Ποιό είναι το βρώμικο μυστικό που κρύβεται στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και το οποίο είναι η αιτία της επίθεσης ενάντια στον Κατρούγκαλο;
Πώς οι τόσο σκληροί θεσμοί (πρώην τρόϊκα) απέσυραν την απαίτησή τους για απολύσεις στο δημόσιο;Μην ξεχνάτε πως οι απολύσεις αυτές ήταν ένα μέτρο που κόστισε πολύ ακριβά στο μνημονιακό μπλοκ. Ίσως μάλιστα να καθόρισε και το εκλογικό αποτέλεσμα. Πως ξαφνικά αποσύρθηκε αυτή η απαίτηση αμαχητί από τους «θεσμούς»;
Το μυστικό είναι πως οι απολύσεις στο Δημόσιο ουδέποτε ζητήθηκαν από την τρόϊκα αλλά προσφέρθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση ως ισοδύναμο μέτρο των απολύσεων του τραπεζικού τομέα.
Η τρόϊκα και στο παρελθόν όπως και τώρα απαιτεί τις αλλαγές στα εργασιακά (ομαδικές απολύσεις) ώστε να προχωρήσει στην εξυγίανση των τραπεζών με μαζικές απολύσεις.
Αντί αυτών η ελληνική κυβέρνηση προσέφερε στο παρελθόν τις απολύσεις στο δημόσιο ως ισοδύναμο μέτρο των απολύσεων των τραπεζικών. Με τον τρόπο αυτό η μείωση του προσωπικού των τραπεζών έγινε και θα συνεχίσει να γίνεται με πλουσιοπάροχες εθελούσιες εξόδους, τις οποίες πληρώνει αφειδώς ο ελληνικός λαός.
Η ανάκληση των απολύσεων, που προωθεί ο Κατρούγκαλος, δημιουργεί διπλό πρόβλημα γιατί αφενός έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί ως ισοδύναμο μέτρο των εθελούσιων εξόδων των τραπεζικών που έγιναν τα έτη 2013-2014, αλλά αφετέρου δυσχεραίνει και τις εθελούσιες που προγραμματίζονται για τα επόμενα 3 έτη.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το 2009 όταν αποφασίστηκε την τραπεζική χρεωκοπία να την πληρώσει ο ελληνικός λαός μετατρέποντάς την σε κρατική χρεωκοπία, ένα από τα κύρια θέματα που έπρεπε να επιλυθεί ήταν η εξυγίανση των τραπεζών με τρόπο όμως που να μην αντιληφθεί ο λαός τι είχε συμβεί.
Εξυγίανση τραπεζών για τους δανειστές σημαίνει σμίκρυνση, δηλαδή κλείσιμο καταστημάτων και απολύσεις προσωπικού.
Εάν όμως οι τράπεζες προχωρούσαν σε απολύσεις, κινδύνευε το κόλπο της μετατροπής της χρεωκοπίας σε κρατική καθώς η βρώμα που θα αναδυόταν από τις αποκαλύψεις των τραπεζικών στελεχών, που δικαίως θα αντιδρούσαν, θα «έπνιγαν» ολόκληρη την Ελλάδα και ακόμη και οι πιο αφελείς θα καταλάβαιναν τις αιτίες της χρεωκοπίας.
Έπρεπε λοιπόν οι τράπεζες να μείνουν μακριά από τη δημοσιότητα και ο κόσμος να αυτοενοχοποιείται μαθαίνοντας πόσο διεφθαρμένος είναι ο διπλανός του και κατ’επέκταση και ο ίδιος.
Η μεθόδευση που συμφωνήθηκε με τους δανειστές ήταν η μείωση του προσωπικού των τραπεζών να γίνει με εθελούσια έξοδο (σκανδαλωδώς πλουσιοπάροχης), ώστε να μην υπάρξουν «αναταράξεις» στις τράπεζες και οι απολύσεις να μεταφερθούν στο δημόσιο σαν ισοδύναμο μέτρο.
Για το λόγο αυτό οι εθελούσιες έξοδοι στις τράπεζες ξεκίνησαν όταν το δημόσιο μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο σε αυτές και μπορούσε πλέον να επικαλεστεί το ισοδύναμο των απολύσεων.
Τον βρώμικο ρόλο κλήθηκε να παίξει το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης το οποίο έπρεπε να επιλέξει τη μέθοδο με την οποία θα γίνονταν οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Ο Μανιτάκης ως αριστερός και έχοντας εκφραστεί και στο παρελθόν ενάντια στις απολύσεις προσπάθησε «φιλότιμα» να βρει «επιόρκους». Όταν είδε πως δεν μπορούσε να πιάσει το στόχο εφηύρε την αξιολόγηση και μέσω αυτής τη διαθεσιμότητα και τελικά την απόλυση.
Επειδή ο χρόνος όμως πέρναγε και οι απολύσεις δεν γίνονταν η συγκυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει «άκομψα» την ΕΡΤ χωρίς να μπορεί να δικαιολογήσει ακριβώς το γιατί.
