Η φθορά...

Κυλάει ο χρόνος τη φθορά στης άβυσσου τα χάη

Κι εκείνη ανοίγει τα φτερά κι όμως χαμοπετάει

Στο τρίτο φτεροκόπημα μετέωρη θα μείνει

Θα με κοιτάξει μια φορά θα κλάψει πριν με κρίνει.

Μου πήρες άδικη φθορά

Κι όλο κάτι μου παίρνεις

Με καις μαζί με τα χλωρά

Τις στάχτες παρασέρνεις

Μέσα απ’ τις στάχτες στον καπνό

Μια σπίθα μου χορεύει

Κάνει ρομφαία το λυγμό

Κι εκδίκηση γυρεύει.

Η σπίθα γίνεται φωτιά και πυρκαγιά θα γίνει

Θα καίει των δόλιων την ψευτιά στης πλάσης το καμίνι

Τι λες; σε νίκησα φθορά για του λαού τη χάρη;

Τα παίρνω πίσω τα φτερά γιατί ’μαι παληκάρι.

Για να γράψω απόψε αυτό… που το θεωρώ τραγούδι, στη σκέψη μου στροβίλιζαν, έπαιζαν, δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι! Οι ομορφιές μου…Η Μαρία,η Γιάννα,Η άλλη Μαρία,ο Θοδωρής, η Αναστασία, ο Γιώργος,ο Γιάννης,η Γεωργία,ο άλλος Γιώργος, η Ελένη,η Βασιλική, ο Δημήτρης και η Σταυρούλα, ο δικός μου Γιώργος και η αδερφή μου η Αμαλία…και η Αμαλία!!

Μπορεί κι εσύ που μου …διαφεύγεις τούτη τη στιγμή!!!

Καινούργιο 2 Σεπτέμβρη 2012 ώρα 05:01 π.μ.

Δημήτρης Ντόκας

http://www.prototypia.blogspot.gr

Σχόλιο Ζείδωρον:Να 'σαι καλά Μητσάρα!
Αφθαρτη θα 'ναι πάντα η ψυχή σου και κάστρο άπαρτο θα μείνει.
Τιμή μας που συντροφεύουμε τις σκέψεις σου φίλε.