Ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης αποχωρεί από την ΕΡΤ μετά από 37 χρόνια - Το αφιέρωμα των συναδέλφων του

Μετά από 37 χρόνια συνεχούς παρουσίας, ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης αποχωρεί από την ΕΡΤ. Ο Πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ ανακοίνωσε μέσω μιας μακροσκελέστατης επιστολής του το λόγο της αποχώρησής του από τον φορέα, που δεν είναι άλλος από την συνταξιοδότηση του.

Ολόκληρη η επιστολή του Παναγιώτη Καλφαγιάννη

Αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και συνάδελφοι.

Εύχομαι να είστε καλά. 

Σήμερα είναι μια μέρα ορόσημο για τη ζωή μου. 

Κάτι πολύ σημαντικό τελειώνει κάτι καινούργιο αρχίζει. 

Σήμερα υπέβαλλα την παραίτηση μου μετά από 48 χρόνια (1973 – 2021) εργασίας, τα 37 χρόνια στην ΕΡΤ. Όλα αυτά τα χρόνια τα φιλώ και τα ευγνωμονώ. 

Φεύγω από την ΕΡΤ γιατί ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης μου. 

Όμως η ψυχή μου, η ουσία και ο πυρήνας της ιδεολογίας και των αξιών μου θα παραμένουν εδώ ανόθευτα όπως ήταν, μαζί σας στην ΕΡΤ της καρδιάς μου. 

Θα συνεχίσω, όπως από παιδί, να διεκδικώ το δίκιο και το καλύτερο για όλους με ισονομία και δημοκρατία. Θα συνεχίσω να βοηθώ και να στηρίζω όποιον μπορώ και θα συνεχίσω τους ταξικούς κοινωνικούς μου αγώνες με την ίδια αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια. 

Την ΕΡΤ την υπηρέτησα ως συμβασιούχος, ως υπάλληλος, ως προϊστάμενος, ως εκλεγμένος συνδικαλιστής σε πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο όργανο καθώς και ως εκπρόσωπος των εργαζομένων στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας. 

Όλα αυτά τα χρόνια η στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των συναδέλφων μου στην ΕΡΤ και των συναδέλφων στα ιδιωτικά ΜΜΕ, μου έδιναν δύναμη να συνεχίζω με πείσμα τον καλό αγώνα, αυτόν δηλαδή που με ταξικό πρόσημο ήταν υπέρ της κοινωνίας και των εργασιακών μας δικαιωμάτων. 

Ένα νέο διαφορετικό κεφάλαιο της ζωής μου ανοίγει. Ένα κεφάλαιο με μεγαλύτερη θεωρητικά ελευθερία στις επιλογές της καθημερινότητας και του αγώνα για το δίκιο, που δεν θα πάψει ποτέ να είναι στοιχείο της ζωής μου, ένα κεφάλαιο με λιγότερες υποχρεώσεις και καθήκοντα συνδικαλιστικής ευθύνης. Αυτό που δεν πρόκειται να αλλάξει είναι ότι όσο ζω θα συνεχίσω να προσπαθώ ώστε τα χρόνια που έρχονται να είναι αυθεντικά, αληθινά και έντιμα όπως αυτά που πέρασαν. 

Οι φίλοι και σύντροφοί μου, οι συνάδελφοι και όλοι όσοι έχουν ζήσει τι σημαίνει ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ανιδιοτελής βοήθεια, θα με βρίσκουν όποτε το θελήσουν. 

Είμαι βέβαιος ότι οι εχθροί μου θα μ΄ αναζητούν, γιατί πολύ απλά η «απουσία» μου θα τους στερήσει τον μύθο στις ψεύτικες αφηγήσεις τους και το άλλοθι στα εγκλήματά τους, μια συμπεριφορά δηλαδή γεμάτη αχαριστία και αγνωμοσύνη. 

Φίλοι και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και συνάδελφοι. Περνάνε από την μνήμη μου τόσα πολλά κι από την καρδιά μου άλλα τόσα, που είναι αδύνατον να τα καταγράψω και να τα αποτυπώσω σε μια μόνο επιστολή. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ σε μια κορυφαία περίοδο της ζωής μας, σε εκείνη που ζήσαμε τις κορυφαίες από κάθε άποψη στιγμές του μοναδικού και νικηφόρου αγώνα εναντίον του «μαύρου». 

