Ο πρωθυπουργός μετά από 10 ημέρες ασταμάτητης πύρινης λαίλαπας, που είχε ως συνέπεια τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή που υπέστη ποτέ η χώρα, με κοντά 1 εκ. στρέμματα δασικής γης καμένα και με χιλιάδες πυρόπληκτους να έχουν μείνει αβοήθητοι στο δρόμο, αποφάσισε να παραχωρήσει συνέντευξη τύπου.Γράφει ο Γιάννης Μυλόπουλος
Διάβαζε μάλιστα συνέχεια, δείγμα αγωνίας να μην ξεφύγει από αυτά που είχε προαποφασιστεί ότι έπρεπε να πει.
Το περίεργο είναι ότι διάβαζε ακόμη και όταν υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι αυθόρμητος και να εκφράζει αισθήματα θλίψης και πόνου για τη μεγάλη καταστροφή.
Μα, διαβάζονται τα αισθήματα; Είναι δυνατόν την ώρα που υποτίθεται ότι κάποιος είναι θλιμμένος και εκφράζει πόνο, να διαβάζει τι πρέπει να πει παρακάτω;
Δεν ξέρω πόσο καλός ηθοποιός είναι και πόσο κατάφερε να μπει στο πετσί του ρόλου που έπρεπε να υποδυθεί. Ούτε μπορώ να εκτιμήσω αν ήταν στ’ αλήθεια καταρρακωμένος, επειδή συνειδητοποίησε την ήττα που υπέστη το μεγαλύτερο και πιο πολυδιαφημισμένο πλεονέκτημα της κυβέρνησής του, το επιτελικό κράτος των αρίστων.
Είναι πάντως γεγονός ότι η έπαρση, η οίηση και η μαγκιά που τον συνόδευαν μέχρι τώρα, αυτή τη φορά είχαν εξαφανιστεί. Τόσο που παρακολουθώντας τη συνέντευξη, αντί να λυπάσαι τους πυρόπληκτους, λυπόσουν τον ίδιο τον πρωθυπουργό…
Ας ξεπεράσουμε όμως τα της εικόνας και ας έρθουμε στην ουσία των όσων είπε. Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη ακολούθησε πιστά τα 4 στάδια «επικοινωνιακής διαχείρισης μιας ήττας» που του δίδαξαν οι επικοινωνιολόγοι του.
Στάδιο 1. Αυτοταπείνωση
Οι οδηγίες λένε ότι για να πείσεις ότι συναισθάνεσαι τον πόνο των ανθρώπων και ότι νοιώθεις αλληλέγγυος μαζί τους, πρέπει να εμφανιστείς ταπεινωμένος και περίλυπος. Αυτό, όπως ξέρουμε, δεν είναι το δυνατό σημείο του πρωθυπουργού. Παρόλα αυτά όμως κατάφερε, αυτή τη φορά τουλάχιστον, να εμφανιστεί πράγματι περίλυπος και θλιμμένος. Εκτός βέβαια και αν πράγματι ήταν, για άλλους όμως λόγους…
Στο πλαίσιο αυτών των οδηγιών λοιπόν είπε πόσο λυπάται και πόσο κατανοεί τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα. Αν δεν είχε βγάλει μάλιστα κι εκείνη τη σέλφι από την ξαπλώστρα της παραλίας, την ώρα που οι πυρκαγιές μαίνονταν την περασμένη εβδομάδα, μπορεί και να είχε γίνει πιστευτός.
Στάδιο 2. «Αντίο Λένιν». Ή αλλιώς: Ωραιοποιώντας την πραγματικότητα
Τα δάκρυα όμως δεν ταιριάζουν στους ηγέτες. Χωρίς να χάσει στιγμή και αφού έριξε μια ακόμη ματιά στις σημειώσεις του, πέρασε στο επόμενο στάδιο. Στο οποίο αναίρεσε όλο το προηγούμενο ντεκόρ της λύπης, της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης.
Γιατί όπως ο πρωθυπουργός ενημέρωσε τους πολίτες, μπορεί να κάηκαν τα περισσότερα δάση που κάηκαν ποτέ στην Ελλάδα και να καταστράφηκαν χιλιάδες σπίτια και περιουσίες, όμως δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές.
