Προγραμματική Διακήρυξη του «ΜΕΤΩΠΟΥ για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ»

Α. Γεωπολιτικό περιβάλλον, πολιτικό σύστημα και πολυσύνθετες απειλές…

Η πατρίδα μας, μετά από επτά χρόνια διαρκούς αποδόμησης, και με τις συνέπειες των τριών μνημονίων να έχουν σαρώσει τα πάντα, εισέρχεται ίσως στο τελευταίο και πιο κρίσιμο στάδιο που θα σηματοδοτήσει και την ολοκληρωτική της κατάρρευση. Όχι μονάχα στην οικονομία, αλλά και στους θεσμούς και, εν τέλει, στην ίδια της την υπόσταση.

Η παράδοσή της στην απόλυτη οικονομική ασφυξία από τη μια και η εμπλοκή της σε επικίνδυνες γεωπολιτικές διεργασίες επαναχάραξης των στρατηγικών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου από την άλλη, συνιστούν ένα νέο σύμπλεγμα παραγόντων, που οδηγεί την πατρίδα μας στην ουσιαστική της αυτοκατάργηση  και ανοίγει τον δρόμο ακόμη και για τον εδαφικό της διαμελισμό.

Η ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η χώρα μας, δεν συνιστά φαινόμενο μεμονωμένο, ούτε και αποσπασμένο από όλα όσα συντελούνται στο διεθνές περιβάλλον.

Στο επίπεδο της οικονομίας, οι ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκδηλώνονται κυρίως με το ανελέητο κτύπημα στα λαϊκά εισοδήματα και με την συστηματική αποδόμηση και του τελευταίου ίχνους κοινωνικού κράτους.

Στο επίπεδο της γεωπολιτικής ωστόσο, αυτή η επίθεση είναι μέρος ενός βαθύτερου και πολύ πιο σύνθετου σχεδιασμού, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και εντάσσεται σε ένα πλαίσιο συνολικότερων διεργασιών, στρατηγικών συγκρούσεων και ανακατατάξεων, που τείνουν να τροποποιήσουν δραματικά και να αναδιατάξουν πλήρως τις ισορροπίες στην αρχιτεκτονική ολόκληρου του πλανήτη, με «προνομιακό» βεβαίως θέατρο αυτών των ανατροπών, τον ζωτικό για μας χώρο της Ευρασίας και, πιο ιδιαίτερα, των Βαλκανίων και της Μ. Ανατολής.

Η παραδοσιακή ξένη εξάρτηση της χώρας, που επισφραγίζεται εδώ και δεκαετίες και με την ένταξή μας στο λεγόμενο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στην ΟΝΕ, οδήγησε και στην καθολική υποταγή μας στο μνημονιακό καθεστώς, μέσω του οποίου έχει επιβληθεί μια νέα πολιτειακή, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, που τροποποιεί δραματικά την ίδια  τη φυσιογνωμία της χώρας.

Όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται μακράν, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στα πολιτικά επιτελεία των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και επιβάλλονται με όρους υποτέλειας στη χώρα μας, γι’ αυτό και δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για καθεστώς νέας κατοχής. Μιας κατοχής που επιβλήθηκε με εργαλείο το κοινό νόμισμα και πρόσχημα το χρέος, το οποίο δημιουργήθηκε εξ αιτίας της στρεβλής και εξαρτημένης οικονομικής «ανάπτυξης» δεκαετιών και, φυσικά, εκτοξεύτηκε στο ζενίθ, εξ αιτίας  της ένταξης της πατρίδας μας και της καθολικής υποταγής της  οικονομίας της στον μηχανισμό αυτού του κοινού νομίσματος, πράγμα το οποίον πιστοποιεί πλέον η στάθμιση όλων των πραγματικών δεδομένων.

Αποτέλεσμα της επιβολής του καθεστώτος αυτού, δεν είναι μόνον η απόλυτη  φτωχοποίηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών, ούτε μονάχα ο αφελληνισμός της στρατηγικής, της παραγωγικής και της αναπτυξιακής της υποδομής, καθώς και κάθε εθνικού περιουσιακού στοιχείου. Είναι και η μετανάστευση των νέων και η πρωτοφανής δημογραφική κατάρρευση, αλλά και η δραματική επιδείνωση της διεθνούς θέσης της χώρας σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο και μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον. Με την Ελλάδα παραδομένη σε ρόλο «προκεχωρημένου φυλακίου» του ιμπεριαλισμού στη ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με τα Βαλκάνια σε αναβρασμό αλυτρωτισμών και γεωστρατηγικών ανασυντάξεων και με την γείτονα Τουρκία στον ρόλο περιφερειακής δύναμης, να κλιμακώνει μια ολοένα και πιο επιθετική στάση απέναντί μας.

Η πατρίδα μας, με την εθνική κυριαρχία να έχει πλήρως καταλυθεί, βιώνει μια παρακμή και έναν εκφυλισμό τερματικού χαρακτήρα, τόσο πολιτισμικό - πνευματικό, όσο και οικονομικό, αλλά και κοινωνικό. Με την εδαφική της ακεραιότητα να αμφισβητείται σταδιακά, έχει περιέλθει στην κατάσταση που περιγράφεται ως αποτυχημένο κράτος (failed state) και αυτό συνιστά την τραγική πραγματικότητα, παρά τις μεγαλοστομίες περί δήθεν ξεπεράσματος της κρίσης και περί του επερχόμενου, δήθεν, τέλους των μνημονίων. Έτσι, μετατρέπεται σταδιακά σε μια ειδική οικονομική ζώνη τύπου υποσαχάριας Αφρικής, περιθωριοποιείται και δεν πρωταγωνιστεί στις διεθνείς εξελίξεις, αποστερείται από κάθε δυνατότητα στοχευμένης αξιοποίησης ακόμη και των όποιων πλεονεκτημάτων δημιουργούνται εξ αιτίας των μεγάλων αλλαγών και ανακατατάξεων που συντελούνται διεθνώς.

Όλο το πακέτο των περιφερειακών διεκδικήσεων που διατηρούν οι άσπονδοι «φίλοι» μας σε βάρος της χώρας, οδηγείται βεβιασμένα σε «διευθέτηση» μέσα από αλλεπάλληλες εθνικές υποχωρήσεις, που τείνουν να δημιουργήσουν μια καινούρια κατάσταση, με βασικά χαρακτηριστικά την λιγότερη Ελλάδα, την ανύπαρκτη κυριαρχία, την ολοκληρωτική μετατροπή της πατρίδας μας σε γεωπολιτικό αναλώσιμο, με μηδενικό ρόλο στον ζωτικό γι’ αυτήν γεωπολιτικό χώρο, μέσα σε μια αδιέξοδη πορεία, προδιαγράφοντας, εν τέλει, τον ίδιο της τον αφανισμό.

Το παραδοσιακό Ελληνικό πολιτικό σύστημα, δείχνει προκλητική απροθυμία να αντιληφθεί το εύρος αυτού του δολοφονικού «πακέτου», που απειλεί την πατρίδα μας μέσα στη ρευστότητα του ευρύτερου γεωπολιτικού περιβάλλοντος. Εξαντλεί τη ρητορική του σε ανέξοδες φλυαρίες, δημαγωγώντας και επενδύοντας μικροπολιτικά, με επίκεντρο την οικονομική δυστυχία που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες. Γι’ αυτό και αναγορεύεται αντικειμενικά σε συνένοχο, που αρκείται στον ρόλο του θεατή εν όψει της επερχόμενης κατάρρευσης.

Β. Η ταυτότητα της αναγκαίας πολιτικής αλλαγής

Σ’ αυτές τις συνθήκες και προκειμένου να εμποδίσουμε τις εξελίξεις να καταστούν τελικά μη αναστρέψιμες, η μοναδική λύση είναι να βγει η κοινωνία από το περιθώριο, την απελπισία, την απάθεια και την πολιτική παράλυση, στην οποία την καταδίκασαν και να περάσει ως πραγματικά μαχόμενη δύναμη, στον ρόλο του κυρίαρχου πρωταγωνιστή.

Του πρωταγωνιστή, που θα ανακόψει τον κατήφορο, στον οποίο οδηγεί τις εξελίξεις το παραδοσιακό και πλήρως υποταγμένο πολιτικό προσωπικό και θα βάλει τον τόπο μας σε μια άλλη πορεία, με στόχο την πραγματική και πλήρη ανάκτηση της κυριότητας της χώρας μας και, φυσικά, την πραγματική και πλήρη ανάκτηση της κυριότητας της ζωής μας.

Στο πλαίσιο αυτής της αναγκαιότητας, είναι γεγονός ότι, από το 2011 και μετά, υπήρξαν διάφορες πολιτικές προσπάθειες, οι οποίες ωστόσο ναυάγησαν υπό το βάρος των παλαιοκομματικών λογικών, της προσωπικής ματαιοδοξίας των πρωταγωνιστών, των ποικίλων ιδεολογικών αγκυλώσεων, που σε συνδυασμό με μια παρελθούσα από την πρώιμη μεταπολίτευση ρητορεία, έδειξαν και τα απολύτως πεπερασμένα όρια όλων αυτών που δοκίμασαν και δοκιμάστηκαν σ’ αυτή την περίοδο, στην υπόθεση ενός αγώνα που, από τη φύση του και με δεδομένη την ισχύ του αντιπάλου, απαιτεί νέες προσεγγίσεις, έξω από την «πεπατημένη».

Προσεγγίσεις, που θα στηρίζονται σε σύγχρονες αναλύσεις και επεξεργασίες και σε αξιόπιστες προτάσεις. Προσεγγίσεις, προτάσεις αλλά και πρόσωπα, ικανά να εμπνεύσουν, να πείσουν, να ενεργοποιήσουν και πάλι την κοινωνία και φυσικά τη νέα γενιά, αναγορεύοντάς τες σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, σε καταλύτη και εγγυητή των πολιτικών αλλαγών σε μια άλλη κατεύθυνση.

Κι αν η κατάδειξη αυτής της ανάγκης, συνιστά την ύψιστη πολιτική και εθνική μας επιδίωξη, η διαδρομή για την πραγματοποίησή της δεν θα είναι μια διαδικασία «περίπατος», αλλά μια σύνθετη ενιαία και αδιαίρετη πολιτική διεργασία, με απόλυτα στοχευμένες πολιτικές ανατροπές, με συγκεκριμένη ταυτότητα και περιεχόμενο στόχων, μέσα από τους οποίους:

Πρώτον: Θα πραγματοποιηθεί η πλήρης ανακοπή του κατοχικού κεκτημένου, η οποία δεν θα προκύψει μέσα από μια αμυντική διαχείριση, απολύτως ευάλωτη και ασταθή απέναντι στα τεκταινόμενα, αλλά θα είναι μια συνολικότερη επιθετική πολιτική διαδικασία, με στόχο την πλήρη και οριστική κατάλυση του καθεστώτος της υποτέλειας και της εξάρτησης, με πρώτα και κύρια τα χαρακτηριστικά της «οικονομικής» κατοχής και του θεσμικού εκφυλισμού και, εν τέλει, της ίδιας της θεσμικής αποδόμησης, που έχει ντε φάκτο επιβληθεί στη χώρα...

Δεύτερον: Θα τίθενται οι βάσεις για τον ριζικό αναπροσανατολισμό στην οικοδόμηση μιας κυρίαρχης, ανεξάρτητης και πραγματικά δημοκρατικής και ευημερούσας Ελλάδας.

Το στρατηγικό τετράπτυχο, μέσα στο οποίο θα συμπυκνώνονται οι πολιτικές προτεραιότητες της πάλης για την επίτευξη αυτών των στόχων, θα είναι:

1. Εθνική ασφάλεια - Εθνική ανεξαρτησία - ανάκτηση του διεθνούς ρόλου της χώρας.

2. Εθνικά ανεξάρτητη οικονομική ανάπτυξη και παραγωγική ανασύσταση - Εθνικά κυρίαρχη νομισματική πολιτική.

3. Θεσμική ανασύνταξη και δημοκρατικός μετασχηματισμός.

4. Κοινωνική πολιτική - Κοινωνικό Κράτος.

Γ. Ενιαία και αδιαίρετη πολιτική διεργασία - Πολιτική κατάλυση του καθεστώτος παρανομίας, εθνικής και κοινωνικής αποσύνθεσης - Δημοκρατική - Πατριωτική Εξουσία.

Είναι λοιπόν φανερό, πως όλα τα παραπάνω, προϋποθέτουν ασυμβίβαστη πολιτική ρήξη  τόσο με το ίδιο το καθεστώς, όσο και με τα εγχώρια πολιτικά του υποστυλώματα. Κυρίως όμως, με τον πολυδαίδαλο μηχανισμό ελέγχου, καταστολής, παραπληροφόρησης, κατευθυνόμενης εξαπάτησης και κοινωνικού παροπλισμού.

Πρόκειται επομένως για μια ασυμβίβαστη πολιτική ρήξης και πολιτικής ανατροπής, που, σε τελευταία ανάλυση, αφορά στην ίδια της ταυτότητα της εξουσίας, στον τρόπο και στους μηχανισμούς της άσκησής της.

Είναι φανερό ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεπής πάλη για τη ριζική δημοκρατική αλλαγή, αν αυτή η πάλη δεν είναι προσανατολισμένη σταθερά στο στόχο της συνολικής ανατροπής του φαύλου οικοδομήματος, που υπηρέτησε το υφιστάμενο σύστημα εξουσίας, καθώς και αυτό της ξένης εξάρτησης.

Πρόκειται για ένα σύστημα, που θα επιχειρήσει με κάθε τρόπο και μέσω των μηχανισμών του, να αποτρέψει εξελίξεις σε δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση, να ανακόψει την απαλλαγή της χώρας από την ξένη εξάρτηση, να ματαιώσει την δυνατότητα ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και, φυσικά, να εμποδίσει τον αναγκαίο επανακαθορισμό ενός ολοκληρωμένου εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Ενός σχεδιασμού ικανού να δρομολογήσει την παραγωγική και οικονομική της ανασύνταξη, αλλά και τη στοχευμένη γεωστρατηγική της αναβάθμιση στον ευρύτερο χώρο του ζωτικού της ενδιαφέροντος. Ενός δημοκρατικού σχεδιασμού, με στόχο, εν τέλει, την ευημερία του συνόλου των πολιτών.

Είναι λοιπόν φανερό, πως η συνολική οικονομική, παραγωγική και γεωστρατηγική ανασύνταξη της χώρας μας, θα υλοποιηθεί μέσα από μία ενιαία και αδιαίρετη πολιτική διεργασία, που δε θα αρκεστεί στην αναπαραγωγή συνθημάτων για την αναγκαία  πολιτική αλλαγή, αλλά θα την επιβάλει στην πράξη, θέτοντας ως ύψιστο στόχο την ανάδειξη μιας πραγματικά Δημοκρατικής - Πατριωτικής Εξουσίας, ικανής να επιβάλλει τις κορυφαίες πολιτικές ανατροπές, αλλά ταυτόχρονα να αλλάξει ριζικά το μέλλον του τόπου μας, στην κατεύθυνση της ευημερίας και της προκοπής ολόκληρου του λαού, δίνοντας πάνω απ’ όλα προοπτική και ελπίδα στη νέα γενιά.

Δ. Στρατηγικές προτεραιότητες και πρόγραμμα στόχων για μια Ελεύθερη Ελλάδα

Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της ενιαίας πολιτικής διεργασίας, το βασικό πρόγραμμα στόχων, περιλαμβάνει τις παρακάτω αδιαπραγμάτευτες στρατηγικές προτεραιότητες που αποσκοπούν σε τρία πράγματα πρωτίστως:

1.       Την άμεση και απόλυτη ρήξη με το καθεστώς της κατοχικής επιβολής.

