Βάστα, Λεβέντη!

Η Ελλάδα παραπατάει. Οι πολίτες απογοητευμένοι στον έναν ή τον άλλο βαθμό, οι νέοι -ο ένας στους δύο- θέλουν να φύγουν απ’ την πατρίδα. Η Ελλάδα παραπατάει και το πολιτικό της σύστημα παραμιλάει. Μεγάλο μέρος του λαού γυρίζει την πλάτη στα κόμματα, δεν μπαίνει καν στη βάσανο της όποιας επιλογής. Αλλοι νιώθουν

ξεγελασμένοι κι άλλοι έτσι ή αλλιώς αδύναμοι. Απαισιόδοξοι για το μέλλον της χώρας, απαισιόδοξοι για το προσωπικό τους μέλλον. Αν πιστέψουμε το γκάλοπ που δημοσίευσε η Real News τα Χριστούγεννα, το 81,4% των Ελλήνων κυριαρχείται από απαισιοδοξία. Πρόκειται για ένα τρομερό ποσοστό.Διαβρωτικό, όχι μόνον για την όποια συνοχή της κοινωνίας, αλλά για την ίδια μας την υπόσταση.

Οι άνθρωποι αισθάνονται, κατά μάζες, έρμαια καταστάσεων που δεν ελέγχονται απ’ την κυβέρνηση, ούτε επηρεάζονται απ’ την αντιπολίτευση. Οι ίδιοι μέσα τους αισθάνονται «ανίκανοι» -οι μισοί- και πάνω απ’ τους μισούς αισθάνονται «ανασφαλείς». Αλλοι φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, άλλοι φοβούνται ότι δεν θα ξαναβρούν δουλειά ποτέ. Τους «τεμπέληδες» και τους «διεφθαρμένους» της προπαγάνδας διαδέχθηκαν οι απελπισμένοι και οι φοβισμένοι τηςπραγματικότητας.

Και οι οργισμένοι. Ενός θυμού που βράζει και δεν θέλει να ξέρει εναντίον ποίου να στραφεί. Η ελπίδα, η αυτοπεποίθηση, η περηφάνια, η σιγουριά στα τάρταρα, η ανησυχία, η οργή, ο φόβος, η ντροπή στα ανεμοδαρμένα ύψη.

Ο,τι και αν προσπαθεί η κυβέρνηση, είτε επειδή εικονικώς προσπαθεί, είτε επειδή έχει ήδη δεσμευθεί, είτε επειδή δεν είχε προετοιμασθεί, εκπίπτει. Εκπίπτει με πάταγο, όπως εκείνα τα περίφημα «ισοδύναμα» ή το κακομοίρικο εκείνο «παράλληλο πρόγραμμα». Αφήνοντας τους ευελπιστούντες άφωνους κι αμήχανους. Ηδη συντετριμμένους με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ήδη στα όρια της αντοχής τους από τις συνεχείς περικοπές, ήδη γονατισμένους απ’ την υπερφορολόγηση, ήδη αλλόφρονες πολλούς, καθώς βλέπουν γύρω τους κάθε δυνατότητα να χλωμιάζει και κάθε απειλή να μεγεθύνεται.

Κάτι πάει να πει για το χρέος η κυβέρνηση, τη «βάζει στη θέση της» η Τρόικα απαιτώντας κι άλλη σφαγή. Υψώνοντας κριτήρια σαν ικριώματα. Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, κι άλλη μείωση των μισθών, κι άλλη μείωση κύριων συντάξεων (με στόχο το πλαφόν των χιλίων ευρώ μεικτά), πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα ύψους 2 δισ. για το 2016, μεταρρύθμιση (!) των «δομών» στον δημόσιο τομέα (με τελικό στόχο τις απολύσεις), ξεχαρβάλωμα κάθε εργασιακού δικαιώματος στον ιδιωτικό τομέα (έως κατάργησης των απεργιών), φορολόγηση των γεωργών με «κριτήρια αγοράς», κι άλλες μειώσεις των παροχών στους τομείς της υγείας και της παιδείας - μια πλήρης, δηλαδή, εκβαρβάρωση

ενός συστήματος ήδη βάναυσου, αντιπαραγωγικού και απάνθρωπου. Ενας «κατά λάθος» σκόπιμος εξαναγκασμός μιας χώρας να μπει σε πορεία θανάτου, σε διαδρομή γενοκτονίας. Δημογραφικώς ασθενής, με το προσφυγικό πρόβλημα να την πιέζει, διπλωματικώς υποβαθμισμένη, η Ελλάδαπαραπαίει σαν άθυρμα και μετατρέπεται σε ερειπιώνα. Ερείπιο η ίδια με ερείπια ανθρώπους. Σε μια

πολιτική έρημο, της οποίας το εύρος απέδωσε καλύτερα όλων ο κ.Νίκος Παππάς, όταν διαπίστωσε (σε συνέντευξή του στην περασμένη Real News) ότι: «Ο κ. Λεβέντης σε ορισμένες περιπτώσεις έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα, την οποίαν μοιάζουν να στερούνται πολιτικοί ηγέτες της αντιπολίτευσης». Αν υποθέσουμε ότι ο κ. Λεβέντης δεν έδειχνε πολιτική ωριμότητα όταν καλούσε τον Θεό να ρίξει καρκίνο πάνω στην οικογένεια Μητσοτάκη, θα πρέπει να δεχθούμε ότι δείχνει ωριμότητα όταν

διαβεβαιώνει τον κ. Τσίπρα πως: «Με τις γνωριμίες που έχω εγώ στην Ευρώπη (σ.σ.: ο κ. Λεβέντης) μπορούμε να βγάλουμε (σ.σ.: ο κ. Λεβέντης και ο κ. Τσίπρας) την Ελλάδα απ’ τα μνημόνια σε δύο μήνες!» (σ.σ.: και μάλιστα χωρίς να τα σκίσουμε). Αν αυτήν την πολιτική ωριμότητα του κ. Λεβέντη θαυμάζει κι επικαλείται ο κ. Παππάς, ουδέν σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζει πλέον η δύστηνος Ελλάς. Μπορούμε και πάλι να νομοθετούμε, χωρίς να έχουμε χρείαν βαρβάρων. Μας αρκεί η πολιτική ωριμότης του κ. Παππά, εφάμιλλη εκείνης του κ. Λεβέντη και «ανωτέρα των καλύτερων ευρωπαϊκών» - όπως έλεγαν κάποτε οι διαφημίσεις για τα «ασυναγώνιστα προϊόντα».

Ακόμη κι αν ήμουν η κυρία Τζάκρη (με όλον τον σεβασμό), δεν θα μπορούσα ποτέ να παραδεχθώ ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αγωνισθήκαμε τόσα χρόνια μέσα απ’ τις τάξεις της Αριστεράς υπέρ Ελλάδος, για να φθάσουμε η μοίρα της να εξαρτάται από τον κ. Λεβέντη και τον κ. Σόιμπλε...

Και τον κ. Παππά...

ο Στάθης στον Ενικό