Η αυθόρμητη ερώτηση που είναι βέβαιο ότι θα ήρθε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό των δημοσιογράφων αλλά δεν την είπαν, από αίσθηση καθήκοντος μάλλον και για να μη χάσουν το ψωμί τους, είναι:
Και γιατί θα έπρεπε να υπάρχουν ντε και καλά θύματα; Μήπως φυσούσαν δυνατοί άνεμοι που μετέφεραν γρήγορα τη φωτιά και δεν υπήρχε χρόνος ειδοποίησης; Ή μήπως η πυρκαγιά αιφνιδίασε, πηδώντας από τη μια πλαγιά στην άλλη μέσα σε λίγα λεπτά, όπως συνέβη στο Μάτι το 2018, μη δίνοντας τον χρόνο που χρειάζεται η εκκένωση των οικισμών;
Με την άπνοια που επικρατούσε τις μέρες που η πυρκαγιά μαίνονταν και με τους πολύ αργούς ρυθμούς που μεταδίδονταν και εξαπλώνονταν η φωτιά, οι χρόνοι που υπήρχαν διαθέσιμοι για την ειδοποίηση και την προληπτική εκκένωση των οικισμών, ήταν υπεραρκετοί.
Γιατί λοιπόν ο πρωθυπουργός καυχιέται για την άπνοια που επικρατούσε και που έδωσε τη δυνατότητα να εκκενωθούν οι οικισμοί εγκαίρως;
Αφού αυτό ήταν εύνοια της τύχης και δώρο της φύσης και όχι αποτέλεσμα κρατικής προσπάθειας ή κυβερνητικής επέμβασης.
Αλλά αυτή είναι η τέχνη της επικοινωνίας. Να κάνει τα πράγματα να φαίνονται διαφορετικά από ό,τι στ’ αλήθεια είναι. Ή να κάνει εμάς να τα βλέπουμε διαφορετικά.
Κι ύστερα, αμέσως μόλις υποβάθμισε την καταστροφή, θυμίζοντας τα χειρότερα που αποφεύχθηκαν και αφού αναβάθμισε την κυβερνητική προσπάθεια εκ του μηδενός, αποδίδοντας σε επιτυχία του επιτελικού κράτους την εύνοια της τύχης, οι άνεμοι εκείνες τις μέρες να είναι εξαιρετικά ασθενείς, το τερμάτισε. Με την έπαρση του ανθρώπου που δεν έχει ζήσει καταστροφή, αναφέρθηκε στη μεγάλη επιτυχία να καούν ολοσχερώς λίγα μόνο σπίτια, με τα περισσότερα να είναι… μισοκαμένα.
Η αλαζονεία, η αναλγησία και η ύβρις σε συσκευασία ενός.
Στάδιο 3. Τόνωση ηγετικού προφίλ ή αλλιώς: «Επιχείρηση Μαυρογιαλούρος»
Αφού ωραιοποιήθηκε η εικόνα της συμφοράς και μεγιστοποιήθηκε η κυβερνητική συμβολή, ξεκίνησε η επιχείρηση τόνωσης του ηγετικού προφίλ του πρωθυπουργού. Είναι το μέρος της συνέντευξης με τον πρώτο ενικό να κυριαρχεί.
Εγώ, εγώ, εγώ.
Ξεπερνώντας ότι είναι ήδη δύο χρόνια κι ένα μήνα πρωθυπουργός, χωρίς να έχει κάνει τίποτε ούτε για να εξασφαλίσει την πυροπροστασία των ευάλωτων περιοχών, έχοντας εγκρίνει μόλις το 10% της συνολικής δαπάνης που ζήτησαν τα δασαρχεία, ούτε όμως και για να ενισχύσει το ανθρώπινο δυναμικό και τα μέσα της δασοπυρόσβεσης, αφού άφησε 4.000 θέσεις πυροσβεστών κενές, το 90% των πυροσβεστικών οχημάτων να είναι αρχαιότερα των 10 ετών και από τα 74 αεροπλάνα να μπορούν να επιχειρήσουν σε συνθήκες πυρκαγιάς μόνο τα 20, άρχισε τα ΘΑ και τα ΘΑ.
«ΘΑ σας εξαφανίσουμε» που έλεγε ο Μαυρογιαλούρος στην ελληνική κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο» αντί για το σωστό: «Θα σας εξασφαλίσουμε», καθώς διάβαζε λάθος το γραπτό κείμενο που του είχαν δώσει.
Είναι η ώρα που ήθελα να μπορούσα να υποβάλω ερώτηση. Για να ρωτήσω τον πρωθυπουργό, με όλον τον δέοντα σεβασμό, γιατί όλα αυτά τα ωραία θα, θα, θα που λέτε τώρα, κατόπιν συμφοράς, δεν τα κάνατε εδώ και δύο χρόνια ώστε να την προλάβετε;
Τι σας εμπόδιζε το 2019 να ξεκινήσετε όλα αυτά τα ωραία που τώρα λέτε ότι ΘΑ εφαρμόσετε για να θωρακίσετε στο εξής τη χώρα;
Κι αν μπορούσα, θα πρόσθετα και κάτι ακόμη σε σχέση με την κλιματική κρίση. Θα υπενθύμιζα στον πρωθυπουργό ότι στα τέλη του 2019, σχεδόν 2 χρόνια πριν δηλαδή, στη Γενική Διάσκεψη του ΟΗΕ, είχε βγάλει έναν ωραίο λόγο για την κλιματική κρίση και τα ακραία φαινόμενα που είχαν προκαλέσει την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι. Άρα, αφού εδώ και δύο, τουλάχιστον, χρόνια γνώριζε ο πρωθυπουργός για την κλιματική κρίση, γιατί δεν έκανε τίποτε για να μειώσει τις επιπτώσεις της; Και γιατί έρχεται σήμερα, μετά τη συμφορά, να δηλώσει με στόμφο ότι ξέρει τι να κάνει και να υποσχεθεί ότι στο εξής ΘΑ το κάνει;
Έχουν άδικο ύστερα οι πολίτες να μην πιστεύουν στις υποσχέσεις του;
Στάδιο 4: Επιχείρηση αισιοδοξίας
Αυτό είναι το καλύτερο στάδιο. Αφού έχει διαλύσει και την τελευταία υποψία ότι συνέβη κάτι κακό και αφού έχει αφήσει άφωνο το ακροατήριο με τα σχέδια επί σχεδίων που ΘΑ εφαρμόσει στο εξής, έρχεται η ώρα της χαράς και της ευφροσύνης. Είναι η ώρα της παρουσίασης ενός «όμορφου κόσμου, ηθικού, αγγελικά πλασμένου» που μας περιμένει κάτω από την σκέπη της ηγετικής προσωπικότητας του πρωθυπουργού.
Είναι η στιγμή που οι πολίτες ονειρεύονται δωρεάν. Αν στους μουσουλμάνους τάζουν πιλάφια και στους Βεδουίνους καταρράκτες, σε εμάς έταξε βελτίωση της οικονομίας και ανάπτυξη.
Εδώ βέβαια υπάρχει μια μικρή αντίφαση, καθώς η οικονομική επιστήμη διδάσκει ότι μετά από μια τόσο μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή, λογικά αναμένεται ύφεση της οικονομίας. Η ανάπτυξη της οποίας, ως γνωστόν, εξαρτάται ευθέως και απολύτως από τη διαθεσιμότητα του φυσικού πλούτου και των φυσικών πόρων, καθώς και από την ακεραιότητα του περιβάλλοντος.
Εδώ η απάντηση είναι συγκριτική:
Μήπως πίστεψε κανείς όσα ο πρωθυπουργός είπε στα προηγούμενα στάδια, για να πιστέψει και αυτές τις χαζοχαρούμενες ενέσεις αισιοδοξίας;
Ούτως ή άλλως, έχουμε ήδη περάσει στη δεύτερη φάση μιας αποτυχημένης κυβερνητικής θητείας. Στη φάση της διαχείρισης της ήττας. Οι πολίτες είναι έξαλλοι με την ανετοιμότητα του κράτους και οργισμένοι με την πρωτοφανή ανικανότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί μια αναμενόμενη πυρκαγιά σε συνθήκες άπνοιας.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Κι ακόμη και αν ο πρωθυπουργός δεν είπε ούτε μια λέξη αυτοκριτικής για όσα συνέβησαν κι ακόμη κι αν νόμισε ότι ξεμπέρδεψε με ένα ευγενικό συγγνώμη, χωρίς να αναλάβει την πολιτική ευθύνη, την οποία όπως είπε, όταν έρθει η ώρα θα απονείμει ο ίδιος στους υπουργούς, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στις δημοκρατίες υπάρχουν και οι πολίτες.
Που ακόμη κι αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός αρνείται να αναλάβει την πολιτική ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεών του, του την απονέμουν αυτοί, όταν έρθει η ώρα.
Η κλεψύδρα μετρά ήδη αντίστροφα…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου