Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ο Αντρέας της διπλανής πόρτας

Αντρέας απέναντι
''Εφυγε'' σαν σήμερα, πριν 14 χρόνια..
*****************************
 Ανοιγα το παράθυρο του δωματίου μου και σχεδόν έβλεπα τι γινόταν στο Εκτελεστικό του Πασόκ.
Σπίτι απέναντι από το Κίνημα, δίπλα στην ''Εξόρμηση'', απέναντι από την ''Αιχμή''.
Παραμονές της δεκαετίας του 80 και εγώ μια ευκολόπιστη (ακόμη είμαι) ρεπόρτερ, που θαυμάζω τον Αντρέα και πιστεύω πως θ αλλάξει τον κόσμο.
Δουλεύω για τρεις και εξήντα στο ...κομματικό όργανο, έχοντας παραιτηθεί από την Ελευθεροτυπία, γιατί από εκείνο το μετερίζι, δε συμμετέχω ενεργά στην αλλαγή του κόσμου.
Βλέπω συχνότατα τον Αντρέα, είτε από το παράθυρο του δωματίου μου, (οι κόρνες ειδοποιούν πάντα ότι παρκάρει), είτε από το γραφείο του Μαρούδα και του Στρατή, που στοχεύουν κατευθείαν στο γραφείο του Μεγάλου. Ο αρμόδιος επί των καφέδων, μας γνωστοποιεί εγκαίρως τα κέφια του, ώστε να προετοιμαζόμαστε καταλλήλως, γι αυτά που θ ακολουθήσουν.  
Ο Αρκούδος, (ο Αθανασάκης), μας μεταφέρει τα καινούργια αστεία του, ο Αντώνης Σ. εξυφαίνει αστικούς μύθους(;) για μια γκαρσονιέρα στον περιφερειακό, όπου ξεκουράζεται, μόνος ή με παρέα, κάποια απογεύματα, ο Αντρέας Χ. τον προσφωνεί πάντα ''Πρόεδρέ μου'' και τον σέβεται αληθινά, η Αθηνά Ραπίτου, μετρημένη και προσεκτική πάντα, μας επαναφέρει στην τάξη, όταν αναλύουμε ''γυναικεία'', τι σόι αρσενικό, είναι αυτός ο τύπος, που λατρεύει ξαφνικά όλη η Ελλάδα, ο Σεραφείμ Κωνσταντινίδης, μας αγνοεί επιδεικτικά, ασχολούμενος μόνο με οικονομικές αναλύσεις, ενώ ο Γιώργος Παπαχρήστος, είναι ερωτευμένος με τη Νατάσσα και θέλει να γίνει σταρ.
Που και που έρχεται και η Μαλβίνα και μάλιστα υπερθεματίζει -στο πόσο ελκυστικός είναι ο Μεγάλος- χρησιμοποιώντας λέξεις, που κάνουμε πως καταλαβαίνουμε, αλλά μετά, ψάχουμε στο λεξικό.
Ο Αντρέας λοιπόν, όταν απαλάσσεται από τις βαρετές κουστωδίες, που και καλά τον προστατεύουν από τους ενοχλητικούς και όταν δεν παίζει εκείνους τους ανόητους ρόλους που του υπαγορεύει το αξίωμά του, είναι ο πιο γοητευτικός άνθρωπος του πλανήτη.
(Εμένα μ άρεσε πολύ, όταν παρατηρούσα, κάποιους να του αναλύουν επί μακρόν, ένα αδιάφορο γι αυτόν, θέμα κι εκείνον να  ξεστομίζει πάντα, την κλασσική ατάκα
''Τι μου λες;''
και να εξαφανίζεται. Μια φορά, την είπε και σε μένα.)

Ο Αντρέας στη Χαριλάου Τρικούπη, είναι η Αλίκη στη WONDERLAND!