2.       Την άμεση και πλήρη αποδόμηση του μνημονιακού κεκτημένου στους θεσμούς, στην οργάνωση και στη λειτουργία της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης.

3.       Την άμεση και καθολική ενεργοποίηση μηχανισμών οχύρωσης και ανασύνταξης μιας ελεύθερης, ανεξάρτητης και δημοκρατικής Ελλάδας.

Αυτές οι στρατηγικές προτεραιότητες είναι:

1. Καταγγελία του Δημοσίου χρέους, ως ληστρικού και παράνομου, με ρηματική διακοίνωση προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ και οριστική παύση αποπληρωμής του, βάσει των άρθρων 46,48,52,61,62 της Σύμβασης της Βιέννης του 1967 περί του δικαίου των συνθηκών.
2. Ακύρωση του συνόλου των μνημονιακών νόμων, δεσμεύσεων, ρητρών και υποχρεώσεων, που ενσωματώθηκαν και τροποποίησαν το Εθνικό δίκαιο και επέβαλαν ένα εντελώς διαφορετικό νομικοπολιτικό καθεστώς στη χώρα από τον Μάιο του 2010 και εντεύθεν.
3. Άμεση ακύρωση των ιδρυτικών νόμων, καθώς και του ίδιου του καθεστώτος λειτουργίας της Τράπεζας της Ελλάδας υπό την ΕΚΤ. Το σύνολο των λειτουργιών και των περιουσιακών στοιχείων της περιέρχονται σε πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή του ελληνικού δημοσίου.
4. Ομοίως, μετά από εκκαθάριση εν λειτουργία, τίθεται υπό άμεσο δημόσιο έλεγχο το σύνολο των υπόλοιπων εμπορικών - συστημικών τραπεζών.
5. Άμεση ενεργοποίηση της διαδικασίας εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη (άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβώνας), με παράλληλη ενεργοποίηση των διαδικασιών για την έκδοση Εθνικού κρατικού νομίσματος.
6. Παραπομπή στον φυσικό δικαστή όλων όσων εμπλέκονται, με όποιον τρόπο, στην διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, καθώς και στην υπογραφή κάθε είδους αντισυνταγματικών συμβάσεων που δέσμευσαν και υποθήκευσαν τη χώρα, την υποδομή της, τη θεσμική και στρατηγική της υπόσταση.
7. Άμεση ενεργοποίηση των διαδικασιών για τη διαμόρφωση, μέσω Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και ψήφιση μέσω καθολικού δημοψηφίσματος, νέου Δημοκρατικού Συντάγματος και αντιπροσωπευτικών θεσμών. Με προεξάρχουσα την ανάγκη θεσμοθέτησης νέου Κώδικα λειτουργίας της Δικαιοσύνης, καθώς επίσης και την ανάγκη για εκσυγχρονισμό και ορθολογικοποίηση του συνόλου του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας του κράτους και της διοίκησης.
8. Διασφάλιση πλήρους εθνικής νομικοπολιτικής και διπλωματικής ετοιμότητας έναντι όλων των διεθνών οργανισμών, προκειμένου να στοιχειοθετηθεί το σύνολο των απαιτήσεων, με αξίωση την ενεργοποίηση των διεθνώς προβλεπομένων, για την αποκατάσταση των συνεπειών από την σχεδιασμένη αποδόμηση της στρατηγικής υποδομής της χώρας, καθώς και των συνεπειών από την οικονομική κρίση, που οι κατοχικές πολιτικές προκάλεσαν.
9. Πολιτική απόφαση για πλήρη επανεξέταση των συμβάσεων για την πολιτική των αγωγών, της εκχωρημένης υποδομής οδικού δικτύου, λιμανιών και λοιπών υποδομών, καθώς και του συνολικού πλαισίου του ενεργειακού σχεδιασμού.
10. Πολιτική απόφαση για άμεση ανάκτηση του ελέγχου του δημοσίου επί του συνόλου των επιχειρήσεων εθνικής - στρατηγικής σημασίας, καθώς και εκείνων της διαχείρισης κοινωνικών αγαθών, όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο αυτό, ακύρωση του συνόλου των εμπορικών πράξεων που έχουν πραγματοποιηθεί από το κατοχικό ΤΑΙΠΕΔ και διαχειριστικός - ποινικός έλεγχος των εκάστοτε μελών του Δ.Σ.
11. Συγκρότηση επιτροπής για άμεση επαναξιολόγηση του συνόλου των πλειστηριασμών που έχουν πραγματοποιηθεί μετά τον Μάιο του 2010, ακύρωση των πράξεων μεταβολής ιδιοκτησίας, όπου απαιτείται και επιστροφή στους νόμιμους ιδιοκτήτες.
12. Διαγραφή των βεβαιωμένων οφειλών, μέσα από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα «Σεισάχθειας» για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, σε συνδυασμό με ένα στοχευμένο πρόγραμμα δημεύσεων, όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο και, πρωτίστως, στις περιπτώσεις όσων εμπλέκονται στη διασπάθιση ή υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, αλλά και εκείνων που ως πολιτικά πρόσωπα ενεπλάκησαν σε ζημιογόνες για το ελληνικό δημόσιο και τα ΝΠΙ και ΔΔ συμφωνίες, διακρατικές συμβάσεις, εκχωρήσεις κυριοτήτων, νομιμοποίηση ληστρικών παρατυπιών κλπ
13. Άμεση αποκατάσταση εισοδημάτων, μισθών, συντάξεων και του συνόλου των εργασιακών σχέσεων και άμεση εφαρμογή πολιτικών πλήρους και σταθερής απασχόλησης, μέσω της εφαρμογής εκτεταμένου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και εκπόνηση μεσοπρόθεσμου προγράμματος παραγωγικής και κοινωνικής ανασύνταξης.
14. Εγγύηση των καταθέσεων των πολιτών και της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων τους.
15. Κατάργηση του ισχύοντος πολυδαίδαλου φορολογικού συστήματος και αντικατάστασή του από ένα άλλο, απλό και δίκαιο, βασισμένο στην αρχή «έσοδα – έξοδα» σε ότι αφορά τον υπολογισμό των φόρων, για το σύνολο των φυσικών και νομικών προσώπων και με ρητή συνταγματική πρόβλεψη, ώστε οι κωδικοί των δαπανών να προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για να καλύπτουν τις λειτουργικές ανάγκες του κράτους, το σύνολο των παροχών του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία και λοιπές κοινωνικές παροχές) και τις ανάγκες για πραγματική εθνική άμυνα.
16. Άμεση εφαρμογή ριζοσπαστικών πολιτικών αναστροφής της δημογραφικής κατάρρευσης και παλινόστησης των Ελλήνων επιστημόνων και εργαζομένων που έφυγαν στο εξωτερικό όλα αυτά τα χρόνια.  Το Δημογραφικό, οι πολιτικές στήριξης της οικογένειας και η σχεδιασμένη πληθυσμιακή αποκέντρωση, αποτελούν ένα θεμελιώδες τρίπτυχο, για την οικοδόμηση της νέας Ελλάδα των οραμάτων μας. Απαιτείται επίσης άμεση επανεξέταση και στρατηγικός επανακαθορισμός του συνόλου των πολιτικών σε σχέση με το μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, που ταλανίζει τη χώρα με βάση τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου, που επιβάλουν την μονομερή και άμεση καταγγελία των συμφωνιών του Δουβλίνου και της Σένγκεν.
17. Ανασύσταση του Εθνικού Συστήματος Υγείας σε νέες σύγχρονες βάσεις και με απόλυτα και συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα κάθε Ελληνίδας και κάθε Έλληνα σε δωρεάν πρόσβαση σε κάθε βαθμίδα περίθαλψης και φροντίδας.
18. Ανασύσταση εκ βάθρων της Δημόσιας και δωρεάν Παιδείας σε όλες τις βαθμίδες και τους παράγοντες που την αναγορεύουν σε στυλοβάτη της πολιτισμικής αναγέννησης του ελληνικού λαού, της ανόδου του μορφωτικού του επιπέδου και της κατάκτησης μιας πρωτοπόρας θέσης για τη χώρα μας στις διεθνείς τεχνολογικές εξελίξεις.
19. Άμεσα μέτρα ανάσχεσης της πορείας αφανισμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με εφαρμογή πολιτικών ουσιαστικής στήριξής τους ως ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας. Ιδιαίτερη βαρύτητα επιβάλλεται να δοθεί στην επαναλειτουργία βιοτεχνικών & βιομηχανικών μονάδων, στα πλαίσια μιας σχεδιασμένης περιαστικής και περιφερειακής ανάπτυξης.
20. Σχεδιασμένη ανασύνταξη της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, με αυξημένο ειδικό βάρος στο εθνικό ΑΕΠ, και προσανατολισμένη: α)  στην παραδοσιακή ποιότητα των «χρυσών προϊόντων» της Ελληνικής υπαίθρου, β) στον αντίποδα των πρακτικών επιβολής της μεταλλαγμένης διατροφικής αλυσίδας, γ) στην διασφάλιση της επάρκειας αγαθών για την εγχώρια αγορά και δ) στην ενίσχυση της πολιτικής των επιθετικών εξαγωγών με πολυδιάστατες και αμοιβαία επωφελείς διακρατικές συμφωνίες.
21. Πρώτης προτεραιότητας υποχρέωση, απολύτως επιβεβλημένη από τις γενικότερες εξελίξεις  στην ευρύτερη περιοχή, είναι η επεξεργασία ενός σύγχρονου και πραγματικά εθνικού αμυντικού δόγματος, που να υπηρετεί την εθνική ασφάλεια και την άμυνα της χώρας.
22. Σθεναρή και αποφασιστική διεκδίκηση αποπληρωμής του συνόλου των πολεμικών αποζημιώσεων από το γερμανικό κράτος και πλήρους επιστροφής του κατοχικού δανείου.

Οι παραπάνω στρατηγικές προτεραιότητες και η απαρέγκλιτη εφαρμογή τους ως κυρίαρχο συστατικό της πολιτικής της επόμενης μέρας, συνιστούν ένα ενιαίο και αδιαίρετο πολιτικό πρόγραμμα, ικανό να ανακόψει την πορεία της χώρας προς την καταστροφή, να σηματοδοτήσει το χαρακτήρα και το περιεχόμενο μιας ανεξάρτητης, άλλου τύπου ανάπτυξης, με σεβασμό στον άνθρωπο, στο περιβάλλον και στην ορθολογική αξιοποίηση των εθνικών πόρων και των ανεξάντλητων δυνατοτήτων του λαού μας.

Μέσα σ’ αυτές τις πολιτικές, συμπυκνώνεται επίσης, με τρόπο απολύτως χειροπιαστό, ΤΟ ΟΡΑΜΑ  μας για μια άλλη πατρίδα… Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ μας να την υπερασπιστούμε χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς… Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της αξιοπρέπειας των πρωταγωνιστών αυτού του αγώνα… Και εν τέλει, η ίδια  Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑτης νίκης μας.

Η υλοποίηση των στόχων τους, η συνολική πολιτική αλλαγή που δρομολογούν, η ανάδειξη και, κυρίως, η ενδυνάμωση της Δημοκρατικής – Πατριωτικής Εξουσίας, ως μόνης ικανής να διαχειριστεί την καθολική ανασύνταξη μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης πατρίδας, είναι η πραγματικά διαφορετική κατάσταση… Και θα αποτελέσει την μόνιμη και ανατροφοδοτούμενη πηγή έμπνευσης για τον λαό και τη νεολαία μας.

«ΜΕΤΩΠΟ» λοιπόν πριν από τη μάχη…

«ΜΕΤΩΠΟ» και μετά τη νίκη…

«ΜΕΤΩΠΟ» και για την οικοδόμηση μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης και ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ»…

       Η προσωρινή Π.Γ

              του ΜΕΤΩΠΟΥ για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