Μα την αλήθεια αναρωτιέμαι ποιοί είναι αυτοί που μπορούν να επιμένουν ακόμη σε ένα μνημόνιο που οδηγεί με γρήγορο ρυθμό στο θάνατο μια χώρα… Με ποια ηθική μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ένα πρόγραμμα που οδηγεί στη δυστυχία και την εξόντωση;
Το 68% των Ελλήνων ζει ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2012 χάθηκαν άλλες 400.000 θέσεις εργασίας, οι άστεγοι αυξήθηκαν κατά 25%. Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν μέσα στο χρόνο… Απολογιστικά στοιχεία της Κομισιόν για την εφαρμογή του μνημονίου…
Μετράμε νεκρούς, μετράμε πεθαμένες ζωές, μετράμε πόνο και δυστυχία. Μετράμε θλίψη… Πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα σε έναν πραγματικό πόλεμο;
Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakis@patris.gr
Τα στοιχεία είναι επίσημα. Τα ανακοίνωσε η Κομισιόν, η ίδια που εποπτεύει το πρόγραμμα της “σωτηρίας” της Ελλάδας. Με την εφαρμογή των μνημονίων, το 68% των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι άνεργοι μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2012 αυξήθηκαν κατά 8,7%, σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011. Χάθηκαν, δηλαδή άλλες 400.000 θέσεις εργασίας! Οι άστεγοι αυξήθηκαν σε δύο χρόνια κατά 25%. Άστεγοι εμφανίζονται ακόμη και σε περιοχές που άλλοτε θεωρούνταν ευημερούσες, όπως το Ηράκλειο και τα Χανιά… Ναι, έτσι το καταγράφει η ίδια η ΕΕ στην έκθεσή της.
Και το δεύτερο εξάμηνο, προσθέτει η Κομισιόν, τα πράγματα θα επιδεινωθούν, θα γίνουν ακόμη χειρότερα…
Ξανασημειώνω, τα στοιχεία δεν τα παρουσιάζει κάποιος αναξιόπιστος δημοσιογράφος, που δεν θέλει το μνημόνιο, κάποιος που θέλει να αλλοιώσει την πραγματικότητα, αλλά η ίδια η Κομισιόν, εκείνη που έχει κάθε λόγο να αναφέρεται σε “επιτυχία” του προγράμματος… Φυσικά, αυτά τα στοιχεία δεν τα δημοσιοποίησαν προεκλογικά. Τότε μας έλεγαν μόνο για τον κίνδυνο να βγούμε από το ευρώ. Έτσι για να εκβιάσουν, να τρομοκρατήσουν, να πιέσουν τον Έλληνα ώστε να κάνει επιλογές που τους βόλευαν. Ουδέποτε ένας λαός εκβιάστηκε τόσο πολύ από τόσους πολλούς για να κάνει τις επιλογές του ανελεύθερα. Τι σόι «γιορτή της Δημοκρατίας» ήταν άραγε οι ελληνικές εκλογές όταν οι ψηφοφόροι ψήφισαν με το πιστόλι στον κρόταφο; Όταν τους έλεγαν ψέματα; Όταν τους έκρυβαν την αλήθεια που τώρα τους παρουσιάζουν;
Σ’ αυτά τα στοιχεία που τώρα έσπευσε η Κομισιόν να μας παρουσιάσει, προσθέστε τους 2.000 τόσους ανθρώπους που αυτοκτόνησαν. Τους χιλιάδες άλλους που μπαίνουν στην ουρά για τα συσσίτια. Τα παιδιά που λιποθυμούν πεινασμένα, τα μαγαζιά που κλείνουν, τους νέους που μεταναστεύουν. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων που είναι επί καιρό απλήρωτοι. Τους συνταξιούχους που δεν τους φτάνουν τα λεφτά για φαγητό και φάρμακα…
Κι ακόμη, την κατάθλιψη των ανθρώπων που δεν βρίσκουν δουλειά ή δεν μπορούν να επιβιώσουν. Στοιχείο που δεν καταγράφεται σε καμιά έκθεση…
Για περιμένετε, όμως… Συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά αφορούν στον άνθρωπο; Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι απλά άψυχα νούμερα σε ένα κομμάτι χαρτί;
Αν μας “σώζουν” και τα πράγματα γίνονται τόσο δραματικά ενώ προβλέπεται να γίνουν ακραία τραγικά, τότε τι είδους “σωτηρία” είναι αυτή; Τι ακριβώς “σώζουν”; Τους ανθρώπους της Ελλάδας πάντως όχι. Το ομολογούν με τον πλέον επίσημο τρόπο. Μα ούτε και τη χώρα, γιατί ποτέ μια χώρα δεν αποτελείται από τα βουνά, τα φαράγγια, ή μόνο το ένδοξο παρελθόν. Τη χώρα αποτελούν οι άνθρωποι και η δημιουργία τους…
Μα την αλήθεια αναρωτιέμαι ποιοί είναι αυτοί που μπορούν να επιμένουν ακόμη σε ένα μνημόνιο που οδηγεί με γρήγορο ρυθμό στο θάνατο μια χώρα… Με ποια ηθική μπορούν να υποστηρίξει κάποιος ένα πρόγραμμα που οδηγεί στη δυστυχία και την εξόντωση εκατομμύρια ανθρώπων; Για να επιτύχουμε τι; Και ποιά «επιτυχία» μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι θα υπάρξει, ακόμη κι αν πληρωθούν όλα τα δάνεια, όλα τα χρέη, δίκαια ή άδικα, όταν από την άλλη μετράμε εξοντωμένες ζωές ανθρώπων…
Δεν είναι νούμερα στο χαρτί ενός τραπεζίτη, που κάνει τον απολογισμό μιας ημέρας. Αφορούν στις ζωές, αφορούν στην πορεία και στο μέλλον μιας χώρας.
Αυτή η καταγραφή δεν είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας «σωτηρίας»… Είναι απλά οι συνέπειες ενός πολέμου άδικου…
Μετράμε νεκρούς, μετράμε πεθαμένες ζωές, μετράμε πόνο και δυστυχία. Μετράμε θλίψη… Πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα σε έναν πραγματικό πόλεμο;
Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που είναι «υπεράνω»… Άνθρωποι που όταν μιλάς για την καταστροφή μιας χώρας, επειδή ακριβώς χάνεται ο κόσμος της στο όνομα των χρεών, σε κατηγορούν για λαϊκισμό ή για υποστηρικτή της δραχμής… Εκείνοι οι «σώφρονες»… Εκείνοι που ακόμη δεν τους αγγίζει το πρόβλημα… Εκείνοι οι «λογικοί» που νομίζουν επιβιώνουν ακόμη, χωρίς να νοιάζονται για τη δυστυχία του διπλανού… Εκείνοι που δεν έχουν πάρει ακόμη χαμπάρι ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, κινδυνεύει άμεσα και το δικό σου…
Α, μωρέ Έλληνες… Κατάντησαν τη ζωή μας τόσο φτηνή… Και μας έκαναν να τρομάξουμε μήπως την αλλάξουμε, μήπως καταφέρουμε να ζήσουμε… Δεν καταλάβαμε ότι ή φοβισμένοι και δυστυχισμένοι, με σκυμμένο το κεφάλι θα είμαστε ή θα ζήσουμε πραγματικά, με αξιοπρέπεια, σε συνθήκες ελευθερίας… Αυτό που κατάλαβαν, δηλαδή, εκείνοι οι παλιοί Έλληνες, εκείνοι που μας παρέδωσαν ελεύθερη πατρίδα και αξιοπρεπείς ζωές… Πώς τα καταφέραμε μωρέ εμείς οι φοβισμένοι…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου