Ανυπότακτοι

του Γιάννη Λαζάρου

Το πρόβλημα το έχει ο άλλος, όχι εσύ, όχι εγώ. Το πρόβλημα το έχει ένας άγνωστος και όχι κάποιος που θα σε κάνει να συγκινηθείς για την ανεργία του, για την κατάσχεση του σπιτιού του, για την ξεφτίλα που τον έλουσαν έξι μνημονιακές κυβερνήσεις.

Ακόμη και στην Κατοχή που εγκαινιάστηκε, και για έναν αιώνα τέσσερις γενιές δεν θα μπορούν να την βγάλουν από την πλάτη τους, ο καθένας συνεχίζει να κοιτά το δικό του πρόβλημα και ψάχνει μόνος του να βρει τρύπα να τρυπώσει μη και δεν τον δουν οι Γκεσταπίτες άμεσα περνώντας αόρατα κανά δυο χρόνια ακόμα.

Από την άλλη η αισιοδοξία για μεγάλη μερίδα ζει και βασιλεύει. "Θα ξημερώσει και για μας", "γιατί καλύτερα ήταν πριν;", "μια ζωή την έχουμε", "η φτώχεια θέλει καλοπέραση", "υγεία να έχουμε" και άλλα τέτοια όμορφα που η αλήθεια είναι ότι πονάνε περισσότερο και από τους νόμους των κατοχικών δυνάμεων.

Και έτσι η απορία γιατί δεν γίνεται ξεσηκωμός, λύνεται. Η επίθεση που έγινε εναντίον της χώρας δεν ήταν επίθεση εναντίον ενός λαού αλλά εναντίον του καθένα ξεχωριστά. Άλλωστε, εκτός από τις σαχλοκουδουνίστρες καμία άλλη ομάδα και συντεχνία δεν ήταν τόσο δεμένη για να μπορέσει να αντισταθεί στην εισβολή.

Οι σαχλοί και οι απόγονοί τους ωστόσο μια χαρά θα την βγάλουν τα επόμενα 100 χρόνια διότι πάντα ο κάθε είδους εισβολέας χρειάζεται τους γελωτοποιούς, τους γλύφτες, τους ρουφιάνους, τους φύλακες, τους δήμιους και τις πόρνες. Το μόνο εθνικό προϊόν που δεν έχει χάσει ούτε θα χάσει την αξία του είναι αυτή η κάστα που μεταλλάσσεται ανάλογα την κυβέρνηση και ανάλογα τον εισβολέα.

Ακόμα όμως και στο υπόλοιπο που μένει από αυτό το νοητικό ξεκαθάρισμα μένουν δύο είδη πολιτών: Αυτοί που νιώθουν προδομένοι αλλά δεν θέλουν να βάλουν τον εαυτό τους σε οποιοδήποτε κίνδυνο αν έρθουν ενάντια στην εξουσία και αυτοί που ξέρουν ότι η μόνη λύση είναι η αντίσταση εναντίον των κατοχικών δυνάμεων.

Το ποσοστό και των δυο είναι μικρό σε σύγκριση με τον πληθυσμό της χώρας και είναι ανίσχυρο διότι έχει να αντιμετωπίσει δύο μέτωπα: Της εξουσίας και των φιλειρηνικών που ψάχνουν λύσεις μέσα από διαβουλεύσεις, δημοκρατικές διαδικασίες που ορίζονται από το κατοχικό σύστημα και από ατελείωτη κουβέντα μεταξύ τους για το τι θα κάνουμε.

Το παιχνίδι σύντομα θα αρχίζει να παίζεται μεταξύ των αποφασισμένων και εναντίον όποιου επιλέξει την αντίπερα πλευρά. Ουδετερότητα εν καιρώ πολέμου δεν υπάρχει πόσο μάλλον όταν κάποιος μένει ουδέτερος την στιγμή που εκτελείται η ζωή του γείτονα μέσω κατοχικών νόμων. Βέβαια οι αόρατες σφαίρες δεν χύνουν ορατό αίμα και έτσι η ουδετερότητα δεν νιώθει ότι δεν έκανε κάτι να αποτρέψει το μεταξένιο μακελειό.

Ανατροπή του συστήματος δεν πρόκειται να γίνει διότι καλομάθαμε στην ειρήνη ακόμη και αν αυτή είναι υπό κατοχή. Θα γίνουν όμως ζημιές και θα γίνουν ρήγματα στη ναζιστοευρωπαϊκή επέλαση που δέχεται η χώρα.

Θα είναι πολλοί αυτοί από τους φιλήσυχους, νοικοκυραίους και καθωσπρέπει που θα χάσουν τον ύπνο τους. Θα είναι πολλοί αυτοί που υπηρετούν ή υπηρέτησαν το σύστημα μέχρι να γίνει κατοχικό που η ζωή τους δεν θα είναι τόσο ξέγνοιαστη όσο σχεδίαζαν. Επίσης, οι σαχλοκουδουνίστρες δεν θα νιώθουν τόσο άνετα αν δεν έχουν τοίχο στη πλάτη τους.

Δεν είναι κάτι καινούργιο που θα συμβεί στην χώρα. Έχει ξαναγίνει ή μάλλον δεν έχει σταματήσει ποτέ διότι κακώς λέμε ότι έχουμε νέα Κατοχή. Η Κατοχή από το 1940 στην Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ γι' αυτό άλλωστε το Κράτος δεν έχει ποτέ μεριμνήσει να υπάρχει Ημέρα Απελευθέρωσης.

76 χρόνια σιγόβραζε και τώρα κοχλάζει. Ούτε στο μέλλον θα υπάρχει γιορτή Απελευθέρωσης. Μόνο από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά θα μνημονεύονται πράξεις καθήκοντος που θα διαχωρίζουν, όπως και σήμερα, τους Ανυπότακτους από τους Βολεμένους.-

Στον τοίχο