Λίγη τσίπα ρε Βαγγέλη!

Ο πλέον φανατισμένος διαμορφωτής και υπερασπιστής αυτής της πολιτικής έρχεται τώρα να μας πουλήσει «αντίσταση» στο μνημόνιο, προτείνοντας και 700.000 θέσεις εργασίας!

του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakis@patris.gr

Ο άνθρωπος – ο Ευάγγελος Βενιζέλος- ήταν και είναι ο πρωταγωνιστής κάθε μνημονιακής πολιτικής, από την πρώτη στιγμή.  Είναι ο μόνος που συμμετείχε εξ αρχής σε όλο αυτό το απάνθρωπο που εφαρμόζεται σε βάρος της Ελλάδας και του Έλληνα. Έχει γραφεί, χωρίς να διαψευστεί, ότι ήταν από τους ελάχιστους  υπουργούς του Παπανδρέου που όχι μόνο γνώριζε εξ αρχής το πρώτο μνημόνιο, αλλά συμμετείχε επιπλέον στη σύνταξή του.

Τουλάχιστον ήταν από εκείνους που το στήριξαν με φανατισμό. Όπως έκανε με όλα τα επόμενα, μεσοπρόθεσμο, μνημόνια, επιλογές της τρόικα και των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά. Υποστήριξε με πείσμα, φανατισμό, αυταρχισμό, με τη γνωστή αμετροέπεια και την
αλαζονεία της λουδοβίκειας εξουσίας, όλη τη βαρβαρότητα. Έφτασε στο σημείο το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου 2012, κατά την ψήφιση του 2ου μνημονίου, να ζητάει από τους βουλευτές να το ψηφίσουν ακόμη και χωρίς να το έχουν διαβάσει, γιατί αυτό απαιτούσαν, όπως έλεγε θρασύτατα, οι αγορές που θα άνοιγαν σε λίγες ώρες. Οι αγορές απαιτούσαν αίμα Ελλήνων κι εκείνος εκβίαζε να το δώσει η βουλή, χωρίς πολλά - πολλά.

Στη μνήμη όλων μας έχουν αποτυπωθεί οι πιο σκληρές αναφορές του υπέρ αυτής της πολιτικής. Τον θυμόμαστε να μας δείχνει απειλητικά το δάκτυλο, να γουρλώνει τα μάτια, να χτυπά τα χέρια στα τραπέζια, να φωνάζει σε έξαλλη κατάσταση, όταν ένιωθε ότι τα επιχειρήματά του δεν έπειθαν.

 Ήταν εκείνος που έκανε μια από τις πιο χαρακτηριστικές κωλοτούμπες των τελευταίων χρόνων. Τον Ιούνιο του 2011 διαβεβαίωνε ότι φόροι δεν είναι ηθικό και νόμιμο να εντάσσονται σε λογαριασμούς δημόσιου αγαθού, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, και μόλις 3 μήνες μετά, τον Σεπτέμβριο, θεωρούσε ότι είναι και νόμιμο και ηθικό να επιβάλλεται το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ.

Έβαλε την υπογραφή του στην εξαθλίωση, την ανεργία, στις αυτοκτονίες, την πείνα, την αναγκαστική εξορία από την Ελλάδα, στην κλοπή του εισοδήματος και των οικονομιών, εκατομμυρίων Ελλήνων. Στο κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων. Στην υποβάθμιση της παιδείας και της υγείας. Στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Στην ακύρωση του Συντάγματος και της Δημοκρατίας.

Ο πλέον φανατισμένος διαμορφωτής και υπερασπιστής αυτής της πολιτικής έρχεται τώρα να μας πουλήσει «αντίσταση»!

Να μας πει ότι… δεν πάει άλλο μ’ αυτή την πολιτική και  να "προτείνει" 700.000 θέσεις εργασίας! Λες και απευθύνεται σε αμνήμονες ή σε ανθρώπους που έχασαν το λογικό τους. Λες και κάποιος άλλος τα έκανε, τα υποστήριξε και εκβίασε για να εφαρμοστούν όλα αυτά.

 Αύριο ίσως προτείνει και… τρόπους αξιοποίησης της λίστας Λαγκάρντ! Εκείνης που έκρυψε στο συρτάρι του, σα να ήταν αλληλογραφία του μπαμπά του!

