Οταν ο Μαρξ συνιστά Κέυνς (και ο Κέυνς δεν είναι εκεί)

Προσπαθούν ορισμένα καλά νέα να σκάσουν μύτη στην αγορά. Επί παραδείγματι η διερεύνηση των ευθυνών για την υπαγωγή στο Μνημόνιο, η προσπάθεια για τη διεκδίκηση των Γερμανικών Πολεμικών Αποζημιώσεων. Ταυτοχρόνως η Πρόεδρος της Βουλής, κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, εξαγγέλλει τη δημιουργία επιτροπής που θα εξετάσει τη νομιμότητα του χρέους. Καλά νέα που σκάνε μύτη έστω κάνοντας δυο βήματα μπρος και ένα πίσω, ώσπου να βρουν την περπατησιά τους, όπως η προσπάθεια της κυρίας Νάντιας Βαλαβάνη για τις100 δόσεις. Καλά νέα όπως -επιτέλους- ότι η υπόθεση Ζήμενς παίρνει την άγουσα για τη Δικαιοσύνη: Οπως ότι αρχίζει η ιχνηλασία των φοροφυγάδων από τον κ. Νικολούδη. Και σε άλλο μέτωπο από τον κ. Στρατούλη.

Θετικοί συμβολισμοί, όπως το κόκκινο γάντι της καθαρίστριας στη Βουλή να μιλά τη γλώσσα των ανθρώπων. Και η προσπάθεια του κ. Πάνου Λαφαζάνη να αποτρέψει πονηρές προαποφασισμένες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Καλά νέα, αλλά οι πολίτες περιμένουν περισσότερα καλά νέα. Το αφορολόγητο των 12.000, την απελευθέρωση των γεωργών απ’ τα χαράτσια, την οριστική αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ. Οι πολίτες περιμένουν να πάρουν ανάσα,

υποστηρίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης και δεν ακούνε με καλό αυτί τον κ. Βαρουφάκη όταν λέει ότι ορισμένα πράγματα απ’ το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πιθανόν να παγώσουν. Δεν είναι μαξιμαλιστές οι απλοί άνθρωποι, βλέπουν με κατανόηση τη δέσμευση του κ. Σκουρλέτη για την επιστροφή στα 751 ευρώ σταδιακώς και δίνουν βάση στον λόγο του. Ανησυχούν όμως και κάποια στιγμή θα αρχίσουν να οργίζονται με πατάτες, όπως αυτές που κάνει ο κ.Κουρουμπλής. Η χώρα βρίσκεται

σε τραγική κατάσταση. Εχουμε 1.500.000 ανέργους, εκ των οποίων οι 900.000 (στην πραγματικότητα περισσότεροι από 1.000.000) είναι πλέονμακροχρόνια άνεργοι. Ανθρωποι δηλαδή που ο θάνατος σέρνεται μέσα τους, που χάνουν τις ελπίδες τους. Η αγορά είναι πιο «νεκρή» παρά ποτέ. Η κυβέρνηση έχει αντιστρόφως ανάλογο, σε σχέση με την υποστήριξη που απολαμβάνει,χρόνο. Χρόνο που της τον ροκανίζει ακόμα περισσότερο όλη η παθογένεια που άφησε πίσω της η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως η μαύρη τρύπα στο (έτσι κι αλλιώς ματωμένο) πλεόνασμα, όπως ο κ. Στουρνάρας που κινδυνολογεί (μόνον; ή και υπονομεύει;) ανεβασμένος στον μιναρέ της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως όλο το λυσσασμένο σύστημα της Διαπλοκής που τώρα δίνει τα ρέστα του.

Αλλά, πάνω απ’ όλα η κυβέρνηση υφίσταται την αφόρητη πίεση του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Ιταμός αλλά και γελοίος, ο κ. Σουλτς αξιώνει άποψη για τη σύνθεση της ελληνικής κυβέρνησης. Θα έλεγε τα ίδια και για τη βρετανική κυβέρνηση; Αλλά, αν στον κ. Σουλτς (μαθημένον σε κάτι τέτοια από τους ψοφοδεείς Σαμαράδες, Βενιζέλους, Παπαδήμους και Γιωργάκηδες) φαίνεται ως φυσιολογική η αισχρότητά του, στους εγχώριους σμπίρους της Υποτέλειας φαίνεται ακόμα πιο νορμάλ. Ακούς τον κ. Σουλτς, ακούς και τα παρ’ ημίν σκυλιά του και δεν ξέρεις ποιος δαγκώνει περισσότερο. Ακούς τον κ. Αδωνη Γεωργιάδη, τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη, τους μισούς αρθρογράφους του ΔΟΛ, τη φωνή του ΣΚΑΪ και νομίζεις ότι διαβάζεις την «εκσυγχρονισμένη» βερσιόν του «Λαϊκού Παρατηρητή». Κάποτε έφταιγαν για όλα οι Εβραίοι, τώρα φταίνε για όλα οιεθνολαϊκιστές.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο - όχι κάποιον ελληνογερμανικό πόλεμο: δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους ο ελληνικός και ο γερμανικός λαός. Ο πόλεμος είναι ταξικός. Και τον έχει εξαπολύσει η πλουτοκρατική Γερμανία (με την ανοχή-συνενοχή των ΗΠΑ) εναντίον όλων. Στην περίπτωση της Ελλάδας διακυβεύεται το «παράδειγμα» της υποταγής επίσης όλων. Για αυτό και η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ είναι ανηλεής. Η Ελλάδα πρέπει να βιάζεται και ταυτοχρόνως να τραγουδάει ευχαριστημένη τη Λιλύ Μαρλέν. Η ελληνική κυβέρνηση στην προσπάθειά της να επιτύχει έναν έντιμο συμβιβασμό έχει κάνει βήματα πίσω. Για την πλουτοκρατική Γερμανία δεν είναι αρκετά, για αυτήν αποδεκτή είναι μόνον η παράδοση άνευ όρων. Και προς τούτο η Γερμανία θα συνεχίσει τον επικοινωνιακό θόρυβο (με την ηχώ του πάνω απ’ όλη την Ευρώπη), αλλά και τις πραγματικές απειλές. Και εδώ βρίσκεται το κομβικό πρόβλημα της κυβέρνησης. Δεν προλαβαίνει να πάρει στο εσωτερικό κάποια (απ’ όλα εκείνα τα) φιλολαϊκά μέτρα που θα τη στήριζαν στον αγώνα της με τους κινδύνους από το εξωτερικό. Η κυβέρνηση δεν έχει χρόνο και δεν έχει πόρους.

Σε περιπτώσεις όπως η δική μας, ο Μαρξ συνιστά Κέυνς. Επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις. Και έκδοση χρήματος. Ομως, ούτε κρατικές επενδύσεις μπορούν να γίνουν, έτσι όπως το ελληνικό κράτος έχει αποψιλωθεί, ούτε ιδιωτικές πρόκειται να εμφανισθούν, αν πρώτα η Ελλάδα δεν έχει γίνει ειδική οικονομική ζώνη. Οσο για την έκδοση χρήματος (την περίφημη ρευστότητα στο πλαίσιο του ευρώ) δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα.

Αρα;

Αλλοι, σοφότεροι από μένα, θα βρουν τη στρατηγική (ή το στρατήγημα) που θα μας βγάλει απ’ το αδιέξοδο. Το plan B δηλαδή που από καιρό θα έπρεπε έτοιμο να υπάρχει και που ελπίζω να υπάρχει...

ΥΓ.: Την ώρα που εγράφοντο αυτές οι γραμμές, γύρω στις 6 το απόγευμα χθες, έφθασε η είδηση της πρόσκλησης στον κ. Τσίπρα στο Βερολίνο από την κυρία Μέρκελ. Για να δούμε...

ο Στάθης στον Ενικό