"Το κάλεσμα της Γης",το πρώτο βιβλίο του Ευρύνοου είναι γεγονός

Οταν ξεκινήσαμε τις βόλτες μας στο διαδίκτυο πριν 5+ χρόνια συναντήσαμε κι έναν εξαιρετικά περίεργο τύπο.Εναν άνθρωπο ερωτευμένο με τη φύση και τα παράξενα του κόσμου τούτου...,αλλά και του προηγούμενου....

Θα μπορούσαμε να τον πούμε και τρελό του χωριού,αλλά είχε προλάβει και αποκαλούσε ο ίδιος έτσι τον εαυτό του μέσα από το blog του "Ο τρελός του χωριού"!

Τώρα καταλάβατε όλοι για ποιον μιλάμε,αφού οι περισσότεροι εδώ μέσα γνωρίζετε τον Ευρύνοο..

Ο φίλος Τάσος λοιπόν μεταξύ των πολλών άλλων δραστηριοτήτων του ανέπτυξε και τη συγγραφική τοιαύτη και σήμερα βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μας παρουσιάσει το πρώτο πνευματικό του παιδί,"Το κάλεσμα της Γης" από τις Εκδόσεις Λυκόφως.

Το κάλεσμα της Γης, είναι ένα βιβλίο που πρέπει να το διαβάσετε οπωσδήποτε στα παιδιά σας,αλλά  κι εσείς οι ίδιοι ακόμα περισσότερο.Είναι ένας ύμνος στην Φύση, σε μια κρίσιμη καμπή της ανθρωπότητας η οποία πρέπει να πάρει μια απόφαση.

Από την απόφαση αυτή θα εξαρτηθεί η ίδια μας η ύπαρξη!

Όποιος θέλει το βιβλίο, μπορεί να επικοινωνήσει με τον συγγραφέα να του αποσταλεί ενυπόγραφο,εδώ η σελίδα του βιβλίου στο Facebook.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο  "Το κάλεσμα της Γης"

Βρέθηκε να βαδίζει σε ένα μέρος σαν φαράγγι που δεξιά και αριστερά του υπήρχαν βράχοι που έμοιαζαν σαν νεροφαγωμένοι τοίχοι.
Μετά την στροφή που φαινόταν εμπρός του τα έχασε...
Μια παραδεισένια "φωλιά" περιστοιχισμένος από πανύψηλους νεροφαγωμένους "τοίχους" απλωνόταν μπροστά του.
Βλάστηση που δεν υπήρχε πουθενά τριγύρω όμοιά της.
Ψηλά δέντρα, παντού...

Παρατήρησε πώς η "φωλιά" αυτή είχε σχήμα σταγόνας...
Δηλαδή ξεκινούσε με το στενό δρομάκι και μπαίνοντας, αφού περνούσες την στροφή που έκανε, ουσιαστικά, "έμπαινες" σε έναν μικρό ιδιωτικό παράδεισο, αφού οι πανύψηλοι "τοίχοι" ολόγυρα, δεν επέτρεπαν να φαίνεται από πουθενά.

Μπαίνοντας στο δασάκι, άκουσε νερά να σκάνε πάνω σε κάτι μεγάλο και υδάτινο.
Στο τέλος του δάσους βρέθηκε στην όχθη μιας απίστευτης λίμνης...
Είδε πώς υπήρχε ένας μικρός καταρράκτης που τροφοδοτούσε την λίμνη με κρυστάλλινο νερό.
Δίπλα, υπήρχε ρυάκι που λειτουργούσε σαν υπερχείλιση της λίμνης και οδηγούσε τα πλεονάζοντα νερά στη ρίζα του βράχου.

Από εκεί χανόταν απ' τα μάτια του το νερό σαν να ακολουθούσε υπόγεια πορεία.
Ο Orad έμεινε εκστατικός να θαυμάζει την ομορφιά του τοπίου.
Ενός μοναδικού τοπίου σε ακτίνα πολλών πολλών χιλιομέτρων...
Αποφάσισε να βγάλει τα ρούχα του και να κολυμπήσει στην λίμνη.

Με μια βουτιά βρέθηκε να κολυμπάει στα κρυστάλλινα νερά.
Βουτούσε ολόκληρος σαν να μην είχε ξαναευχαριστηθεί τόσο στην ζωή του.
Και όντως έτσι ήταν.
Έκανε σαν μικρό παιδί, πλατσούριζε, βούταγε, έκανε μπουρμπουλήθρες με το στόμα του και θαύμαζε τον βυθό που ήταν πεντακάθαρος.

Αποφάσισε να κολυμπήσει μέχρι τον καταρράκτη για να σταθεί από κάτω του, να τον χτυπάει το νερό που έπεφτε με ορμή.
Έφτασε στον καταρράκτη και το νερό έπεφτε από 8-9 μέτρα ύψος.
Γύριζε το σώμα του ώστε να του χτυπάει μια στην πλάτη, μια στο κεφάλι, μια στους ώμους.
Ένοιωθε πώς το νερό του έκανε μασάζ.
Δεν είχε ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Κάποιες φορές πάσχιζε να μείνει στην επιφάνεια για να σηκώσει τα πόδια του έξω από το νερό για να κάνει και σε κείνα μασάζ.
Η αίσθηση ήταν υπέροχη!

Αφού ευχαριστήθηκε το παιχνίδι με το νερό, στον καταρράκτη, θέλησε να δει τι υπήρχε πίσω από αυτή την υδάτινη "κουρτίνα".
Βράχια πεσμένα υπήρχαν παντού τριγύρω...
Γκρίζα βράχια λεία και γλιστερά...
Ένας βράχος ξεχώριζε από τους υπόλοιπους. Είχε καφετί χρώμα και λευκές γραμμές.
Θέλησε να τον πλησιάσει και να τον αγγίξει.
Αφού σκαρφάλωσε λίγο για να περάσει όλους τους γκρίζους βράχους που βρίσκονταν ολόγυρα, έφτασε κοντά του.

Τον άγγιξε και τότε συνέβη κάτι τρελό.
Ο βράχος ήταν μαλακός, σχεδόν σαν τα σφουγγάρια που έβρισκε στην θάλασσα ο Orad.
Δυο μάτια και ένα στόμα ξεπρόβαλαν από τον "βράχο".
Κι ο βράχος του μίλησε.
"Orad" του είπε, "μην φοβάσαι".

Ο Orad είχε μείνει έκπληκτος. Από την άλλη, σκέφτηκε πώς συναντήθηκε με το πνεύμα της Γης. Τόσα χρόνια άκουγε τον παλμό της και όλα τα φαινόμενα της τα αντιλαμβανόταν μα τώρα...
Τώρα ήταν τελείως διαφορετικά.
Ένας μαλακός βράχος που μιλούσε! Και όχι μόνο, μα ήξερε το όνομά του και του μιλούσε στην γλώσσα του.....

Μπορεί να μην το 'χουμε διαβάσει ακόμα,το συνιστούμε όμως ανεπιφύλακτα γιατί γνωρίζουμε πως σκέφτεται ο Ευρύνοος και πόσο λατρεύει τη φύση!

Να 'ναι καλοτάξιδο φίλε μου