Όποιος δεν ρισκάρει, δεν πίνει σαμπάνια!

Βρε που καταντήσαμε, όμως, βρε αδερφάκι μου, μετά την πρώτη χαρά που πήραμε στα τέλη του Γενάρη, ε!? 

Χαρήκαμε, ελπίσαμε, τραγουδήσαμε, κάποιοι δακρύσανε κι όλας, από συγκίνηση -και να τώρα που έρχονται και σου λένε ότι δύο είναι οι λύσεις που προδιαγράφονται στον ορίζοντα και κόψε εσύ τώρα το λαιμό σου κι αποφάσισε…

Η πρώτη λύση είναι, λέει, ο επώδυνος συμβιβασμός. Να συνεχίσομε, λέει, να ονομάζουμε το ψάρι, κρέας και τον καθημαγμό της κοινωνίας μας να συνεχίσομε, λέει, να τον ανεχόμαστε και να τον ονομάζουμε, λέει, "μεταρρυθμίσεις". 

Να συνεχίσομε, λέει, την προηγούμενη αδιέξοδη πολιτική, μέχρι να τα τινάξει τα πέταλα η ήδη αναιμική οικονομία μας και μαζί κι η κοινωνία μας και να συνεχίσουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι σαν τις μύγες, άλλοι επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος της φαρμακευτικής τους αγωγής, άλλοι πηδώντας από τις ταράτσες κι άλλοι από τις αναθυμιάσεις των αυτοσχέδιων μαγκαλιών τους, όταν με τον καιρό σφίξουν ξανά τα κρύα. 

Να συνεχίσομε, λέει, την πολιτική που ακυρώσαμε με τη ψήφο μας, στις 25 Ιανουαρίου. Να παραδεχτούμε, λέει, ότι στην Ευρώπη που σχεδιάζει το ευρω-ιερατείο για μας, χωρίς εμάς, οι εκλογές είναι μια διαδικασία περιττή κι αχρείαστη. Να τις καταργήσομε, λέει, τις εκλογές και να διορίζουμε για πρωθυπουργούς τους παπαδήμιους και για υπουργούς τα θρασίμια του εσμού.

Η δεύτερη λύση, λέει, είναι η ρήξη και η έξοδος από τη νομισματική ένωση. Μάλιστα! Αλλά τι σημαίνει αυτή η ρήξη,  στην πράξη? Κανείς δεν ξέρει  να σου πει επ' αυτού τίποτα πρακτικό, ούτε κάτι χειροπιαστό, παρεκτός από τις θεωρίες και τα φούμαρα που μας αραδιάζουν κάτι σπουδαιοφανείς οικονομολόγοι. 

Αλλά ενδόμυχα το καταλαβαίνεις κι από μόνος σου ότι οι θεωρίες αυτές είναι για τα πανηγύρια κι ότι καμιά σχέση δεν έχουν με τη ζώσα και ζοφερή σου πραγματικότητα, όταν στην Ελλάδα σήμερα δεν παράγουμε ούτε βίδα, που λέει ο λόγος∙ και δεν τη θες ούτε αυτήν τη λύση, το λένε και οι δημο(σ)κόποι που καταγράφουν τη γνώμη σου.

Θα πεταχτεί, βέβαια, ο άλλος ο ξερόλας και θα σου πει ότι δεν είναι αυτή η γνώμη σου κι ότι λάθος νομίζεις. Θα σου πει ο ξερόλας ότι οι δημο(σ)κόποι είναι ψεύτες και οι σφυγμομετρήσεις τους παραπλανητικές. 

Μάλιστα. 

Για να το δούμε κι αυτό, μια στιγμή: πράγματι, είναι γενική η πεποίθηση ότι οι δημο(σ)κόποι είναι λίγο, έως και πάρα πολύ, μπαγαπόντηδες, το ξέρεις κι εσύ από μόνος σου. Δεν σου χρειάζονται τα φώτα του ξερόλα...

Εξάλλου, άμα είναι καλός κανείς σ’ αυτή τη δουλειά κι έχει και λίγη φαντασία, μπορεί να τα μαγειρεύει τα πράγματα και να σου στήνει παγίδες με τον τρόπο που διατυπώνει τα ερωτήματά του, κι έτσι να σε καθοδηγεί εκεί που θέλει. 

Μπορεί να κόβει από δω, να ράβει από εκεί και τα κάνει στο τέλος ό,τι θέλει τα νούμερα. Μπορεί να λέει μισές αλήθειες που εν τέλει να καταλήγουν σε ψέματα, ακόμα και χωρίς να παραποιεί τα στοιχεία, μόνο με απλές αναγωγές ή στριμώχνοντας τα νούμερα μέσα σε εξωτικά τεστ στατιστικής σημαντικότητας κι άλλα περίτεχνα, ακατανόητα στους περισσότερους.

Αλλά όταν οι διαφορές είναι συντριπτικές υπέρ του ενός ή κατά του άλλου θέματος, τότε τι να σου κάνουν κι οι δημο(σ)κόποι? Έχουν κι αυτοί μιαν επαγγελματική φήμη να υπερασπιστούν, κακά τα ψέματα. 

Όταν σου λένε, λοιπόν, ότι οι 7 στους 10 συνέλληνες θέλουν να βρεθεί μια λύση εντός του ευρώ, ε τότε, όπως και να το κάνουμε, οι περισσότεροι δεν μπορεί παρά να επιθυμούν λύση εντός του ευρώ... Εξάλλου, κι εσύ σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνεσαι, έτσι δεν είναι? 

Όχι ότι είσαι ευχαριστημένος εντός αυτής της ευρωπαϊκής φυλακής, αυτό δα έλειπε. Όμως, πώς να δραπετεύσεις, όταν αυτή η φυλακή είναι χτισμένη στη μέση του πουθενά και γύρω-γύρω, σε μεγάλη ακτίνα υπάρχουν αμέτρητα χιλιόμετρα άνυδρης και αχαρτογράφητης γης, έτσι δεν είναι?

Και τι να κάνεις, λοιπόν, θα μου πεις! Να σκύψεις το κεφάλι και να δεχτείς την καταδικαστική απόφαση του ευρω-ιερατείου -κι ας είσαι αθώος του αίματος? Δεν μπορείς. Δεν το βαστάει η ψυχή σου!

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λέει, κι αποφάσισε εσύ! 

Λοιπόν δεν είναι έτσι τα πράγματα! Δεν μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα, αν το καλοσκεφτείς. 

Δεν είναι δύο οι λύσεις, πάντα υπάρχει κι ο τρίτος δρόμος! Ο δρόμος της στάσης πληρωμών, για να μην πολυλογούμε. Απλό είναι: ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, όπως ακριβώς το είπε κι ο Πρωθυπουργός μας! 

Μα θα μας διώξουν από το ευρώ, αν κάνομε στάση πληρωμών, σου λέει ο γραβατωμένος κονδυλοφόρος -κι από δίπλα του κι η σκρόφα με το βαρύ μακιγιάζ, τα ίδια επαναλαμβάνει- και σου πουλάνε όλοι εξυπνάδα από το γυαλί! Μπά? 

Και που το είδανε, άραγε, γραμμένο ότι θα σε διώξουν από την ευρωζώνη, αφού στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν είναι πουθενά γραμμένο κάτι τέτοιο? Επειδή το λένε οι παπαγάλοι της Τηλεδημοκρατίας μας κι οι άλλοι παρατρεχάμενοι, κάθε βράδυ από τις οχτώ μέχρι τις δέκα, σημαίνει ότι ισχύει κιόλας? Μωρέ για φαντάσου! Όχι, πες μου, που το είδανε γραμμένο?

Μα θα μας κλείσουνε την κάνουλα της ρευστότητας και θα πεθάνουμε από την πιστωτική ασφυξία, τιτιβίζουν οι γαλαζοπράσινοι παπαγάλοι και τα ίδια συρίζουν από δίπλα κι οι ποταμίσιες νεροφίδες! Μπα, αλήθεια? 

Μήπως μας συμβαίνει κάτι διαφορετικό, τόσον καιρό που στραγγίζουν την οικονομία ή τώρα τελευταία που σκουπίζουν από πάνω και τα υπολείμματα των αποθεματικών μας, για να αποπληρώνονται οι δόσεις αυτού του ειδεχθούς κι ανεξέλεγκτου χρέους που όλοι όσοι έχουν μια κάποια σοβαρότητα, συμφωνούν ότι δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί? 

Άκου να δεις: τόσα χρόνια που μας ξεζουμίζουνε, κουτσά-στραβά, κοντεύουμε να το πετύχομε πια, αυτό το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα, έτσι δεν είναι? Έτσι είναι! 

Όμως, αδερφέ μου, πρέπει να σοβαρευτούμε κι εμείς!

Φαντάσου τι έχει να γίνει, αν πράγματι σοβαρευτούμε λιγάκι, κι αρχίσομε να κλείνομε από λίγο-λίγο και τις τρύπες στο σουρωτήρι της δημόσιας διοίκησης. 

Ακόμα περισσότερο, σκέψου τι θα συμβεί αν καταφέρομε επί πλέον, να βάλομε κι ένα χαλινάρι στο πάρτι των κρατικοδίαιτων κουμπάρων που, με την κουτάλα στο χέρι, μια ζωή χαρισάμενη, τρώνε και πίνουν ασταμάτητα και μέχρι σκασμού εις υγείαν ημών των κορόιδων.

Σκέψου ακόμα, ότι αρχίζουν σιγά-σιγά να έρχονται κι οι τουρίστες κι ότι οι Βαρουφίτσες όλου του κόσμου, που οσονούπω θ' αρχίσουν να μας επισκέπτονται για να μαζέψουν τον ελληνικό καλοκαιριάτικο ήλιο τους, μετά από όλη αυτή τη φασαρία που έχει γίνει, θα τους αγριοκοιτάζουν φέτος τους πονηρούς τους ταβερνιάρηδες και τους μπαταχτσήδες τους καφετζήδες, αν κι όποτε αποκοτούν πάλι να κλέβουν τους φόρους που εισπράττουν, χωρίς να κόβουν αποδείξεις… 

Κι να χρειαστεί να πληρωθούν και μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι ή κάποιοι συνταξιούχοι, για λίγο καιρό, με χρεόγραφα, τι να σου πω, δεν πιστεύω να χαλάσει κι ο κόσμος. 

Καλύτερα είναι να αργοπεθάνουν οι γριές κι οι γέροι μας στην ψάθα, κατά που απαιτούν, οι "θεσμοί"? Που, άσε τι λένε, δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν ούτε κρατικά χρεόγραφα ούτε άλλα εσχατολογικά μέσα έναντι των μισθών και των συντάξεων, αν σοβαρευτούμε πραγματικά!  

Μωρέ, σου λέω εγώ, ας τους πούμε εμείς ότι νισάφι και φτάνει πια, και τότε να δεις πως θα τρέχουν και δε θα φτάνουν, οι… "θεσμοί". Τότε να δεις, πως θα κάτσουν κάτω να συζητήσουν, οι άτιμοι, τον έντιμο συμβιβασμό…   

Αλλά, κακά τα ψέμματα, πρέπει να σοβαρευτούμε κι εμείς, σου επαναλαμβάνω. Ούτε συγχωροχάρτια στους μεγαλοαπατεώνες ούτε χαρίσματα στους εθνικούς προαγωγούς ούτε σούρτα-φέρτα και αερολογίες των υπουργών στα βοθροκάναλα της μαζικής μας εξαπάτησης, από το πρωί ίσαμε το βράδυ ούτε τίποτα από όλα αυτά… Μόνο να στρώσουν τους πισινούς τους κάτω και να δουλέψουν οι υπουργοί κι οι συμβουλάτορές τους, χρειάζεται… 

Μην τους αφήνεις να σε τρομοκρατούν, σου λέω εγώ αδερφάκι μου, κι όλα θα πάνε καλά… 

Έτσι τουλάχιστον πιστεύω εγώ και δεν σου λέω ότι αποκλείεται να κάνω λάθος, αλλά εδώ που φτάσαμε, αντί να πηδήξουμε στο γκρεμό ή να χαθούμε στο ρέμα, ας δοκιμάσουμε να πούμε το δικό μας "όχι", όπως έχουν κάνει τόσες φορές οι πρόγονοί μας, που τόσο τους αγαπάμε και τους θαυμάζουμε. 

Στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως συνηθίζουν να λένε κι οι φίλοι μας Ρώσοι, όποιος δεν ρισκάρει, δεν πίνει σαμπάνια! Έτσι είναι!

ΟΚΤΑΝΑ

από Alexandros Raskolnick