Ναι. Μπορούμε να διώξουμε την Τρόϊκα και το ΔΝΤ

Οδεύοντας προς την 5η Νοεμβρίου: Ναι. Μπορούμε να διώξουμε την Τρόϊκα και το ΔΝΤ

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Ο μπαμπούλας της χρεωκοπίας που ανακάλυψε ο ΓΑΠ, αφού εξαπάτησε τον ελληνικό Λαό με το «λεφτά υπάρχουν», ακόμη χρησιμοποιείται από τον «συνασπισμό των ολίγιστων», ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ.

Οι λόγοι που το κεντρικό διαχειριστικό σύστημα, επιμένει στο να κρατά αιχμάλωτους το Λαό και τη χώρα, είναι γνωστοί: Όσο οι διεθνείς τοκογλύφοι «παίζουν» στη χώρα, τόσο τα κεφάλια όλων αυτών που κατάκλεψαν το δημόσιο χρήμα, παραμένουν στους ώμους τους. Υπό αυτήν την έννοια, οι κ.κ. που είναι εμπλεκόμενοι στη μεγάλη απάτη, θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν, όλων των τύπων τα επιχειρήματα, κατά της κήρυξης του χρέους ως επαχθούς. Είτε χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ με τους «οικονομολόγους» τους, είτε εκβιάζοντας, είτε απειλώντας.

Ας δούμε λοιπόν τα επιχειρήματα τα οποία ακούγονται, εναντίον της κήρυξης του χρέους ως επαχθούς αφού θυμηθούμε, τι σημαίνει αυτό: 

Ως «επαχθές» λοιπόν ορίζεται το χρέος που 

α) έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους, 

β) τα ποσά που εισέρευσαν από το δάνειο σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα του έθνους 

και γ) ο πιστωτής είναι ενήμερος για τα παραπάνω. 

Αυτή η θεωρητική προσέγγιση, για το πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το δημόσιο χρέος μιας χώρας ως επαχθές, βρήκε την εφαρμοσμένη της μορφή, σε διάφορες φάσεις της ιστορίας των ανθρωπίνων κοινωνιών και με διαφορετικές μορφές εφαρμογής της. Για την ιστορία, να προσθέσουμε πως η πρώτη προσέγγιση αυτού του τύπου έγινε μετά τη ρωσική επανάσταση, οπότε και η νέα ηγεσία της χώρας, επαναδιαπραγματεύθηκε τα τσαρικά χρέη. Από κει και πέρα και σε διάφορες περιπτώσεις - ιδιαίτερα σε δημοκρατικές κυβερνήσεις που προέκυψαν στη Λατινική Αμερική, οι οποίες αρνήθηκαν τα χρέη που δημιούργησαν διεφθαρμένοι δικτάτορες – το μέτρο αυτό, αν και με ιδιαίτερη δυσαρέσκεια, έγινε τελικά αποδεκτό από τις διεθνείς τράπεζες.

Τέτοια παραδείγματα – και μάλιστα πρόσφατα – είναι της Αργεντινής, του Ιράκ, της Τυνησίας, και το πιο κλασικό, του Ισημερινού.

Ας πάρουμε τώρα ένα-ένα, τα επιχειρήματα των νεοταξιτών, αριστερών και δεξιών, για να τα απαντήσουμε με επιστημονική αλλά και εκλαϊκευμένη μέθοδο:

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ 1ο: Το ελληνικό χρέος, δεν είναι μπορεί να ορισθεί, «νομίμως επαχθές».

ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΟ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΟΓΟΥΣ:

1.Το νέο χρέος, ιδιαίτερα αυτό που δημιουργήθηκε από το Μάιο του 2010, συνδέεται με τους όρους που επιβλήθηκαν από την Τρόϊκα και οι οποίοι συνεπάγονται παραβίαση οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.  Αυτή η πρακτική, είναι από μόνη της, απόλυτα υποστηρικτική για τον προσδιορισμό του χρέους, ως επαχθούς.

