ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

Στη γενική απεργία όπως ανέβαινα απ’ τη σταδίου στο Σύνταγμα παρέα με δυο φίλους είδα ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Παρέες απεργών, δυο-δυο, τρείς-τρείς και γκρουπ περισσοτέρων μερικές φορές, γεμίζανε τον δρόμο τον πλατύ, ακλουθώντας το δικό μας δρομολόγιο. Ούτε στις προκαθορισμένες συγκεντρώσεις παρευρέθηκαν, ούτε στα οργανωμένα μπλοκ μπήκανε της πορείας. Κάτι αλλάζει είπα μέσα μου σ’ ετούτη τη καταταλαιπωρημένη κοινωνία, κι άρχισαν σκέψεις να περνάνε απ’ το μυαλό μου.

Κι εκείνη η γενιά του πολυτεχνείου, και η δική μου περισσότερο της μεταπολίτευσης είχαν ξεκινήσει με κάποια οράματα συλλογικότητας, για να καταλήξουν και οι δύο υπέρμαχοι του εγώ του ατομικισμού της αρπαχτής, και του ο θάνατό σου η ζωή μου. Και ήρθαν οι μέρες της μεγάλης κρίσης για να μας υπενθυμίσουν με τον πιο τραγικό τρόπο τι υπήρξαμε και τι έχουμε γίνει τώρα πια. Μ’ ένα βασανιστικό ερώτημα να πλανιέται σ’ όλη τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Τώρα τι γίνεται;

Οι (ένδοξες μέρες) «της κονόμας» της ΟΝΕ και της Ολυμπιάδας τελειώσανε μαζί με την παραίσθηση ότι είμαστε Ευρωπαίοι. Τι Ευρωπαίοι σε μία χώρα που όλα τα πράγματα είναι ανακατεμένα, μπασταρδεμένα κι αλλοπρόσαλλα. Και όπως είναι φυσικό μετά τη μαζική υστερία τόσων χρόνων, ότι γίναμε κάτι που δεν είμαστε, έρχεται η απογοήτευση. Και πάντα τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, για να έρθει μετά μια εξισορρόπηση. Και αυτή η εξισορρόπηση μόνο με μια συλλογική προσπάθεια μπορεί να ’ρθει. Το μόνο λοιπόν συλλογικό που απέμεινε αυτές τις τραγικές μέρες για τον τόπο, είναι μερικά ψήγματα φιλίας. Κι ίσως από δω ξεπηδάει μια σπίθα αισιοδοξίας.

Βλέπεις δυο φίλους στο Καφενείο, λες τα παράπονά σου και τον πόνο σου, ακούς του άλλου τον καημό, όλοι μαζί αρχίζετε τα «μπινελίκια» και ξαλαφρώνεις λίγο απ’ τα’ ανελέητα προβλήματα. Και λέω τώρα εγώ - δίκες μου σκέψεις, ξέρω εγώ – γιατί ετούτη η εναπομείνασα φιλία των ανθρώπων, γιατί να μην παίξει ένα ρόλο «μαγιάς» να ξεπηδήσει από κει κάτι το συλλογικό που τόσο ανάγκη το’χει τώρα ο τόπος. Κάτι σαν μια νέα φιλική Εταιρία ας πούμε.

Ουτοπίες θα μου πεις.

Μπορεί. Τα όνειρα δεν βλάπτουνε ποτέ.

Καστρινός