Που είναι ο Αλεξ; - Βέροια,9 χρόνια μετά

«Ολοι ξέρουν, αλλά σιωπούν» λέει η Νατέλα

Ο ατελείωτος γολγοθάς της μητέρας του εξαφανισμένου Αλεξ, το μυστήριο της Μπαρμπούτας και τα περίεργα βλέμματα στην πλατεία!
Ηταν 3 Φεβρουαρίου του 2006 όταν η εξαφάνιση ενός ανήλικου αγοριού «πάγωνε» το πανελλήνιο και έστρεφε τα βλέμματα στη Βέροια. Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε η κοινή γνώμη τις εξελίξεις γύρω από την υπόθεση.

ΑΠΟ ΤΗ
ΓΙΟΥΛΗ ΣΤΑΡΙΔΑ
Φωτό: Βαγγέλης Μασιάς

Ερευνες επί ερευνών, σενάρια επί σεναρίων και ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου από ειδικούς και... άσχετους προσπαθούσαν να δώσουν απαντήσεις στο μυστήριο της εξαφάνισης και του (επιβεβαιωμένου) θανάτου του 11χρονου Αλεξ Μεσχισβίλι. Εννέα χρόνια μετά το μυστήριο παραμένει άλυτο, μια και η σορός του άτυχου παιδιού δεν έχει βρεθεί και η μητέρα του δεν έχει ένα μνήμα για να κλάψει, να ανάψει ένα κερί...

Η «Espresso» βρέθηκε στη Βέροια και συνάντησε τη Νατέλα Ιτσουαΐτζε, που ήρθε το 1999 από τη Γεωργία στη Βέροια για να ξεφύγει από την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας της και να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στο παιδί της.

Εκείνη και ο σύζυγός της Δημήτρης Σιαΐνης άνοιξαν το σπίτι τους και μίλησαν για όσα βίωσαν και εξακολουθούν να βιώνουν από εκείνο το απόγευμα που χάθηκαν τα ίχνη του μικρού Αλέξανδρου. Ανοιξαν την καρδιά τους και μοιράστηκαν μαζί μας εικόνες, όνειρα, συναισθήματα αλλά και την ελπίδα που τους κρατά ζωντανούς, ότι κάποια στιγμή θα βρουν τον Αλεξ και η ψυχούλα του θα μπορέσει να ησυχάσει.

Ο χρόνος σταμάτησε 

«Για μένα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα... Ο χρόνος έχει σταματήσει στο 2006. Σε εκείνο το βράδυ που ο Αλεξ δεν γύρισε σπίτι.

»Αν και για κάποιους η υπόθεση έχει κλείσει, για μένα είναι ακόμη ανοιχτή, καθώς δεν έχω μάθει την αλήθεια. Δεν έχω βρει ακόμη το παιδί μου» είναι τα πρώτα λόγια που μας λέει η Νατέλα και συνεχίζει: «Απλώς περιμένω... Ελπίζω κάποια στιγμή οι εμπλεκόμενοι να μου πουν πού βρίσκεται ο γιος μου. Γιατί όλοι ξέρουν, αλλά σιωπούν. Εγώ όμως είμαι πάντα εδώ, για να τους θυμίζω τι έγινε... Για να μην ξεχάσουν. Γιατί εγώ δεν ξεχνώ!».

Τη ρωτάμε αν θα το αντέξει και απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Εχω μάθει να αντέχω στον πόνο. Εχασα το παιδί μου. Μεγαλύτερος πόνος από αυτό δεν υπάρχει».

Πρώτος σταθμός η πλατεία Δημαρχείου. Εκεί όπου το μοιραίο απόγευμα δύο Ελληνόπουλα, ένας Ρουμάνος, ένας Βορειοηπειρώτης και ένας Αλβανός κάθονταν σε παγκάκι, όταν είδαν να περνάει από μπροστά τους οΑλεξ. 

Ακολούθησε φραστικό επεισόδιο και κάποια στιγμή οι ανήλικοι, συνεχίζοντας να κοροϊδεύουν τον 11χρονο, άρχισαν να τον χτυπούν σε διάφορα σημεία του σώματός του, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος και να τραυματιστεί στη μύτη.

Χτυπήματα

Συνέχισαν να τον δέρνουν, καταφέρνοντάς του αλλεπάλληλα χτυπήματα με γροθιές και κλοτσιές στο κεφάλι, στο πρόσωπο, στην κοιλιά και σε άλλα μέρη του σώματός του, ώσπου στο τέλος τού έβαλαν τρικλοποδιά, έχασε την ισορροπία του και κατρακύλησε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια από ύψος δύο μέτρων. 

Οι λιγοστές παρέες αποχωρούν μόλις μας βλέπουν... Στον κεντρικό δρόμο κάποιοι κοιτούν με περιέργεια... Οι πιο τολμηροί ρωτούν: «Υπάρχει καμιά εξέλιξη με τον Αλεξ;».

Η Νατέλα μάς δείχνει το σημείο της οδού Ελλης όπου το 2006 υπήρχε ένα ακατοίκητο διώροφο, το οποίο γκρεμίστηκε λίγους μήνες μετά. Σε αυτό οι δράστες φέρονται ότι μετέφεραν αρχικά τον Αλεξ μόλις κατάλαβαν ότι ήταν νεκρός και τον άφησαν εκεί για δύο μέρες. 

Το απόγευμα της 5ης Φεβρουαρίου πήραν το πτώμα, το τοποθέτησαν σε ένα καρότσι για μεταφορές οικοδομικών υλικών σκεπασμένο με μια παλιά κουβέρτα και κατευθύνθηκαν προς τη γέφυρα Μπαρμπούτα, στον Τριπόταμο, όπου το πέταξαν. Μαζί με τη Νατέλα κατευθυνόμαστε προς το σημείο.

«Ξέρετε, αν και περνώ σχεδόν καθημερινά από την Μπαρμπούτα, γιατί κόβω δρόμο για το σχολείο, δεν έχω κατέβει ποτέ στο σημείο όπου υπέδειξαν ότι άφησαν τον Αλεξ» αποκαλύπτει η μητέρα του Αλεξ και συνεχίζει. «Το αντέχεις; Θα κατέβεις;» ρωτάμε.

Μας κοιτά, σκέφτεται για λίγο και κατεβαίνει τα σκαλοπάτια. «Ως σήμερα, δεν είχα κατέβει ποτέ... Καθόμουν πάντα πάνω στη γέφυρα και κοιτούσα» λέει.

Η καρδιά της σφίγγεται και στο βλέμμα της αποτυπώνεται ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων: φόβος, θλίψη, πόνος, αγωνία.

«Πλέον νιώθω προετοιμασμένη για να το αντιμετωπίσω» λέει και εξιστορεί ένα περιστατικό με τουρίστες που είχαν έρθει στην Μπαρμπούτα. «Ξαφνικά, ενώ θαύμαζαν το τοπίο, με βλέπουν μπροστά τους και γυρνούν όλοι... Εγινα εγώ το αξιοθέατο! Με ρωτά μια κυρία: "Νατέλα, πώς μπορείς και περνάς από εδώ;" Και της απαντώ: "Περνάω γιατί δεν ξεχνάω"»

«Ακόμα και σήμερα η αστυνομία δεν έχει ερευνήσει το σπίτι του παππού»

Με τη Νατέλα, τον σύζυγό της Δημήτρη Σιαΐνη και τον ιδιωτικό ερευνητή Γιώργο Τσούκαλη κατευθυνόμαστε προς το σπίτι της οικογένειας.

«Ακόμη και σήμερα δεν έχουν πει όλη την αλήθεια και όχι μόνο δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη, αλλά μιλούν και άσχημα για μένα... 

Μόνο ο Βορειοηπειρώτης ζήτησε ένα στοιχειώδες συγγνώμη. Τουλάχιστον διαφοροποιήθηκε από τους υπολοίπους - έστω και ελάχιστα. Ο Αλβανός βγήκε πρόσφατα στην τηλεόραση και είπε ότι "αν τον σκοτώναμε εμείς, δεν θα τον πετάγαμε αλλού, αλλά νεκρό στην αγκαλιά της μάνας του"! Σε άλλο σημείο είπε: "Αν ήξερα πού είναι τα κόκαλά του, θα τα 'φερνα σπασμένα μπροστά σου"! Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτόν...» λέει η Νατέλα!

Στην ερώτηση πόσο δύσκολο είναι γι' αυτήν να ζει στην ίδια πόλη μαζί με τους δολοφόνους του παιδιού της, η Νατέλα τονίζει: «Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια... Μπορώ, όμως, να περιγράψω τις συναντήσεις. Με κοιτούν με μίσος και περιφρόνηση! Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να συναντάς, να βλέπεις ελεύθερους τους δολοφόνους του παιδιού σου; 

Μένουν μόνο λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου! Αυτά τα παιδιά και ο παππούς μού στερούν το δικαίωμα να θρηνήσω το παιδί μου. Εγώ θα βρίσκομαι συνέχεια μπροστά τους για να τους θυμίζω τι έχουν κάνει!»

Μιλάει για τις παραλείψεις των διωκτικών Αρχών, που είχαν αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος στην έρευνα.

«Ακόμη και σήμερα, η Αστυνομία δεν έχει ερευνήσει το σπίτι του παππού! Κανείς δεν έχει ψάξει την αυλή του. Εάν ήταν το παιδί κάποιου ισχυρού, θα είχε σηκωθεί ελικόπτερο από το πρώτο λεπτό» επισημαίνει.

Που βρίσκονται τώρα οι ανήλικοι που (τότε) είχαν κατηγορηθεί

Δύο μήνες αργότερα η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης ανέκρινε τα πέντε παιδιά, τα οποία τελικά ομολόγησαν. Στα μέρη όπου είχαν μεταφέρει το πτώμα δεν βρέθηκε κάποιο ίχνος.

Πέντε ψυχίατροι ορίστηκαν εμπειρογνώμονες για να διαπιστώσουν αν τα παιδιά έλεγαν αλήθεια ή ψέματα. Τελικά, σχηματίστηκε δικογραφία εναντίον τους και τους ασκήθηκε δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση και περιύβριση νεκρού, ενώ κατηγορήθηκαν και οι γονείς για παραμέληση εποπτείας ανηλίκων. 

Για τα δύοΕλληνόπουλα το δικαστήριο αποφάσισε τον εγκλεισμό τους στο Ιδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Βόλου μέχρι την ενηλικίωσή τους και να παρακολουθούν πρόγραμμα στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας της περιοχής. 

Η επιμέλεια του Αλβανού και του Ρουμάνου ανατέθηκε στην υπηρεσία Ανηλίκων Βέροιας και του Βορειοηπειρώτη στην αντίστοιχη της Αθήνας, όπου μετοίκησε μετά τις απειλές που δέχτηκε για να ανακαλέσει τη μαρτυρία του, κάτι που δεν έκανε.

Ο Λευτέρης Χ.

Πλέον στη Βέροια ζουν ο μικρότερος από τα δύο Ελληνόπουλα, ο παππούς του και ο Ρουμάνος. Ο Λευτέρης Χ., ο μεγαλύτερος από τα Ελληνόπουλα, ζει στην Αγγλία, ο Βορειοηπειρώτης στην Αθήνα και ο Αλβανός στην πατρίδα του, αλλά πληροφορίες τον ήθελαν να επέστρεψε προχθές στη Βέροια!

Οπως αποκάλυψαν κάτοικοι και αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ.: «Ο μικρός Ελληνας έχει απασχολήσει κατά καιρούς για μικροαδικήματα». Ο Ρουμάνος βρήκε δουλειά ως πορτιέρης σε νυχτερινά μαγαζιά. Ο παππούς είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 4,5 ετών για ψευδορκία και υπόθαλψη εγκληματιών, καθώς ισχυριζόταν ότι το μοιραίο βράδυ τα εγγόνια του ήταν στο σπίτι.

«Ηλπιζα ότι θα μου έλεγε αυτό που τόσο πολύ επιθυμώ. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτός ο άνθρωπος ξέρει πού είναι το παιδί μου. Και πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι θα λύσει τη σιωπή του... Ξέρετε, δεν πρόκειται να το βάλω κάτω. Οπου τους πετυχαίνω θα τους ρωτώ, θα τους φωνάζω: "Πού είναι ο Αλεξ;"» λέει η Νατέλα.

«Το δωμάτιο έμεινε όπως ήταν, στις ντουλάπες υπάρχουν ακόμα τα ρούχα του»

«Το βράδυ που χάθηκε το παιδί έχασα τις αισθήσεις μου. Σαν σε όραμα, είδα το πρόσωπο του γιου μου χλομό, με τα μάτια κλειστά και ένα μεγάλο χτύπημα στο πρόσωπο»

Στο σπίτι υπάρχει μια κλειστή λευκή πόρτα, πάνω στην οποία βρίσκονται ένα διακοσμητικό «Α» και ένα αυτοκόλλητο με τη φωτογραφία του Αλεξ και τη σημείωση «Δεν ξεχνώ».

Είναι το δωμάτιο του μικρού Αλέξανδρου, όπου ο χρόνος έχει σταματήσει στις 3 Φεβρουαρίου 2006. 

Η Νατέλα το έχει διατηρήσει όπως το άφησε ο γιος της. Πάνω στο κρεβάτι του υπάρχει το αρκουδάκι του, στο γραφείο τα βιβλία, τα τετράδια και τα στιλό του. Στα ράφια τα παιχνίδια του, αυτοκινητάκια, δράκοι και, φυσικά, οι μπάλες του μπάσκετ. Στις ντουλάπες υπάρχουν τα ρούχα του, καθώς η Νατέλα δεν μπορεί να τα αποχωριστεί.

Το μόνο που έχει προστεθεί είναι μία φωτογραφία στον τοίχο από την ανακοίνωση της εξαφάνισής του, που εξέδωσε το Χαμόγελο του Παιδιού. Πάνω της είναι κρεμασμένα τα δύο μετάλλια που πρόλαβε να πάρει ο Αλεξ για τις επιδόσεις του στο μπάσκετ.

Τα μετάλλια

«Αν τον είχαν αφήσει να ζήσει, θα έπαιρνε πολλά ακόμη! Αλλά δεν τον άφησαν» λέει η Νατέλα και συνεχίζει: «Οταν χάθηκε, δεν ήθελα να πιστέψω ότι του είχε συμβεί κάτι κακό. Ακόμη και όταν είδα εκείνο το... όραμα».

Οπως αποκαλύπτει, το βράδυ της εξαφάνισης του παιδιού της και ενώ άπαντες το έψαχναν σε όλη τη Βέροια, εκείνη έχασε τις αισθήσεις της. «Είχαν περάσει πολλές ώρες. Ξαφνικά ένιωσα να χάνομαι... Θυμάμαι ότι τότε σαν όνειρο, σαν όραμα, είδα το πρόσωπο του γιου μου χλωμό.

»Ηταν με τα μάτια κλειστά και ένα μεγάλο χτύπημα στο πρόσωπο... Τρόμαξα και συνήλθα φωνάζοντας "Είναι νεκρός"! Αλλά όλοι έσπευσαν να με καθησυχάσουν ότι απλώς το είχα ονειρευτεί και ότι ο Αλεξ θα βρεθεί και θα είναι καλά. Τον Ιούνιο πια, όταν διάβασα τις καταθέσεις, κατάλαβα πως είχα δει την εικόνα του παιδιού μου, την αλήθεια»!

Ο,τι χρήματα είχαμε πήγαν όλα στις έρευνες και στις δίκες

Η Νατέλα και ο Δημήτρης ζουν σε ένα μικρό σπίτι με ελάχιστα έπιπλα, στην οδό Αγγέλων. 

Τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, μια και η υπόθεση του Αλεξ τούς στοίχισε όχι μόνο ψυχικά και σωματικά, αλλά και οικονομικά. Και όμως, κάποιοι δεν δίστασαν να τους κατηγορήσουν ότι είχαν αποκομίσει τεράστια ποσά από δωρεές...

«Οταν ανοίχτηκαν οι λογαριασμοί και δεν βρέθηκαν παρά μερικά κέρματα, κανείς δεν θέλησε να αποκαταστήσει την αλήθεια!» λέει με πίκρα η Νατέλα και συνεχίζει: «Εμείς ποτέ δεν είχαμε χρήματα και ήμασταν αναγκασμένοι να δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ. Αν δεν δούλευα εκείνο το απόγευμα, θα πήγαινα εγώ τον Αλεξ στο μπάσκετ και δεν θα γινόταν τίποτα».

Στην ανεργία

Το 2008 ο Δημήτρης αναγκάστηκε να κλείσει το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που διατηρούσε στη Βέροια και έκτοτε είναι άνεργος...

«Εγώ δουλεύω ως αναπληρώτρια δασκάλα το πρωί, στο ωδείο το απόγευμα. Μας βοηθούσαν οικονομικά τότε κάποιοι φίλοι και άλλοι άνθρωποι. Τα χρήματα όμως πήγαν όλα στις έρευνες, στα ταξίδια για να βρούμε τον Αλέξανδρο και στις δίκες. Ακόμη και σήμερα εκκρεμούν δίκες» λέει η Νατέλα! Τα χρόνια πέρασαν, αλλά η ιστορία δεν πρόκειται να κλείσει ως την ημέρα που θα βρεθεί το πτώμα του αδικοχαμένου αγοριού.

Ο αγώνας συνεχίζεται

«Τρεις δικαστικές αποφάσεις έχουν αποφανθεί αμετάκλητα ότι ο Αλεξ δεν βρίσκεται στη ζωή. Οι αποφάσεις αυτές εκδόθηκαν λαμβάνοντας υπόψη τους όλα τα στοιχεία, αποκλείοντας παράλληλα ανυπόστατα σενάρια, που τον ήθελαν να έχει πέσει θύμα απαγωγής, παιδεραστίας ή εμπορίας οργάνων. Ωστόσο μυστήριο παραμένει τι απέγινε η σορός του μετά τον τραγικό του θάνατο, καθώς οι εμπλεκόμενοι αρνούνται πεισματικά να το αποκαλύψουν.

»Το γεγονός αυτό επιτείνει τον πόνο της μητέρας του και δίνει λαβή σε όσους υιοθετούν τα παραπάνω ανυπόστατα σενάρια να ισχυρίζονται ακόμη και σήμερα ότι ο άτυχος Αλεξ είναι ζωντανός. Και όσο οι υπαίτιοι συνεχίζουν -χωρίς τύψεις- κανονικά τη ζωή τους, η Νατέλα θα συνεχίσει τον αγώνα της μέχρι να δικαιωθεί».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΗΣΤο παζλ δεν έχει ακόμα συμπληρωθεί

«Επειτα από 29 ταξίδια που έκανα στη Βέροια κατά την περίοδο των ερευνών, αισθάνομαι την ηθική ικανοποίηση ότι δικάστηκαν οι ένοχοι, αλλά αισθάνομαι και ένα κενό, γιατί ακόμη ορισμένα τετραγωνίδια του παζλ δεν έχουν συμπληρωθεί. 

Γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους, τη Νατέλα και τον Δημήτρη, τους αισθάνομαι πλέον δικούς μου και θα είμαι πάντα δίπλα τους. Ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο γι' αυτή την οικογένεια, που δίδαξε ήθος και αξιοπρέπεια στην ελληνική κοινωνία με τη στάση της από την ημέρα που χάθηκε ο Αλεξ έως σήμερα».

http://www.espressonews.gr/