Είναι μέσα στο παραμύθι. Είναι το ίδιο το παραμύθι.
Ωρες ώρες, πιστεύω πως έχει καταλήξει σε 5-6 δυνατούς ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας και τους παίζει αναλόγως των περιστάσεων. Θέλω να πω, ότι τον έχω δει με τα μάτια μου, στο ρόλο του Ρεξ Χάρισον στην ''Ωραία μου Κυρία'', του Τσάρλτον Εστον στον ρόλο του Μωυσή, του Ζεράρ Ντεπαρντιέ στον ''Συρανό'', αλλά και του Αντονι Κουίν στο ''Ζορμπά''...  Εννοείται ότι υπάρχουν φορές, που επιλέγει το στυλ Χορν, σε εκρηκτικό συνδυασμό με (ολίγον) Τζακ Νίκολσον, για εξαιρετικές περιπτώσεις...
Κάνει πάντα κομπλιμέντα σε όλες μας, στη Μαριάννα, στη Μαρίνα του Λαλιώτη, στη Ρένα Λ., στην Καίτη, ακόμη και στην Καλλιόπη Μ. Υποδύεται ότι ζηλεύει, όταν πάμε με τηΜαργαρίτα, τη Σοφία και την Τίνα, στον μπαρμπα Γιάννη στα Εξάρχεια, για φασολάδα ή κεφτέδες.
Βάζει -θεατρικά- τις φωνές στον Κουλούρη, για αυτοσχεδιασμούς που δεν εγκρίνει, ακούει με προσοχή τον Γεννηματά, (που λίγο πριν, με έχει βάλει ''μέσον'', για να φτιάξει η μαμά μου τυρόπιτα), ''συνομωτεί'' με τον Λιβάνη, τα παίρνει με τον Ζιάγκα, ''ζηλεύει'' το σουξέ τηςΜελίνας, λέει πάντα -ποιός ξέρει τι;- μυστικά με τον Κάρολο, μιμείται, κρυφά, τα εκατοντάδες τικ του Ακη, αυτοσαρκάζεται, γελάει δυνατά...
Μετά από μια απίστευτη προεκλογική συγκέντρωση στην Κρήτη, μας καλεί -καμμιά τριανταριά δημοσιογράφους- για ένα ποτό. Ρεσιτάλ χιούμορ και διπλωματίας, απίστευτη ενέργεια, συναρπαστική προσωπικότητα. Απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις, κάνει ντρίμπλες, καρφώνει με στυλ, φλερτάρει, εκεί που νομίζεις ότι παραδίνετα σε στριμώχνει, μπλοφάρει, κινείται ανάμεσά μας σαν να παίζει σκάκι.
Ενας δημοσιογράφος μόνο, δε συμμετέχει στο...συμπόσιο, ίσως γιατί ''δουλεύει στο Ριζοσπάστη'', μ ενημερώνει η Μαριάννα. Αργότερα ρεμβάζοντας στο μπαλκόνι, μου συστήνεται. Γιώργος Βαρεμένος.
Ενας άλλος τύπος, που τον είχα γνωρίσει σε μια αποστολή στο Ευρωκοινοβούλιο, μοιάζει κι αυτός συνεπαρμένος, αλλά όχι από τον Αντρέα. Αυτός ασχολείται μόνο με τον Λαλιώτη. Είναι ο Πέτρος Κωστόπουλος.
Σ αυτό το κείμενο, δε θα μιλήσω για τον πρωθυπουργό, που γνώρισα λίγο πριν το 80, ούτε για την πολιτική του και το πού μας οδήγησε, ούτε για τον Αρχηγό που ...έβλεπε τα στελέχη να φεύγουν, μιλάω για τον Αντρέα που έζησα στη Χαριλάου Τρικούπη, στο Καστρί, σε κάποιες αποστολές, αλλά και κάποια μοναδικά βράδυα στου Τσιτσάνη και στο Περιβόλι του Ουρανού.

Από το mediasoup.gr,θα έχει και συνέχεια

8 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πολύ ανθρώπινη η ανάρτηση.
Άλλωστε η μικροϊστορία είναι πάντα και γαργαλιστική και αποκαλυπτική!

Θα γίνω λίγο πιο ωμός και κυνικός και θα ασχοληθώ με ένα θέμα που βαραίνει την πολιτική μνήμη του Αντρέα.
Το 1981 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν πράγματι γύρω στο 35% του ΑΕΠ.
Επί Αντρέα (1981-1988) έφτασε γύρω στα 80%.
Αυτό θεωρείται από πολλούς ως η βασική αιτία των σύγχρονων δεινών μας.
Η προσωπική μου άποψη:
α) το 80% δεν είναι υπερβολικό. Ακόμη και στη σημερινή εποχή, θεωρείται ποσοστό-όνειρο για πολλές οικονομικά ισχυρές χώρες.
β) το 1981 το επίπεδο ζωής των Ελλήνων ήταν ουσιαστικά τριτοκοσμικό. Επί Αντρέα το βιοτικό μας επίπεδο ανέβηκε κατακόρυφα! Άξιζε νομίζω το ρίσκο της ανόδου του δημόσιου χρέους με αντάλλαγμα την βελτίωση του επιπέδου της ζωής μας.
γ) το παιχνίδι χάθηκε όταν μετά το 1988, αντί να σταθεροποιηθεί το ποσοστό του χρέους συνέχισε να αυξάνεται αλματωδώς, και μάλιστα χωρίς αντίστοιχη αύξηση του βιοτικού μας επιπέδου.
Έτσι, το 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρέδωσε το χρέος στα 115%, ο Σημίτης το παρέδωσε το 2004 γύρω στο 110% για να ξαναβρεθεί το 2009 στο 125%.

ΑNOULI είπε...

O Aντρέας ήταν μια ισχυρή και πολυσήμαντη προσωπικότητα..Είναι αδιαμφισβήτητο. Σήμερα δεν έχουμε τέτοιες προσωπικότητες.Ανεξάρτητα από τα λάθη του που σίγουρα έκανε πολλά, έδωσε μια άλλη πνοή στο λαό ...που την εκμεταλλεύτηκε δεόντως και γίναμε ''ωχ αδελφέ'' και ''η τσέπη μου μετράει''.Και εννοώ όλους τους πολιτικούς- κρατικοδίαιτους-δημοσιογράφους-κομματικούς, αλλά και απλούς πολίτες που βρήκαν την ευκαιρία την δημοκρατική ελευθερία μας να την μετατρέψουν σε ολιγαρχική ''ρεμούλα''.
Καλό βράδυ

paramythou είπε...

Οσα κι αν του φορτώσει ο έλληνας πολίτης, πάντα θα το θυμάται. Ο Ανδρέας άλλαξε την Ελλάδα.

Το κακό είναι οτι τα παιδιά του σήμερα τον εκδικούνται γι αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν να τη φέρουν πίσω, πολύ πίσω. Στα χρόνια που εργαζόμενος στραγγαλιζόταν, στα χρόνια που οι ολίγοι΄ήταν και οι εκλεκτοί, στα χρόνια που η Ελλάδα δεν ανήκε ακόμη στους έλληνες...

Τώρα δεν έχει σημασία πια. Μόνο την εικόνα τη σημερινή κάνει ευκρινέστερη αυτός ο απολογισμός, αυτή η επαναφορά μικρών και μεγάλων στιγμών της ιστορίας.

Αντε τα ''παιδιά'' που τα πήραν πίσω σήμερα μετά τον ''τυφώνα Λοβέρδο'', να πάνε και στη Βουλή το πρόγραμμά τους γιατί είδαν οτι δεν τους παίρνει. Αλλωστε δεν εξελέγησαν με αυτές τις εξαγγελίες. Με άλλες εξελέγησαν. Πώς λοιπόν να μην έχει το λόγο η Βουλή και ο πολίτης¨? Αυτό θα σήμαινε ΄ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗς ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. εΊΜΑΙ περίεργη όμως. Για να δούμε αν οι βουλευτές τους θα πούν αυτή τη φορά τη γνώμη τους ελεύθερα, ή θα κιοτέψουν.....

zeidoron dtsoukas είπε...

Αγαπητέ Ασκαρ ενδιαφέρουσα και σωστή η αναδρομή που κάνεις!
Προσωπικά πιστεύω πως το παιχνίδι άρχισε να χάνεται το 1986 και ολοκληρώθηκε με την αρρώστια του Αντρέα!Από κει και μετά ξεσάλωσαν όλοι.Αρχισε αγώνας δρόμου για το ποιος θα φάει τα περισσότερα ανεξαρτήτως κόμματος!
Να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε,ελπίζω να μη χρειαστεί ελικόπτερο!

zeidoron dtsoukas είπε...

Αγαπητή Anouli σίγουρα ο Αντρέας ήταν μεγάλη προσωπικότητα αλλά κάποια στιγμή δεν κατάφερε ούτε αυτός να ελέγξει τον ίλιγγο που προκαλεί η εξουσία!Επίσης σωστά μεν έδωσε περισσότερη ελευθερία σ' έναν λαό όμως που δεν ήταν σε θέση να τη διαχειριστεί,έτσι μας προέκυψε η ασυδοσία και το μπάχαλο που μετά το 89 καθιερώθηκαν ως τρόπος ζωής.
Πολίτες και πολιτικοί ξεσάλωσαν!
Να είσαι καλά,καλό βράδυ επίσης!

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ο ρόλος τους στα κοινά τους καθιστά οικείους κι ας μην ήπιαμε ποτέ μαζί ένα κρασί.

Για πρώτη φορά στην πολιτική ζωή του τόπου καθιερώθηκε -χωρίς να το περάσει καμία γραμμή- η αναφορά στον πρωθυπουργό της χώρας με το μικρό του όνομα.
"Ο Αντρέας" έλεγε κάποιος και καταλαβαίναμε ότι μιλάει για τον Πρωθυπουργό της χώρας.
Κανείς μέχρι τότε δεν έλεγε π.χ.ο Κώστας.
Αυτό σημάδεψε την εποχή της ελπίδας τότε και καταγράφηκε στη μνήμη.
Έκτοτε επικράτησε η συνήθεια για όλους όσους τον διαδέχτηκαν.
Μόνο που ο λαός κράτησε υποσυνείδητα στην μνήμη του τον "Αντρέα" και προς αντιδιαστολή με τους άλλους, στην κατάληξη του ονόματός τους βάζει το...άκης......

Τον Αντρέα θα τον κρίνει ο Ιστορικός του μέλλοντός μας.

Εμείς όμως ,θαυμαστές ή επικρητές του ,του καταλογίζουμε ,ότι φεύγοντας πήρε μαζί του
"τα καλύτερα μας χρόνια" .....

zeidoron dtsoukas είπε...

Καλώς ήρθατε αγαπητή Paramythou στη σελίδα μου!Πράγματι έτσι είναι όπως τα λέτε και η μεγάλη πλάκα θα γίνει τώρα που θα συζητηθούν οι εργασιακές σχέσεις στη Βουλή.Κάποιοι πίστεψαν πως με το Προεδρικό Διάταγμα είχαν αποφύγει την ευθύνη της ψήφου και με δηλώσεις τους μιλούσαν για εργασιακό μεσαίωνα και αντεργατικά μέτρα.Για να δούμε τώρα θα πουν τα ίδια και στη Βουλή ή θα φανεί η υποκρισία τους.
Πάντως τα γραπτά μένουν!
Να είστε καλά,πέρασα κι από τη σελίδα σας και είδα ότι κάθε άλλο παρά παραμυθού είστε,λέτε πολλές και σκληρές αλήθειες.Καλή συνέχεια!

zeidoron dtsoukas είπε...

Λυγερή μου η τελευταία σου φράση τα λέει όλα!
Τα καλύτερά μας χρόνια...πάνε πέρασαν δυστυχώς!Ευτυχώς διατηρούμε τη μνήμη μας και τα θυμόμαστε με νοσταλγία.
Ο,τι και να κάνουν οι ...άκηδες δεν θα καταφέρουν να μας γεράσουν!
Να είσαι καλά,καλό βράδυ!

Read more: Go to TOP and Bottom