Διαβάστε ένα άρθρο για τις αντιδράσεις στην παρέλαση υπό τον ύμνο του ΕΑΜ στο Χαλάνδρι και την εμφυλιοπολεμική ρητορική που σκεπάζει τα πάντα ακόμη και σήμερα
της Βίκυς Σαμαρά
“Η τραγωδία της δεξιάς στην Ελλάδα ήταν ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επέτρεψε λόγω του αντικομμουνισμού να παρεισφρύσουν στις τάξεις της συνεργάτες των Γερμανών, που ήθελαν να διασωθούν. Αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί ξανά σήμερα, πρόσωπα με βαρύτατες ευθύνες για την κατάντια μας, που ουδεμία σχέση έχουν με πατριωτισμό ή με οποιαδήποτε ιδεολογία στην πραγματικότητα, να ξεπλυθούν στη μνημονιακή κολυμπήθρα.”
Οι φράσεις αυτές ανήκουν όχι σε κάποιο στέλεχος της αριστεράς, αλλά σε πρώην υπουργό της Ν.Δ, δεξιό πέραν πάσης υποψίας, από εκείνους που δεν μπορούν να κατηγορηθούν από “συμμαχητές” τους για ιδεολογικό κόμπλεξ έναντι της αριστεράς. Φράσεις με τις οποίες περιέγραφε μία δυσάρεστη ιστορική πραγματικότητα για την παράταξη του και εξέφραζε την ανησυχία του ότι η ιστορία θα επαναληφθεί ως φάρσα.
Οι αντιδράσεις στην παρέλαση στο Χαλάνδρι υπό τον ύμνο του ΕΑΜ, αντιδράσεις που είχαν εμφυλιοπολεμικό χρώμα και η προέλευση των οποίων σαφώς δεν ήταν τυχαία, προκάλεσαν με τη σειρά τους αντιδεξιά αντανακλαστικά και απορίες σε πολλούς που δεν ξεχνούν πως υπό το ΕΑΜ πολέμησαν και πολλοί μη κομμουνιστές, βασικά επειδή είχε την καλύτερη κεντρική οργάνωση από τις αντιστασιακές οργανώσεις και επειδή πολλοί Έλληνες έθεταν ως κύρια προτεραιότητα την απαλλαγή από τον κατακτητή, αφήνοντας τη συζήτηση για την επόμενη ημέρα για... την επόμενη ημέρα.
Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε ότι και το φαινόμενο των αντικομμουνιστών/εθνικιστών ενόπλων, το οποίο παρά την έλλειψη ισχυρής ενιαίας οργάνωσης ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένο ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, όπου ο αριθμός των καπετάνιων αυτής της κατηγορίας ξεπερνούσε τους 300, εκ των οποίων η πλειοψηφία συνέδεε τυχόν επικράτηση του κομμουνισμού μεταπολεμικά με το φόβο για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και ορισμένοι εκ των οποίων δε δίστασαν για το λόγο αυτό να συνεργαστούν και με τους Γερμανούς.
Ο απόηχος των διαχωριστικών αυτών γραμμών της εποχής αντηχεί ακόμη και σήμερα στη συζήτηση αυτή και αξιοποιείται από ορισμένους κυβερνητικούς στη λογική “μπορεί να τα έχουμε κάνει χάλια, αλλά προς Θεού ρε παιδιά μην ψηφίσετε και κομμουνιστές”. Και προτού από την άλλη πλευρά εξοργιστούν με την αντικομμουνιστική αυτή ρητορική, ας θυμηθούν επί πόσα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση το βασικό “επιχείρημα” ορισμένων ήταν τα αντιδεξιά σύνδρομα.
Εντύπωση βέβαια δεν προκαλεί τόσο το γεγονός ότι ο ύμνος του ΕΑΜ ενόχλησε τον Άδωνι Γεωργιάδη και το Θάνο Πλεύρη, αλλά ότι βρέθηκαν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσοι έμμεσοι υπερασπιστές τους από το φερόμενο ως φιλελεύθερο χώρο, οι οποίοι προφανώς όπως και μετά το Β' Παγκόσμιο θεώρησαν ότι στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους κομμουνιστάς δεν έχει σημασία ποιον επιλέγουν ως σύμμαχο. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ ότι δέχεται στις τάξεις του πασοκικά στοιχεία μόνο και μόνο για να ενισχύσει τις αντιμνημονιακές του θέσεις και δυνάμεις.
Ο Β' Παγκόσμιος κάποτε τελείωσε, ο Εμφύλιος στην πραγματικότητα όμως όχι. Και η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό είναι το πόσο έχουν προσπαθήσει να σβήσουμε από την Αθήνα τα σημάδια της ιστορικής μνήμης, η οποία φυλάσσεται σε βιβλία γραμμένα από τη μία ή την άλλη ιδεολογική σκοπιά και στις αναμνήσεις των ανθρώπων, οι οποίοι βρέθηκαν στη μία ή την άλλη όχθη συχνά για συγκυριακούς, γεωγραφικούς και πρακτικούς, λόγους.
Ενώ στο Βερολίνο οι πολύ δυσάρεστες για τους Γερμανούς ιστορικές αναμνήσεις βρίσκονται σε κάθε δρόμο υπό τη μορφή πινακίδων και μνημείων που θυμίζουν τα έργα των ναζί, στην Αθήνα κανένα ίχνος δε θυμίζει το οδόφραγμα που είχε στηθεί λίγο πάνω από το σημερινό Κάραβελ και καμία ταμπέλα δεν εξηγεί γιατί κτίρια του μεσοπολέμου στο Παγκράτι και του Μακρυγιάννη φέρουν ακόμη σημάδια από σφαίρες.
Στην περίπτωση της Γερμανίας βέβαια ήταν ξεκάθαρο ποιος ήταν ο στρατιωτικά και ηθικά ηττημένος, ενώ στη δική μας η απάντηση στο δεύτερο σκέλος (της ηθικής νίκης ή ήττας) εξαρτάται από το ποιον θα ρωτήσεις.
Ίσως έχει έρθει η ώρα για μία ιστορική συζήτηση για το παρελθόν, που θα μας επιτρέψει ως χώρα να επικεντρωθούμε στην αντιπαράθεση επί συγκεκριμένων λύσεων για το παρόν και το μέλλον. Το ερώτημα είναι, μπορούμε;
http://news247.gr/
της Βίκυς Σαμαρά
“Η τραγωδία της δεξιάς στην Ελλάδα ήταν ότι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επέτρεψε λόγω του αντικομμουνισμού να παρεισφρύσουν στις τάξεις της συνεργάτες των Γερμανών, που ήθελαν να διασωθούν. Αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί ξανά σήμερα, πρόσωπα με βαρύτατες ευθύνες για την κατάντια μας, που ουδεμία σχέση έχουν με πατριωτισμό ή με οποιαδήποτε ιδεολογία στην πραγματικότητα, να ξεπλυθούν στη μνημονιακή κολυμπήθρα.”
Οι φράσεις αυτές ανήκουν όχι σε κάποιο στέλεχος της αριστεράς, αλλά σε πρώην υπουργό της Ν.Δ, δεξιό πέραν πάσης υποψίας, από εκείνους που δεν μπορούν να κατηγορηθούν από “συμμαχητές” τους για ιδεολογικό κόμπλεξ έναντι της αριστεράς. Φράσεις με τις οποίες περιέγραφε μία δυσάρεστη ιστορική πραγματικότητα για την παράταξη του και εξέφραζε την ανησυχία του ότι η ιστορία θα επαναληφθεί ως φάρσα.
Οι αντιδράσεις στην παρέλαση στο Χαλάνδρι υπό τον ύμνο του ΕΑΜ, αντιδράσεις που είχαν εμφυλιοπολεμικό χρώμα και η προέλευση των οποίων σαφώς δεν ήταν τυχαία, προκάλεσαν με τη σειρά τους αντιδεξιά αντανακλαστικά και απορίες σε πολλούς που δεν ξεχνούν πως υπό το ΕΑΜ πολέμησαν και πολλοί μη κομμουνιστές, βασικά επειδή είχε την καλύτερη κεντρική οργάνωση από τις αντιστασιακές οργανώσεις και επειδή πολλοί Έλληνες έθεταν ως κύρια προτεραιότητα την απαλλαγή από τον κατακτητή, αφήνοντας τη συζήτηση για την επόμενη ημέρα για... την επόμενη ημέρα.
Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε ότι και το φαινόμενο των αντικομμουνιστών/εθνικιστών ενόπλων, το οποίο παρά την έλλειψη ισχυρής ενιαίας οργάνωσης ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένο ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, όπου ο αριθμός των καπετάνιων αυτής της κατηγορίας ξεπερνούσε τους 300, εκ των οποίων η πλειοψηφία συνέδεε τυχόν επικράτηση του κομμουνισμού μεταπολεμικά με το φόβο για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και ορισμένοι εκ των οποίων δε δίστασαν για το λόγο αυτό να συνεργαστούν και με τους Γερμανούς.
Ο απόηχος των διαχωριστικών αυτών γραμμών της εποχής αντηχεί ακόμη και σήμερα στη συζήτηση αυτή και αξιοποιείται από ορισμένους κυβερνητικούς στη λογική “μπορεί να τα έχουμε κάνει χάλια, αλλά προς Θεού ρε παιδιά μην ψηφίσετε και κομμουνιστές”. Και προτού από την άλλη πλευρά εξοργιστούν με την αντικομμουνιστική αυτή ρητορική, ας θυμηθούν επί πόσα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση το βασικό “επιχείρημα” ορισμένων ήταν τα αντιδεξιά σύνδρομα.
Εντύπωση βέβαια δεν προκαλεί τόσο το γεγονός ότι ο ύμνος του ΕΑΜ ενόχλησε τον Άδωνι Γεωργιάδη και το Θάνο Πλεύρη, αλλά ότι βρέθηκαν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσοι έμμεσοι υπερασπιστές τους από το φερόμενο ως φιλελεύθερο χώρο, οι οποίοι προφανώς όπως και μετά το Β' Παγκόσμιο θεώρησαν ότι στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους κομμουνιστάς δεν έχει σημασία ποιον επιλέγουν ως σύμμαχο. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ ότι δέχεται στις τάξεις του πασοκικά στοιχεία μόνο και μόνο για να ενισχύσει τις αντιμνημονιακές του θέσεις και δυνάμεις.
Ο Β' Παγκόσμιος κάποτε τελείωσε, ο Εμφύλιος στην πραγματικότητα όμως όχι. Και η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό είναι το πόσο έχουν προσπαθήσει να σβήσουμε από την Αθήνα τα σημάδια της ιστορικής μνήμης, η οποία φυλάσσεται σε βιβλία γραμμένα από τη μία ή την άλλη ιδεολογική σκοπιά και στις αναμνήσεις των ανθρώπων, οι οποίοι βρέθηκαν στη μία ή την άλλη όχθη συχνά για συγκυριακούς, γεωγραφικούς και πρακτικούς, λόγους.
Ενώ στο Βερολίνο οι πολύ δυσάρεστες για τους Γερμανούς ιστορικές αναμνήσεις βρίσκονται σε κάθε δρόμο υπό τη μορφή πινακίδων και μνημείων που θυμίζουν τα έργα των ναζί, στην Αθήνα κανένα ίχνος δε θυμίζει το οδόφραγμα που είχε στηθεί λίγο πάνω από το σημερινό Κάραβελ και καμία ταμπέλα δεν εξηγεί γιατί κτίρια του μεσοπολέμου στο Παγκράτι και του Μακρυγιάννη φέρουν ακόμη σημάδια από σφαίρες.
Στην περίπτωση της Γερμανίας βέβαια ήταν ξεκάθαρο ποιος ήταν ο στρατιωτικά και ηθικά ηττημένος, ενώ στη δική μας η απάντηση στο δεύτερο σκέλος (της ηθικής νίκης ή ήττας) εξαρτάται από το ποιον θα ρωτήσεις.
Ίσως έχει έρθει η ώρα για μία ιστορική συζήτηση για το παρελθόν, που θα μας επιτρέψει ως χώρα να επικεντρωθούμε στην αντιπαράθεση επί συγκεκριμένων λύσεων για το παρόν και το μέλλον. Το ερώτημα είναι, μπορούμε;
http://news247.gr/
Διαβάστε σχετικά:
Κυβερνητικές ριπές για το περιστατικό στο Χαλάνδρι
Δήμαρχος Χαλανδρίου για ύμνο ΕΑΜ: Κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν σε χουντικές εποχές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου