Πέθανε η δημοσιογράφος και συγγραφέας Σοφία Αδαμίδου (φωτο)

Θλίψη σκόρπισε η είδηση του θανάτου της Σοφίας Αδαμίδου.Η δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και της τηλεόρασης του 902, αλλά και συγγραφέας έφυγε τα ξημερώματα του Σαββάτου από τη ζωή έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική.

Αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση του 902.gr

Αντίο συντρόφισσα Σοφία

Με δυσκολία τα λόγια βρίσκουν το δρόμο για το πληκτρολόγιο... Πώς να αποχαιρετήσεις και τι να πρωτοπείς, για τη συντρόφισσά μας, Σοφία Αδαμίδου, για χρόνια δημοσιογράφο στο πολιτιστικό Τμήμα του «Ριζοσπάστη» και στην τηλεόραση του «902« και συγγραφέα...

Πνεύμα ανήσυχο, πολυγραφότατη και πολυσχιδής, με πλούσιο έργο σε κάθε τομέα με τον οποίο καταπιάστηκε.

Βρισκόταν στην πιο δημιουργική της φάση... Έγραφε θεατρικά, σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ζωγράφιζε, είχε ξεκινήσει τη βιογραφία της Μπέτυς Βαλάση και ονειρευόταν τη μετά covid εποχή. Και είχε τόσα πολλά να δώσει ακόμα, γι' αυτό, ίσως και η αναγγελία του χαμού της είναι ακόμα πιο πικρή.

Η Σοφία «έφυγε» τα ξημερώματα του Σαββάτου. Η κηδεία της θα γίνει την Κυριακή στις 4:00μ.μ., στη γενέτειρά της, Χαραυγή Κοζάνης.

Αγαπούσε με πάθος τη ζωή και την ελευθερία. Δεν της άρεσε η μοναξιά. Και αυτές τις δύσκολες μέρες που ήταν στο νοσοκομείο στο πλευρό της, έστω και νοητά λόγω της κατάστασης, βρίσκονταν αγαπημένοι της φίλοι, παλιοί της συνάδελφοι από τον «Ριζοσπάστη», οι σύντροφοί της, η οικογένειά της.

Από παιδί έψαχνε, αδιάκοπα, να βρει τρόπους να εκφράσει αυτά που ένοιωθε. Το θέατρο, η ποίηση, η ζωγραφική αποτέλεσαν το καταφύγιό της. Η μαγεία του θεάτρου της ασκούσε γοητεία από τα παιδικά της χρόνια. «Σχεδόν πριν δω θέατρο...», όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.

Γεννήθηκε το 1963 σε ένα χωριό της Κοζάνης, τη Χαραυγή, όπου και μεγάλωσε.Ευτύχησε να ζήσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο ασφάλεια και αγάπη. «Ξημερώνει/ Σαββάτο σήμερα/ στο χωριό των παιδικών μου αστεριών/ αυτή τη μέρα τη θυμάμαι καθαρά/ όνειρα πεντακάθαρα/ ολόλευκα κρεμασμένα στην αυλή του σπιτιού μου/ πάνω από τις ανθισμένες βιολέτες της Άνοιξης/ ή τα χιονισμένα σχέδια της μητέρας στον κήπο της/ πάνω από τα μελαγχολικά εργαλεία του πατέρα/ και τα ευλογημένα παιχνίδια των αδελφών μου/ Με κλειστά τα μάτια ξαναβλέπω την πλύση της μάνας/ που καμάρωνε στον ήλιο του καθαρού/ αλλά και στο σκοτάδι/ σημάδι ήταν της επιστροφής/ από το νυχτέρι της γειτονιάς», έγραφε χρόνια αργότερα, ανασυνθέτοντας τις μνήμες της από εκείνα τα ευτυχισμένα χρόνια.

Οι γονείς της φρόντισαν να καλλιεργήσουν στα παιδιά τους την αγάπη για το διάβασμα. Ψάχνοντας στα βιβλία όπου βρίσκονταν στη μεγάλη βιβλιοθήκη του σπιτιού τους, η Σοφία έρχεται σε επαφή με την τέχνη του θεάτρου. Αγαπημένο της παιχνίδι να ερμηνεύει ρόλους στη φανταστική ιστορία που σχεδίαζε. «Η Αγριόγατα» των Πιέρ Μπαριγιέ, Ζαν -Πιέρ Γκρεντύ, με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο ήταν η πρώτη παράσταση που είδε και πραγματικά τη μάγεψε.

Ερχόμενη στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική Σχολή, πιο πολλές ώρες περνούσε στην Ίριδα κάνοντας πρόβες με το θεατρικό του Πανεπιστημίου παρά στα αμφιθέατρα. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθήνας, του Τμήματος Διοίκησης και Οικονομίας (ΚΑΤΕΕ) Αθήνας και του Κολεγίου Δημοσιογραφικών Σπουδών.

Τη δεκαετία του 1980 υπήρξε μέλος της ΚΝΕ και αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Για χρόνια πολλά συνέβαλε ουσιαστικά στο πολιτιστικό τμήμα του «Ριζοσπάστη». Την υπογραφή και τη σφραγίδα της άφησε και στην τηλεόραση του «902» με εκπομπές, συνεντεύξεις και αφιερώματα. Ακόμα, στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής της πορείας εργάστηκε στην «ΕΤ1», τη «ΝΕΤ», τον «ΑΝΤ1».

Παράλληλα, με τη δημοσιογραφία κάνει δειλά-δειλά και την εμφάνισή της στο χώρο του βιβλίου. Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές, «Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει» και «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη» και τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκευάστηκε και ανέβηκε στο σανίδι για πρώτη φορά το 2007, με τίτλο «Σωτηρία με λένε». Έκτοτε γνώρισε πολλά ανεβάσματα και ευτύχησε να ερμηνευθεί από μεγάλες κυρίες του θεάτρου όπως τη Λήδα Πρωτοψάλτη και την Ντίνα Κώνστα.

Όμως, έγραφε χρόνια πριν. Το πρώτο θεατρικό που έγραψε ήταν το «Ο πόνος είναι άντρας» για τη ζωή και το έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, αλλά δεν το έστειλε παρά το 2010 στο διαγωνισμό του ΥΠΠΟ όπου και βραβεύτηκε. Η επιτυχία και η αναγνώριση του έργου της, της έδωσαν δύναμη για να συνεχίσει. Και η συνέχεια, λίγο - πολύ γνωστή.

Πολλοί έχουμε δει, έστω και κάποιο έργο της. Μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες όπως τις έπλασε πέρασαν από μπροστά μας. Οι θεατρικές της διασκευές γνώρισαν τεράστια επιτυχία και αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το κοινό. «Πέρασα με κόκκινο» εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της Κατερίνας Γώγου, «Ήλιος στην πέτρα» - βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Κατάδικος» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, «Άρης» - βασισμένο στη ζωή και τη δράση του Άρη Βελουχιώτη, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, «Αφήστε μου την Άνοιξη», «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, «Τζένη και Μαρξ». Ακόμα, έχει γράψει τα θεατρικά, «Εγκλημα χωρίς τιμωρία» (Υπόθεση Πολκ), «Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν» (για το ολοκαύτωμα), «Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν» (για τον Μαγιακόφσκι).

Από την επίσημη πρεμιέρα του έργου «Άρης» 

Από την επίσημη πρεμιέρα του έργου «Άρης» Για τη Σοφία, αυτή η περιπέτεια της γραφής στην οποία είχε ριχτεί, ξεκινούσε από την ανάγκη του Εμείς. «Το Εγώ δεν υπάρχει, γιατί γράφοντας δεν είμαι εγώ... Είμαι ο Άρης, ο Λένι, ο Τζωρτζ, ο Τζόνι, η Τζένη, ο Αγιάννης, η Σωτηρία, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Χαλεπάς, ο Γιώργης, ο Παναγής, η Μυρτιά, η Ελένη, ο Πολκ, ο Κέισι, η Φαντίνα, ο Γαβριάς, η μάνα, ο πατέρας, ο γιος, η κόρη. Έχω ζήσει στην Τρίερ, στην Οκλαχόμα, στο επαναστατημένο Παρίσι, στο Βουνό, στη Μακρόνησο και το Τρίκερι, στη Θεσσαλονίκη του 1947, στην Καλιφόρνια, στη Συρία, στο Βιετνάμ, τη Γιουγκοσλαβία, στο στρατόπεδο της Τερεζίν. Έχω γεννηθεί, πεθάνει, αυτοκτονήσει, έχω ζήσει. Είμαστε όλοι, οι ήρωες μιας εποχής, πολλών εποχών, μιας ιστορίας, πολλών ιστοριών, που πονάμε, ελπίζουμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, ονειρευόμαστε, απελπιζόμαστε, υποφέρουμε, αγωνιζόμαστε, γελάμε ή κλαίμε. Είμαστε μια φωνή που θέλει ν' ακουστεί μέσα στον θόρυβο της εκμετάλλευσης, της απομόνωσης και της σιωπής. Είναι μια ελπίδα συνάντησης και συνομιλίας "σκηνής" και "πλατείας", ψυχής και συναισθήματος, αλήθειας και φόβου».

Με τους συντελεστές της παράστασης «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του»

Με τους συντελεστές της παράστασης «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» Είναι πολλοί οι ηθοποιοί που έχουν ερμηνεύσει έργα της, όπως οι Βέρα Κρούσκα, Ελένη Γερασιμίδου, Τάσος Σωτηράκης, Έφη Σταμούλη, Βασίλης Μπισμπίκης, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Μαίρη Μηνά, Δημήτρης Δρόσος, Τάσος Ιορδανίδης, Τζένη Κόλλια, Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλιος Γεράνης, Χριστόδουλος Στυλιανού, Χάρη Μαυρουδής, Δημήτρης Μαύρος, Νότης Παρασκευόπουλος. Έργα της έχουν σκηνοθετήσει οι Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Αθανασία Καραγιανοπούλου, Χριστίνα Χατζηβασιλείου, Κοραής Δαμάτης, Ενκε Φεζολάρι, Μίλτος Δημουλής, Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, Βασίλης Μπισμπίκης, Μανώλης Ιωνάς, Θάλεια Ματίκα.

«Από την πληγή μου κοίταξα του κόσμου την πληγή», έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος και αυτός ο στίχος την είχε καθορίσει. «Όσο και αν αυτό μπορεί να ακουστεί απαισιόδοξο, αντίθετα σε μένα λειτουργεί αισιόδοξα. Γιατί όταν νιώθεις δική σου την πληγή του κόσμου γίνεσαι δυνατότερος από την ευθύνη. Και όταν νιώθεις ότι είσαι δυνατός είσαι και αισιόδοξος. Αν κάποιες φορές λυγίζεις είναι γιατί πρέπει να φτάσεις στο γκρεμό για να βγάλεις πάλι φτερά για να πετάξεις». Και αυτό το έκανε πράξη με τη ζωή και το έργο της.

Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ.

*****

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο της Σοφίας Αδαμίδου

Το ΚΚΕ με μεγάλη θλίψη αποχαιρετά τη συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου, που έφυγε χτες από τη ζωή, μετά από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική. 

Με το ανήσυχο και δημιουργικό της πνεύμα, με τη δημοσιογραφική της πέννα και το συγγραφικό της ταλέντο, άφησε το στίγμα της στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και στην καλλιτεχνική δημιουργία, υπηρετώντας το Κόμμα μέχρι τον πρόωρο θάνατό της.

Η Σοφία Αδαμίδου γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που κυριαρχούσαν οι αγωνιστικές παραδόσεις.

Οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1981, σε ηλικία 18 χρονών, αρχικά στην Κοζάνη και έπειτα στις Οργανώσεις των ΤΕΙ και της Νομικής, κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αθήνα. Τον καιρό που ήταν οργανωμένη στην ΚΝΕ χρεώθηκε δουλειά στον «Οδηγητή». Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δούλεψε ως δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος, εργάστηκε επίσης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1, ενώ μεγάλη ήταν η προσφορά της στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ της τηλεόρασης του 902.

Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδόσει δύο ποιητικές συλλογές («Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει», «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη») και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε».

Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας.

Έργα της είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.

Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα Μυρώδη Αδαμίδη συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά», εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ.

Η ίδια έλεγε για τη συγγραφή των έργων της ότι «ξεκίνησε ως ανάγκη να μιλήσω για τα θέματα εκείνα της ιστορίας και τους ανθρώπους των ιστορικών εκείνων περιόδων που δεν έτυχαν της προσοχής που απαιτούσε η πραγματική τους αξία. Η αδιάκοπη επαφή με τη μνήμη μας δεν επιτρέπει να γκρεμιστεί τόσο εύκολα από τους αρνητές της, ούτε να παρερμηνεύονται οι αξίες και η ιστορία του λαού μας. Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί..." που λέει ο Σεφέρης, αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει γέννα».

Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους της.