Ενός αγώνα εναντίον εκείνων που νόμιζαν ότι με το πολιτικό πραξικόπημα του μαύρου στην ΕΡΤ από τη φαύλη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, θα απονεκρωθεί μια για πάντα η δίψα της καθημαγμένης από τα μνημόνια κοινωνίας, για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία .Ενός αγώνα ανένδοτου σε κάθε είδους πίεση (εντός και εκτός των «τειχών»), που ποτίστηκε με δάκρυ, αίμα και ανθρώπινες θυσίες. 

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ επίσης στον αγώνα που δώσαμε το 2010-2011 και ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που ήθελε να κλείσει την ΕΡΤ-1 (σημερινή ΕΡΤ-2), τους περιφερειακούς σταθμούς και άλλες δομές της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης Και τότε η αντίστασή μας, τους εμπόδισε να πραγματοποιήσουν τα δόλια σχέδια τους. 

Μια αντίσταση που έφερε αποτέλεσμα και στον αγώνα μας ενάντια στην προβολή από την ΕΡΤ της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Μια αντίσταση στο φασισμό, το ρατσισμό, τη ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία που δεν βρήκαν ποτέ βήμα στην ΕΡΤ εξαιτίας των στοχευμένων απεργιακών μας κινητοποιήσεων. 

Μια αντίσταση που με οδήγησε στην τιμητική θέση του κατηγορούμενου από αυτή την εγκληματική συμμορία και στην ακόμα πιο τιμητική θέση του δικαιωμένου από τα δικαστήρια, είτε αυτά αφορούσαν στις χαλκευμένες κατηγορίες της Χρυσής Αυγής, είτε σε εκείνες στις μνησίκακες και κουτοπόνηρες κατηγορίες που αφορούσαν στην λειτουργία της αγωνιστικής και μοναδικής ΕΡΤOPEN και την ποινικοποίηση του αγώνα μας. 

Συνδικαλιστικά έδωσα πολλές μάχες όπως αυτήν για τη μη περικοπή του εφάπαξ, των επικουρικών συντάξεων, τη μη ένταξή μας (μέχρι το μαύρο του 2013) στο ενιαίο μισθολόγιο, την αναγνώριση όλης της προϋπηρεσίας των συναδέλφων του Π.Δ., την έκδοση των ΚΥΑ για την ολοκλήρωση της αναβίωσης της σχέσης εργασίας μας και την κατοχύρωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας. 

Μάχες όπως εκείνες εναντίον της διαφθοράς και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος από διοικήσεις της ΕΡΤ, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα στα δικαστήρια όπως και εγώ θα συνεχίσω να παρίσταμαι ως μάρτυρας κατηγορίας. Δώσαμε μάχες και για τους συναδέλφους στα ιδιωτικά ΜΜΕ. 

Μάχες για τα εργασιακά δικαιώματα τους καθώς και για τις τηλεοπτικές άδειες και το κλείσιμο του MEGA, αυτός ήταν και ο λόγος που τα αφεντικά – καναλάρχες προσέφυγαν εναντίον μου με αγωγές ζητώντας κάθε φορά δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Χωρίς δεύτερη σκέψη και φόβο έκανα και πάλι το χρέος μου ολόψυχα αδιαφορώντας για οποιοδήποτε τυχόν προσωπικό κόστος . 

Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά έγιναν ασφαλώς γιατί υπήρχε σύμπνοια και θέληση από το Δ.Σ. της ΠΟΣΠΕΡΤ καθώς και από τα Δ.Σ. των σωματείων μελών της. 

Είναι αλήθεια ότι οι «εξουσίες» προσπάθησαν να μας σταματήσουν πολλές φορές, φυσικά όμως χωρίς αποτέλεσμα. «Εξουσίες» πολιτικές και οικονομικές που ανέκαθεν εκπροσωπούνταν από αυτούς που θέλουν μια κοινωνία πειθαρχημένη στα δόγματα του life style, του κοινωνικού κανιβαλισμού ο οποίος επιβάλλεται διαχρονικά από το νεοφιλελεύθερο «πρωτόκολλο» της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας. 

Από αυτούς που ήθελαν να μας απαξιώσουν συνδικαλιστικά δίνοντας εντολές για «δολοφονία χαρακτήρων» σε αργυρώνητες «πέννες» και άλλους …πρόθυμους, ώστε να κυριαρχήσει τελικά στο δημόσιο βίο, η αμνησία, η λάσπη, η παραπλάνηση το ψέμα και η συκοφαντία. 

Είναι όλοι αυτοί οι αρχολίπαροι που πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο, ή και στους αντιπροσώπους του ακόμα και για λίγα μουχλιασμένα φύλλα δάφνης. 

Είμαι περήφανος για όλους τους αγώνες που δώσαμε μαζί, για τους συμμαχητές μου και πραγματικούς συνδικαλιστές που αγωνιστήκαμε για το δίκιο των εργαζομένων, για τα «ιερά και όσια» του εργατικού κινήματος, για την ίδια τη Δημοκρατία. 

Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω για τους συνεργάτες μου και τον σπουδαίο ρόλο τους στη λειτουργία της ΠΟΣΠΕΡΤ όπως και στους νομικούς μας συμβούλους που άξια μας εκπροσώπησαν σε κάθε δίκη και ήταν μαχητικοί συμπαραστάτες και σημαντικοί σύμμαχοι στους αγώνες μας. 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όσους βρέθηκαν δίπλα μας, στους αγώνες που δώσαμε μαζί με την κοινωνία, τους αλληλέγγυους, τις συλλογικότητες, τη νεολαία, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους καθηγητές, τους εργάτες, τους λίγους αλλά χαρισματικούς και ελεύθερους δημοσιογράφους, τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, τους Έλληνες και Ευρωπαίους πολιτικούς, τα εργατικά κέντρα, τις ομοσπονδίες, τους συλλόγους, τους συνδικαλιστές κ.α. 

Είμαι περήφανος που αν και βαθιά πολιτικοποιημένος, δεν πήρα εντολές ή κατευθύνσεις από κόμματα και δεν είχα ούτε επιδίωξα να έχω προσωπικές «συνδιαλλαγές» με καμία κυβέρνηση. Αντίθετα, όπως όλοι γνωρίζουν και κάποιοι ξεχνούν, ήρθα σε σκληρή αντιπαράθεση διεκδικώντας τα συμφέροντα των εργαζομένων και της ΕΡΤ και των ιδιωτικών ΜΜΕ με όλες τις κυβερνήσεις. 

Είμαι περήφανος που με στοχοποίησαν ουκ ολίγες φορές, οι κάθε λογής «εραστές» και νοσταλγοί του μαύρου, οι μαθητές του Γκέμπελς και οι χρήσιμοι ηλίθιοι των καθεστώτων, όπως κάνουν δηλαδή συνήθως σε όσους αντιστέκονται. 

Σε αυτούς και ειδικά σε εκείνους που οψίμως μετά την …αποχώρησή τους από τις χρυσές καρέκλες της ΕΡΤ, με «στόλιζαν» με πολλών ειδών λάσπες , όπως ότι τάχα εγώ «έφταιγα» για όλα τα κακώς κείμενα στην ΕΡΤ, απευθύνω μια απλή και σταράτη ερώτηση. 

Αλήθεια ήμουν τόσο ισχυρός ώστε τόσες κυβερνήσεις και διοικήσεις της ΕΡΤ …σέρνονταν πίσω από τη δική μου «ΕΡΤοκτόνα» βούληση; 

Η ερώτηση είναι ασφαλώς ρητορική και η απάντηση είναι απλούστατη. 

Πρόκειται για μια χυδαία προπαγάνδα που στηρίζεται φυσικά στην κατασκευή ενός «επικίνδυνου εχθρού» η οποία αν και θυμίζει έντονα τη ναζιστική ρητορική, βγήκε από στόματα που καμώνονταν ή αυτοπροσδιορίζονταν ως …δημοκράτες. 

Φτάνοντας στο σήμερα, και κοιτώντας στην ιστορία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, διαπιστώνεται ότι από την ΕΡΤ του ΕΛΥΤΗ (1974) ξεπέσαμε στην ΕΡΤ Α.Ε του … Α-ΛΥΤΗ (10/2019, 6/2021 και λίγο ακόμα). 

Σε αυτή την ΕΡΤ του σήμερα, όχι μόνο δεν δίνονται οι απαραίτητες λύσεις από τη διορισμένη διοίκηση, ώστε να ανταποκριθεί με συνέπεια στην αποστολή της, όπως αυτή περιγράφεται στο σύνταγμα και τους νόμους, αλλά αντίθετα ναρκοθετείται το παρόν και το μέλλον της, με τις αποφάσεις και τις ενέργειες των «αρίστων» του επιτελικού κράτους του Μαξίμου. 

Μία παχυλά αμειβόμενη διοίκηση που χαρακτηρίζει ως «όραμα» τον εφιάλτη ενός «στρατηγικού σχεδιασμού», ο οποίος ευθυγραμμισμένος με εκείνον του επιτελικού κράτους της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχει έναν και μοναδικό σκοπό: τη συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΡΤ, την εξαφάνιση της συνταγματικά καθορισμένης κοινωνικής της αποστολής και τη μετατροπή της σε τροφοδότη της απληστίας της διαπλοκής και του κρατικοδίαιτου κεφαλαίου, χωρίς αυτοτέλεια παρία των καναλαρχών και της DIGEA. 

Οι εργαζόμενοι είναι για κυβέρνηση και διοίκηση απλώς ένα «βαρίδι», ένα …εμπόδιο στα σχέδιά τους, που αποτελείται από «γερασμένους» και «αδέξιους» οι οποίοι σταδιακά αντικαθίστανται από …ημέτερους «επιδέξιους» εργολάβους και γαλάζιους «αλεξιπτωτιστές» της αρπαχτής.

Την ίδια στιγμή η ενημέρωση στην ΕΡΤ με όλες αυτές τις ενέσεις λογοκρισίας, αποκλεισμού, περιθωριοποίησης ή και διαστρέβλωσης των ειδήσεων, έχει συμμετάσχει στην καταβαράθρωση της Ελλάδας στον παγκόσμιο πίνακα για την ελευθερία του τύπου στα περιεχόμενα κράτη. 

Ο αόρατος «αρχισυντάκτης» του Μαξίμου έχει μετατρέψει και την ΕΡΤ σε γαλάζιο φερέφωνο της πρωθυπουργοκεντρικής κυβερνητικής προπαγάνδας. Η λογοκρισία, η αδιαφάνεια, η ρουσφετολογία, ο νεποτισμός, η καμαρίλα, οι διώξεις ο ρεβανσισμός και η κατασπατάληση των χρημάτων που δίνει ο ελληνικός λαός για την ΕΡΤ, είναι η πραγματική πανδημία που απειλεί θανάσιμα το μέλλον της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και της Δημοκρατίας. 

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, φίλοι και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές. Κυβέρνηση και διοίκηση, θέλουν έναν συνδικαλισμό ανίσχυρο, άνευρο …πειθαρχημένο, να παίζει πότε το ρόλο του «παιδονόμου» και πότε του «αμορτισέρ» που θα απορροφά «έξυπνα» τη δίκαιη αγανάκτηση των εργαζόμενων. 

Για να το πετύχουν αυτό εφαρμόζουν επιτελικά τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», βρίσκοντας εύκολα ή δύσκολα ελαστικές συνειδήσεις …προθύμων «συνδικαλιστών». Προσώπων δηλαδή με αναπτυγμένη την ιδιοτελή σκέψη που καμουφλαρισμένα με το πανωφόρι και τη γλώσσα του «εργατοπατέρα», θα εκτελούν χωρίς δισταγμό τις «άνωθεν εντολές» δρώντας ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. 

Πρόσωπα χωρίς εργατική συνείδηση γεμάτα υποκρισία με ικανότητα στην παραπλάνηση και στην δολοπλοκία, που θα οδηγήσουν νομοτελειακά το συνδικαλιστικό κίνημα στην απόλυτη απαξίωση και τους εργαζόμενους στην απελπισία και την κατάθλιψη. 

Έτσι η διοίκηση προχωρά από μόνη της καθορίζοντας τα κριτήρια, τη διαδικασία και τον τρόπο «αξιολόγησης» των εργαζομένων και αυξήσεις στις αμοιβές και …παροχές μόνο στους αρεστούς. Αξιολόγηση δηλαδή που θα είναι στην ουσία ένα εργαλείο δίωξης η συμμόρφωσης όσων δεν «συμμορφώνονται προς τα υποδείξεις» και ιεραρχικής – μισθολογικής προώθησης των «ημετέρων» και αθρόες προσλήψεις «άριστων» και μισθοφόρων για θέσεις ευθύνης. 

Φίλοι και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και συνάδελφοι. 

Ο συμβιβασμός με το λίγο και το …εφικτό δεν δίνει ελπίδα για αξιοπρεπείς όρους εργασίας και αμοιβής, δεν δίνει ελπίδα για το μέλλον όλων μας και για την ΕΡΤ της καρδιάς μας, για αυτήν που παλέψαμε για αυτήν την ΕΡΤ που θέλει η κοινωνία. 

Είναι αδήριτη η ανάγκη της συστράτευσης με όλους όσους έχουν εργατική συνείδηση ιδανικά και αξίες, που θα εξυψώσουν και θα δώσουν την πνοή που πρέπει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς που όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο εκτελεστικό απόσπασμα της κυβέρνησης. 

Όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και στα ιδιωτικά ΜΜΕ μέσα από την ΠΟΣΠΕΡΤ πρέπει να είναι μια γροθιά για να αντιμετωπίσουν ισχυρά τον Αρμαγεδδώνα στα εργασιακά που ήρθε. 