Ξαναφτιάχνει το κόμμα του, για να είναι αρχηγός, βλέπετε, και θέλει ψηφοφόρους…

Τι κάνει όμως με αυτές τις νέες «προτάσεις» του; Όσο κι αν δεν μπορεί κανείς να τις παίρνει στα σοβαρά αφού είναι πολιτικάντικες αναφορές, γνωστές λειτουργίες ενός αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος, που αποδεικνύεται ότι λειτουργεί με όρους μαφίας και στηρίζεται στη «λαϊκή αμνησία», αποτελούν παράλληλα μια κυνική ομολογία.

Τι μας λέει, δηλαδή, ο άνθρωπος;

Ή ότι συνυπέγραψε μια γενοκτονία εν συνειδήσει, έχοντας διαπράξει έγκλημα, πολλαπλό και διαρκές, για το οποίο δεν μπορεί παρά να τιμωρηθεί.

Ή ότι τώρα λέει απλά ψέματα, επίσης εν συνειδήσει, για το οποίο θα πρέπει να τιμωρηθεί, φυσικά.

Και μιλάει χωρίς τη ντροπή που θα ένιωθε κάθε απλός άνθρωπος, με φιλότιμο, που τη μια λέει και κάνει άλλα και την επομένη λέει τα εντελώς αντίθετα. Χωρίς να κοκκινίζει. Τα λέει με την ίδια αμετροέπεια και αλαζονεία.

Αλλά αυτό είναι το πολιτικό σύστημα. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που μας κυβερνά 40 χρόνια, αυτό που μας έφερε έως εδώ, αυτό στο οποίο δίναμε – και ίσως δίνουμε ακόμη- την ανοχή, τη στήριξη και τη συνεργασία μας, ως λαός. Ως αδιάφορος, ανώριμος λαός ή άτομα συμφεροντολόγοι, αλλά πάντως σίγουρα λαός που δεν συναισθάνεται την ευθύνη του.

Στο πρόσωπο του Βενιζέλου εκφράζεται όλο το αλαζονικό, αμετροεπές, φθαρμένο, σύστημα.  Που θεωρεί τη χώρα ιδιοκτήτη.

Που θεωρεί το ψέμα και τη χυδαιότητα, πολιτική.

Που αξιώνει αυταρχικά και προκλητικά το δια βίου ανεξέλεγκτό του, ό,τι κι αν λέει, ό,τι κι αν πράττει.

Που θεωρεί εαυτόν σαν κάτι πάνω από τους κοινούς θνητούς. Ένα είδος θεού. Που του φιλούν το χέρι. Που το προσκυνούν.

Που δρα και λειτουργεί χωρίς σεμνότητα, χωρίς μέτρο, χωρίς αίσθηση ότι είναι εντολοδόχος και όχι κάτοχος και ιδιοκτήτης μιας χώρας κι ενός λαού.

Που θεωρεί προσόν, να είσαι αγενής, φαφλατάς, να ξέρεις τα κόλπα της «πολιτικής πιάτσας».

Να χτυπάς τα χέρια στο βήμα της βουλής  ή στο τραπέζι της εκπομπής που φιλοξενείσαι, όταν  δεν σου αρέσουν όσα ακούς. Και να δείχνεις ότι είσαι το «αφεντικό»…

Που διδάσκει ότι η αλαζονεία είναι πολιτική ιδιότητα.

Ίσως στο μυαλό του να έχει ότι πρέπει να τον προσκυνάμε, να του ανάβουμε και κανένα κεράκι, παρακαλώντας, ενώ σταυροκοπιόμαστε, «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω»…

Σκεφτείτε, τη μια μέρα αυταρχισμός, και την άλλη μέρα με την ίδια ευκολία η κωλοτούμπα  της σκοπιμότητας.

Αν συνυπολογίσει κανείς τον ραγιαδισμό που δείχνει στον κάθε Ευρωπαίο ισχυρό (η μίζερη εικόνα του παραμονές των εκλογών μπροστά στον πρόεδρο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, με σκυμμένο κεφάλι και φωνή χαμηλή, παρακλητική) καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο συγκεκριμένος είναι η χειρίστη των πολιτικών περιπτώσεων στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.

Τελικά, αφήνοντας τις ευπρέπειες και τις ευγένειες δημοσίων σχέσεων  των γραβατωμένων της  περιωπής, δεν έχουμε παρά να πούμε ό,τι θα έλεγε ο Έλληνας του μόχθου και του φιλότιμου μπροστά στον Έλληνα που πουλά τσαμπουκά στους σκυμμένους και υποκλίνεται στους ισχυρούς της Ευρώπης: λίγη τσίπα ρε Βαγγέλη, λίγο φιλότιμο…