Το ειδικό «βάρος» της χώρας, συγκρινόμενο με αυτό της Τουρκίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, μπορεί να «μετρηθεί» και από τις επαφές που είχαν την περασμένη Δευτέρα στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν:
Γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Από την ποιότητα των συναντήσεων του περιθωρίου της Συνόδου που είχαν Μητσοτάκης και Ερντογάν, αλλά κυρίως από το Κείμενο Συμπερασμάτων της Συμμαχίας συνάγεται ότι το ΝΑΤΟ αντιμετωπίζει το ελληνοτουρκικό πρόβλημα ως παρεμπίπτον ζήτημα, ενταγμένο μάλιστα σε ένα συνολικό «πακέτο» διαπραγμάτευσης των ισχυρών της Συμμαχίας με την Τουρκία.
Με απλούστερα λόγια, η Τουρκία του Ερντογάν έχει καταφέρει να κερδίσει την προσοχή των ισχυρών και να διαπραγματεύεται μαζί τους για τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη Συμμαχία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία θεωρείται δεδομένη και δεμένη στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό άρμα.
Η “μεγάλη εικόνα”
Κοιτώντας τη «μεγάλη εικόνα», όπως αυτή αποκρυσταλλώνεται στα Συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Συμμαχία έχει περιγράψει με σαφήνεια τους εχθρούς της και προχωρά στη διάταξη των δυνάμεών της για να τους αντιμετωπίσει:
- «Αντιμετωπίζουμε πολύπλευρες απειλές, συστημικό ανταγωνισμό από διεκδικητικές και αυταρχικές δυνάμεις, καθώς και αυξανόμενες προκλήσεις ασφάλειας για τις χώρες και τους πολίτες μας από όλες τις στρατηγικές κατευθύνσεις» αναφέρεται στο κοινό ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής και σημειώνεται καθαρά πως «οι επιθετικές ενέργειες της Ρωσίας αποτελούν απειλή για την ευρωατλαντική ασφάλεια».
- Ως προς την Κίνα, στις στρατιωτικές φιλοδοξίες της οποίας πρώτη φορά γίνεται ρητά λόγος, το ανακοινωθέν αναφέρει: «Η αυξανόμενη επιρροή της Κίνας και οι διεθνείς πολιτικές μπορεί να εγείρουν προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουμε μαζί ως Συμμαχία. Θα αντιμετωπίσουμε την Κίνα με σκοπό την υπεράσπιση των συμφερόντων ασφαλείας της Συμμαχίας».
Απλώς κοιτάζοντας κάποιος τον χάρτη αντιλαμβάνεται τη σημασία που έχει η (μη δεδομένη για τη Δύση) Τουρκία για το ΝΑΤΟ (δηλαδή τις ΗΠΑ) ως προγεφύρωμα στη «μάχη» κατά της Ρωσίας.
Υπ’ αυτήν την έννοια οι τουρκικές απαιτήσεις εις βάρος της Ελλάδας δεν αντιμετωπίζονται από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ ως επιθετική και εκτός κανόνων διεθνούς δικαίου συμπεριφορά αλλά ως διαφορές μεταξύ δύο συμμάχων, οι οποίες μάλιστα έχουν ήδη ενταχθεί προς έλεγχο και διευθέτηση στους μηχανισμούς (μηχανισμός αποσυμπίεσης) της Συμμαχίας.
Με άλλα λόγια το «παζάρι» για την εξασφάλιση της «εύρυθμης λειτουργίας» της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ δεν το κάνουν με τον Μητσοτάκη, αλλά με τον Ερντογάν, καθότι η Ουάσιγκτον έχει (από την εποχή διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη) εξασφαλίσει όλα όσα έχει απαιτήσει (συμφωνία ελληνοαμερικανικής στρατηγικής συνεργασίας) από τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Το γεγονός αυτό μάλιστα οδηγεί στο βάσιμο συμπέρασμα ότι οι τουρκικές απαιτήσεις εις βάρος της Ελλάδας αποτελούν (ή μπορεί να αποτελέσουν) το αντικείμενο αμερικανοτουρκικού παζαριού προκειμένου η Τουρκία να παραμείνει εντός αμερικανικής τροχιάς και βασικός πυλώνας του ΝΑΤΟ στη «μάχη» κατά της Ρωσίας…
Η σημασία που αποδίδουν οι Αμερικανοί στον τουρκικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή αποτυπώνεται και στις αμερικανοτουρκικές συζητήσεις / διαπραγματεύσεις, που ολοκληρώνονται, για τον έλεγχο από τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις του αεροδρομίου της Καμπούλ στο Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων που είναι προγραμματισμένο να έχει ολοκληρωθεί την 11η Σεπτεμβρίου του 2021.
Η ανάληψη αυτής της ευθύνης είναι μια μεγάλη προσφορά του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, η οποία αναζητεί τρόπους να καλύψει το κενό που θα προκύψει από την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής στην πολύπαθη χώρα, το οποίο προφανώς θα εκμεταλλευτούν οι Ταλιμπάν…
Μορατόριουμ με… δόντια
Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει την πραγματική (και δυσμενή για τα ελληνικά συμφέροντα) εικόνα των σχέσεων που διαμορφώνονται στο «τρίγωνο» Ουάσιγκτον – Αθήνα – Άγκυρα μένοντας απλώς στην επιφάνεια των όσων συνέβησαν στη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο Κορυφής.
Έτσι αυτό που προβλήθηκε ήταν το «καλό κλίμα» μέσα στο οποίο υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκε η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν και στην επαναδιατύπωση (στο Κείμενο Συμπερασμάτων) της θέσης περί αλληλεγγύης των συμμάχων σε κράτος – μέλος το οποίο απειλείται.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Τουρκίας στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει από τον περασμένο Νοέμβρη, όταν μετά την κρίση του καλοκαιριού με το «Ορούτς Ρέις» ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ ανακοίνωνε ότι οι δύο χώρες συμφώνησαν:
● Επανέναρξη των διπλωματικών διαβουλεύσεων (διερευνητικές συνομιλίες).
● Συζήτηση για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ (δημιουργία του μηχανισμού αποσυμπίεσης εντός της Συμμαχίας).
● Αναβάθμιση των πολιτικών επαφών σε υψηλό επίπεδο (ταξίδια Δένδια και Τσαβούσογλου σε Άγκυρα και Αθήνα αντίστοιχα, καθώς και η συνάντηση κορυφής Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο του ΝΑΤΟ).
Η ελληνική κυβέρνηση, μετά την ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής, υποστηρίζει ότι όλη αυτή η διαδικασία προσέγγισης με την Άγκυρα πέτυχε ένα «καλοκαιρινό μορατόριουμ» και πανηγυρίζει σημειώνοντας αυτό το καλοκαίρι δεν θα είναι σαν το προηγούμενο.
Ωστόσο η πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων αποτυπώνεται στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών συνομιλιών, η οποία από πέρυσι έχει εμπλουτιστεί με το «καθημερινά» επαναλαμβανόμενο τουρκικό αίτημα περί αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών.
Η πραγματική εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων αποκαλύπτεται και στο «πεδίο», όπως καταγράφηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο, πριν ακριβώς από τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν, όταν σκάφη της τουρκικής ακτοφυλακής «επ-ακούμπησαν» σε δυο ξεχωριστά επικίνδυνα περιστατικά (ένα το Σάββατο, ένα την Κυριακή) σκάφη του ελληνικού λιμενικού στα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων στη Λέσβο.
Με απλά λόγια, πάμε σε ένα μορατόριουμ με… δόντια, το οποίο θα παραμείνει εύθραυστο – ανάλογα με τις διαπραγματευτικές ανάγκες της γείτονος…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου