Οι «ήρωες της δημοκρατίας» και «λίγο αιματάκι» (βίντεο)

Με αφορμή τη «φρασούλα» που ξέφυγε ( ; ) στον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Δημήτρη Μαρκόπουλο

«Αμέσως μόλις λίγο αιματάκι τρέξει από τον όποιο μπαχαλάκια, αμέσως όλα τα μέσα ενημέρωσης “πω, πω το παιδί”» είπε ο κύριος Δημήτρης Μαρκόπουλος, βουλευτής της ΝΔ, προχθές, σε τηλεοπτική εκπομπή του ΑΝΤ1.

Για τη «φρασούλα» αυτή, που μάλλον δεν εντάσσεται στο υποκριτικό «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», έχουμε να πούμε το εξής:

Όταν με κάθε τρόπο έχεις προσπαθήσει να μετατρέψεις σε «ήρωες της δημοκρατίας» τις δυνάμεις καταστολής, τότε είναι λογικό να σου ξεφεύγουν (;) τέτοιες «ατάκες». 

Η δήλωση Μαρκόπουλου δεν έγινε σε μια τυχαία στιγμή, αλλά σε μια περίοδο που η κυβέρνησης της ΝΔ εφαρμόζει το αγαπημένο της δόγμα «νόμος και τάξη» με επικεφαλής τον (ειδικό) υπουργό Προστασίας του Πολίτη, κύριο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. 

Οι επιχειρήσεις για το «καθάρισμα» των Εξαρχείων είναι καθημερινή πρακτική πια, με μοναδικό αποτέλεσμα (όχι την καταπολέμηση της διακίνησης ναρκωτικών ή την πάταξη της εγκληματικότητα, όπως υποστηρίζουν οι κυβερνώντες) τις συλλήψεις προσφύγων, μεταξύ των οποίων μάνες και παιδιά. 

Η δήλωση αυτή με το άλλοθι (;) πως γίνεται για το «αίμα» ενός «μπαχαλάκια» συμπληρώνει μια ρητορική για το «δικαίωμα» των δυνάμεων καταστολής να ασκήσουν βία και να θέλουν και χειροκροτήματα.   

Η «φρασούλα» του βουλευτή της ΝΔ έχει ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο το οποίο είχε περιγράψει προεκλογικά ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (και υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων, πλέον), Άδωνις Γεωργιάδης, όταν επισκέφθηκε «τα παιδιά των ΜΑΤ» τα οποία χαρακτήρισε «ήρωες της δημοκρατίας».  «Τα παιδιά των ΜΑΤ», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της ΝΔ,  δίνουν «αληθινές μάχες με τους “αναρχικούς”».

Με αφορμή τη δήλωση Μαρκόπουλου θα επαναφέρουμε ό,τι είχαμε γράψει, τότε, για τα περί «ηρώων της δημοκρατίας» από τον Αδ. Γεωργιάδη (https://www.imerodromos.gr/mat-oi-iroes-tis-dimokratias-sas/)

Πριν, όμως, να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις: 

Το γνωστό παιχνιδάκι «κλέφτες κι αστυνόμοι» που εξελίσσεται συχνά στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο δεν είναι πια όπως πριν. Η αστυνομία με άγρια καταστολή, μετά από πολιτικές εντολές προφανώς, επιδιώκει να χρησιμοποιήσει αυτό το «παιχνιδάκι» για να εμφανιστεί σαν δύναμη κατοχής που θα «σπάσει» το «άβατο» των Εξαρχείων. 

Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να δικαιολογήσουν κάθε πράξη αστυνομικής βίας (προκλητικές συμπεριφορές των ΜΑΤ, προσβολές, εκτεταμένη χρήση χημικών για το παραμικρό – και σε κλειστό χώρο, ξύλο και «ίσως λίγο αιματάκι»).

Κι όλα αυτά φυσικά από τους «ήρωες της δημοκρατίας» μέρος της δράσης των οποίων μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες (όπου δεν φαίνεται να διακρίνεται κανένας «μπαχαλάκιας»:

Οι «ήρωες της δημοκρατίας» (σας)

  Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως τα ΜΑΤ (και γενικότερα οι δυνάμεις καταστολής) κάνουν «καλή δουλειά» για εκείνους που εκπροσωπούν οι Γεωργιάδηδες. Με χημικά, γκλομπ και αγριότητα στρέφονται ενάντια σε συγκεντρώσεις εργαζομένων, φοιτητών αλλά και συνταξιούχων (δεν κάνουν διαχωρισμούς τα ΜΑΤ, όλους τους «περιποιούνται»).  Είναι προφανές πως όταν μιλάμε για τα ΜΑΤ αναφερόμαστε και γενικότερα στο ρόλο της  αστυνομίας, αλλά και ειδικότερα σε αυτόν τον σχηματισμό που είναι φτιαγμένος για να αντιμετωπίζει τον «εχθρό λαό».  

   Ας επαναφέρουμε ορισμένα ζητήματα: 

Υπάρχουν κάποιοι «ευέξαπτοι» και «ανισόρροποι» αστυνομικοί (και ειδικότερα ΜΑΤατζήδες) που «αμύνονται» πιο εύκολα από τους υπόλοιπους;…  Εύκολη εξήγηση. Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Δεν μιλάμε για τον κάθε αστυνομικό, αλλά για την εκπαίδευση της αστυνομίας  και τη διαπαιδαγώγηση της, όπως αυτή γίνεται με τον πιο ακραίο τρόπο στις δυνάμεις καταστολής. 

  Μπορεί τα ΜΑΤ να φαίνονται σαν «στρατιωτάκια ακούνητα», τα οποία «κινούνται» όταν δοθεί η πολιτική και επιχειρησιακή εντολή, αλλά δεν είναι δυνατόν να μείνουμε μόνο σε αυτό. 

  Ας αναρωτηθούμε: Πώς αισθάνεται (πώς τον κάνουν να αισθάνονται) ο ΜΑΤατζής όταν κυκλοφορεί για να ασκήσει τα καθήκοντα του; Έχει απλά μια μικροεξουσία, που ο καθένας τη διαχειρίζεται ανάλογα με το χαρακτήρα του; Μια ακόμα εύκολη διαπίστωση. Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) υπάρχουν κάτι «ανεπίσημες» ευθύνες, αρμοδιότητες κι εξουσίες, που προκύπτουν από την διαπαιδαγώγηση των δυνάμεων καταστολής. Αυτές συνοψίζονται σε μια φράση:«Είμαι εκπρόσωπος του κράτους»!  Από εκεί και πέρα αρχίζουν πολλά. Τα πιο «απλά» είναι ο εκφοβισμός πολιτών, χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο, και οι μικροτσαμπουκάδες.

  Έχουμε και συνέχεια:  Αυταρχικές συμπεριφορές σε αδύναμες ομάδες της κοινωνίας, είτε, για παράδειγμα, διότι είναι μετανάστες, είτε γιατί ζούνε στο δρόμο. Βία σε διαδηλώσεις, χρήση χημικών και καταστολή με κάθε τρόπο. Είναι και οι περιπτώσεις με τους ασφαλίτες που (με αποδείξεις) έχουν δημιουργήσει επεισόδια, σε συγκεντρώσεις, με διάφορους τρόπους και διάφορα «πρόσωπα». Είναι κι άλλα πολλά… 

  Είναι κι εκείνη η απορία: Γιατί πάντα η αστυνομία, οι δυνάμεις καταστολής ασκούν την εξουσία τους είτε σε απροστάτευτες ομάδες πολιτών, είτε σε συγκεντρώσεις και ποτέ στους ισχυρούς της οργανωμένης μας κοινωνίας;… Αλήθεια, έχετε δει ποτέ να συμπεριφέρεται άσχημα κανένας αστυνομικός σε εφοπλιστή ή βιομήχανο; Μάλλον όχι…

  Η ηρωοποίηση των ΜΑΤ,ενός σχηματισμού με έντονα στρατιωτικά χαρακτηριστικά που έχει φτιαχτεί με σκοπό να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του (αστικού) κράτους, από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ, μόνο τυχαία δεν είναι. Η ανάδειξη του «ανθρώπινου προσώπου» των δυνάμεων καταστολής είναι προαναγγελία επιχειρήσεων βαρβαρότητας.  

  Θα μας επιτρέψουν οι λάτρεις του αυταρχισμού, ενάντια σε κάθε κίνημα που αμφισβητεί έστω και το ελάχιστο την αστική εξουσία, να ξαναθυμηθούμε εκείνον που εξηγούσε ότι

η ανάγκη ειδικών σχηματισμών από ένοπλα τμήματα (αστυνομία, μόνιμος στρατός) δεν προέκυψε από το γεγονός ότι η κοινωνική ζωή έγινε πιο περίπλοκη ή διαφοροποιήθηκαν οι λειτουργίες της. Θεωρούσε, δε,  πως αυτή  «η επίκληση φαίνεται «επιστημονική» και αποκοιμίζει περίφημα τον μικροαστό, συσκοτίζοντας το κύριο και βασικό: τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις» (B.I. Λένιν, Κράτος κι Επανάσταση, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σ.16).

  Γνωρίζουμε ότι ο Λένιν δεν είναι και τόσο συμπαθής στους θαυμαστές της αστικής εξουσίας, που μισούν κάθε αντίδραση στη βαρβαρότητα.

  Για να υπερασπιστούν, άλλωστε, οι Γεωργιάδηδες τη βαρβαρότητα χρειάζεται να μπορούν να δίνουν πολιτικές εντολές για να δρουν με στρατιωτικό τρόπο οι δυνάμεις καταστολής.

  Αυτή είναι η (αστική) δημοκρατία (τους), τέτοιους «ήρωες» έχει. 

Γεράσιμος Χολέβας

https://www.imerodromos.gr/