Είμαι ένας ημίαιμος γκριφονάκος και το όνομά μου είναι Lucky, έτσι τουλάχιστον με αποκαλεί η καινούρια μου μαμά εδώ και ένα χρόνο. Σήμερα λέει πως γιορτάζω, όπως όλα τα ζωάκια του κόσμου, και μου αγόρασε ένα τεράστιο κόκκαλο. Κάτι τέτοιες στιγμές χαράς με κάνουν να ξεχνάω τις δυσκολίες που πέρασα και να γεμίζω αγάπη και ευτυχία.
Γεννήθηκα πριν από δέκα χρόνια σε μια συνοικία της Αθήνας, μαζί με τα τρία αδελφάκια μου. Η μαμά μου δεν ήταν πάντα αδέσποτη, ζούσε με μια οικογένεια που λόγω οικονομικών προβλημάτων την άφησαν στο δρόμο.
Ένα βράδυ σ’ένα πάρκο μιας μικρής συνοικίας βρήκαμε πεταμένα κομμάτια κρέατος. Η πείνα έκανε όλους να τρέξουν κατασπαράζοντας τα, και δυστυχώς για μένα δεν έμεινε τίποτα. Με μιας τους βλέπω να πέφτουν στο χώμα ακίνητοι. Όλο το βράδυ έκλαιγα με λυγμούς. Δεν ήξερα τι να κάνω, που να πάω. Είχα μείνει τελείως μόνος μου!
Το πρωι κάποιος που άκουσε τους λυγμούς μου φώναξε τη φιλοζωική και τους άκουσα να λένε ότι είναι συχνό φαινόμενο η φόλα. Με μετέφεραν σ’ένα τεράστιο χώρο όπου υπήρχαν πολλά ζωάκια, και το καθένα είχε το δικό του σπιτάκι. Εκεί θα παραμέναμε μέχρι μία οικογένεια να μας υιοθετούσε. Ανυπομονούσα να νιώσω τη ζεστασιά ενός σπιτιού.
Τα χρόνια περνούσαν είχα φτάσει πλέον 10 χρονών. Οι ζωηράδα είχε εξασθενήσει τελείως και είχα μία μόνιμη θλίψη στο βλέμμα μου. Τα προβλήματα στο καταφύγιο πολλά, θα έκλεινε γιατί οι άνθρωποι δεν το στήριζαν όσες απεγνωσμένες προσπάθειες και αν γίνονταν.
Δυστυχώς μετά από ένα μήνα έκλεισε και έμειναν 150 ψυχές στους σκληρούς δρόμους της πόλης. Εγώ έμενα ξαπλωμένος έξω από ένα σταθμό. Κάποιοι περαστικοί με κλωτσούσαν αν τους πλησίαζα για να μου δωσουν φαγητό.
Ώσπου μια μέρα, μία κυρία σκύβει και με χαϊδεύει. Ήταν το πρώτο ανθρώπινο χάδι μετά από πολύ καιρό. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια της: «Μην ανησυχείς τώρα είσαι ασφαλής μαζί μου!»
Και έτσι πέρασε ένας χρόνος μαζί με την καινούρια μου μαμά. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος χρόνος της ζωής μου! Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα! Και γι’αυτό δεν στεναχωριέμαι για όσα πέρασα, τουλάχιστον στο τέλος της ζωής μου ένιωσα τη ζεστασιά και την ασφάλεια ενός σπιτιού και άπειρη αγάπη!
Στεναχωριέμαι όμως, για όλα τα πλάσματα εκεί έξω που δεν είχαν την ευκαιρία να νιώσουν αυτά τα ζεστά συναισθήματα!
Αν σας είπα την ιστορία μου δεν το έκανα για να με λυπηθείτε αλλά για να μπορέσετε να βοηθήσετε όλες αυτές τις αθώες ψυχές που ανυπομονούν για την φροντίδα σας! Για να μπορέσει να έχει και η δική τους ιστορία happy end! Κάντε τους ένα δώρο σήμερα που γιορτάζουν! Μοιράστε τους αγάπη την Παγκόσμια Μερα Ζώων, την Παγκόσμια Ημέρα της Αξίας της Ζωής!
http://www.rizopoulospost.com/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου