Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Σαλιχλί


Βαδίζαμε προς το Σαλιχλί (Μικρασία, 1922), μέρα και νύχτα. Χωρίς κουραμάνα, αλλά προπάντων χωρίς νερό, που ήταν ο μεγάλος κίνδυνος. 

Βρήκαμε, κατά τα μεσάνυχτα, μια λούτσα και μέσα σ' αυτή βουβάλια.
Βουτάμε τα παγούρια στις γούβες της λούτσας και πήραμε λίγο νερό.
Δεν πινόταν, γιατί βρωμούσε. Έβαλα γάζα και ρούφηξα λίγο και κρατούσα ανοιχτό το στόμα, για να φεύγει η βρώμα και να μην ξεράσω. Παρότι το στομάχι ήταν αδειανό.

Κατά το κολατσιό, φτάσαμε 5-6 χιλιόμετρα έξω απ' το χωριό και ξεφορτώσαμε λίγο πάνω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή. Ακούμπησα σ' ένα σακί. Αποκοιμήθηκα αμέσως.

Σε κάποια στιγμή ένας μεταγωγικός άρπαξε το σακί και το κεφάλι μου χτύπησε πάνω στις πέτρες. Ξύπνησα. Ακούω οβίδες. 
Παρατηρώ ότι έσκαγαν συνέχεια 50 μέτρα κάτω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή.
Όλη η πλαγιά σε μήκος χιλιομέτρων κινούνταν απ' την άτακτη οπισθοχώρηση του στρατού. Όποιος περάσει τον άλλο. Πανικός. Απελπισία. Πίσω ερχόταν τούρκικο ιππικό. 

Βαδίζοντας στο λιοπύρι του Αυγούστου, βρήκαμε σ' ένα μέρος σωλήνες σκεπασμένους, που δράζανε λίγο νερό, ανακατεμένο με χώμα κόκκινο. Πήρα με το πλουχέρι λίγο και το 'βαλα στο στόμα πηχτό, όπως ήταν. Σε λίγα λεπτά ξεράθηκε κι έβγαζα τώρα από το στόμα στεγνό χώμα. 

Εκεί δίπλα ήταν ένα οίκημα ανοιχτό με τσουβάλια σταφίδα. Γέμισα το σακίδιο. Κατέβηκα από κάτω μέσα σε ένα αμπέλι και μάζεψα κοτρίδια για τη δίψα και γύρισα πίσω να πάρουμε το δρόμο, που 'ταν ψηλότερα, απ' το αμπέλι. 

Μέσα στο οίκημα καθόταν ένας Τούρκος πάνω σε κάτι παλιόρουχα κι ένας στρατιώτης τον φοβέριζε, ενώ αυτός σήκωνε τα χέρια και τον παρακαλούσε.
Ο στρατιώτης του ρίχνει μια στα στήθια. Εγώ στη στιγμή έστριψα, για να μη ιδώ τα χάλια του.


Και βέβαια αυτό ήταν ανανδρία.

Καθώς ανεβήκαμε να πάρουμε το δρόμο, βλέπω δυο στρατιώτες να κάθονται ακουμπισμένοι στα όχτια, αμίλητοι. Πλησιάζω και βλέπω πως τα μάτια τους ήταν γεμάτα χώμα. Είχαν πεθάνει από κούραση και ηλίαση.

Βαδίζοντας σουρούπωσε πολύ καλά και βρήκαμε ένα νερόμυλο. Γύρω στ' αυλάκι ήταν ροϊδιές. Μετά το αυλάκι ήταν δρόμος. Κι άρχιζε έπειτα βουνό με ερείπια βυζαντινής εποχής.

Εκεί, στον τοίχο του αυλακιού, είδαμε ένα φαντάρο να σκεπάζει με τη μαντύα έναν άλλο φαντάρο και να του λέει κλαίγοντας απαρηγόρητα:

«Τώρα τι να πω εγώ αδερφούλη μου στη μάνα μας, που θα με ρωτάει για σένα»!!!

Έκλαιγε γοερά. Έφυγε μπροστά από μας, αφήνοντας, βέβαια, άταφο τον αδερφό του.

Συγκινηθήκαμε όλοι μας και κλάψαμε κι εμείς.

Πόσα άλλα παιδιά έμειναν πεθαμένα κι άφαθτα στη Μικρασία. 

Και μεταξύ αυτών κι ο Αντώνης της Πετράκαινας.

Είχε λαβωθεί σε μια μάχη. Κι ενώ τον μετέφερναν μαζί με άλλους λαβωμένους στο χειρουργείο, τους έπιασαν οι τσέτες και τους έσφαξαν όλους.

Η Πετράκαινα είχε καημό για τον Αντώνη της. Πέντε, δέκα, εκατό ανθρώπους αντάμωνε την ημέρα, έστω και τους ίδιους, θα τους ρωτούσε από πού έρχονται κι αν άκουσαν τίποτες για τον Αντώνη της.

Όταν απολύθηκα από στρατιώτης, πήγα στο χωριό (Σταυροχώρι Ευρυτανίας) και, σαν ήμασταν συγγενείς, πήγα να τους δω. Καλύτερα να μην πήγαινα. Αν και δεν της είπα πως ήμουνα στη Μ. Ασία, αλλά πως ρχόμουνα απ' τ' Αγρίνιο, άρχισε με μια παραπονιάρικη τρεμουλιαστή φωνή να μου λέει:

Γιώργο μ', μήπους άκσις τίπουτις απ' αυτού πό'ρχισι για τουν Αντώνη μ'»; 

Άρχισε τα κλάματα. Έκλαιγα κι εγώ.

Και δεν ήταν η μόνη φορά, που με ρώτησε για τον Αντώνη της.

(Απ' την αυτοβιογραφία του δάσκαλου Γιώργου Υφαντή, 1902- 1969)
http://papailiasyfantis.wordpress.com
Email: theokritos1@hotmail.gr 

6 σχόλια:

( fortounata) είπε...

πικρές και δύσκολες στιγμές της ιστορίας που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Βάσσια είπε...

Διαβάζοντας τον τίτλο το μυαλό μου πήγε σε έναν αγαπημένο συγγραφέα.

Αυτή η περίοδος της ιστορίας μας έχει περιγραφεί κατά καιρούς από σπουδαίους ανθρώπους.

Συμπληρωματικά να πω ότι ο Τάσος Αθανασιάδης, που γεννήθηκε στο Σαλιχλί, στο τετράτομο έργο του "Τα παιδιά της Νιόβης" μιλάει για όλα αυτά και πολλά πεισσότερα.

Αν σου δοθεί η ευκαιρία διαβάσέ το!!!!

Καλημέρα :-)

παπα-Ηλίας είπε...

Ο αυτοβιογραφούμενος δεν ήταν συγγραφέας. Ήταν όμως ένας άνθρωπος με οξυδέρκεια και αισθαντικότητα, που περιγράφει με τρόπο αδρό τα γεγονότα.

Το απόσπασμα, που δημοσιεύεται, είναι ένα μέρος απ' την εξιστόρησή του για τη μικρασιατική περιπέτεια, ιδωμένη απ' το προσωπικό του πρίσμα.

zeidoron dtsoukas είπε...

Σαφώς και δεν πρέπει να ξεχνάμε αγαπητή Φουρτουνάτα!
Αυτές οι μνήμες είναι που δείχνουν το δρόμο για το μέλλον!

zeidoron dtsoukas είπε...

Βάσσια μου είναι τόσο πολλά τα γεγονότα της νεότερης ιστορίας μας και μάλιστα κάποιες εποχές ακόμα και σήμερα έχουν διαφορετικές οπτικές γωνίες!Πάντως είναι σημαντικό η ιστορία να γράφεται απ' αυτούς που την έζησαν και πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα.Να είσαι καλά,καλό βράδυ!

zeidoron dtsoukas είπε...

Παπα-Ηλία μου στιγμές που τις ζει κάποιος τόσο έντονα δεν είναι ανάγκη να είναι συγγραφέας για να τις αποδώσει!Φοβερές σκηνές που πρέπει να διαβάσουν οι σημερινοί ηγέτες για να ξέρουν με τι θυσίες κρατήθηκε όρθια τούτη η πατρίδα που βάλθηκαν να καταστρέψουν εν καιρώ ειρήνης.

Read more: Go to TOP and Bottom