ΠΑΡΑΛΙΑ

Στην παραλία και μπαρκάρισα γι' αλλού 

το δρομολόγιο της ζωής μ' έχει αποκάνει, 

νεκρό κοχύλι ετούτη η χώρα του γιαλού 

πού τα μνημόνια την έχουνε πεθάνει. 



Ο ήλιος με κοιτούσε ειρωνικά 

κι η μέρα ετοιμάζονταν ν’ αρχίσει, 
γελώντας είπε ένα κύμα ηδονικά 

η αμαρτίες της την έχουν αφανίσει. 



Της τύχης της μετράω τους χρησμούς 

σ' ένα γιαλό που έχω σήμερα ξοκείλει, 

πλάκωσε νύχτα με πικρούς αφορισμούς 

εκεί που πίστευα πως έχει ανατείλει. 



Δεν γίναν μου είπε όλα έτσι ξαφνικά 

κι αυτή η κουβέντα μ’ έχει στιγματίσει. 

Δίπλα η θάλασσα γελούσε ειρωνικά 

είπε τη χώρα σας όλοι την έχετε πηδήσει. 



Νεκρό κοχύλι μες την άμμο του γιαλού 

που τόσο μοιάζεις με το απολίθωμά της, 

πες μου ότι όλα ετούτα γίνονται αλλού 

και στους αιώνες πως θα ζει το όνομά της.

Καστρινός