Στην αρχή είχαμε τον Βαρουφάκη. Που μας αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση - που θα καταργούσε με ένα νόμο σε ένα άρθρο το Μνημόνιο – τάσσεται σε ποσοστό 70% υπέρ του «καλού» Μνημονίου και σε ποσοστό 30% κατά του «κακού» Μνημονίου…
Σε συνέχεια εκείνης της τοποθέτησης τί είδαμε; Την κυβέρνηση να βαφτίζει την Lazard ως μια - κατά 100% - σπουδαία εταιρεία (την ίδια εταιρεία που έκανε το PSI…). Να συντάσσεται – κατά 100% - με τον ΟΟΣΑ (τον ίδιο οργανισμό που συνεπικουρούσε τον Στουρνάρα…). Και να βάζει φαρδιά πλατιά – και κατά 100% - την υπογραφή της στην συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου (ανανεώνοντας την Δανειακή Σύμβαση με τα όλα της: και με το αγγλικό της δίκαιο και με τις 41 αναφορές της στα Μνημόνια…).
*
Ακολούθως είχαμε τις επισκέψεις υπουργών στην Cosco όπως και τις δηλώσεις του κ.Τσίπρα στα… κινέζικα. Μετά, δε, την επίσκεψη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στην Κίνα και τις δηλώσεις Δραγασάκη που κάλεσε τους Κινέζους να… επεκταθούν στο λιμάνι, εκείνο που ακούμε είναι ότι το περίπου 70% του λιμανιού του Πειραιά που παραμένει στο Δημόσιο οδεύει κι αυτό στην κινέζικη πολυεθνική.
Όμως τι ακριβώς συμβαίνει; Αν το «70-30» της ιδιωτικοποίησης που επιβλήθηκε στο λιμάνι του Πειραιά για λογαριασμό της Cosco από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά ήταν - κατά 100% - «ξεπούλημα», ήταν «εκποίηση», ήταν «φαγοπότι», όπως έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε πως γίνεται το 100% του ξεπουλήματος τώρα να βαφτίζεται – από τον ΣΥΡΙΖΑ - «στρατηγική της επένδυσης» και «αναπτυξιακή κοινοπραξία», κατά την ορολογία του κ.Τσίπρα στην προχτεσινή «Real News»;
*
Προχτές αυτό το «70 – 30» ξανάπαιξε. Και μάλιστα σε αμερικάνικο έδαφος. Αυτή τη φορά ήταν ο υπουργός Άμυνας, ο κ.Καμμένος, που ανακοίνωσε με πλήρη επισημότητα ότι μετέφερε πρόταση στην αμερικανική κυβέρνηση για συνεκμετάλλευση μεταξύ Ελλάδας- ΗΠΑ των υδρογονανθράκων του Αιγαίου και με συγκεκριμένα, μάλιστα, ποσοστά! Ουδεμία έκπληξις: 70 – 30…
Αλλά: Πότε η κυβέρνηση πήρε εντολή από τον ελληνικό λαό να «μοιράσει» το Αιγαίο και τον ορυκτό πλούτο της χώρας; Πότε ενημέρωσε τον ελληνικό λαό γι’ αυτές τις προθέσεις της; Ποιό κυβερνητικό ή άλλο όργανο πήρε τέτοια απόφαση; Κι αν δεν υπήρξε τέτοια απόφαση, από πότε ένας υπουργός δικαιούται να προχωρά σε τέτοιες «ιδιωτικές» κινήσεις;
Και το σημαντικότερο: Η πολιτική που «μοιράζει» το Αιγαίο με τους Αμερικάνους. Που προσπαθεί να εμφανίσει τους «λύκους» σαν «προστάτες». Που βαφτίζει τον «διαμελισμό» των κυριαρχικών δικαιωμάτων σαν «σταθερότητα» και σαν «κερδοφόρα μπίζνα». Που «διαπραγματεύεται» αεροδρόμια με τους Γερμανούς. Που παζαρεύει ενεργειακά φιλέτα με τους Ρώσους. Που ξεπουλάει λιμάνια στους Κινέζους κοκ, στην πραγματικότητα πρόκειται για παλιά πολιτική. Πολύ παλιά. Εφαρμόζεται από το ελληνικό κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολιτική που μέχρι τώρα (από την Αριστερά τουλάχιστον) θεωρείτο και ήταν – κατά 100% - πολιτική της υποτέλειας. Θεωρείτο και ήταν μια πολιτική μετατροπής της Ελλάδας «σε πεδίο βολής ξένων φαντάρων». Θεωρείτο και ήταν μια πολιτική που στο όνομα της δήθεν «εθνικής ανάπτυξης» και των «ανταλλαγμάτων» διαμοίραζε τα ιμάτια του δημόσιου πλούτου σε ντόπιους και ξένους άρπαγες.
Συνεπώς: Αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν έχει τίποτα το «αριστερό», όχι μόνο δεν έχει τίποτα το «σωτήριο», αλλά και το ότι κάποιοι προσπαθούν να μας την λανσάρουν σαν πολιτική «αναβάθμισης της γεωστρατηγικής δυναμικής» της χώρας δεν έχει και τίποτα το πρωτότυπο.
Πρόκειται για μια επανάληψη της γνώριμης προπαγάνδας που μέχρι τώρα βάφτιζε το κρέας – ψάρι. Αν υπάρχει μια διαφορά είναι τούτη: Στο ακατάσχετο εμπόριο επικοινωνιακής ελπίδας που παρακολουθούμε, ό,τι προηγούμενα σερβιριζόταν σε περιτύλιγμα μιας «ολίγον έγκυος» ψευδεπίγραφης ελπίδας τώρα σερβίρεται σε συσκευασία «70-30» ανεμογκάστρι…
*
Υστερόγραφο.: Οι προηγούμενες κυβερνήσεις κάθε που έκοβαν μισθούς και συντάξεις, κάθε που επέβαλαν νέους φόρους, έβαζαν τους «παπαγάλους» τους να λένε ότι ο λαός άντεχε τα μέτρα διότι η κοινωνία διέθετε… «εισοδηματικό λίπος». Τώρα η νέα κυβέρνηση, με τα όσα διακινήθηκαν περί περί επιβολής «φόρου λίπους» φαίνεται ότι ανακάλυψε τις αντοχές της κοινωνίας στο… λίπος αυτό καθ’ αυτό. Ανεξαρτήτως τελικής εφαρμογής του σχετικού μέτρου πρόκειται για σημαντική αλλαγή. Που θα μπορούσε να περιγραφεί με τρεις λέξεις: «Πρώτη φορά Αριστερά»…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου