Ποιος κρατάει ποιον;

Οι εξελίξεις των ημερών μας αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από το ηχητικό με τους Παππά – Μιωνή: Μια αλυσίδα εξαρτήσεων που φαίνεται να κρατά δέσμιο όλο το πολιτικό κατεστημένο. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα υπονοούμενα…

Γράφει ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, αυτές τις μέρες, που κυριαρχεί η υπόθεση του ηχητικού που περιέχει τους διαλόγους του Ν.Παππά με τον Σ.Μιωνή είναι λιγότερες οι ειδήσεις και περισσότερα τα υπονοούμενα. Αν το καλοσκεφθεί όμως κανείς είναι σχετικά λογικό.

Η υπόθεση αυτή πρωτίστως ανέδειξε κάτι που οι περισσότεροι γνωρίζουν αλλά σπάνια μαθαίνουν πολλά: Η πολιτική ζωή της χώρας κινείται σε δύο (ή και περισσότερα) επίπεδα: Το υπέργειο της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης και το υπόγειο των άδηλων πολιτικών-επιχειρηματικών ενίοτε και διπλωματικών σχέσεων. Αν το χαρακτηριστικό της «υπέργειας» κατηγορίας είναι η προσπάθεια να επικαρπωθούν οι εντυπώσεις, το βασικό χαρακτηριστικό της «υπόγειας» είναι οι εξαρτήσεις.

Τούτες τις μέρες λοιπόν δεν λέγονται αλλά υπονοούνται και εικάζονται αρκετές. Σε τέτοιο βαθμό που μοιάζει να προκύπτει ένα «γαϊτανάκι» πληροφόρησης που συνίσταται στο ερώτημα «ποιος κρατάει ποιον;». Έτσι λοιπόν με βάση τα όσα λέγονται από όλες τις πλευρές μπορεί κανείς να σταχυολογήσει τα δεδομένα ως εξής:

Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να «κρατάει» για την ώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω κάποιων στελεχών του. Αυτό πιστοποιούν οι δημόσιες δηλώσεις του συνηγόρου του Σάμπυ Μιωνή που ανέφερε πως «όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν εμφανιστεί και μένει να εμφανιστούν θα κατατεθούν στην προανακριτική επιτροπή…Να υποθέσετε βασίμως ότι υπάρχουν και άλλα αποδεικτικά στοιχεία». Όπως επίσης και η πληροφόρηση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ που καλεί την Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά «ό,τι υλικό διαθέτει από τον νέο Μαυρίκη, κο Μυωνή, να το δώσει τώρα στη δημοσιότητα».

Αν δεχθούμε επίσης την εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την «ρίζα» της κυβερνητικής επιμονής στην υπόθεση της δίωξης του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, τότε προκύπτει ότι και ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται «στο χέρι» κάποιου. Στην προκειμένη περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος απέδειξε ότι λειτουργεί χωρίς δεσμεύσεις εντός του κυβερνητικού κόμματος. Τότε, όταν δεν παρουσιάστηκε για να ψηφίσει την περίφημη τροπολογία για την πολυϊδιοκτησία στο ποδόσφαιρο τον Ιανουάριο του 2020. Στην συνέχεια μάλιστα ο Γιώργος Γεραπετρίτης είχε επισημάνει ότι για τον Αντώνη Σαμαρά δεν ισχύουν όσα ισχύουν για τους άλλους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.

Επιστρέφουμε στην αφήγηση της Νέας Δημοκρατίας. Αν υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο τα στελέχη της – ιδίως τα μέλη της Προανακριτικής Επιτροπής – σχετικά με τον βαθμό επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στην εισαγγελέα που διαχειρίζεται την έρευνα σχετικά με το σκάνδαλο Novartis και με δεδομένο ότι είναι ανοιχτές οι υποθέσεις εμπλοκής του Άδωνι Γεωργιάδη και του Ανδρέα Λοβέρδου, τότε τι έχουμε; Ανοιχτό το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να «κρατάει» ένα κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης κι ένα του Κινήματος Αλλαγής. Αν και οι δύο προαναφερόμενοι δηλώνουν ότι δεν υφίσταται κανένα στοιχείο εναντίον τους.

Τι να πει κανείς για τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο. Ακόμη και αν ισχύουν τα μισά από όσα του καταμαρτυρεί το κατηγορητήριο της Προανακριτικής Επιτροπής τότε σημαίνει πώς ξέρει πάρα πολλά για την περίοδο της προηγούμενης διακυβέρνησης. Σύμφωνα με τους δικούς του ισχυρισμούς όμως γνωρίζει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα τόσο για στελέχη της Νέας Δημοκρατίας όσο και για ανθρώπους στον χώρο της δικαιοσύνης. Πράγμα που σημαίνει ότι «κρατάει» πολλούς από διαφορετικούς χώρους. Μάλιστα σε μία περίοδο που όλα δείχνουν ότι θα αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να παραπεμφθεί σε ειδικό δικαστήριο.

Όλα αυτά χωρίς να συνυπολογίσουμε τους μιντιακούς μηχανισμούς που αποδεδειγμένα διαθέτει τόσο η πλευρά της Νέας Δημοκρατίας όσο και η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Ικανούς να εντοπίσουν στοιχεία και να τα αναδείξουν με ιδιαίτερα έντονους (ας το πούμε κομψά) τρόπους.

Η συνολική εικόνα, αν κάνει κανείς ένα μικρό απολογισμό, δείχνει ότι μάλλον …όλοι κρατούν όλους. Αυτό σε μια ορθολογική ανάλυση των πραγμάτων σημαίνει ουσιαστικά πως τα επιμέρους τμήματα του πολιτικού κατεστημένου, μέσω των εξαρτήσεων του καταλήγουν να είναι ένα «δεμένο» όσο κι αδιαίρετο σύνολο (έστω με κάποιες εξαιρέσεις).

Πράγμα που τελικά σημαίνει ότι αν ένα τμήμα του «πέσει στην θάλασσα» θα συμπαρασύρει μαζί και όλα τα υπόλοιπα. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να κρίνει κανείς πολύ καλύτερα όσους σήμερα υπόσχονται «άπλετο φως» σε σειρά υποθέσεων, μιλούν για «εκσυγχρονισμό» και «λειτουργία των θεσμών»….

https://www.imerodromos.gr/