“Αναρχικοί και Αναρχικές” "ανέλαβαν" την ευθύνη για εμπρηστικές επιθέσεις!!!

"Ο χειρότερος εχθρός ήταν, είναι και θα είναι το κράτος και ο καπιταλισμός"

Με ένα κείμενο-σεντόνι στο γνωστό indymedia,αυτοαποκαλούμενοι “αναρχικοί – αναρχικές”, "αναλαμβάνουν" την ευθύνη για το μπαράζ των εμπρηστικών επιθέσεων της προηγούμενης Δευτέρας 18/5/20.

Οι δράστες "χτύπησαν" ΙΧ εταιρειών ταχυμεταφορών και βαν σούπερ μάρκετ που διανέμουν τρόφιμα στα σπίτια,καθώς και ΑΤΜ τραπεζών. Από τις επιθέσεις κάηκαν πάνω από 12 ΙΧ στην Αθήνα,σε οκτώ διαφορετικά σημεία.

Στο κείμενο που θα διαβάσετε αναφέρονται αναλυτικά μια μια οι εμπρηστικές επιθέσεις.

Διαβάστε αν θέλετε το μακροσκελές κείμενο που ανέβασαν στο indymedia

Η παγκόσμια δικτατορία του κεφαλαίου συνεχίζει να νομιμοποιεί και να επιβάλλει εκ νέου την αφήγησή της γύρω από τα πάντα. Παρά τις χιλιάδες νεκρών στα μητροπολιτικά κέντρα της ανεπτυγμένης Δύσης, παρά την πανδημία ολοκληρωτισμού σε κάθε γωνιά του πλανήτη, παρά την υπερπροσφορά αναλύσεων γύρω από το φαινόμενο των πανδημιών και τη συσχέτισή τους με τον ίδιο τον καπιταλισμό, τα κράτη και τα αφεντικά συνεχίζουν να μιλούν για την Οικονομία τους. Για το σταμάτημα, τη διάσωση, την επανεκκίνηση, την τόνωση της Οικονομίας. Δεν θα αποδεχτούμε καμία μεροληπτική ανάλυση που θέτει την καπιταλιστική οικονομία και την εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης ως το DNA της παγκόσμιας ιστορίας.

Η παγκόσμια εξάπλωση του covid 19 αποτελεί ένα ανεξίτηλο σημάδι της καταστροφικής παρέμβασης του ανθρώπινου πολιτισμού πάνω στις κοινωνίες και τη φύση. Όσο και αν ο κρατικός ολοκληρωτισμός μας διαποτίζει με έκτακτα καθεστώτα, διάχυτο φόβο και υγειονομικό πανικό για να μας πουλήσει ασφάλεια και προστασία, οφείλουμε να προετοιμαστούμε και να αναμετρηθούμε με όλα τα καταστροφικά νοσήματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης: τις πανδημίες, τις φονικές πυρκαγιές και πλημμύρες, την ξηρασία εδαφών, την αποψίλωση τεράστιων δασικών εκτάσεων, την παγκόσμια κατάθλιψη και τους καρκίνους. Όσο αντιμετωπίζουμε διαχωρισμένα όλα τα παραπάνω, τόσο αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της ζωής ως Όλον· όσο αναμασάμε τις επιστημονικές αλήθειες της διαχωρισμένης γνώσης, τόσο σκοντάφτουμε πάνω στα αδιέξοδα των κρατικών πολιτικών και τις χρεοκοπίες των οικονομιών τους. Ή θα αρνηθούμε τον πολιτισμό του θανάτου ή θα σκάβουμε όλο και πιο βαθιά τον λάκκο για τον άνθρωπο και κάθε έμβιο ον πάνω στον πλανήτη αυτό.

Να υπερασπιστούμε τη ζωή, να πολεμήσουμε την κρατική θανατοπολιτική

Ο ίδιος ο ιός covid 19 μας υπενθυμίζει με τον πιο αμείλικτο τρόπο ότι ο καπιταλισμός δεν γεννά ζωή παρά τη ρουφά, τη φτωχαίνει, την ξοδεύει, την καταστρέφει. Οι ιοί αναζητούν ζωτικό χώρο για να επιβιώσουν, ο καπιταλισμός σπέρνει τον θάνατο για να επιβιώσει. Η ζωή που υπόσχεται ο καπιταλισμός είναι Γενετικά Τροποποιημένη ή Κλωνοποιημένη. Τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτό και η Οικονομία του, αφαιρεί από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα την απρόβλεπτη κίνησή της και την μετατρέπει σε παραγωγική ή μη συμπεριφορά. Γι’ αυτό και η δημόσια τάξη των κρατών ταξινομεί τις συμπεριφορές σε ενδεδειγμένες ή απαγορευμένες. Γι’ αυτό και τα αφεντικά μετατρέπουν τους όρους διαβίωσής μας -τον αέρα, το νερό, τη στέγη, την περίθαλψη- σε λογαριασμούς και στατιστικές, βαφτίζοντάς τους ως έξοδα αναπαραγωγής μας. Συνήθως, προς θυσία και περικοπή.

Τα κράτη μαζί με τα επιστημονικά τους επιτελεία επέβαλαν τις αλήθειες και τις πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας με τον ίδιο ψυχρό και υπολογιστικό τρόπο. Πρώτα αξιολόγησαν τις αντοχές των Εθνικών Συστημάτων Υγείας τους, τους προϋπολογισμούς και τα δημοσιονομικά τους μεγέθη, ύστερα επέβαλαν σχεδιασμούς αναδιάταξης της οικονομικής τους δραστηριότητας ώστε να αποφύγουν κραδασμούς και χασούρα, και τέλος, μέτρησαν ποιοι και πόσοι χωράνε στις ΜΕΘ τους, πόσα δημόσια νοσοκομεία μπορούν να “θυσιάσουν στον πόλεμο” ενάντια στον covid 19 χωρίς να αγγίξουν την κερδοσκοπική δραστηριότητα των ιδιωτικών κλινικών -στην Ελλάδα τη χρηματοδότησαν κιόλας- πόσους γιατρούς θα ρίξουν στην “πρώτη γραμμή της μάχης”. Στην ψυχρή λογιστική της αγοράς, η Δημόσια Υγεία δεν αποτυπώνει τη γενική κατάσταση του υγιούς ή μη πληθυσμού, αλλά ένα ακόμα οικονομικό μέγεθος του κράτους. Ένα μέγεθος που οι νοθευμένοι κατάλογοι νεκρών, οι ασκήσεις δημόσιας τάξης και πειθάρχησης, τα έκτακτα μέτρα και το “αποτύπωμά τους στην πραγματική οικονομία” συνυπολογίζονται στην αρένα των διακρατικών ανταγωνισμών και αφορούν την “επόμενη μέρα”. Είναι η συνέχεια του διακρατικού ανταγωνισμού για τις παραγγελίες ιατρικού/υγειονομικού υλικού που κατασχέθηκαν σε αεροδρόμια και λιμάνια της πολιτισμένης Δύσης. Είναι η συνέχεια της λογικής που μετατρέπει τους χιλιάδες νεκρούς σε Ισπανία, Ιταλία, ΗΠΑ, Αγγλία και Τουρκία σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ή σε “ανελαστικό μέγεθος” για την τουριστική βιομηχανία άλλων ανταγωνιστικών χωρών. Ο ελεύθερος, και όχι αθέμιτος, ανταγωνισμός των κρατών πάνω στις ζωές και τους θανάτους των υπηκόων τους δεν αποτελεί κανένα “ανθρώπινο δράμα” αλλά ένα συνειδητό έγκλημα εις βάρος των ανθρώπων, ως αναπόσπαστο κομμάτι και συνέχεια του διαρκούς εγκλήματος του κεφαλαίου πάνω στη φύση. Και με αυτήν την ψυχρή λογική, μπορεί πολύ εύκολα η υγεία μας, ατομικά και συλλογικά, να μετατρέπεται σε χρηματιστηριακή αξία με μεγάλο βάρος, παρουσιάζοντας αντίστοιχα ως αδιανόητο το να αφεθούμε να αποφασίζουμε εμείς για αυτήν.

Να τσακίσουμε τον συγχρονο ολοκληρωτισμό και την ταξική εκμετάλλευση

Το περίφημο lockdown αποτέλεσε, εν τέλει, τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή των κρατικών πολιτικών ανά τον πλανήτη, και προβλήθηκε ως η μόνη ενδεδειγμένη αντιμετώπιση της πανδημίας. Ουσιαστικά αποτελεί το έκτακτο πολιτικό μέτρο των κρατών ώστε να ελαχιστοποιήσουν τα κόστη της επερχόμενης κρίσης και να ελέγξουν κατά τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο τις αντιδράσεις ενός συστήματος που νοσεί βαθιά, πολύ πριν την εισβολή του covid 19 στις ζωές μας. Ήδη στις αναλυσεις και τις μελέτες τους είχε καταγραφεί σχετική επιβράδυνση της Οικονομίας, κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη και ως προς το γεγονός πως οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, πολεμικοί και εμπορικοί, διαρκώς οξύνονται. Σε αυτό το πλαίσιο, η εμφάνιση ενός νέου, αχαρτογράφητου ιού, λειτούργησε ως επιταχυντής της δομικής κρίσης που το κεφάλαιο έβλεπε πως ερχόταν καταπάνω του, προβάλλοντας μάλιστα την αντιμετώπισή του ως την απαρχή της κρίσης αυτής. Πόσο γρήγορα άραγε η ατομική ευθύνη ενάντια στην εξάπλωση του κορωνοϊού, θα μετατραπεί στο «να βάλουμε πλάτες για να ορθοποδήσει η Οικονομία»;

Μπορεί στη μνήμη και την καθημερινότητά μας να μένουν οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί, οι ασκήσεις δημόσιας τάξης και πειθάρχησης στις κρατικές εντολές, όμως η κυριαρχία επενδύει μεθοδικά εδώ και χρόνια στην εισαγωγή και την ανάπτυξη αγορών και πρακτικών ελέγχου. Από το ηλεκτρονικό χρήμα ως τα βιομετρικά στοιχεία, από τα ηλεκτρόνικα εισιτήρια ως την ιχνηλάτιση επαφών και σχέσεων, από την ηλεκτρονικά εποπτευόμενη και γεωεντοπιζόμενη τηλεργασία ως την ανάπτυξη δικτύων 5G, γίνεται φανερό πως η νέα κανονικότητα εμπεριέχει και αναδεικνύει ως ενιαίο σύνολο όλα τα στοιχεία που εισάγονταν σταδιακά στη ζωή μας, τα τελευταία χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα, για την παγκόσμια κυριαρχία των κρατών δεν υπήρξε καμία αναστολή δραστηριοτήτων, κανένα χάσιμο πολιτικού χρόνου. Διακήρυξαν μονομιάς την αναμφισβήτητη δικτατορία τους και τον πόλεμό τους ως αναπόσπαστη συνέχεια των πολιτικών τους. Άλλη μια κρίση, άλλη μια στρατηγική ευκαιρία για τα αφεντικά και το συλλογικό τους σχέδιο σε βάρος των υποτελών τάξεων. Αν οι δικές μας ζωές έχουν “μαύρες τρύπες”, κατακλύζονται από φόβους και φοβίες, αν αναζητούμε ασφάλεια και σταθερότητα που δεν παρέχουμε ο ένας στην άλλη, δεν συμβαίνει το ίδιο για τα κράτη. Κάθε ρήγμα που καταφέρνουν να υπερβούν οι κρατικοί σχεδιασμοί, ισχυροποιεί τη συνοχή και τη συνέχειά τους σε υλικό επίπεδο, ενδυναμώνει την εικόνα της άτρωτης δύναμης τους σε ιδεολογικό επίπεδο. Οι κρίσεις ήταν και παραμένουν τα εμβόλια του κρατικού ολοκληρωτισμού.

Αν η υγειονομική κρίση προκάλεσε μια ρήξη στην κανονικότητα της προηγούμενης περιόδου, τα έκτακτα κρατικά μέτρα πάρθηκαν για να παράγουν μια νέα πραγματικότητα. Τα οικονομικά και τεχνοκρατικά επιτελεία κάθε χώρας πήραν φωτιά και συνέχισαν να παράγουν:

-πραγματική πολιτική αρχικά στην κατεύθυνση της τόνωσης της κερδοφορίας των αφεντικών, εντείνοντας ταυτόχρονα της εκμετάλλευση ανθρώπων και τη λεηλασίας της φύσης, ενώ η περίοδος της καραντίνας έδωσε μία πρώτη σφιγμομέτρηση για αυτό το μοντέλο ελέγχου, πειθάρχησης και επιτήρησης του γενικού πληθυσμού.

-πραγματική καταστολή, με τις λυσσαλέες επιθέσεις στις πλατείες των μητροπόλεων, αλλά και με τη συστηματική αορατοποιηση του πλεονάζοντος πληθυσμού σε όλους τους χώρους εγκλεισμού, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τις φυλακές και τα ψυχιατρεία, με την αντίστοιχη παραδειγματική καταστολή των αντιστάσεών τους (εξέγερση στις φυλακές Ελαιώνα Θήβας, κινητοποιήσεις στη Μόρια κλπ)

-πραγματικούς νόμους, με πολυνομοσχέδια μαμούθ, τόσο για το αναπτυξιακό, που επιχειρείται να περιφραχθεί κάθε σπιθαμή ελεύθερου εδάφους, παράλληλα με την κατάργηση των περιοχών Natura 2000, όσο και το εκπαιδευτικό, που επιδιώκει την ισοπέδωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου εισήγαγαν απαγορευτικές τροπολογίες και νέες διατάξεις, που συμπληρώνουν τα παραπάνω, εντείνουν τον κοινωνικό έλεγχο, ορίζουν εκ νέου συμπεριφορές και θέτουν νέες νόρμες, επαναδιαπραγματεύονται εις βάρος μας τους όρους με τους οποίους συντίθεται η καθημερινότητα.

Πραγματοποιώντας μια ρήξη προς τα εμπρός, έκαναν πράξη όλα όσα αιτούνταν και ονειρεύονταν τα αφεντικά, και καθυστερούσαν οι εκάστοτε κοινωνικές εντάσεις της προηγούμενης περιόδου. Μέσα σε λίγα 24ωρα, εγκαλώντας προκλητικά την συλλογική μας ευθύνη για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, με τα έκτακτα μέτρα της κοινωνικής αποστασιοποίησης που κορυφώθηκαν με την καραντίνα, έστρωσαν το έδαφος για την εισαγωγή στη νέα κανονικότητα, που βρίσκει την εργατική δύναμη ακόμα πιο υποτιμημένη, τον δημόσιο χώρο με νέες περιφράξεις, τις σχέσεις μας αλλοτριωμένες, συνολικά τη ζωή μας σε βαθύτερη τυποποίηση.

Η πολεμική οικονομία που περιέγραψε ο έλληνας πρωθυπουργός στο 1ο του διάγγελμα, προσαρμόστηκε γρήγορα στις συνθήκες και άναψε τις μηχανές της. Μάντρωσε ασφυκτικά στους χώρους μαζικής εξόντωσης και καταδίκασε σε θάνατο τις “παράπλευρες απώλειες” του πολέμου αυτού: τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τους τρόφιμους των ψυχιατρείων. Η ζωή όσων ανήκουν στον πάτο της ταξικής πυραμίδας αποτελεί και παραδειγματική τιμωρία για όλους τους υπόλοιπους που έχουν ακόμα σπίτι. Αλήθεια, πώς υπολογίζεται η κατά τα άλλα “ιερή” αυταξία της ανθρώπινης ζωής για τις μετανάστριες σεξεργάτριες του Κρανιδίου; Πώς προσμετράται η κάθε κραυγή αγωνίας από “ενδοοικογενειακή” βία, για κάθε μία από εμάς που φυλακισμένη μέσα στο σπίτι καλείται να συνεχίσει το καθήκον της ως αναπαραγωγική μηχανή τόσο εργατικού δυναμικού, όσο και του “υπό υγειονομική απειλή” ελληνικού γένους;

Και ως παράπλευρες απώλειες, χιλιάδες άλλοι και άλλες, 200.000 περίπου στην Ελλάδα, απολύθηκαν ή εκβιάστηκαν να παραιτηθούν μέσα στις πρώτες μέρες της ψευδο-καραντίνας, και ως ασπιρίνη τους δόθηκαν 800 ευρώ για να εξαγοραστεί η σιωπή τους. Αριθμός που μπορεί να σοκάρει ακόμα και αν δεν συνυπολογιστούν πολλοί και πολλές παραπάνω, οι αόρατοι-ες που “απαλλάχτηκαν” από την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τις μονοήμερες συμβάσεις των εργολαβικών εταιρειών, τη λήξη των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Και τα νέα για τους εκμεταλλευόμενους δεν έπαψαν να ’ναι άσχημα ούτε στιγμή. Στρίμωγμα στους εργασιακούς χώρους και εντατικοποίηση για χιλιάδες εργαζόμενους, τηλεργασία και ξεχείλωμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας, πανδημία απολύσεων και εκβιασμών, νομοθέτηση της εκ περιτροπής εργασίας με μείωση 50% του μισθού και αναστολή συμβάσεων, κυβερνητική πρόβλεψη για μείωση κατώτατου μισθού. Και παράλληλα, ζεστό κρατικό χρήμα και φοροελαφρύνσεις σε αφεντικά και επιχειρηματίες, ούτε ένα ευρώ από αυτούς για τα ασφαλιστικά ταμεία, κατάργηση κάθε ελεγκτικού μηχανισμού του κράτους στην αγορά εργασίας π.χ. ΣΕΠΕ, ΕΡΓΑΝΗ. Αν ο Μητσοτάκης στις 17/3 έλεγε ότι “έχουμε πόλεμο” για να μας φοβίσει, ήρθε ο υπουργός Εσωτερικών Θεοδωρικάκος στις 12/5 να μας πει κατάμουτρα ότι “Καπιταλισμό έχουμε στην Ελλάδα” και να μας προσγειώσει. Να μας υπενθυμίσει ότι η περίφημη “προστασία των εργαζομένων” διαρκεί κανά μήνα ακόμα και ότι… η ανεργία θα ανέβει. Real politik, ομολογουμένως.

Μπορεί εκατομμύρια εργάτες και εργάτριες να πετάχτηκαν στον δρόμο ή στα σπίτια τους, αλλά η παραγωγική και οικονομική δραστηριότητα συνέχισε να κρατά τα ηνία της πραγματικής ζωής, αφού αναδείχθηκε ως η μοναδική ενδεδειγμένη συμπεριφορά εν μέσω της ψευδο-καραντίνας. Μπορεί ολόκληροι οικονομικοί τομείς και κλάδοι να βαφτίστηκαν κρίσιμοι, και οι εργαζόμενοι-ες σ’ αυτούς να θυσιάζονταν ενώ παράλληλα παρουσιάζονταν ως ”ήρωες της πρώτης γραμμής”, αλλά η εκμετάλλευση, ειδικότερα στους τομείς αυτούς, βάθυνε ακόμα περισσότερο.

Η εργασία ήταν 1 από τις 6 επιλογές που μας δόθηκαν εν μέσω ψευδο-καραντίνας. Για κάποιους και κάποιες, όμως, δεν δόθηκε καμία άλλη. Μιλάμε για τους εργαζόμενους στα supermarkets και τις εταιρείες ταχυμεταφορών οι οποίοι ουσιαστικά επιστρατεύθηκαν για να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, να κρατήσουν ζωντανή την εμπορική και οικονομική δραστηριότητα ντόπιων και πολυεθνικών επιχειρήσεων αλλά και να εξ-υπηρετήσουν το καταναλωτικό κοινό. Οι υγειονομικές συστάσεις και απαγορεύσεις για κοινωνική απομόνωση καταργήθηκαν στην περίπτωση των εργαζομένων που κατεξοχήν έρχονται καθημερινά σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους-πελάτες· η απαγόρευση συνωστισμού άρθηκε στις ουρές των s/m και στις αποθήκες των εταιρειών ταχυμεταφορών· τα μέσα αυτοπροστασίας ήταν αποτέλεσμα εργατικής διεκδίκησης και όχι παραχώρησης των αφεντικών. Όλα αυτά επειδή τα κέρδη τους βασίζονταν και συνεχίζουν να βασίζονται στις ζωές και την υγεία μας. Αλλά και επειδή το επιχειρηματικό ρίσκο του Σκλαβενίτη, του Μασούτη, του ΑΒ Βασιλόπουλου, του Lidl, της ACS, της SPEEDEX, της Γενικής Ταχυδρομικής και της ΕΛΤΑ Courier συνυπολόγισε τον κίνδυνο έκθεσης των υπαλλήλων του στον ιό του Covid 19 και αποφάσισε ότι… αξίζει τον κόπο. Και πώς να μην αξίζει, αφού από τις 24/2 ως τις 12/4, οι αλυσίδες των s/m αύξησαν κατά 31% τον τζίρο τους (συνολικά 1,36 δις ευρώ) και κατά 307% τις online αγορές τους. Και πώς να μην αξίζει τον κόπο αφού οι εταιρείες ταχυμεταφορών αύξησαν κατά 80%-100% τον τζίρο και τον κύκλο εργασιών τους, χωρίς να κάνουν ούτε μια παραπάνω πρόσληψη, ενώ παράλληλα ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, και ιδιοκτήτης της ACS, ζητούσε να συμπεριληφθεί ο εν λόγω κλάδος στον κατάλογο με τις “πληττόμενες επιχειρήσεις” ώστε να εισπράξει ζεστές κρατικές ενισχύσεις, και να εκμεταλλευτεί το “προνομιακό ρυθμιστικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων της κυβέρνησης”. Αφού, λοιπόν, είναι σαφές ότι δεν μοιραζόμαστε τα κέρδη τους, είναι ζήτημα συλλογικής ταξικής αξιοπρέπειας να πληρώσουν με κάθε μέσο τις επιλογές και τις αποφάσεις τους. Ας μετρήσουν και την οργή μας, λοιπόν, στους δείκτες του επιχειρηματικού ρίσκου που παίρνουν. Την ίδια οργή ας συνυπολογίσουν και όλοι οι τραπεζικοί όμιλοι που αποτελούν τους στρατηγικούς εισοδηματίες των κρατικών ενισχύσεων, εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, που εισπράττουν δισεκατομμύρια ευρώ για τη δήθεν ενίσχυση της “πραγματικής οικονομίας”, ενώ συνεχίζουν να δανειοδοτούν καναλάρχες, εφοπλιστές ή και τους ίδιους τους εαυτούς τους εκμεταλλευόμενοι τα πολλαπλά επιχειρηματικά τους προσωπεία, π.χ. Λάτσης. Είναι οι ίδιοι που πρόκειται σύντομα να μετατραπούν στους μεγαλύτερους μεσίτες ακίνητης περιουσίας μετά την απελευθέρωση της δήθεν προστασίας της 1ης κατοικίας εξαπολύοντας έναν ορυμαγδό πλειστηριασμών και κατασχέσεων κατοικιών.

Να απεργήσουμε υπέρ της ζωής, να θάψουμε τον καπιταλισμό

Από την Κίνα ως την Λατινική Αμερική και από τα Βαλκάνια ως το κέντρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η παγκόσμια καπιταλιστική τάξη έρχεται αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα και τη χρεοκοπία της, με τον πολιτισμό του θανάτου που έχει σπείρει μεθοδικά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε οικοσύστημα και κοινότητα. Οι χιλιάδες νεκροί στις ανεπτυγμένες χώρες τις Δύσης, στις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ, στα βιομηχανικά κέντρα της Βόρειας Ιταλίας, στις πόλεις της Ισπανίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας αναδεικνύουν τη δολοφονική αντίφαση του καπιταλιστικού ψεύδους. Όσο πιο παραδομένες είναι οι κοινωνίες μας στις περιφράξεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τον αστικό τρόπο ζωής, τη βιομηχανοποίηση και τη λεηλασία της φύσης, την τεχνοεπιστημονική επικράτηση πάνω στον άνθρωπο και το περιβάλλον, τόσο πιο ευάλωτες είναι οι ζωές μας· τα κράτη δεν έχουν τίποτα να εγγυηθούν. Ο φόβος είναι η μόνη πολιτική τους.

Παρά την ολομέτωπη επίθεση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, με πρωταγωνιστές τους στρατούς και τις αστυνομίες ανά τον κόσμο, οι κοινωνίες συνεχίζουν και αναζητούν διεξόδους επιβίωσης. Στην Ιταλία, τη Ρουμανία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, παντού, η αυθόρμητη οργάνωση και αντίδραση των υποτιμημένων εργατών και εργατριών ήταν αυτή που στάθηκε πραγματικό εμπόδιο στην περαιτέρω εξάπλωση της επιδημίας. Μικρές και μεγάλες απεργίες στις βιομηχανίες (π.χ. μεταλλεργάτες στη Λομβαρδία) και τις υπηρεσίες (π.χ. ντελιβεράδες στη Μπολώνια), μικρές και μεγάλες συλλογικές αρνήσεις στα πολυκαταστήματα (π.χ. Carrefour) και τα logistics τους (π.χ. Amazon) ενάντια στον εκβιασμό της εργασίας ήταν αυτές που έχτισαν μια φυσική ασπίδα ατομικής και συλλογικής αυτοπροστασίας. Οι καταπιεσμένοι κλήθηκαν να προστατέψουν τη ζωή τους όχι μόνο απέναντι στη νόσο αλλά και στους θανατηφόρους νόμους για τη διατήρηση της εργασίας και τη διάσωση της κεδροφορίας.

Πλάι σ’ αυτό, νέα συνθήματα και πρωτοβουλίες γεννήθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο για το δικαίωμα στη στέγαση, μιλώντας ανοικτά για απεργίες ενοικίου και για καταλήψεις άδειων σπιτιών. Στις φτωχογειτονιές των ιταλικών πόλεων, στις πολυεθνικές γειτονιές των αμερικανικών πόλεων, στα μητροπολιτικά κέντρα των εξευγενισμένων πόλεων της Ισπανίας, της Ελλάδας και αλλού, ένας σπόρος συλλογικής ανυπακοής, ένα minimum σχέδιο ταξικής αλληλεγγύης και αντεπίθεσης ενάντια στα αφεντικά και τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου αρχίζει να εξυφαίνεται μέρα με τη μέρα.

Και όσο άρονται οι απαγορεύσεις, τονίζεται η κοινωνική διάστασή τους, και αναδεικνύεται το κοινωνικό υποκείμενο που δεν θέλει να διαπραγματευτεί τους όρους της ζωής του. Οι συναθροίσεις των απειθάρχων στις πλατείες, τους πεζοδρόμους και τα πάρκα, τα μόνα “ελεύθερα” προσβάσιμα εδάφη εντός του μητροπολιτικού πεδίου, και η υπεράσπισή τους, αποτελούν κομμάτι των αναδυόμενων αντιστάσεων, και μία ιδιότυπη κοινωνική διεργασία των από κατω, που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις επεκτατικές λογικές των απανταχού μαγαζατόρων.

Ταυτόχρονα, νέες μορφές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας γεννιούνται μέσα στο κοινωνικό σώμα παρά τους τόνους φόβου, προπαγάνδας και στιγματισμού που παρήγαγαν οι μηχανισμοί των ΜΜΕ. Οι ιδιότυπες συλλογικές λύσεις των απαλλοτριώσεων, των αυτομειώσεων σε λογαριασμούς, της συγκέντρωσης ειδών ανάγκης για αποκλεισμένους, των συλλογικών συσσιτίων, ξαναθέτουν την πρόταση της κοινωνικής αλλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης απέναντι στον κανιβαλισμό και τον ρατσισμό, αλλά και τα αδιέξοδα της κρατικής ιεραρχικής οργάνωσης. Η αντιπαραβολή του “κανένας μόνος και καμία μόνη” στην κρατική εντολή της απομόνωσης και της καραντίνας διατηρεί ακέραιο το πυρηνικό στοιχείο της κοινωνικής συμβίωσης, απέναντι στο κρατικό δόγμα των θυσιαζόμενων ομάδων και των καθεστώτων εξαίρεσης.

Είναι πολύτιμες, ακόμα, οι ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις μέσα στους χώρους εγκλεισμού. Μικρές και μεγάλες αρνήσεις φυλακισμένων, οργανωμένες ή αυθόρμητες κινητοποιήσεις μεταναστών, εξεγέρσεις των “μέσα”, εμπνέουν και εμφυσούν με αξιοπρέπεια, αποτελώντας ακόμα μία ψηφίδα στο μεγάλο ψηφιδωτό του αγώνα.

Αντιμέτωποι με τον διάχυτο φόβο και τον πανικό στην καθημερινότητά μας, πρέπει να ξαναβρούμε τη συλλογική μας ψυχραιμία και την κριτική μας ικανότητα ώστε να ακούσουμε τα μηνύματα που έρχονται από πολλές συντεταγμένες του παγκόσμιου χάρτη. Για να ορθοποδήσουμε απέναντι στον οδοστρωτήρα του καπιταλισμού, απαιτείται η συνεργασία και η συλλογική επιθυμία για το σταμάτημα της εκμετάλλευσης και της κερδοφορίας. Απαιτείται η πρακτική και θεωρητική επανοηματοδότηση του όπλου της απεργίας ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανταγωνιστικής μας ικανότητας των εκμεταλλευομένων ενάντια στην ίδια την εκμετάλλευσή τους. Και το όπλο της απεργίας σημαίνει σαμποτάζ και μπλοκάρισμα κάθε παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας με όρους συλλογικούς, συγκρουσιακούς και αποτελεσματικούς ώστε να διαμορφώνει το απαραίτητο ελεύθερο έδαφος για οριζόντια συνεργασία, αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση έξω και πέρα από τις αποφάσεις και τη βία των “από πάνω”. Σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο που κήρυξαν τα κράτη, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε τους απαραίτητους όρους διεθνούς κοινωνικής αυτονομίας και αυτοδιεύθυνσης ως αναπόσπαστο όρο για την έξοδό μας από την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα τις αδυναμίες μας, θα πρέπει να μιλήσουμε ξεκάθαρα για την κοινωνική επανάσταση. Σε εμάς και τους γύρω μας, σε όλους και όλες. Και να διατηρήσουμε την κριτική μας, τα όπλα μας, και τη σύζευξή τους ακέραια και χρήσιμα.

Η άμεση συλλογική δράση συνεχίζει να νοηματοδοτεί το συλλογικό σχέδιο για την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, αξιοποιώντας το όπλο της αντιβίας. Ένα ακομα εργαλείο, μέσα στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος, που στοχεύει να επιστρέψει στους από πάνω, ένα μικρό κομμάτι της βίας που ασκούν. Με την πολύμορφη συγκρουσιακή και ανατρεπτική δράση ενάντια στην εργασία και την οικονομία τους απλώνουμε το δίχτυ του γενικευμένου σαμποτάζ στις υποδομές, τις περιουσίες, και τα πρόσωπα των καπιταλιστών και του κρατικού μηχανισμού, και στηρίζουμε έμπρακτα τους αγώνες και τις αγωνίες των εκμεταλλευομένων ανθρώπων. Το δίκιο του αγώνα δεν χωρά σε καταγγελίες και ευχολόγια, και δεν πρόκειται να αναγνωριστεί από κανέναν μηχανισμό δικαιοσύνης. Έχουμε χιλιάδες λόγους -μας τους υπενθυμίζουν με εκκωφαντικό τρόπο οι αστυνομίες όλου του κόσμου- να σπάσουμε στην πράξη τον κρατικό ολοκληρωτισμό. Στο εδώ και στο τώρα, μέσα στον αγώνα, μέσα στις κοινωνικές-ταξικές εντάσεις, στα αναχώματα στις ορέξεις της πατριαρχίας, μέσα στις τάξεις των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου· με όραμα τη συλλογική ταξική και κοινωνική χειραφέτηση. Να υπερασπιστούμε τη ζωή, να περάσουμε στην επίθεση.

Τις προηγούμενες μέρες πραγματοποιήσαμε εμπρηστικές επιθέσεις στους παρακάτω στόχους:

-1 ATM της τράπεζας AlphaBank, στη συμβολή Ομήρου & Παλαιολόγου, στη Νέα Σμύρνη

-1 βαν της αλυσίδας supermarket “Market In”, Κώστα Βάρναλη 22, στο Χαλάνδρι

-2 βαν της αλυσίδας supermarket “Μασούτης”, στην οδό Αμυκλών, στη Λαμπρινή

-3 βαν της εταιρίας ταχυμεταφορών “Γενική Ταχυδρομική”, στην Καλλιρόης, στην Καλλιθέα

-1 ΑΤΜ της τράπεζας AlphaBank, στη Λεωφόρο Συγγρού, στη Νέα Σμύρνη

-2 βαν της εταιρίας ταχυμεταφορών “ACS”, Σταδίου 9, Νέα Σμύρνη

-1 βαν της αλυσίδας supermarket “Σκλαβενίτης”, στην οδό Βελβενδούς, στην Κυψέλη

-1 βαν της αλυσίδας supermarket “Σκλαβενίτης”, στη συμβολή Φρύνης & Ιλιάδος, στο Παγκράτι

Απέναντι στο αβίωτο μέλλον της κυριαρχίας, να προτάξουμε τη συλλογική βιώσιμη λύση της κοινωνικής επανάσταση

Τα μηνύματα για το αβίωτο μέλλον του καπιταλισμού έρχονται από παντού. Από τις θανατηφόρες πανδημίες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, από τις δολοφονικές πολεμικές συρράξεις και τα δικτατορικά καθεστώτα σε όλες της ηπείρους της γης, από τον παγκόσμιο αντιμεταναστευτικό πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς καθημερινά, από τις καταστροφικές πυρκαγιές διαρκείας στους δασικούς πνεύμονες της γης, από την ερημοποίηση αχανών εκτάσεων από τη βιομηχανοποίηση της αγροτικής καλλιέργειας, από τις καταστροφικές συνέπειες της εξορυκτικής ή της “πράσινης” βιομηχανίας στα βουνά και τις θάλασσες, από την ανεπίστρεπτη απειλητική παρέμβαση του ανθρώπου στη βιοποικιλότητα και τα οικοσυστήματα του πλανήτη. Καταστροφικές και δολοφονικές δεν είναι μόνο οι καπιταλιστικές μηχανές, οι κρατικοί στρατοί, τα φαινόμενα που γεννά η εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης. Εξίσου καταστροφικές και δολοφονικές είναι οι αξίες, οι ηθικές και τα ιδανικά αυτού του κόσμου. Η ατέρμονη ανάπτυξη εις βάρος ανθρώπου και φύσης, η απαλλοτρίωση και επιστράτευση της ανθρώπινης γνώσης από τα επιτελεία του κεφαλαίου, η θρησκευτική προσήλωση στις Αλήθειες των επιστημών και την τεχνολογική πρόοδο, η πίστη στην ιεραρχική οργάνωση των ταξικών κοινωνιών ως “Τέλος της Ιστορίας”, η πανδημία του υγειονομικού φόβου στα μυαλά των σύγχρονων κοινωνιών, ο πλουτισμός, η κατανάλωση και η κοινωνική ανέλιξη ως δείκτες κοινωνικής ευτυχίας. Επιλέγουμε να πιστέψουμε και να επενδύσουμε χρόνο, σκέψη και ενέργεια σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Επιλέγουμε να στοιχηματίσουμε στην καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού, και τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης. Αλήθεια, εσύ σε τι στοιχηματίζεις την επιβίωσή σου;

υ.γ.: Σε ό,τι άφορα τα ψέματα των μίντια για ζημιές σε τυχαία Ι.Χ., για κίνδυνο της ζωής κατοίκων σε κοντινό διαμέρισμα, έχουμε να πούμε πως αυτά έγιναν μόνο στη φαντασία τους. Ανέκαθεν, η λάσπη αποτελούσε ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία των ΜΜΕ, στην προσπάθεια αποπολιτικοποίησης του λόγου, των δράσεων και συνολικά της δραστηριότητας του ανταγωνιστικού κινήματος.

Αναρχικοί- Αναρχικές