2. Το πρώτο Μνημόνιο, δεν κυρώθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Αυτό σημαίνει με απλά νομικά (τα οποία γνωρίζει και ο πρωτοετής φοιτητής της Νομικής), πως, ότι «χτίσθηκε» πάνω στο πρώτο, παράνομο μνημόνιο (όλα τα υπόλοιπα μνημόνια και συμφωνίες δηλαδή), είναι παράνομο.

3. Ο μηχανισμός παροχής των δανείων, σε πολλές περιπτώσεις, δεν ήταν νόμιμος. Δεδομένου ότι, οι ιδιωτικές τράπεζες της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου, έδωσαν αυτά τα δάνεια γιατί ήταν ιδιαίτερα επικερδή και αφ’ ετέρου, ποντάριζαν στο ότι σε περίπτωση δυσχερειών, θα τους διέσωζε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Εδώ λοιπόν διακρίνουμε και πάλι την «ύπαρξη εγνωσμένου δόλου» σε όλη τη διαδικασία αυτής της συναλλαγής, μεταξύ του κομματικού ελληνικού κράτους και των ιδιωτικών τραπεζών. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, τα νομικά οπλοστάσια των δυτικών χωρών, αναιρούν νομιμοφανείς πράξεις, η οποίες στηρίζονται σε εγνωσμένο δόλο.

Κλασικό παράδειγμα είναι η πχ η νόμιμη δικαιοπραξία στην αγορά ενός ακινήτου το οποίο όμως είναι υποθηκευμένο, ή έχει νομικά κωλύματα, όπως κατασχέσεις, πλειστηριασμούς, προσωρινά συμβόλαια γονικής παροχής κλπ κλπ. Τα δικαστήρια, ακόμη και τα ελληνικά, αποφαίνονται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις πως η δικαιοπραξία είναι «μη σύννομη» και ο νέος ιδιοκτήτης, αυτός ο οποίος αγόρασε το ακίνητο, χάνει τα λεφτά του. Ακόμη χειρότερα για τον αγοραστή, εξετάζεται και αν συμμετείχε στην όλη υπόθεση με δόλια πρόθεση, έτσι ώστε να διωχθεί και ποινικά.

Εδώ λοιπόν, στον δανεισμό από τις ιδιωτικές τράπεζες, έχουμε αποδεδειγμένο και εγνωσμένο δόλο, με πρόθεση δημιουργίας ιδίου - παράνομα μάλιστα - οφέλους και από τις δύο πλευρές. Και από την πλευρά των τραπεζών και από την πλευρά των Ελλήνων αιρετών ή διορισμένων δημόσιων λειτουργών οι οποίοι συνήψαν τις συμφωνίες.

4. Υπάρχει σαφής παραβίαση των κανόνων δικαίου εμπορίου και πλουτισμού με καταχρηστικό τρόπο από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Από το Δεκέμβριο του 2011 έως το Φεβρουάριο του 2012 η ΕΚΤ έδωσε συνολικά δάνεια 1 τρις ευρώ με επιτόκιο 1% για να βοηθήσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τις μεγάλες τράπεζες της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας, της Αυστρίας, καθώς και της Ελλάδας και της Ιταλίας». Στη συνέχεια, οι τράπεζες αυτές δάνεισαν τα χρήματα αυτά, σε περιφερειακές χώρες με 4, 5, 6 και 7% επιτόκιο. Στο Εμπορικό Δίκαιο όλων επίσης των Δυτικών κοινωνιών, αυτή η τοκογλυφική πρακτική, θεωρείται ότι παραβιάζει τους κανόνες δίκαιου εμπορίου και στοιχειοθετεί τη δημιουργία πλουτισμού, με καταχρηστικό, άρα παράνομο τρόπο. Επομένως, το τελικό προϊόν αυτών των τοκογλυφικών δανεισμών, είναι παράνομο, άρα στοιχειοθετεί και από αυτήν την πλευρά, τον χαρακτηρισμό του  χρέους, ως επαχθούς.

5. Ο στόχος του ΔΝΤ – έτσι όπως εκφράζεται τουλάχιστον στο καταστατικό του – είναι η ανάπτυξη θέσεων εργασίας, στις χώρες στις οποίες επεμβαίνει. Στην πραγματικότητα όμως, συνέβη στην Ελλάδα (όπως και σε όλες σχεδόν τις χώρες όπου το ΔΝΤ επενέβη), το εντελώς αντίθετο. Πράγμα που νομικά σημαίνει, επίσης εξαπάτηση. Ακόμη ένα στοιχείο υποστήριξης της νομιμοποίησης της χώρας μας για την  κήρυξη του χρέους ως επαχθούς.

6. Τα δάνεια από τις ιδιωτικές τράπεζες προς την Ελλάδα, συνοδεύτηκαν με «μίζες». Παράνομο δηλαδή χρηματισμό Ελλήνων αιρετών και διορισμένων δημόσιων λειτουργών. Ήδη, στην περίπτωση της Siemens Hellas, η ελληνική Δικαιοσύνη απέδειξε ότι δόθηκαν μεγάλα ποσά σε δωροδοκίες Ελλήνων πολιτικών για να δεχθούν να υπογράψουν συμβόλαια με τη Siemens. Ακόμη ένα σοβαρότατο και συντριπτικό επιχείρημα, για την υποστήριξη του χαρακτηρισμού του χρέους, ως επαχθούς.

ΕΠΕΙΧΗΡΗΜΑ 2ο: ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΑΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.

ΨΕΜΜΑ- ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ: Η διεθνής εμπειρία δείχνει πως στις πρόσφατες τουλάχιστον περιπτώσεις μονομερούς διαγραφής του χρέους, της Ισλανδίας, της Αργεντινής και του Ισημερινού, δεν υπήρξε κανένα αντίποινο. Γιατί πολύ απλά, όπως γίνεται και στις περιπτώσεις των ιδιωτών οι οποίοι δεν μπορούν να αποπληρώσουν δυσβάστακτο χρέος που προέκυψε από παράνομους ανατοκισμούς, τόκους υπερημερίας κλπ γνωστά «τερτίπια» των τραπεζών, ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. 

Φυσικά η Ελλάδα, θα δυσκολευθεί από τη στιγμή που επιλέξει τον έλεγχο και τη διαγραφή του χρέους, να απευθυνθεί στις «χρηματαγορές». Ας μην ξεχνάμε όμως πως στήριξη της ρύθμισης του χρέους προς την χώρα μας, έδωσαν και η Ρωσία και η Κίνα. Μια κίνηση που οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς, αρνήθηκαν και αρνούνται επίμονα μέχρι σήμερα.

Ακόμη, την ίδια ώρα, να μην ξεχνάμε πως με την μονομερή παραγραφή του χρέους, πολύ απλά, θα έχουμε την απαιτούμενη ρευστότητα, για τη ρύθμιση της εσωτερικής οικονομίας της χώρας και την επανεκκίνηση της.

Είναι ακριβώς αυτό που η Αργεντινή έκανε αφού σταμάτησε να αποπληρώνει το χρέος μετά το 2001. Από το 2001 οι Αργεντίνοι, δεν ζητούν χρηματοδότηση από τις ιδιωτικές τράπεζες και τις χρηματαγορές. Αυτό που έκανε η Αργεντινή και ο Ισημερινός είναι η ανάκαμψη της οικονομίας, με τη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων και φυσικά των πολυεθνικών. 

Το κεντρικό πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίσουμε, είναι αυτό της εισαγωγής πετρελαιοειδών. Με ξεκαθαρισμένη όμως τη θέση της Ρωσίας, ότι θα στηρίξει την Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση, ο συστηματικά καλλιεργούμενος αυτός εκβιασμός, δεν έχει τουλάχιστον τη τρομακτική διάσταση που του δίνουν οι νεοταξίτες, υπέρμαχοι της αποπληρωμής για τα επόμενα… 300 χρόνια, του στημένου από αυτούς χρέους.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΗΡΥΞΟΥΜΕ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΩΣ ΕΠΑΧΘΕΣ

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Ας περάσουμε τώρα στο ερώτημα για το ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, απλουστεύοντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό τη διαδικασία προσέγγισής του πραγματικά σοβαρού αυτού και καίριου ερωτήματος, ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ: Με την γνώριμη φυσικά διαδικασία των ερωτήσεων-απαντήσεων:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορεί να προκύψει μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, μία κυβέρνηση η οποία θα προχωρήσει σε Λογιστικό Έλεγχο του χρέους, στον χαρακτηρισμό του ως «επαχθές» και στη μονομερή διαγραφή του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σαφώς όχι.

1. Τα τρία κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, έχουν ξεκαθαρίσει τον προσανατολισμό τους, σε σχέση με την αναγκαιότητα, πάση θυσία, αποπληρωμής του χρέους.

2. Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη έχει κάνει ξεκάθαρη την πρόθεσή του, να μην προχωρήσει σε μια τέτοια επιλογή. Μιλώντας προεκλογικά με μασημένα λόγια και λαϊκισμούς περί «αριστερής επίλυσης των προβλημάτων», που θυμίζουν ολοένα και εντονότερα Ανδρέα Παπανδρέου, της δεκαετίας του ’80 και κάνοντας μάλιστα μια θεαματική μετεκλογική κωλοτούμπα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δια στόματος Λαφαζάνη πρόσφατα, ξεκαθαρίζει πως «ομιλεί σαφώς για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους».

3. Σχετικά τώρα με Καμένο, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ, εδώ έχουμε μια διάχυτη λαϊκίστική προσέγγιση κατά το δοκούν και κατά περίπτωση, δεδομένου ότι, δεν υπάρχουν ή δεν μπορούν να υπάρχουν συγκροτημένες θέσεις/προτάσεις για το χρέος. Λόγω φυσικά της φύσης και της διάθρωσης των πολιτικών αυτών χώρων (παλαιοκομματικός καιροσκοπισμός, ακραίες αντιδημοκρατικές έως φασιστικές θέσεις, σταλινογενής μονολιθικότητα).

4. Ακόμη και στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο, εκτός από το Πατριωτικό Μέτωπο, το οποίο στήριξε από την πρώτη στιγμή τη διαγραφή του χρέους ως επαχθούς, ουδείς άλλος έχει τεκμηριωμένες και συγκροτημένες θέσεις για την υπόθεση αυτή. (Αν εξαιρέσουμε φυσικά κάποιους εξωκοινοβουλευτικούς και περιφερόμενους ψυχωτικούς τσαρλατάνους, οι οποίοι με άνωθεν εντολή και οικονομική στήριξη των οικονομικών «αφεντικών» της χώρας, δημιούργησαν διάφορους κλώνους/αντίγραφα του ΠΑΜ. Με μοναδικό στόχο να επιφέρουν σύγχυση στον ήδη έντονα «μπερδεμένο και μπαϊλντισμένο ελληνικό Λαό» και κάνοντας «copy/paste» (αντιγραφή/επικόλληση/ανάγνωση/δημοσιευση), των θέσεών μας).

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορεί ένας «μεσσίας/σωτήρας», να σώσει την Ελλάδα και να την οδηγήσει σε δρόμους απαλλαγής από το χρέος και  επανεκκίνησης της οικονομίας, όπως πχ ο Πρόεδρος της Ισλανδίας Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον ή ο Πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι. Όποτε ο ελληνικός Λαός επέλεξε «σωτήρες και μεσσίες» για να τον «σώσουν», οδηγήθηκε σε περιπέτειες.

Εκτός αυτού, ο ελληνικός Λαός, κουβαλά στην τρισχιλιόχρονη ιστορία του, την εγγενή του αδυναμία να συμπαραταχθεί δίπλα στους πραγματικούς και φυσικούς του ηγέτες. (Αντιθέτως μάλιστα, συνήθιζε να στέλνει στη φυλακή ή να επιτρέπει να δολοφονηθούν οι γενναίοι  του άνδρες, ήρωες, πολιτικοί κλπ, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Ιωάννης Καποδίστριας).

Συμπαρατάξεις πχ όπως αυτής του Αργεντίνικου Λαού δίπλα στον Κίρχνερ, του Ισλανδικού δίπλα στον Γκρίμσον, του Ισημερινού δίπλα στον Κορέα, του Ουγγρικού δίπλα στον Όρμπαν κλπ κλπ, στην Ελλάδα, νοούνται ακόμη ως «άγνωστη χώρα». Με πιο χαρακτηριστικό τρόπο αντιμετώπισης, όσων υπηρέτησαν ταπεινά αλλά και με πάθος αυτόν τον τόπο, το «σιγά μωρέ τον έξυπνο που τα ξέρει όλα!».

Αντιθέτως, όποτε ο ελληνικός Λαός, επέλεξε τον δρόμο του περάσματος από το «εγώ» στο «εμείς», έκανε θαύματα. Θαύματα όπως του Συντάγματος του 1843 και του 1909 και τα οποία θαύματα, πρέπει και υποχρεούται να ξανακάνει σήμερα.

Οδεύοντας λοιπόν προς την 5η Νοεμβρίου, ημέρα κατά την οποία σπάμε τα δεσμά, όχι μόνο των μνημονίων, του ΔΝΤ και της Τρόϊκας, αλλά και του παλαιοκομματικού κράτους των συνεχιστών των Μαυροκορδάτων και των Κωλέτηδων, ζητάμε χωρίς «περικοκλάδες και παραπανίσια»:

• Ψήφιση του Συντάγματος Άμεσης Δημοκρατίας/πέρασμα των εξουσιών στο Λαό.
• Διάλυση της Βουλής.
• Εκλογές με διαδικασίες Άμεσης Δημοκρατίας.
• Άμεσα δημοψηφίσματα για το χρέος και τη λαθρομετανάστευση.

Με πρώτο Δημοψήφισμα την κήρυξη του χρέους ως επαχθούς, τον λογιστικό του έλεγχο και την εκδήλωση της αποφασιστικότητάς μας, να βάλουμε επιτέλους τάξη στο σπίτι μας που λέγεται Ελλάδα.

Στέλνοντας ένα σαφές και καθαρό μήνυμα στους τοκογλύφους: Ναι. Θα σας παραδώσουμε τις περιουσίες αυτών που δανείστηκαν για «μας χωρίς εμάς», ως αντίτιμο για το χρέος. Εντελώς νόμιμα, όπως εδώ και δεκάδες χρόνια έχει επανειλημμένα γίνει, σε διάφορες χώρες του κόσμου. 

Έτσι, κάνουμε μια απαραίτητη «καινούργια αρχή», με τους ενόχους τιμωρημένους από τα ορκωτά δικαστήρια του Λαού, με τους αγρότες να επιστρέφουν στα χωράφια τους, τους βιοτέχνες/βιομήχανους να ξανανοίγουν τις δουλειές τους, με το Λαό μας χορτάτο και αξιοπρεπή και με μια Ελλάδα χωρίς χρέος σε κανέναν τοκογλύφο. Σε ένα φιλόξενο σπίτι για τις γενιές που έρχονται και οι οποίες δεν μας χρωστούν τίποτε.

Στις 5 Νοεμβρίου λοιπόν, με μια ειρηνική Λαοθάλασσα μπροστά στη Βουλή, ΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΟΛΑ. Κάνοντας την Ελλάδα μας, αυτό που θάπρεπε να είναι από το 1831, από την χρονιά του μαρτυρικού θανάτου του Κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια: Πρότυπο Δημοκρατίας, Ελευθερίας, Δικαιοσύνης, Ισονομίας, Ισοπολιτείας, Αξιοπρέπειας, Πνεύματος, Επιστημών και Πολιτισμού. ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΠΩΣ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΣ.

Σημείωση: Έως τις 5 Νοεμβρίου, θα ακολουθήσουν από την πλευρά του Πατριωτικού Μετώπου – όσες και όποτε χρειαστούν – διευκρινιστικές ανακοινώσεις.

Πατριωτικό Μέτωπο
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Κεντρικά Γραφεία Αθηνών: Νίκης 33,
10557, Σύνταγμα, Αθήνα
Τηλ. 2103311642, Φαξ: 2103311652
Τηλ. Προέδρου: 6980292626
http://www.pamet.gr
mailto:pametopo@gmail.com