Μην αφήσετε την ΠΟΣΠΕΡΤ να γίνει το εργοδοτικό υβρίδιο ενός άλλοτε ισχυρού και ανεξάρτητου εργατικού συνδικάτου. Η διάσπαση της ομοσπονδίας μας είναι αυτό που ήθελαν πάντα οι εξουσίες, είναι ο δυναμίτης που θα τινάξει στον αέρα αυτόν τον πυλώνα της διεκδίκησης των εργαζομένων, αυτόν τον ενωτικό σύνδεσμο που συγκολλά όλα τα κλαδιά μαζί ώστε να μην μπορούν να σπάσουν σε καμμιά πίεση, αυτό το σώμα που με υγεία μέθοδο και οργάνωση φέρνει νίκες στις εργατικές διεκδικήσεις. 

Να σας ενώσει η κοινή αγωνία για το αύριο, κρατώντας τις παρακαταθήκες του αγώνα για την ΕΡΤ για την επαγγελματική σας αξιοπρέπεια, για την αμοιβή σας, για την ισονομία που ήταν είναι και θα πρέπει να μείνει αδιαπραγμάτευτη. 

Όλα αυτά είναι εκείνα που θα πρέπει να κυριαρχούν στο νου σας κόντρα στα θολά λόγια των κάθε λογής εντολοδόχων και γυρολόγων που καμώνονται ή παριστάνουν τους σπουδαίους, τους σοφούς , τους εργατοπατέρες της εργοδοτικής πανούκλας. 

Η βαρβαρότητα δεν είναι πολιτισμός ούτε εκσυγχρονισμός, είναι το εισιτήριο χωρίς επιστροφή στο μεσαίωνα , στο νέο φεουδαλισμό στην ανασφάλεια την παραπάνω εργασία χωρίς δικαιώματα και αμοιβή στην μετατροπή του εργαζόμενου σε είλωτα. 

Να αγωνισθείτε για μια ΕΡΤ ανοιχτή στη κοινωνία και να γίνετε η ασπίδα που θα προστατέψει αυτή την πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση, να δικαιωθείτε μέσα από αυτόν τον αγώνα διασφαλίζοντας έτσι όχι μόνο το δικό σας παρόν και μέλλον αλλά και όλων των εργαζόμενων, όλης της κοινωνίας. 

Φίλοι και φίλες, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συναδέλφισσες και συνάδελφοι. 

Το «αντίο» ταιριάζει παρά μόνο σε παραιτημένους και σε ριψάσπιδες κι εγώ δεν ήμουν ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο, γι’ αυτό με αυτή την επιστολή δεν σας αποχαιρετώ, αλλά σας χαιρετώ εκφράζοντας αυτά που έχω στην ψυχή το μυαλό και την καρδιά μου και σας υπόσχομαι ότι πάντα θα είμαι δίπλα σας σε κάθε αγώνα που θα δώσετε για το δίκιο, για την ΕΡΤ και τα ΙΔ. ΜΜΕ, για την κοινωνία, για όλα αυτά δηλαδή που αγάπησα πιο πολύ και από τον ίδιο μου τον εαυτό. 

«Η συνείδηση είναι ένας αλάνθαστος κριτής όταν δεν την έχουμε δολοφονήσει» (Μπαλζακ) 

Παναγιώτης Καλφαγιάννης

ΠΟΣΠΕΡΤ: ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ, ΑΔΕΛΦΟ, ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ - ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΛΦΑΓΙΑΝΝΗ

Είναι εύκολο να αφήσεις  το χέρι σου να γράψει για  το άδικο , για την  τυρρανία  των αφεντικών, για το πώς  είναι  θέμα  ζωής ή θανάτου  να αγωνιστείς για  να προστατέψεις  τα εργατικά και κοινωνικά σου δικαιώματα, για το πως θα μάθεις να πορεύεσαι  μαζί  με τους  συναδέλφους σου, πως  θα  βάλεις ως πρώτο καθήκον σου να τους ακούς  κι όχι να παριστάνεις  ότι ακούς. Είναι εύκολο να γράφεις για  τή συναδέλφισα ή το συνάδελφο που είναι υποκείμενα  της εκμετάλευσης   της εργοδοσίας, και σάκος του μπόξ  πάνω στον οποίο   γυμνάζεται  ο κάθε τσανακογλύφτης  επιστάτης - εντολοδόχος  των "απο πάνω".

Όταν  όμως  θέλεις να γράψεις  για τον  Παναγιώτη Καλφαγιάννη  τότε  το χέρι μουδιάζει όχι γιατί δεν μπορεί  να γράψει χίλια  δυο για όσα  έχει πεί για όσα έχει προσφέρει  στο ΕΡΓΑΤΙΚΟ συνδικαλιστικό κίνημα,  για όσα  έχει αντέξει, για όσα  "προφήτεψε" , όχι σαν "μετα Χριστόν προφήτης" αλλά  σαν  διορατικός  συνδικαλιστής  και ανιδιοτελής  αγωνιστής. Μουδιάζει το χέρι γιατί  ότι και να γράψεις για αυτό το "ιερό τέρας" του συνδικαλισμού που  αποχωρεί απο τη θέση  του προέδρου της ΠΟΣΠΕΡΤ και απο την ΕΡΤ, θα αδικούν  την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Σε όλους εμάς   που  βρεθήκαμε δίπλα  του σε πολύ δύσκολες στιγμές,  στα "χαρακώματα" του αγώνα   στην καθημερινή  πάλη  με το άδικο, το ψέμα, τη λάσπη,την προδοσία, το  ξεπούλημα συνειδήσεων,  τον αυταρχισμό, την κυβερνητική  βαρβαρότητα ο Καλφαγιάννης  ΕΙΝΑΙ  πηγή έμπνευσης, δύναμης, γνώσης και προπάντων  ανθρωπιάς. Το κενό που αφήνει πίσω του  είναι αναμφισβήτητα  τεράστιο, όμως  οι σπόροι που  φύτεψε  ελπίζω ότι  θα  φυτρώσουν, θα βλαστήσουν  και θα κάνουν  ακόμα πιο δυνατό  το δέντρο της ΠΟΣΠΕΡΤ, της ομοσπονδίας  μας, του συνδικάτου  που έδειξε   σε όλους  εντός και εκτός Ελλάδας, ότι ο συνδικαλισμός  δεν πέθανε , όπως δεν πέθανε και η δίψα του εργάτη, του υπάλληλου, του μικρομαγαζάτορα, του ελεύθερου επαγγελματία, του φοιτητή, του μαθητή, του συνταξιούχου, του άνεργου και του κάθε  κατατρεγμένου απο τα καθεστώτα,για  δίκιο και ελευθερία.

Αφιερώνουμε  στο φίλο , αδελφό συναγωνιστή και υπόδειγμα συνδικαλιστή  Παναγιώτη τα παρακάτω  λόγια  του αγαπημένου μας Χρόνη Μίσιου : 

 

 "...Ε, στις πιο μαύρες ώρες ο άνθρωπος ξεφυτρώνει κάτι κάποια στιγμή, αν νιώθει!

 Για να έχεις συναισθήματα, όμως, πρέπει να νιώθεις συναισθήματα, να έχεις την απαραίτητη αυτογνωσία. Αλλά η σημερινή ζωή των ανθρώπων όπως είναι οργανωμένη είναι και αποσυναισθηματοποιημένη, ή τα συναισθήματα που νιώθει ο σημερινός άνθρωπος, και ιδίως ο νέος άνθρωπος, είναι κυρίως αρνητικά. Είναι συνεχώς αρνητικά φορτισμένος! Είτε θα δει τον προϊστάμενο, είτε θα δει τον μπάτσο, είτε θα δει οποιονδήποτε μέσα σε κάποιες σχέσεις, οι οποίες είναι αρνητικές.

Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό. Λέει ο Μπορις Βιαν: «σ’ ένα σύστημα που εκθειάζει τον πόλεμο και απαγορεύει τον έρωτα», που θεωρεί τον έρωτα αμαρτία, σ’ ένα σύστημα που καθαγιάζει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, σ’ ένα σύστημα που δεν σέβεται την προσωπικότητα του ανθρώπου, τον υποτάσσει κάτω από μια εξουσία, σ’ ένα σύστημα που παράγει άχρηστα πράγματα...

...Εγώ, νιώθω πλούσιος επειδή συμμετείχα στα οράματα και στα ιδανικά της εποχής μου, έστω κι αν αυτά εξελίχτηκαν, όπως εξελίχτηκαν. Γιατί δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος ζωντανός και να μην συμμετέχεις στο γίγνεσθαι της εποχής σου! Τότε, δεν είσαι τίποτα, δεν είσαι πολίτης, είσαι υπήκοος, είσαι οπαδός, είσαι ένα «ζώον». Και δυστυχώς, έχουμε γεμίσει από οπαδούς και υπηκόους αντί από πολίτες, διότι η λέξη πολίτης, σημαίνει ότι συμμετέχεις, ότι δρας, ότι σκέφτεσαι, ότι έχεις κριτική σκέψη, ότι έχεις φαντασία, ότι έχεις θέληση…

Όταν μεταλλάσσονται οι άνθρωποι, και παύουν να είναι άνθρωποι, μαθαίνουν να παίρνουν μονάχα και όχι να δίνουν. Και αυτό είναι μια μονοσήμαντη σχέση και αρνητική. Είναι η κυρίαρχη σκέψη του λογοκρατούμενου δυτικού πολιτισμού. Διότι υπάρχει και μια άλλη σκέψη και φιλοσοφία: όταν δίνω κάτι, κερδίζω περισσότερο! Όταν έχω οχτώ και δώσω τα τρία έχω έντεκα, λένε οι σοφοί μας. Ενώ ο λογοκρατούμενος δυτικός πολιτισμός λέει, αντίθετα, ότι όταν έχω οχτώ και δώσω τα τρία, μού μένουν πέντε. Γιατί; Διότι το κεντρικό σημείο της «φιλοσοφίας» τους είναι τα αντικείμενα και όχι τα συναισθήματα.

Αυτό, δηλαδή, που είχε πει ο Επίκουρος πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια: προσέχτε, γιατί οι κτήσεις γίνονται κτήτορες και σας κάνουν δούλους! Ποιος τον άκουσε; Ποιός μπορεί σήμερα να καταλάβει αυτό το… ανώμαλο αριθμητικό σύνολο: 8-3=11;

Κι όμως… Παλιότερα, που έρχονταν οι Αλβανοί και τους αντιμετωπίζαμε σαν εγκληματίες, κλέφτες, φονιάδες, γύριζα από τον Αγ. Στέφανο, ήταν χειμώνας και χιόνιζε στον δρόμο και βλέπω ένα ζευγάρι να περπατάει μέσα στο χιόνι και στο βοριά, η γυναίκα κρατούσε ένα μωρό τυλιγμένο με κουβέρτες στην αγκαλιά της και ο άντρας πήγαινε από δίπλα. 

Σταμάτησα δίπλα τους και τους ρώτησα που πάτε; Μου λένε -στραβά κουτσά συνεννοηθήκαμε- πάμε στο Κέντρο Υγείας. Τους βάζω, λοιπόν, μέσα στο αυτοκίνητο – αυτοί απόρησαν- και τους πάω στο Κέντρο Υγείας. Κανονίζω, εκεί, να τους δει ο γιατρός... Ε, αυτό το βλέμμα που μου έριξε η γυναίκα, είχε τόση ευγνωμοσύνη, τόσες  ευχαριστίες, που εγώ δεν θα το ξεχάσω στη ζωή μου. Κάθε φορά που κάνω μια τέτοια πράξη, ζω πολύ καλά για αρκετό καιρό. 

Όταν δίνεις κάτι, πάντα κερδίζεις και κερδίζεις τα πιο πολύτιμα. Κερδίζεις τα καλά συναισθήματα.

Πώς να γεμίσεις συναισθήματα τα οποία να γεννήσουν και πράγματα μέσα σου; Περιμένουν οι σύγχρονοι άνθρωποι πότε θα έρθουν οι διακοπές, να πάνε να κάτσουνε είκοσι μέρες να δούνε κανένα ηλιοβασίλεμα! Αλλά, όταν συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας εκείνο το οποίο διαστρέφεται είναι και η αισθητική πλευρά της ζωής μας. Δηλαδή, δεν είναι μονάχα η ποιότητα ζωής, είναι και αυτή η προσέγγιση, η οποία γίνεται κιτς, που βλέπεις στην τηλεόραση, στα σκουπίδια που μας πετάνε στη μάπα…

... Η κοινωνία είμαστε και εμείς. Όταν αλλάζουμε τον εαυτό μας, αλλάζουμε και την κοινωνία. Δεν φεύγουμε απ’ την κοινωνία, συγκροτούμε μια άλλη στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Ανθρώπινη. Όπου θα μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, όπου οι λέξεις θα χουν νόημα, το καλημέρα θα ‘ναι καλημέρα, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις, η τρυφερότητα, η αγάπη, ο έρωτας, η δημιουργία, η ζωή, η ανταλλαγή των απόψεων, των ιδεών, της κριτικής σκέψης κι όλα αυτά τα καταπληκτικά πράγματα θα έχουν νόημα. Ξέρετε με πόσα πράγματα όμορφα μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει έξω από αυτά που μας υποχρεώνει το σύστημα να κάνουμε;

Δεν αρκεί απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να την κατακτήσουμε! Πρέπει να ξαναβρούμε τα συναισθήματά μας τα χαμένα, πρέπει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Είναι δύσκολα τα πράγματα για τους νέους. Για μας ήταν πιο εύκολα, γιατί στους νέους το σύστημα βομβαρδίζει την ψυχούλα τους. Εμάς μας δέρνανε, μας κλείνανε στις φυλακές, μας εκτελούσανε. Εντάξει. Είμαστε ζωντανοί όμως.

Ο πολιτισμός είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων και η παιδεία τους. Αυτό είναι πολιτισμός. Δεν είναι τα μάρμαρά μας! Στην Ελλάδα, σήμερα, ποιος παράγει τέχνη και πολιτισμό; Έχουμε βουλιάξει εντελώς. Που είναι οι διανοούμενοι να βγούνε μπροστά; Να δώσουνε διέξοδο, να δώσουνε ελπίδα; Δεν ξέρω.

Κάθε χρόνο βγαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μας Ιδρύματα. Είδε κανένας καμία θετική επιρροή στην κοινωνία από την παιδεία αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων; Ε, δεν βλέπω μέσα στην κοινωνία κάποιον από αυτούς που να 'χει παιδεία! Άλλοι ‘γιναν υπουργοί, άλλοι ‘γιναν βουλευτές. Η ικανότητα απορρόφησης του συστήματος της αθωότητας και της προσωπικότητας του ανθρώπου στην εποχή μας είναι τρομακτική.

Ό άνθρωπος μεταλλάσσεται  συναισθηματικά, ψυχολογικά, βιολογικά, πνευματικά. Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι. Καθημερινά τα πράγματα γίνονται χειρότερα....

....Και φωνάζουμε για τους μετανάστες... Τα λεφτά τους ζητάνε πίσω οι άνθρωποι! Ο δυτικός κόσμος απορρόφησε όλους τους πόρους τους, τους ρήμαξε, τους υποδούλωσε. Κι αντί λοιπόν να πούνε, ρε παιδιά, για καθίστε, να δώσουμε τη δυνατότητα σ’ αυτούς τους λαούς να φτιάξουν την πατρίδα τους έτσι ώστε να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή, συνεπώς θα τους δώσουμε κεφάλαια πίσω, ώστε να συγκροτηθούν τα κράτη τους και να ζήσουν οι άνθρωποι στη χώρα τους κι όχι να φεύγουν απ’ την  πατρίδα τους και να ζήσουν στα ξένα… Αλλά που να τη βρεις τη λογική;

...Πολλοί, ξαφνικά από επαναστάτες γίνανε πολιτικοί και μπήκανε σε παιχνίδια, τέτοια, που ήταν και άγνωστα και ανήθικα, που δεν τα καταλάβαιναν δηλαδή. Και δεν μπορούσα να βλέπω τους συντρόφους μου… 

....Γιατί πρέπει να μαθαίνουμε αντί να κοιτάμε, να βλέπουμε, να εμβαθύνουμε σ’ αυτό που βλέπουμε, σ’ αυτό που σκεφτόμαστε. Είναι καλά παιδιά, και όταν συναντιόμαστε, είμαστε πάντα φορτισμένοι από συγκίνηση. Κλαίμε, συχνά, κιόλας. Ναι, κλαίμε.

...Τους είπα, αν νομίζετε ότι είναι ζωή αυτή που ζείτε με γεια σας και χαρά σας και με τα… τενεκεδένια φέρετρά σας θα ‘στε μια χαρά! Ξέραν την αλήθεια, ξέραν το άσκοπο της ζωής τους, τα ήξεραν, ήταν έξυπνοι άνθρωποι, αλλά φοβούνταν να την αντικρύσουν. Και θα πούνε κάποια στιγμή, τι κάνω ρε μαλάκα, που ζω; Είναι δυνατόν να είναι αυτή η ζωή μου; Πρωί, μεσημέρι, βράδυ… κι όταν τελειώνει η μέρα να λέω «Αχ! Έφυγε ακόμη μια μέρα!». Ένα κεράκι που έσβησε ακόμα ήταν, αυτό ήταν.

.... Γι' αυτό, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να χτυπάμε, να καταργούμε, τις δομές του συστήματος και να το μεταρρυθμίζουμε προς τον άνθρωπο.

... Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! 

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.

(αποσπάσματα από τη συνέντευξη του αείμνηστου  Χρόνη Μίσιου στην Κρυσταλία Πατούλη  στο TVXS το Φeβρουάριο του 2012)