Αποτοξίνωση από την πραγματικότητα

του Παντελή Φλωρόπουλου

Μην πεις τίποτα, Γιάννη μ´! Άσε με να ονειρευτώ. Να οραματιστώ έναν κόσμο χωρίς διαφθορά και χωρίς αγωνίες. Άσε με να πω εδώ να τ´ ακούσεις, άκου τα τρελά όνειρα που κάνω, γιατί θα μπουκώσουν στο κεφάλι μου και θα σκάσω.

Μου φαίνεται, πως αυτός ο κόσμος που γεννηθήκαμε, δεν διορθώνεται με τίποτα. Προσπάθησαν πολλοί να λύσουν το πρόβλημα, μεγάλοι και τρανοί, όμως δε μπόρεσε κανείς. Δεν ξέρω κιόλας, αλλά, νομίζω, εδώ ταιριάζει η μέθοδος του Μεγαλέξανδρου που πάσχισε να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό και δε λυνόταν με τίποτα. Τι έκαμε, Γιάννη μ´; Τράβηξε το σπαθί του και τον έκοψε λέγοντας: «Ό,τι δε λύνεται, κόβεται».

Έτσι νομίζω. Αυτός ο κόσμος δε λύνεται. Κόβεται. Δε διορθώνεται με τίποτα. Βρήκα ότι στα μικρά γεγονότα της ζωής, όταν δε μπορείς να κάνεις κάτι γι´ αυτά, προσπερνάς, τ´ αφήνεις πίσω σου, δίπλα σου. Μ´ αρέσουν οι αναγωγές, Γιάννη μ´, το ξέρεις, απ´ τα μικρά βγάζω τα μεγάλα και, λέω, ίδια πρέπει να γίνει και με την Ελλάδα, ίδια πρέπει να γίνει και με τον κόσμο.

Έτσι που λες. Αφήνουμε αυτόν τον κόσμο να λειτουργεί όπως λειτουργεί, παύουμε αμέσως να διαμαρτυρόμαστε εναντίον της εξουσίας και να καταγγέλλουμε τους ενόχους, φτιάχνουμε έναν παράλληλο δίπλα του.

Ιδρύουμε μία πόλη με την τελευταία λέξη της αρχιτεκτονικής και πολεοδομικής επιστήμης. Να έχει μόνο σαράντα χιλιάδες κατοίκους. Ούτε περισσότερους, ούτε λιγότερους. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι, αν έχει λιγότερους, θα είναι χωριό, αν έχει περισσότερους, θα είναι τέρας. Μια πόλη με μεγάλους δρόμους, πάρκα, όλα τα δημόσια κτίρια σε σειρά, το θέατρο να είναι σαράντα χιλιάδων θέσεων, το γήπεδο επίσης, να χωράνε όλοι οι κάτοικοι, να μη λείπει κανείς από τη Λαϊκή Συνέλευση.

Ονειρεύομαι, Γιάννη μ´. Φαντάζομαι μια παράλληλη Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων να αποτελείται από διακόσιες πενήντα πόλεις των σαράντα χιλιάδων κατοίκων η κάθε μία. Και κάθε πόλη να είναι αυτοδιοίκητη, να έχει Άμεση Δημοκρατία. Η κεντρική κυβέρνηση των διακοσίων πενήντα πόλεων ν´ ασχολείται μόνο με θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Εθνικής Άμυνας. Τίποτε άλλο.

Ναι, Γιάννη μ´, χρειάζονται δέκα χιλιάδες άνθρωποι για να φτιάξουν αυτή τη νέα Ελληνική πόλη. Δέκα χιλιάδες άνδρες που θα βρουν δέκα χιλιάδες γυναίκες ή το αντίστροφο. Ή… ανακατεμένα! Αμέσως θα γίνουν είκοσι χιλιάδες. Κάθε ζευγάρι θα κάνει δύο παιδιά. Μέσα σε λίγα χρόνια η πόλη θα έχει το μαγικό αριθμό των αρχαίων Ελλήνων. Νομίζω ότι χρειάζεται μία έκταση μόνο πέντε χιλιάδων στρεμμάτων. Στην οποία θα χτιστούν δέκα χιλιάδες μονοκατοικίες με πέτρα και ξύλο…

Μη με διακόπτεις, Γιάννη μ´, άσε με να ονειρευτώ…

… κάθε σπίτι θα έχει κήπο και αυλή. Το κέντρο της πόλης θα συγκοινωνεί με τα άκρα της με τραμ... Γελάς; Εντάξει! Σταματάω εδώ. Δεν θα πω άλλα. Δίκιο έχεις μωρέ! Τι κάθομαι και λέω! Είναι τάσεις φυγής, ε; Μου το είπε και μια ψυχολόγος που γνώρισα στη γιορτή ενός φίλου. Δεν αντέχω την ωμή πραγματικότητα γύρω μου και δημιουργώ φανταστικούς κόσμους για να ξεφεύγω. Ναι. Αλλά τι καλύτερο να κάνω; Να το ρίξω στο ποτό για να ξεχνιέμαι; Μ´ αρέσει ένα ποτήρι κρασί, δύο, δε μπορώ παραπάνω. Να το ρίξω πού; Επειδή δεν θέλω να το ρίξω πουθενά, το ρίχνω στα όνειρα. Ονειρεύομαι, ότι επιστρέφουν οι θεοί στον πλανήτη μας για ν´ απελευθερώσουν τους ανθρώπους από τις μαγγανείες και τα δεσμά, να τους διδάξουν από την αρχή το κάλλος και την αρμονία, εμφανίζονται οι φωτεινοί Έλληνες, οι συνοδοί του Διός και διδάσκουν ξανά την ανθρωπότητα όπως το έκαμαν κάποτε, πριν τον κατακλυσμό, καθώς λένε οι μύθοι.

Γι´ αυτό μ´ αρέσουν οι μύθοι. Έχουν μια γοητεία. Όταν δεν σκέφτομαι τους δικούς μου μύθους, θυμάμαι τους παλιούς. Είναι το μόνο φάρμακο για να γιατρέψω μέσα μου αυτή τη λέπρα που περιβάλλει την Ελλάδα και τον κόσμο όλο.

Γιατί σταμάτησες να γελάς, Γιάννη μ´;