Η ξεχασμένη Βάρκιζα

του Γιάννη Λαζάρου

Άργος και Ναύπλιο είναι τόσο κοντά που στο μυαλό πολλών αλλά και στα γεωγραφικά ορίζεται ο τόπος ως Αργοναυπλία. Τόποι που ανασαίνουν Ελλάδα χιλιάδες χρόνια με τα πάνω τους και τα κάτω τους όπως τα έφερναν οι χρόνοι οι ιστορικοί.

Το Ναύπλιο είχε την "τιμή" να δεχτεί τον πρώτο βασιλέα και στην δική του γη πάρθηκαν και υλοποιήθηκαν όλες οι αποφάσεις που υπαγόρευαν οι αφέντες σε αντιβασιλιάδες και δουλικά που έφεραν ελληνικό όνομα.

Το Άργος που ακόμη στέγνωνε το αίμα των διακοσίων και πλέον αδικοσφαγμένων από τους Γάλλους στην παρούσα ιστορία διαθέτει τον κάμπο του.

Στα 1833 αφού έχει έρθει ο βουτυρόπαις Όθων να κατσικωθεί για βασιλιάς στο σβέρκο των φρεσκοελευτερωμένων Ελλήνων μετά από τον σχεδιασμό των τριών προστάτιδων δυνάμεων, κουβαλώντας και τους πραιτωριανούς Βαυαρούς, στρατό, αντιβασιλιάδες και παρατρεχάμενους, ο λαός περίμενε να κυβερνηθεί επιτέλους και να δει μια άσπρη μέρα.

Υπήρχαν όμως προβλήματα που έπρεπε να λυθούν για το καθεστώς διότι μπορεί μελλοντικά να είχαν πρόβλημα με τις διαταγές και τις απαιτήσεις των δυνάμεων που πατρονάριζαν το νεοσύστατο κράτος. Είναι λογικό οι επενδύσεις να φέρουν κέρδος στον επενδυτή και στην προκειμένη περίπτωση οι προστάτιδες αλλά και οι εκτελεστές Βαυαροί δεν ήθελαν να ρισκάρουν.

Ανάμεσα στον λαό που καρτερούσε να τελειώσουν οι φιέστες να φάει και κανένα γλυκό ψωμί, ήταν κι αυτοί οι αγωνιστές οι μπαρουτοκαπνισμένοι. Λαός κι αυτοί πείσθηκαν πως η εξουσία θα φροντίσει για όλα πόσο μάλλον γι αυτούς που οι λαβωματιές στο κορμί τους ήταν ακόμη ανοιχτές. Ειδικά γι' αυτούς που μάνα και πατέρας ήταν ο καπετάνιος κι αδέρφια οι συμπολεμιστές τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα.

Οι περισσότεροι από πατρίδες που ακόμα ήταν στον τούρκικο ζυγό. Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Κρητικοί, Θεσσαλοί, Μικρασιάτες, Νησιώτες και άλλοι που ζυμώθηκαν με την μπαρούτη και η οικογένειά τους ήταν πια ο νταϊφάς. Στερημένοι ακόμη κι από τροφή εκτός από την ένδεια του ρουχισμού, υπομονετικά καρτέραγαν την δικαιοσύνη της πατρίδας που θα την απένειμε ο βασιλιάς.

Μαζεύτηκαν στον κάμπο του Άργους και περίμεναν τον βασιλιά. Όλος σχεδόν ο στρατός του '21 κοντά δέκα χιλιάδες ψυχές. Σχεδόν ξυπόλητοι αφού τα διαλυμένα τσαρούχια δεν μπαλώνονταν άλλο, από φουστανέλα ούτε λόγος, κουρελιασμένα υφάσματα ριγμένα στα λιπόσαρκα πολεμικά κορμιά. Έτσι πειναλέοι και κουρελήδες περίμεναν κι αυτοί τον σωτήρα βασιλιά που θα έβαζε τάξη και θα τους δικαίωνε.

Διότι όπως μαρτυρά ο Βλαχογιάννης τους έπεισαν πως "εν τω προσώπω του νεαρωτάτου βασιλέως, όχι μόνο τον θρίαμβο αλλά και την αμοιβήν των θυσιών αυτών θα ελάμβανον". Είχαν πεισθεί πως και μισθό θα παίρνανε να κρύψουν τουλάχιστον την γύμνια τους και να φάνε μια μπουκιά ψωμί, αλλά και γη θα τους έδινε ο βασιλεύς για να προκόψουν...

Οι μέρες πέρναγαν, ο βασιλιάς καλοπέρναγε μαζί με τους μπιστικούς του, ο βαυαρικός στρατός πέρναγε ακόμη καλύτερα στα γλέντια και οι αγωνιστές ακόμη περίμεναν θεονήστικοι στον κάμπο του Άργους.

Ανάμεσα στα γλέντια και την καλοπέραση μπήκε και το ερώτημα "τι να τους κάνουμε αυτούς τους ξεβράκωτους". Οι προστάτιδες δεν ρισκάρουν γιατί είναι και πολλοί. Δέκα χιλιάδες νηστικοί ετοιμοπόλεμοι πολλά μπορούν να κάνουν.

Οι αντιβασιλιάδες ανησυχούσαν με αυτούς τους άγριους όπως μαρτυρά ο Κρέμος : "η αντιβασιλεία επίστευσεν οτι εκινδύνευεν η ύπαρξις αυτής, εφ' όσον οι άγριοι εκείνοι πολεμισταί διετήρουν εξουσίαν τινά".

Αφού είχαν τον δικό τους στρατό κοντά οκτώ χιλιάδες Βαυαρούς, αυτούς τι να τους κάνουν;

Δεν ήταν μόνο οι προστάτιδες, οι αντιβασιλιάδες και οι Βαυαροί που ήθελαν να τους εξαφανίσουν. Ήταν και οι Έλληνες. Ναι, ναι και οι Έλληνες. Ειδικά οι χαρτογιακάδες άκαπνοι βουτηρομπεμπέδες της αλλοδαπής που υποδαύλιζαν τον αφανισμό τους.

Μαρτυρά ο Κρέμος: "και τινές Έλληνες, οίτινες, ενώ οι συμπατριώται αυτών εμάχοντο και εσφάζοντο υπέρ της ελευθερίας της Ελλάδος, είχον διαμείνη λιαν ήσυχοι εν τη αλλοδαπή, επέστρεψαν δε μετά ταύτα εις την Ελλάδα επιπολαίως παιδευθέντες και ηξίουν να λάβωσι τας καλλίστας των θέσεων και τους αδροτάτους των μισθών".

Τις δολοπλοκίες των Ελλήνων βουτηροάχρηστων για τους αγωνιστές επιβεβαιώνει και ο Κασομούλης: "άρχισαν να τους ζωγραφίζουν ως ανήμερα θηρία και ολεθρίους δια τον θρόνον και την πατρίδα".

Μετά από όλα αυτά στις 2 Μαρτίου του 1833 στην εφημερίδα της κυβερνήσεως τυπώσανε και ένα διάταγμα που άρχιζε ως εξής:
ΟΘΩΝ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ακούσαντες την γνώμην του Υπουργικού συμβουλιόυ
απεφασίσαμεν και διατάττομεν τα εξής:
Άρθρον 1
Τα μέχρι τούδε υπάρχοντα εις την Ελλάδα άτακτα στρατεύματα διαλύονται.
Πάσαι αι προς στρατολογίαν τοιούτων στρατευμάτων μέχρι τούδε δοθείσαι άδειαι λογίζονται άκυροι.

Το φιρμάνι έφτασε και στον κάμπο του Άργους που περίμεναν οι ΕΛΛΗΝΕΣ και τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα. Ας αφήσουμε κάποιους ανθρώπους να αφηγηθούν την στιγμή. Καμία κάμερα δεν μπορεί να το αποδώσει έτσι.

Κασομούλης: " κατασπάραξαν εκ βάθους τας καρδίας όλων των Αγωνιστών. Άπνοοι και άφωνοι μείναντες ως φλομωμένοι ιχθύες, απελπίσθησαν, μη δυνάμενοι ούτε εμπρός ούτε οπίσω να κινηθούν ένεκα της τρομεράς δυστυχίας των".

Νέζερ: "ο αφοπλισμός των παλικαριών έγινεν εις την Αργολίδα όπου συνεκεντρώθησαν περί τας δέκα χιλιάδας. Μ' όλον ότι η παράδοσις των όπλων και των ξιφών τους επότισεν ανέκφραστον πικρίαν, διότι εχωρίζοντο από τας αγαπητάς των πανοπλίας, με τας οποίας είχον πολεμήσει υπέρ της εθνικής των ανεξαρτησίας, εν τούτοις δεν έγινε καμία αταξία κατά την παράδοσιν και μόνο συγκινητικαί τινές σκηναί μας ετάραξαν την καρδίαν. Είδομεν ηλικιωμένους άνδρας και σχεδόν με λευκάς τρίχας, που είχον αρειμάνιον ήθος, να κλαίνε ως παιδία και να χύνουν δάκρυα δια των ηλιοκαών των παρεών. Η παράδοσις των όπλων έφερεν εις άλλους απελπισίαν και μη θέλοντες να παραδώσουν εις ξένας χείρας τον πολύτιμον θησαυρόν των, έρριψαν εις τους κρημνούς τα ξίφη των και τα άλλα όπλα".

Ευαγγελίδης: "μάτην οι δυστυχείς ήρωες εδείκνυον την φουστανέλλα την λερή και τα ρακώδη αυτών ενδύματα. Μάτην επεδείκνυντο επ αυτών τραύματα μάτην μετά δακρύων επεκαλούντο τους αγώνας, τας λαμπράς μάχας, εν αίς έτρεψαν εις φυγήν τους εχθρούς και παρασκεύασαν την ελευθερίαν της πατρίδος. Αντί παρηγορίας οι Βαβαροί αξιωματικοί εδείκνυον προς αυτούς περιφρόνησιν".

Στον τοίχο