ΜΙΑ «ΤΑΡΑΜΟΣΑΛΑΤΑ» ΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΩΝ

Μέσα του Μάρτη. Απόκριες, πρωινό. Κάτι «αλανιάρες» μαργαρίτες στο παρτέρι βιαστικές, βάλανε από τώρα τα καλά τους.

Και μία πικροδάφνη σύριζα στο φράχτη, βάλθηκε με κάτι ροζ λουλούδια «τρομοκράτες», ν’ ανατινάξει το τοπίο στον αέρα.

Κρατήσου είπα Καστρινέ. Στο «μάτι του κυκλώνα» βρίσκεσαι. Βάζω στο ράδιο μουσική, «τιγκάρω» ένα ποτήρι τσίπουρο, παίρνω και τα τσιγάρα μου σιμά, και κάθομαι και αγναντεύω θάλασσα. Δε θα χαθούμε λέω, ωχ αδερφέ, και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου. Δε θα χαθούμε Καστρινέ, και μη λιποψυχάς και μη βουλιάζεις. Κι αφού δεν θα ’χεις πια από πού να κρατηθείς, κρατήσου από τούτο το τοπίο. Κοίταξε γύρω σου την ομορφιά. Δίπλα σου είναι και σε ψάχνει.

Μέσα του Μάρτη, πρωινό, ανάμεσα απ’ τα κλαδιά απ’ τ’ αρμυρίκια, σε ήρεμες στιγμές τη θάλασσα αγναντεύω. Έχει ένα χρώμα ασημί προς χρυσαφί, λες και «κλεφτρόνια» κύματα αρπάξανε το χρώμα από τον ήλιο, και φεύγοντας το σκόρπισαν στη θάλασσα. 

Κι αυτό που σκέπτομαι ετούτες τις στιγμές, είναι τα χρόνια της ζωής μου τα χαμένα. Αυτά που σκόρπισα, δάνεισα και χαράμισα ασκόπως, κομμάτια χάνοντας από την ίδια τη ζωή. Και από ποιόν να τα ζητήσω τώρα πίσω, αλλά και τι ωφελεί; Κι εκεί είναι που με πιάνει το παράπονο, ένα πικρό παράπονο για όλα. Για όσα έζησα, για όσα περίμενα και που ποτέ δεν ήρθαν, για όσα ήρθαν και με πρόδωσαν, για όσα αγάπησα και όσα ονειρεύτηκα, για όσα μ’ ανάστησαν και με πεθάνανε χίλιες φορές.

Μα πάλι λέω ανάβοντας τσιγάρο: Κρατήσου Καστρινέ. Και αν δεν έχεις από πού να κρατηθείς, κρατήσου από τούτο το τοπίο.

Καστρινός