Ο Κουβέλης που φοβήθηκε πως αργά η γρήγορα η αλήθεια θα έβγαινε αποχώρησε από την συγκυβέρνηση ελπίζοντας πως έτσι θα σώσει το τομάρι του.
Ο Σαμαράς τώρα έπρεπε να βρει ποιόν θα έβαζε για υπουργό στο εν λόγω υπουργείο. Οι προϋποθέσεις ήταν να διαθέτει την αποφασιστικότητα να κάνει τις απολύσεις και να «κρατά μυστικό».
Ο Μητσοτάκης ως πρώην τραπεζικό στέλεχος πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις και δέχθηκε με χαρά να παίξει τον ρόλο.
Έτσι ακολούθησαν οι απολύσεις των σχολικών φυλάκων, των δημοτικών αστυνομικών και όποιος άλλος τομέας μπορούσε εύκολα να στοχοποιηθεί ώστε παράλληλα να γίνονται οι εθελούσιες στις τράπεζες.
Εδώ πρέπει να επισημανθεί και η «ευγενική χορηγία» από την Γεννηματά να κλείσει ΕΑΣ-ΕΛΒΟ-ΛΑΡΚΟ όταν ο Μητσοτάκης αντιμετώπιζε δυσκολία στην εξεύρεση θυμάτων. Για πρώτη φορά στα χρονικά μάλιστα ζήτησε να μην δοθούν καν αποζημιώσεις για αυτές τις απολύσεις.
Φυσικά ο αριθμός των απαιτούμενων απολύσεων ήταν πολύ μεγάλος και θα έπρεπε οπωσδήποτε να εφευρεθεί μια μεγάλη δεξαμενή απολύσεων. Αυτή δεν ήταν άλλη από όλο το δημόσιο μέσω αξιολόγησης των υπαλλήλων, οπότε θα μπορούσε να διώχνει όσους απαιτούνταν, χαρακτηρίζοντας τους ως ανάξιους, ώστε να μην μπορούν ποτέ στο μέλλον να δικαιωθούν.
Οι 15.000 απολύσεις ήταν μόνο η αρχή και στη συνέχεια θα ακολουθούσαν πολύ περισσότερες. Το πόσες φαίνεται στα σχέδια αναδιάρθρωσης των τραπεζών τα οποία καλύπτονται με απόρρητο και βρίσκονται στους παρακάτω συνδέσμους για όποιον θέλει να ασχοληθεί.
SA.34823 HFSF Recapitalisation commitment to Alpha Bank
σελ. 24 παραγρ. (100), σελ. 59 Chapter II παραγρ. (1) και (2)
SA.34825 HFSF Recapitalisation commitment to EFG Eurobank
σελ. 27 παραγρ. (105), σελ. 82 Chapter II παραγρ. (1) και (2)
SA.34824 HFSF Recapitalisation commitment to National Bank of Greece
σελ. 29 παραγρ. (129), σελ. 80 Chapter II παραγρ. (1) και (2)
SA.34826 HFSF Recapitalisation commitment to Piraeus Bank and additional recapitalisation
σελ. 24 παραγρ. (118), σελ. 63 Chapter II παραγρ. (1) και (2)
Μην ξεχνάτε πως τώρα που οι αντιμνημονιακοί βρίσκονται στην κυβέρνηση έχουν πλέον πρόσβαση στα έγγραφα αυτά και είναι χρέος τους να γνωστοποιήσουν στο λαό τα νούμερα των παραπάνω εγγράφων που καλύπτονται με […].
Με την αλλαγή της κυβέρνησης, οι δανειστές βλέποντας πως οι απολύσεις «δεν περπατάνε» επανέφεραν το αίτημα της απελευθέρωσης των απολύσεων, ώστε οι τράπεζες να κάνουν μόνες τους τις απολύσεις, αφού αυτές δεν γίνονται από το δημόσιο.
Ο Τσίπρας κατά την ομιλία του στη Βουλή την 30/3/2015 ξεκαθάρισε πως δεν θα αφήσει να περάσει το μέτρο για τις ομαδικές απολύσεις «αποκαλύπτοντας» μάλιστα πως σκοπός των δανειστών είναι το εν λόγω μέτρο να εφαρμοστεί στις τράπεζες.
(Ακούστε στο 32:00 του παρακάτω βίντεο τον πρωθυπουργό να υπερασπίζεται με κόκκινες γραμμές τους τραπεζικούς)
Ομοίως προβληματική είναι και η τοποθέτηση του Στρατούλη, μετά τη συνάντηση με την ΟΤΟΕ, πως κάποιοι τραπεζικοί «αναγκάστηκαν» σε εθελούσια έξοδο. Αυτό που δεν λέει όμως είναι πως καθένας τους πήρε αποζημίωση που έφτανε ως και 170.000€ συν εφάπαξ συν συνταξιοδοτικές εισφορές.
Εάν λοιπόν με τον τρόπο αυτό «καταδιώχθηκαν» περί τους 14.000 τραπεζικούς προκύπτει ένα κόστος της τάξης των 4-6 δις €. Αυτό μοιράζεται στα ασφαλιστικά ταμεία και στο χρέος του κράτους αφού αυτό ανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες.
Η τοποθέτηση του Στρατούλη να κληθούν οι τράπεζες να καταβάλλουν κάποια επιπλέον ποσά στα ταμεία είναι τουλάχιστον παραπλανητική αφού τις τράπεζες θα τις ανακεφαλαιοποιήσει και πάλι ο λαός είτε αυξάνοντας το κρατικό χρέος, είτε αυξάνοντας τους φόρους, είτε με κούρεμα των καταθέσεων.
Άραγε το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έχει προβληματιστεί για το ύψος των αποδοχών των τραπεζικών οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ το ενιαίο μισθολόγιο ενώ οι τράπεζες είναι κρατικές και θα έπρεπε να έχουν ενταχθεί σε αυτό;
Με δεδομένο πάντως ότι οι τράπεζες για την ΕΕ πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν και η κυβέρνηση συμφωνεί απόλυτα, και με δεδομένο πως η εξυγίανση των τραπεζών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ιδιωτικοποίησή τους, η ερώτηση είναι πώς θα γίνουν τελικά αυτές οι απολύσεις;
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μία ενιαία γραμμή ούτε μπορεί να προβλεφθεί η αντίδραση-αντίσταση των στελεχών του, αλλά η τοποθέτηση του πρωθυπουργού καθώς και ο εναγκαλισμός κάποιων σημαντικών στελεχών του οικονομικού επιτελείου (π.χ. Δραγασάκης και Κατσέλη) με την εγχώρια τραπεζοκρατία προμηνύουν την συνέχιση της πολιτικής των ισοδυνάμων μέτρων για τις απολύσεις.
Στην περίπτωση που όντως στην κυβέρνηση επικρατήσουν οι εκπρόσωποι των τραπεζιτών τότε ο Κατρούγκαλος θα αναγκαστεί (και μάλιστα λίαν συντόμως) είτε να παραιτηθεί και να αντικατασταθεί από ένα φιλοτραπεζικό στέλεχος, είτε να δεχθεί να παίξει ο ίδιος τον ρόλο των Ρέππα (ο πρώτος που εφάρμοσε το ισοδύναμο αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τις απολύσεις), Μανιτάκη και Μητσοτάκη και να συνεχίσει τις απολύσεις στο δημόσιο.
Η δε κυβέρνηση «θα πετύχει μεγάλη νίκη διατηρώντας την κόκκινη γραμμή στις ομαδικές απολύσεις» ενώ ταυτόχρονα θα «ανακαλύψει» πως οι «κακοί» θεσμοί απαιτούν απολύσεις από το Δημόσιο και θα προωθήσει και αυτή με τη σειρά της μιά «δίκαιη» αξιολόγηση η οποία θα χρησιμοποιηθεί είτε από την τρέχουσα είτε από την επόμενη κυβέρνηση ως εργαλείο επιλογής των απολύσεων.
Τελειώνοντας, θα πρέπει να διαχωρίσουμε την θέση των ΑΝΕΛ και μεγάλου μέρους των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι φαίνονται πρόθυμοι να συγκρουστούν με τα τραπεζικά συμφέροντα αλλά τελικά αναγκάζονται πολλές φορές χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούν να υπερασπίζονται ακριβώς αυτά.
ΥΓ1: Ένα πολύ τεκμηριωμένο άρθρο σχετικά με το πως εφαρμόστηκε η τακτική του ισοδύναμου των απολύσεων και που θεωρώ για λόγους αρχής πως πρέπει να το αναφέρω, βρήκα στον παρακάτω σύνδεσμο:
ΥΓ2: Για να προλάβω όλους τους ανεγκέφαλους που θα ισχυριστούν πως το άρθρο αυτό επιτίθεται ενάντια σε εργαζόμενους, τους διευκρινίζω πως δεν είναι δυνατόν να είναι κοινή η αντιμετώπιση των εργαζομένων των 10.000€ τον χρόνο με των εργαζομένων των 100.000€ τον χρόνο.
Αυτή είναι η πρακτική κάποιων συνδικαλιστών και κάποιων δημαγωγών που θέλουν να θολώσουν τα νερά μπερδεύοντας τον θύτη με το θύμα. Με τη λογική αυτή θεωρείται εργαζόμενος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και τραπεζικός υπάλληλος Παναγόπουλος ο οποίος μόνον από τη συμμετοχή του στο ΔΣ της ΕΤΕ λαμβάνει 100.000€ το χρόνο και εκπροσωπεί εργαζόμενους των 500€ του ιδιωτικού τομέα. Ενός ιδιωτικού τομέα που μετρά επιπλέον και 1.200.000 απολυμένους.
Ένα ωραίο άρθρο για την απάτη των τραπεζών βρήκα στον παρακάτω σύνδεσμο:ΑΦΟΥ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΣΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ;
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου