«Ελληνοσύροι μάγοι»...

Πρωτοβρόχια. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν «λιάζονται» πλέον, βρέχονται. Θυμάμαι

στα σχολικά βιβλία του δημοτικού, εκεί πίσω στη δεκαετία του ’60, το φθινόπωρο να περιγράφεται με την αναχώρηση των χελιδονιών μετά τις πρώτες βροχές, με τη συγκομιδή των κάστανων και των καρυδιών - όλα με ωραίες εικονογραφήσεις, όπως εκείνες του Τάσσου, τίποτα

δεν ξέραμε, τα παιδιά εκείνης της εποχής, για τον Τάσσο, όμως οι εικόνες του θα μας οδηγούσαν στο ταξίδι μας προς το ωραίο - προς εκείνο δηλαδή που προκαλεί ευχαρίστηση και είναι χρήσιμο - οι εικόνες του Τάσσου και δεκάδων άλλων εικαστικών, όπως και τα κείμενα δεκάδων συγγραφέων, καθώς τα σχολεία άρχιζαν τροφοδοτώντας τις παιδικές ψυχές με αυτήν την περίφημη «μελαγχολία του Σεπτέμβρη», όταν από παρά θίν’ αλός βρίσκεσαι πίσω απ’ το θρανίο,

λίγο μεγαλύτερος αλλά αεί παις, ως τα σήμερα πίσω απ’ το γραφείο, πίσω απ’ τη μηχανή, πίσω απ’ τον πάγκο στο μαγαζί, αναλόγως πού έχει ταχθεί να βρίσκεται ο καθείς, νιώθοντας κάθε τέτοια εποχή τα χελιδόνια να φεύγουν, τη βροχή να έρχεται, τον ουρανό να αγριεύει, καραβάνια

ανθρώπων στους δρόμους, παιδάκια χωρίς θρανία, χελιδονάκια κι αυτά, πορεύονται από χώρα σε χώρα για να φθάσουν στη χώρα τού τίποτα και του πουθενά, δεν έχει

ωραίες εικόνες εδώ, γεμάτες νοσταλγία, έχει παλιές φωτογραφίες από άγριες μνήμες, από συρματοπλέγματα και τρένα φορτωμένα ψυχές για τα μαρμαρένια αλώνια...

Μόνον οι ηλίθιοι (και οι φασίστες) δεν μελαγχολούν, κυρίες και κύριοι, σε πολλές γειτονιές των Αθηνών στέκουν ακόμα τα προσφυγικά σπιτάκια, μάρτυρες μιας άλλης εποχής, της δικής μας προσφυγιάς, όπως μαζί τους και δίπλα τους στέκουν κι άλλα σπίτια, βουβά και με παράθυρα τυφλά, που ερήμωσε η δική μας μετανάστευση, 20 και 30 ετών, ήδη απ’ το ’50, ακόμα ακούγονται σε ορισμένα ουζερί τα τραγούδια εκείνης της εποχής, που ο καημός της έφθανε ως τις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές, στις αχανείς εκτάσεις της Αυστραλίας και στις σιδερένιες βιομηχανικές πόλεις των ΗΠΑ. Και παραδίπλα

από αυτά, όσα ακόμα σώζονται, σπίτια της προσφυγιάς προς την Ελλάδα και της μετανάστευσης από την Ελλάδα, στέκουν κι άλλα σπίτια, νεότερα αυτά, που αίφνης κλείνουν τα παράθυρα και μισοχάσκουν οι πόρτες, ερημώνουν μαγαζιά και κλείνουν βιοτεχνίες, φεύγουν οι νέοι ξανά,

δρομαίοι κι ωκύποδες προς την άξενη ξένη, μονοσάνδαλοι Ιάσονες για ένα χρυσόμαλλο δέρας που το διαφεντεύουν θηρία, τόκοι, δράκοι και τράπεζες. Παλιά ιστορία, πιο παλιά απ’ την Κοίλη Συρία και την ελληνική Δεκάπολη στα εκεί πέριξ, αιώνες αρχαιότερη, απ’ όταν εφτά πλοία ξεκίναγαν κι έφθαναν τα τέσσερα ή το ένα

για να αποικίσουν οι «Παρθενίες» απ’ τη Σπάρτη τον Τάραντα ή οι Φωκαείς τη Μασσαλία.

Αιώνες σκόρπαγαν οι Ελληνες στην οικουμένη και πάλευαν «με το σπαθί και το άροτρο» (καθώς έλεγαν τον ίδιο καιρό οι Λατίνοι) να στήσουν εστίες, θέατρα, λουτρά και ναούς, συχνά τους έπαιρναν οι άνεμοι της Ιστορίας και τους σκορπούσαν, αλλά ακόμα και σήμερα συρρικνωμένοι οι μισοί στην Ελλάδα, οι άλλοι μισοί ένας λαός της διασποράς σ’ όλην την οικουμένη είμαστε - μια

οικουμένη που η παγκοσμιοποίηση μισεί και τη ληστεύει, τη βομβαρδίζει, τη σκυλεύει και την αφανίζει - και φεύγουν οι άνθρωποι απ’ τον τόπο τους, καραβάνια με την ψυχή στο στόμα, πνίγονται στις θάλασσες, δέρνονται στα σύνορα και περπατάνε, όλο περπατάνε...

άλλοι Ρωμιοί τούς δίνουν λίγο ψωμί κι άλλοι λίγο νερό, παλεύουν οι διασώστες με την αβελτηρία ενός κράτους που λιάζεται, κι όλοι μαζί, πρόσφυγες και γηγενείς, ακούμε τα σκυλιά που γαβγίζουν, που προσπαθούν ναδαγκώσουν - σάρκα απ’ τους πρόσφυγες, σώμα απ’ την ψυχή μας. Διότι

η κοινωνία μας διαθέτει τέτοια άγρια κι ανελλήνιστα σκυλιά, διαθέτειφασίστες. Μάλιστα, σ’ αυτό το Κοινοβούλιο της μνημονιακής παρακμής, οι φασίστες αποδεικνύουν ότι διαθέτουν μια επιρροή γύρω στο 7%, όπως παλιότερα η ΕΠΕΝ ή η Εθνική Παράταξη είχαν καταδείξει - έναν σκληρό και σκληρόκαρδο πυρήνα απανθρώπων. Διότι όσοι ψήφισαν αυτήν τη φορά Χρυσή Αυγή απληροφόρητοι δεν είναι. Μετράει ήδη τρεις εκλογικές αναμετρήσεις

η νεοναζιστική αυτή εγκληματική οργάνωση κι όλοι γνωρίζουν ότι έλκει την καταγωγή της απ’ τους δωσίλογους και τους γερμανοτσολιάδες της κατοχής, όλοι γνωρίζουν ότι η σχέση τους με την ελληνική ιστορία είναι σχέσηπροδοσίας, ότι η σχέση τους με τα ελληνικά γράμματα είναι τρισβάρβαρη, ότι η σχέση τους με τον πλησίον τους είναι σχέση μίσους.

Οσοι με πρόσχημα το προσφυγικό πρόβλημα ψήφισαν Χρυσή Αυγή, την ψήφισαν και για τα άλλα της «χαρίσματα» (ουδείς είναι πλέον απληροφόρητος), ανέλαβαν την «πολιτική ευθύνη» να επιβραβεύσουν τους επιγόνους των«ηττημένων του 1945» - οι οποίοι τι θα έκαναν, άραγε, για να λύσουν το προσφυγικό;

Εκτός απ’ το να βρίζουν, τι θα έκαναν; Θα βύθιζαν τα καράβια των λαθρεμπόρων και θα άφηναν τους πρόσφυγες να πνιγούν; Θα πυροβολούσαν όσους περνούσαν τον φράχτη του Εβρου; Τι θα έκαναν

αυτά τα σκυλιά που δηλητηριάζουν τις ψυχές των ανθρώπων; θα στραγγάλιζαν παιδάκια στη ζούλα; Εκτός απ’ το να σπεκουλάρουν πάνω σε αυτό το πελώριο πρόβλημα, τι θα έκαναν οι φασίστες; ποιες είναι οι προτάσεις τους;

Μήπως οι υπαινιγμοί ότι «αυτοί ξέρουν» να χειρισθούν το πρόβλημα; πώς; διά της «τελικής λύσεως»; Ας αφήσουμε τις αηδίες.

Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό, αλλά υπάρχουν λύσεις. Μία απ’ αυτές μας τη διδάσκει η ίδια η ιστορία μας. Κάθε φορά μέσα στους αιώνες που ορισμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου ερήμωναν για διάφορους λόγους, άλλα φύλα και λαοί τις εποίκιζαν κι έλυναν έτσι (διά της ωσμώσεως) το δημογραφικό και παραγωγικό πρόβλημα. Οι Σύροι είναι λαός φίλος και πολιτισμικώς συγγενής. Ενα μεγάλο μέρος των προσφύγων θα μπορούσε να απορροφηθεί απ’ την ελληνική κοινωνία, χωρίς να δημιουργηθούν γκέτο και άλλοι διαχωρισμοί. Και στην ύπαιθρο και στις πόλεις. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η ανάταξη της οικονομίας. Πλην όμως, ανάταξη της οικονομίας με μνημόνια είναι πράγμα αδύνατον.

Τα μνημόνια, εκτός απ’ τη θανατηφόρα επίδρασή τους στην οικονομία, στο πολίτευμα, στην κοινωνία και την πολιτική, επιδεινώνουν και το προσφυγικό πρόβλημα. Και ως προς τη διαχείρισή του, και ως προς τις συνέπειές του. Σε μια οικονομία απελευθερωμένη απ’ τα μνημόνια, χιλιάδες οικογένειες Σύρων θα μπορούσαν να αναζωογονήσουν την ύπαιθρο, να εργασθούν στον δευτερογενή τομέα, εργάτες κι επιστήμονες, ή να απορροφηθούν στον τομέα παροχής υπηρεσιών. Προγραμματισμένα και οργανωμένα. Δεύτερη πατρίδα για τους ίδιους και πρώτη πατρίδα για τα παιδιά τους - χίλια χρόνια έχουμε ζήσει μαζί και δυο χιλιάδες χρόνια γνωριζόμαστε...

Ομως, «μετά» τα μνημόνια θα είναι αργά - αν αυτό το «μετά» υπάρξει ποτέ.

ο Στάθης στον Ενικό