Πέντε χρόνια σε 17 ώρες (κι όλο μαζί σε δύο)...

Εγινε και το ντιμπέιτ των δύο! Δεν ήταν σικέ. Νίκησε η κυρία Μέρκελ.

Οσοι περίμεναν να νικήσει ο κ. Λαφαζάνης είναι μακριά νυχτωμένοι σε ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο με ισοδύναμα κι άλλα ψυχοτρόπα κοινής ωφελείας.

Οπως απεφάνθησαν και οι επικοινωνιολόγοι (οι γκαλοπτζήδες είναι πιο επιφυλακτικοί), μπορεί το ντιμπέιτ να μην ήταν χάλια, αλλά όσο να ’ναι, ένα μάθημα δημοκρατίας κι ενημέρωσης το έδωσε. Απεδείχθη ότι ο κ. Μεϊμαράκηςείναι πιο ψηλός από τον Τσίπρα, ο οποίος δυστυχώς είναι με τη σειρά του πιο ψηλός απ’ την κυρία Μέρκελ, εξ ου

και το μένος της τελευταίας εναντίον της χώρας μας. Το μόνον πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, είναι το γεγονός ότι το ντιμπέιτ διήρκεσε μόνον δύο ώρες. Αν διαρκούσε 17 (ώρες), στο τέλος κάθιδροι και ματωμένοι (αλλά ανίκητοι) οι δύο αρχηγοί θα είχαν υπογράψει από καμιά δεκαριά μνημόνια ο καθένας,

κατηγορώντας την κυρία Μέρκελ για παρά φύσιν συγκυβέρνησημεταξύ τους. Στο ντιμπέιτ αυτό ουδείς ασχολήθηκε με τους ανέργους, τα κλεισμένα μαγαζιά και τις αυτοκτονίες, ουδείς έδωσε δίφραγκο (διότι ουδείς ήταν δραχμιστής) για τα εκατομμύρια των φτωχών και την ένδεια που απλώνεται φάουσα στις γειτονιές, αλλά όλοι -οι δύο μονομάχοι δηλαδή- μίλησαν για το αύριο, όταν όλα θα πρέπει να έχουν ξεπουληθεί, όταν οι μισθοί και οι συντάξεις θα πρέπει να έχουν κι άλλο περικοπεί, όταν όλα θα ασφυκτιούν σε έναν συντελεσμένο μέλλοντα του τετέλεσθαι. Κατά τα άλλα, γελούσαν. Και οι δύο γελούσαν,

κατ’ εντολήν των επικοινωνιολόγων, μη δει κανείς μάνα Σπαρτιάτη βασιλιά δακρυσμένη στην αγορά,

και σκύβοντας την κεφαλή σκεφθεί για τους γκαουλάιτερ στα Υπουργεία, για τον Ανθύπατο Υπερπρωθυπουργό που έρχεται - άλλωστε εκείνην τη στιγμή οι δύο αρχηγοί αγόρευαν για το χρέος - το νέο «καρότο» στη σαπισμένη μας μπανανία: ποιος θα διαπραγματευθεί καλύτερα το χρέος, ο Πινόκιο ή ο Μυγχάουζεν;

Δυστυχώς στο ντιμπέιτ δεν συμμετείχε ο κ. Φλαμπουράρης, όστις θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους: «Το μνημόνιο θα το εφαρμόσουμε, είναι μέρος του προγράμματός μας». Θεός! και άλαλα τα χείλη των ασεβών. Προς στιγμήν είχα νομίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προσαρμόσει λιγουλάκι το πρόγραμμά του στο μνημόνιο, ευτυχώς τώρα πλέον μαθαίνω ότι η κυρία Μέρκελ έχει προσαρμόσει το μνημόνιό της στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ! Γηράσκω αεί φρικάροντας...

Οπως και να ’χει, το μνημόνιο είναι ένας εφιάλτης που προκαλεί παραισθήσεις σαν δηλητηριώδες μανιτάρι - τι σου φταίει μετά ο κ. Δρίτσας για παράδειγμα; Υπέγραψε το μνημόνιο, αλλά δεν θέλει μετά να πουληθεί ο ΟΛΠ! Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο να μην τον δαγκώνει! Τι φταίει επίσης ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, όταν λέει ότι δεν θα μειώσει άλλο τις συντάξεις και τον διαψεύδει το στόμα του, δηλαδή η εκπρόσωπός του;

Ευτυχώς που όλα αυτά είναι λόγια. Σημασία έχουν οι πράξεις. Και το μνημόνιο είναι πράξη, πας από κάλπη ταμείο και βλαστημάς τον αυτοφωράκια που το υπέγραψε. Διότι ο κ. Τσίπρας δεν υπέγραψε μνημόνιο, το υπέγραψε ο άλλος του εαυτός, το «όχι» που έγινε «ναι». Πρόκειται για σκαστή πλαστογραφία,

για καραμπινάτη πλαστοπροσωπία

και μια μέρα η Ιστορία θα φέρει στο φως την αλήθεια. Δεν ήταν ο κ. Τσίπρας που υπέγραψε το μνημόνιο, ήταν το 1.500.000 των ανέργων και τα 4.000.000 των φτωχών. Αυτοί δημιούργησαν το χρέος, αυτοί υπέγραψαν και το μνημόνιο - τι να σου κάνει τώρα και ο κ. Μεϊμαράκης; Ο άνθρωπος είναι ειλικρινής. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα», σου λέει. Να γίνω πιο κοντός απ’ τον κ. Τσίπρα, δεν γίνεται. Δεν είμαι σύνταξη για να κοντύνω κι άλλο! Να γίνω, πάλι, πιο κοντός απ’ τη Μέρκελ, ούτε αυτό γίνεται - θα καταντήσω σαν επικουρική στον πάγκο του Προκρούστη...

Κι έτσι, αγαπητές μου και αγαπητοί μου, βρίσκομαι κι εγώ σε δύσκολη θέση: απ’ την Κική και τη Φωφώ ποια να διαλέξω; την Κική την αγαπώ, μα της αρέσει και η Φωφώ...

 ο Στάθης στον Ενικό