Ψάχνοντας νέα δυναμικά σε δύσκολους καιρούς

Κορονοιός και κανονικότα

Βρισκόμαστε στη χρονιά της πανδημίας. Κάνοντας μια βόλτα στην γειτονιά μου βλέπω κόσμο να κάνει περίπατο και άλλους να τρέχουν. Πολλοί κοντινοί μου άνθρωποι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και αποφεύγουν την οποιαδήποτε έκθεση σε περιβάλλοντα που πιθανόν να υπάρχει ο ιός.

Γράφει η Χρύσα Λεχουρίτη* 

Στα αυτιά μου ηχούν οι επιθυμίες των μεγάλων και των μικρών θεραπευόμενών μου “..θέλω να πάρω αγκαλιά την φίλη μου, τους γονείς μου, τους παππούδες μου,θέλω να ξαναπάω στην τάξη μου ,να έχω πάλι την δουλειά μου”.

Οι επιθυμίες όλων έχουν σαν στόχο τη διατήρηση της κανονικότητας της ζωής. Αυτή είναι χωρίς αμφιβολία η κυρίαρχη τάση κάθε ύπαρξης που νοιώθει να απειλείται, η επάνοδος στην πρότερη κατάσταση, η ομοιόσταση.

Από τα μικρά μας χρόνια αναζητούμε οτιδήποτε μας προσφέρει σταθερότητα και σιγουριά. Αναζητούμε ένα σημείο αναφοράς, από το οποίο μπορούμε να απομακρυνόμαστε ξέροντας ότι επιστρέφοντας αυτό δεν θα έχει χαθεί. Αυτό βασίζεται στην γνώριμη εμπειρία των πρώτων μας βημάτων σχετικά με την σταθερότητα της παρουσίας της μητέρας μας και κάθε εκκίνηση μιας νέας φάσης της ζωής μας ενεργοποιεί αυτή μας την αναζήτηση.

Θέλουμε να ξέρουμε πως ορίζουμε εμείς τα πράγματα και πως μπορούμε να τα χειριζόμαστε όπως θέλουμε. Μοιάζει σαν το σταθερό έδαφος στο οποίο μπορούσαμε να βασιστούμε για να κάνουμε τα βήματα μας.Τι μπορεί να κάνει κανείς όταν αυτό κινείται; Πόσο δύσκολο είναι να αισθανθεί κανείς ασφαλής στις σημερινές συνθήκες που όλα μεταβάλλονται και οι σταθερές έχουν αλλάξει;Υπάρχει χώρος για αισιοδοξία και ελπίδα; Πού μπορεί να βασιστεί;Μήπως χρειάζεται να στραφεί κανείς σε αυτά που μένουν περισσότερο σταθερά;

Αρκετοί θεραπευόμενοι μου αναφέρουν πως επιδιώκουν περισσότερο την επικοινωνία με φίλους και τα αγαπημένα τους κοινωνικά πλαίσια νοιώθοντας πως εκεί μπορούν να μοιραστούν τις ανησυχίες τους και τα συναισθήματα τους.

Άλλοι αναφέρουν πως έχουν ανάγκη την σωματική εκτόνωση και νοιώθουν περισσότερο από άλλες εποχές την επιθυμία να βγουν έξω. Ορισμένοι βρίσκουν αυτό το διάστημα σαν μια ευκαιρία να καταστρώσουν σχέδια για το μέλλον, να κάνουν σενάρια βρίσκοντας σε αυτά την αίσθηση της προοπτικής. 

Υπάρχει και κάποιο ποσοστό ανθρώπων που φοβούνται πως όλα είναι τόσο αποσταθεροποιημένα που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα παρά να ζούνε την κάθε μέρα. Ζουν με την επιθυμία να περάσει η κάθε μέρα όσο πιο καλά γίνεται και αυτή η βραχυπρόθεσμη εστίαση τους δίνει ανακούφιση.

Κάποιοι αναφέρουν πως βιώνουν αυτό το διάστημα αφύπνιση όλων των ανησυχιών τους για πολλά θέματα της ζωής. Βρίσκονται σε μεγαλύτερη διαπραγμάτευση με τον εαυτό τους και ίσως τόσο καιρό να κατάφερναν με τις πολλές ασχολίες τους να μην έρχονται και σε πολλή επαφή μαζί του. Σαν να καλούνται σε μια ενδοσκόπηση που δεν την ήθελαν και τόσο πολύ.

Ο τρόπος που αντιδρά ο καθένας στην παρούσα κατάσταση είναι πολύ προσωπικός όπως διαφορετικές είναι και οι ανησυχίες του ενός από τον άλλο. Το σίγουρο είναι πως πολλές φορές αρκεί να αποδεχτεί κανείς αυτό τον διαφορετικό τρόπο που διαχειρίζεται τις καταστάσεις και αυτό είναι η αρχή της πορείας διαχείρισής τους. Σίγουρα ζούμε μια πολλή πρωτόγνωρη κατάσταση, που μας καλεί να συνδεθούμε ακόμα πιο γερά με τις σταθερές της ζωή μας.

Παράλληλα, όπως κάθε κρίση, μας καλεί να βρούμε ένα νέο νόημα ζωής καθώς και νέες φόρμουλες, νέα δυναμικά προς κινητοποίηση. Είναι μια νέα διαδικασία αναμέτρησης με τον εαυτό και τον κόσμο εκ νέου. Ας την προσεγγίσουμε με δύναμη και αισιοδοξία και ας βγάλουμε από τα εσωτερικά μας σεντούκια όλες εκείνες τις πηγές που μας βοήθησαν στην διαχείριση αντίστοιχων περιόδων μεγάλων αλλαγών.

*Λεχουρίτη Χρύσα 

Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια