι πολίτες τα μπλόκα της αστυνομίας μετά το τρομοκρατικό χτύπημα - ψάχνει με αμήχανο κι έντρομο μάτι ο αστυνομικός μήπως ανάμεσα στα θύματα κυκλοφορούν και οι θύτες. Η Δύση τρέμει. Οι συναυλίες-μνημόσυνα και οι διαβεβαιώσεις «ο τρόμος δεν θα μας νικήσει», φτερά στον άνεμο που θα προκαλέσει η επόμενη έκρηξη.

Στους δρόμους του Λονδίνου στρατός - στρατιώτες στα πέριξ είχε να δει το άγαλμα του Νέλσωνα από την εποχή που ο IRA είχε μεταφέρει τον πόλεμο σε μητροπολιτικό έδαφος. Στρατιώτες στους δρόμους είχαν να δουν οι βιτρίνες των παιχνιδάδικων στο Λονδίνο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο αστυφύλακας Ζαν Κλοντ Ν. δεν είχε πυροβολήσει ποτέ - δεν έτυχε! Τώρα, έντρομος και κατάπληκτος, πυροβολεί τον άγνωστο που επιτέθηκε στους συναδέλφους του με σφυρί. Στις γειτονιές του Παρισιού, στα μανάβικα και στα μπιστρό, θλιμμένες ματιές και ξεψυχισμένες κουβέντες. Γύρω τους, η νύχτα στα γκέτο τρίζει τα δόντια της και προσεύχεται στη Μάστιγα του Θεού.

Στο Τορίνο η πλατεία είναι γεμάτη απ’ τον ενθουσιασμό, την αγωνία και τις ιαχές τους ματς - ένας μαλάκας σκάει μια χάρτινη σακούλα και φωνάζει «βόμβα!» - το πλήθος πατείς με, πατώ σε! Την ίδια ώρα στη Βαγδάτη σκοτώνονται 30 και στην Καμπούλ 80 - τα κεράκια για τα θύματα του Μάντσεστερ υψώνονται στον ουρανό και προσπαθούν να φθάσουν στις σφαγμένες χώρες - εις μάτην! Είναι το ψύχος της νύχτας μαχαίρι και ο αέρας μαύρος σαν τις θάλασσες που πνίγουν τους πρόσφυγες - ένα μετά το άλλο εκπνέουν τα κεράκια, τα

πιάνουν τα ραντάρ και τα καταρρίπτουν τα μαχητικά που απογειώνονται με αξιοθαύμαστη ετοιμότητα.

Ποτέ δεν φθάνουν τα κεράκια από τη μια πόλη της Γης στην άλλη, φθάνουν όμως οι βόμβες. Οι πύραυλοι και τα ντρον. Διασταυρώνονται με τους καμικάζι και τους εσφιγμένους. Κόλαση εδώ, κόλαση εκεί και πάνω απ’ τη σκακιέρα οι Δυνατοί. Πόσο κόστος σε αίμα; πόσο κέρδος σε φράγκα; Συμφέρει.

Στο ίδιο δωμάτιο που κοιμάται ο Τραμπ, κοιμάται και το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά. Η Χίλαρυ μπορεί να πατούσε τα κουμπιά σκοπίμως, ο Τραμπ μπορεί να τα πατήσει και κατά λάθος. Ενδιαφέρουσες επιλογές, και οι δύο, για την ανθρωπότητα. Ο Πούτιν διαβεβαιώνει τον Ολιβερ Στόουν ότι δεν έχει περίοδο, άρα δεν έχει και «δύσκολες μέρες», ενώ (επειδή είναι καλός στο τζούντο) μπορεί να σαπίσει στο ξύλο όποιον ομοφυλόφιλο θαυμάσει το πουλί του. Γράφε, Ομηρε! τραγούδα, Σαίξπηρ! έχουν κατέβει οι θεοί στη Γη και την κυβερνάνε.

Ω εσύ, θεϊκή ζωφόρε των γαϊδάρων.

Ρώτα τον Σόιμπλε τι ήταν το Βερντέν - τούρτα θα σου πει. Ρώτα τον Μακρόν τι ήταν το Ντιεν Μπιεν Φου - τράπεζα θα σου πει. Ρώτα τις τράπεζες τι ήταν το Αουσβιτς - γκαλερί που εκθέταμε όσα έργα τέχνης κλέψαμε από τους Εβραίους, θα σου πουν (ω, ναι! Οι τράπεζες είναι πάντα πιο κοντά στην πραγματικότητα).

Ανεπαισθήτως. Εγινε η ζωή μας ανταπόκριση από το Βερολίνο. Γιαβόλ αυτό, νάιν εκείνο. Σκλάβοι πολιορκημένοι. Πολιορκημένοι απ’ τις ποινές μας για τις αμαρτίες τους. Κι αν δεν έρθουν οι επενδυτές να μας σώσουν, που λέει κι ο Τσίπρας, «αν δεν φανεί λευκός καπνός», μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη σαν το συκώτι του Προμηθέα στο στόμα του γυπαετού.

Με τα χέρια ψηλά, άλλοι απ’ τον τρόμο, άλλοι από τις βόμβες, με τα χέρια δεμένα πάνω στο κεφάλι, άλλοι απ’ τη σκλαβιά κι όλοι απ’ την απελπισία, ακολουθούμε τη Μωρία και την Απληστία στην πορεία τους μέσα από τις κοιλάδες του Θανάτου, στεφανώνουμε τον Φόβο και θυσιάζουμε στον Πόλεμο τα παιδιά μας. Διότι το Βερντέν ήταν τούρτα,

η δημοσιογραφία είναι υπολογισμός συσχετισμού των Δυνατών, τα ΑΕΙ δοχεία καριέρας και η οργή του καλού, παράνομη.

Κι όσοι δεν μπαίνουν στον ντορό στο Λονδίνο, την Αγκυρα, την Αθήνα, τη Νέα Υόρκη, τη Μόσχα, το Μπουένος Αϊρες, την Ουσουάουα, θα χρησιμεύσουν για ηρωικές αφίσες. Για ένα πεπερασμένο διάστημα, βεβαίως. Ωσπου και πάνω σε αυτές τις αφίσες να πτύει η επόμενη γενιά εκείνων που θα νομίζουν ότι το Βερντέν ήταν τούρτα...

ο Στάθης στον Ενικό