ΠΟΣΠΕΡΤ: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ

Μετά και τις τελευταίες εξαγγελίες της κυβέρνησης περί υποχρεωτικού εμβολιασμού στους άνω των 60 ετών και την ακόλουθη, ίσως την πιο επαίσχυντη, τροπολογία που πέρασε ποτέ από το ελληνικό κοινοβούλιο, πέσανε και τα τελευταία φύλλα συκής που κάλυπταν την πολιτειακή, θεσμική και συνταγματική εκτροπή από το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Η τροπολογία αυτή προσβάλει το σύνολο της κοινωνίας στην χώρα μας, είναι ευθέως αντισυνταγματική, επιτίθεται με αναλγησία στο πολιτισμικό μας υπόβαθρο που αναγνωρίζει τον σεβασμό και την τιμή στους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν, είναι μη αναλογική με καθαρά ταξικούς προσανατολισμούς, αφού οι πλέον αδύναμοι είναι αυτοί που θα βιώσουν στο πετσί τους τον ωμό εκβιασμό του διλήμματος:

Ή σε εξοντώνω οικονομικά, ή σε εξευτελίζω στον εαυτό σου!

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα έπαψε πλέον να λειτουργεί, έστω τύποις, και την θέση της παίρνει ένα μόνιμο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας. Ενα καθεστώς με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, που δεν διστάζει να στοχοποιεί κάθε φορά και διαφορετική ηλικιακή κατηγορία, να εκβιάζει, να διαχωρίζει με όρους καθαρότητας και μιασμάτων τους πολίτες, να απολύει χωρίς αιδώ καταδικάζοντας κυριολεκτικά στην πείνα την πιό μάχιμη και απολύτως αναγκαία κατηγορία εργαζομένων στον χώρο της υγείας. Οι χτεσινοί ήρωες, είναι σήμερα αποδιοπομπαίοι.

Ένα καθεστώς που ξέρει μόνο να διώκει και να επιβάλει οικονομική και φυσική εξόντωση σε όσους πολίτες και εργαζόμενους τόλμησαν να υπερασπίσουν την αυτοδιάθεση του σώματός τους, την ανθρώπινη αξία, την συνταγματικά κατοχυρωμένη συναίνεση απέναντι στις ιατρικές πράξεις και παρεμβάσεις, το απρόσκοπτο δικαίωμα και πρόσβαση στην εργασία, την προστασία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, το δικαίωμα στο συνέρχεσθαι και συνδικαλίζεσθαι, την μη επιβολή σε κάθε πολίτη ενός ασφυκτικού βιοπολιτικού ελέγχου αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και αόριστης διάρκειας.

Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή, που μεθοδικά συνεχίζει την διάλυση και των τελευταίων δομών του ΕΣΥ. Την ίδια στιγμή που κανένα από τα μέτρα που επέβαλε δεν κατάφερε να αναχαιτίσει την επιδημία στην χώρα. Την ίδια στιγμή που ο εύκολος θύτης καταδεικνύεται πάντα στην ατομική ευθύνη του πολίτη. Την ίδια στιγμή που η καταστροφική πολιτική των lockdowns, - όπως άλλωστε και η ίδια παραδέχεται και σήμερα ξορκίζει, - δημιούργησε νέο κύμα φτωχοποιήσεων. 

Και το χειρότερο, την ίδια στιγμή που η γενική θνησιμότητα από κάθε αιτία στην Ελλάδα σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ είναι πρωτοφανέρωτη και τα ποσοστά θανάτων τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν υπάρχει πλέον καμμιά αμφιβολία, οτι η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει ανοικτό πόλεμο σε ολόκληρη την κοινωνία, με εξελιγμένα τα όπλα στο πεδίο του κοινωνικού αυτοματισμού που επενδύει στον διχασμό, στο διαίρει και βασίλευε, στην διασπορά του φόβου και των ψευδών ειδήσεων, στην λογοκρισία, στην ιατρικοποίηση του κοινωνικού αγαθού της υγείας, προκειμένου να συκοφαντήσει και να καταστείλει πλέον πρακτικά αλλά και συνειδησιακά κάθε σκέψη ή προσπάθεια άρθρωσης αντίθετου λόγου, έκφρασης ή άποψης, κάθε τωρινής ή δυνητικής αντίστασης στα έκνομα σχέδιά της. Είτε αυτή προέρχεται από απλούς πολίτες και εργαζόμενους, είτε από καταξιωμένους κάθε ιδιότητας και εγνωσμένου κύρους επιστήμονες. Ο δημόσιος διάλογος μονοπωλείται, η επιστήμη μεταπράτεται και εργαλειοποιείται σε κατευθυνόμενη πολιτική, η διαφορετική γνώμη δαιμονοποιείται.

Το πλέον λυπηρό γεγονός, όσο και ιδιαίτερα ανησυχητική διαπίστωση, είναι οτι απέναντί σε αυτήν την πολιτική, όχι μόνο δεν υπάρχει μιά κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, μείζωνα και ελάσσωνα, που να δείχνει ικανή να αρθρώσει λόγο ικανό και αναγκαίο στην κοινωνικά ισοπεδωτική, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο επίθεση, αλλά το λιγότερο, η κυβέρνηση είτε απολαμβάνει την κεκαλυμμένη συνεπικουρία, είτε τον υπερθεματισμό, είτε την αμηχανία και το δόγμα του «νίπτω τας χείρας μου», που οδηγούν τελικά σε μονοθεματική πολιτική και στοίχιση μέσα σε μια «καλοκουρδισμένη» ορχήστρα.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ έχει από την αρχή, με σειρά Ανακοινώσεων, ξεδιαλύνει την θέση της απέναντι στις συνεχείς συνταγματικές και πολιτειακές εκτροπές που ξεδιπλώνονται με ρυθμό πολυβόλου από τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία.

Από τον θεσμικό της ρόλο, την ιστορία και την εμπειρία της, θεωρεί όχι απλά απαραίτητο αλλά επιτακτικό και αναγκαίο το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι, τα πρωτοβάθμια, τα δευτεροβάθμια σωματεία αλλά και οι συνομοσπονδίες στην χώρα μας, να ορθώσουν ανάστημα, να οργανωθούν και να μαζικοποιηθούν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του λειτουργήματός τους, την υπεράσπιση των θεμελιωδών και αναπαλλοτρίωτων ατομικών δικαιωμάτων που πάνω τους στηρίχθηκαν και οικοδομήθηκαν όλες οι συλλογικές κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα.

Σήμερα είναι ανάγκη ν’ αντιληφθούμε, πως κανένα στενά κλαδικό, οικονομικό ή εργασιακό δικαίωμα δεν μπορεί να σταθεί και να επιβιώσει, αν αποκαθηλωθεί το υπέρτατο έννομο αγαθό της αξίας του ανθρώπου, συνώνυμο της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης του σώματος.

Οι αγώνες είναι μπροστά. Με την ενότητα κάτω από την υπεράσπιση στα αυτονόητα θα πορευθούμε, με την συμπαράταξη στην διεκδίκηση της ζωής, της αξιοπρέπειας, των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας θα νικήσουμε.