Άκρα του τάφου σιωπή στη χώρα βασιλεύει, που θα ’λεγε κι ο ποιητής. Μια απόλυτη ησυχία περιπλανιέται ήρεμα και καρτερικά. Μια «δημιουργική ασάφεια» κυριεύει σκέψεις και ενέργειες. Κι ένας βαθύς αναστεναγμός ξεφεύγει κάπου- κάπου, ώχ λες όπου να ’ναι θα εκραγεί.
Σε μια γλυκιά ατέλειωτη σιωπή, προσμένοντας κάποιο ελάχιστο
αποτέλεσμα, παρατημένο το στοιχήματα της επιτυχίας. Κι εκείνο το πρόσκαιρο χαμόγελο που γυρόφερνε τώρα τελευταία και στρογγυλοκάθονταν έστω για λίγο σε ρημαγμένες ψυχές, βλέποντας ότι η δουλειά του χάνεται σε άλλους τόπους μετανάστευσε, τραβολογώντας μαζί του την ανάπτυξη.
Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο. Κάθε μέρα κάτι διαφορετικό. Και κάθε μέρα οι ελπίδες κοροϊδεύονται από σπουδαίες ευχές και θανατώνονται μπροστά στα σκληρά βλέμματα κακοπροαίρετων υπαινιγμών!
Ποιος όμως να νοιαστεί αν ζούνε ακόμα οι ελπίδες; Ουδείς!
Κι εκείνη η μακρόχρονη πολιτική ανυπαρξία αντιστέκεται χυδαία και μαστιγώνει αλύπητα το γόητρο της καθημερινής μας λογικής. Λες κι είναι τούτο που μας τρέφει και μας θεριεύει, και μας αφήνει ανίδεα εφησυχασμένους.
Ξεχνάμε εύκολα, κοιμόμαστε ήρεμα τον ύπνο του δικαίου και ξυπνάμε χαϊδεύοντας τα όνειρα της περασμένης νύχτας. Ίδια και απαράλλακτα, πατώντας σε προηγούμενα αχνάρια χωρίς καμιά παραλλαγή.
Και σφίγγει η καρδιά μας, βουλιάζουν τα όνειρά μας. Βουλιάζουμε. Έφτασαν τα νερά στον αφαλό. Παρακαλώ μην ψάχνετε μηνύματα. Και τα μηνύματα αν δεν έχουνε πια καταργηθεί, θα έχουνε μια «δημιουργική ασάφεια».
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου