Η Εργατική Τάξη πάει στις Εκλογές!

Τρεις μήνες ζωής δίνει στην Ελλάδα ο κ. Σόρος. Ο ίδιος, ως φαίνεται, θα ζήσει 100 χρόνια ακόμα.

Και τα λεφτά του θα τα πάρει μαζί του.

Ηδη από τις αρχές του 1990 φαινόταν ότι τα αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναθεωρούνται.

Ο,τι με το αίμα τους είχαν κατακτήσει οι λαοί (ας περιορισθούμε στη Δυτική Ευρώπη) η αντεπανάσταση της Θάτσερ (και του Ρήγκαν) το έθετε εν αμφιβόλω.

Η νομιμοποίηση αυτής της αντεπανάστασης από τησοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη (Μπλαιρ, Σρέντερ κ.λπ.) και τον Κλίντον(σήμερα Ομπάμα) στις ΗΠΑ, έδωσε στην αναθεώρηση αυτών των αποτελεσμάτων ακόμα πιο αντιδραστικό χαρακτήρα.

Το όποιο «κοινωνικό κράτος» στη Δύση άρχισε να εκθεμελιώνεται και, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ο καπιταλισμός, χωρίς αντίπαλο δέος πλέον,αποθηριώθηκε.

Ηδη στην Ελλάδα, απ’ την περίοδο Σημίτη, μια νέα ρητορική εμφανίσθηκε στον δημόσιο βίο. Εργαζόμουν στα «ΝΕΑ» τότε, μετά το 1991 και έγραφα για τους ευφημισμούς (ευέλικτη εργασία, διαχείριση προσωπικού, ανθρωπιστικές επεμβάσεις) που είχαν αρχίσει να κυριαρχούν στα ΜΜΕ, καθώς και για τη μαύρη προπαγάνδα

που έκανε πλύση εγκεφάλου στους πολίτες με στερεότυπα

τα οποία εμφάνιζαν τον νεοφιλελευθερισμό ως «εκσυγχρονισμό», το λάιφ στάιλ ως την πεμπτουσία της ύπαρξης και τη λαμογιά ως αρετή.

Η αλήστου μνήμης εκείνη εποχή των μεταλλάξεων, απότοκος της οποίας είναι η σημερινή δικτατορία των τοκογλύφων είναι γνωστή - μην πλατυάζουμε.

Το ουσιώδες είναι ότι από τότε, το 1980 -1990, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο καπιταλισμός άρχισε να μετατοπίζει την αστική δημοκρατία προς το ολιγαρχικότερο. Ορισμένες μάλιστα φορές νααποσυνδέεται απ’ αυτό το πολίτευμα κάνοντας πειράματα τύπου Σχολής του Σικάγου σε αυταρχικό περιβάλλον όπως της Χιλής

ή σε απολυταρχικό, όπως της Κίνας. Οπου από καιρό ο κρατικός καπιταλισμός (αυτό που εμφανιζόταν ως κομμουνισμός) είχε υποταχθεί σε μιαγραφειοκρατία που έβλεπε ότι θα μπορούσε και η ίδια να πλουτίσει, που έβλεπε ότι ουδείς άλλος μηχανισμός εκτός απ’ τον εαυτόν της μπορούσε να τηνελέγξει.

Αλλά αν ο αναθεωρητικός (εν σχέσει με τα αποτελέσματα του πολέμου) καπιταλισμός έγινε απ’ το τέλος της δεκαετίας του 1990 και ρεβανσιστικός(επιβολή ενός Δ’ Ράιχ στην Ευρώπη), η κρίση που ξεκίνησε στις ΗΠΑ με την κατάρρευση της Lehman Brothers, έδωσε στα χαρακτηριστικά του μια ακόμα πιο επικίνδυνη και αντιδραστική τροπή.

Στο εξής η διακυβέρνηση των κρατών από ένα πολιτικό προσωπικόυποταγμένο όλο και πιο ασφυκτικά στις οικονομικές επιλογές του διεθνούς τραπεζοβιομηχανικού συμπλέγματος, έγινε προτεραιότητα.

Με το τραπεζικό σύστημα να κολυμπάει μέσα σε μια λογιστική - τοξική φούσκα, ο καπιταλισμός άρχισε να αντικαθιστά τη χρηματοπιστωτική κρίση του με μια νέα κρίση

που επιδιώκει την αρπαγή του πλούτου (όχι πια μέσα απ’ τα δάνεια και την υπερχρέωση νοικοκυριών και κρατών) αλλά κατευθείαν απ’ την πηγή του - εκεί που παράγονται οι υπεραξίες.

Ετσι η περικοπή των μισθών, η δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών και η σχετική τρώσις του καταναλωτικού μοντέλου, όχι μόνον έχουν γίνειμονόδρομος,

αλλά η περαιτέρω αποδέσμευση του καπιταλισμού από την αστική δημοκρατία, δεν είναι πια πειρασμός, αλλά αναγκαιότης.

Προς τούτο η φράου Μέρκελ (και βεβαίως ο μεσιέ Ολάντ στην ώρα του) θέλει στην Ελλάδα Επίτροπο,

θέλει στην Ελλάδα εγχώριο πολιτικό προσωπικό ανδρεικέλων καιτοποτηρητών. Θέλει υπογραφάκηδες που «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις» όπως ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και οι ναιναίκοι τους.

Ο καπιταλισμός στη Δύση επιλέγει πλέον την αυταρχική δημοκρατία(Γερμανία), βαδίζει προς την Ολιγαρχία (όχι μόνον την οικονομική, αλλά και τηνπολιτική) ενώ ταυτοχρόνως φλερτάρει και πειραματίζεται με εκτροπές απ’ τηναστική δημοκρατία ή με οικονομικά πραξικοπήματα (όπως το Μνημόνιο), που αν χάσουν την αστικοδημοκρατική τους δορά σήμερα, αύριο δεν αποκλείεται να φορέσουν τη στολή της αστυνομικής ή ακόμα και τηςστρατιωτικής καταστολής.

Και κατά τούτα έχει μεγάλη αξία, νομίζω ιστορική, ο αγώνας που διεξάγεται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Είναι ένας ταξικός αγώνας και, αν ο λαός βγει νικητής σε αυτές τις εκλογές, αυτός ο αγώνας θα μπορέσει νασυνεχισθεί από ισχυρότερες θέσεις.

Το στοίχημα για την Ελλάδα (και κατ’ επέκτασιν για όλη την Ευρώπη) είναι να αποδειχθεί ότι η Μέρκελ δεν είναι αήττητη, να αποδειχθεί ότι μπορεί να υπάρξει σημείο καμπής για τις επιλογές του καπιταλισμού. Να αποδειχθεί ότι ο λαός μπορεί να ’ναι ισχυρότερος από τη Διαπλοκή, ότι μπορεί να απαλλαγείαπό τη Διαφθορά κι ότι μπορεί να σταματήσει τα τανκς των τόκων. 

«Διεθνή οικονομική βοήθεια» ζητάει τώρα η Ισπανία. Δεν ήταν«τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι» οι Ελληνες, διεφθαρμένοι και φασίστεςείναι οι τοκογλύφοι. Γκαουλάιτερ και ραγιάδες είναι οι τοποτηρητές τους. Μπορεί ο καπιταλισμός να είναι οι κρίσεις του, αλλά οι άνθρωποι είναι κάτιπερισσότερο από εμπορεύματα...

ο Στάθης στον Ενικό