ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

Όσο ζοφερή κι αν είναι η κατάσταση όταν η κοινωνία η ίδια παίρνει το παιχνίδι επάνω της παύει τουλάχιστον να είναι απελπιστική. Κάτω από τους νεκρούς ιστούς και τα ερείπια ίσως κρύβονται ζωντανά κύτταρα μιας άλλης κοινωνίας που μέχρι πρότινος ζούσε στο λήθαργο. Κι ίσως έπρεπε να έρθει η κρίση, να μαστιγώσει αλύπητα τ’ αδύναμα κοινωνικά στρώματα και να τ’ αφυπνίσει απ’ τον νεοελληνικό ωχαδερφισμό. Να ξεχάσει η ξεχασμένη κοινωνία το εγώ και να θυμηθεί και πάλι το εμείς. Να ξαναχτίσει μια νέα συλλογικότητα να πει επιτέλους «όλοι μαζί για όλους μαζί».
Κι ο Αγγελοκαστρίτικος κοινωνικός ιστός όλα ετούτα έκανε πράξη σε τούτους τους παλιόκαιρους που ζούμε τη περασμένη Κυριακή. Και στο χωριό με την εθελοντική αιμοδοσία που έκανε η «ομάδα γυναικών Αγγελοκάστρου» που στέφθηκε με πλήρη επιτυχία, κάνοντας μια γερή «γκαβάτσα» αίματος, για τις ανάγκες του χωριού, και στην Αθήνα με τις εκλογές στο σύλλογο Αγγελοκαστριτών, που επισφραγίστηκε για μια χρονιά ακόμα μέσα σε χαλεπούς καιρούς η αναγκαιότητά του.
Γι αυτό κι εγώ μιλάω απόψε για το εμείς. Γι αυτό που πρέπει να παλέψουμε όλοι μας . Αυτός που έχει ακόμα δουλειά, δίπλα σε αυτόν που έμεινε άνεργος. Αυτός που πάσχει, δίπλα σ’ αυτόν που πάσχει περισσότερο. Στη στάχτη του πληγωμένου μας εγώ, να βρούμε το κάρβουνο της σβησμένης ανθρωπιάς μας.
Ξέρω πως πάλι μερικοί θα με αποκαλέσουν κυνηγό της χίμαιρας, φτηνό αλλοπαρμένο οραματιστή, κι ίσως ανόητο, αμετανόητο και γραφικό. Μα δε με νοιάζει τι θα πούνε. Μ’ αρκεί μονάχα που τη περασμένη Κυριακή το Αγγελόκαστρο μου χάρισε ένα χαμόγελο.
Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)