Ο τρίτος δρόμος για το τρίτο μνημόνιο

Μια μικρή σοσιαλδημοκρατική ιστορία. Απ’ όταν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ας πάρουμε τα δύο ισχυρότερα, SPD στη Γερμανία και τους Εργατικούς στην Αγγλία) αποφάσισαν να στραφούν προς τα δεξιά κι εκτός απ’ την εργατική τάξη και τους μικροαστούς να προσθέσουν στην εκλογική τους πλατεία και τους μεσοαστούς, έγιναν κόμματα κεντρώα ή, όπως θα λέγαμε εδώ, «κεντροαριστερά» (κατά έναν παλαιολιθικό... νεολογισμό που ανέσυρε απ’ τη δεκαετία του ’60 ο κ. Σημίτης και,

τη ευγενή φροντίδι των προσκείμενων στην ομογενοποιημένη σκέψη ΜΜΕ, καθιερώθηκε στην κυρίαρχη πολιτική ομολογία). Ο κ. Τόνυ Μπλαίρ με τον «τρίτο δρόμο» (μάλιστα προς τον «σοσιαλισμό» ο ερίφης) και το SPD με την«ατζέντα Σρέντερ» εισήγαγαν τον «εκσυγχρονισμό», δηλαδή την ώσμωση της σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό και την πλήρη ένταξη των κομμάτων τους στον στρατηγικό σχεδιασμό των αστικών τάξεων - στις χώρες τους και διεθνώς. Τις δεξιές στροφές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων τις πλήρωσανπρώτα απ’ όλους οι αριστερές τους πτέρυγες.

Σήμερα, τα απομεινάρια της αριστερής πτέρυγας του SPD έχουν πάει στην Die Linke, ενώ η αριστερή πτέρυγα των Εργατικών αργοσβήνει από εκλογές σε εκλογές και από Συνέδριο σε Συνέδριο.

Παρ’ ότι η μεσαία τάξη (με τον ένα ή τον άλλο ρυθμό, αλλά παντού στη Ευρώπη) εκπίπτει σε μικροαστική και εργατική, παρ’ ότι οι μικροαστοί προλεταριοποιούνται και παρ’ ότι ένα μεγάλο μέρος του προλεταριάτου ξεπέφτει σε κατάσταση λούμπεν, οι αριστερές πτέρυγες αυτών των κομμάτων δεν «ανασταίνονται», αλλά εξακολουθούν ημιθανείς να πληρώνουν την ταξική προδοσία των κομμάτων τους στο σύνολό τους. Οι Αριστεροί που έχασαν την εμπιστοσύνη του λαού πληρώνουν τίμημα πολύ πιο βαρύ απ’ τους δεξιούς συντρόφους τους (οι οποίοι, άλλωστε, ως κεντροαριστεροί πλέον έχουν μπει σε άλλα «κόλπα», υπηρετώντας τους αστικούς σχεδιασμούς απροκάλυπτα χωρίς «ιδεοληψίες»).

Το ίδιο περίπου (τηρουμένων των αναλογιών, λόγω των διαφορών σοσιαλδημοκρατίας - ευρωκομμουνισμού) συνέβη και με τα μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης. Απ’ το PCI απέμεινε ένα κεντροαριστερό μόρφωμα δεξιών πολιτικών που ασκούν ακροδεξιά οικονομική πολιτική και απ’ το Κ.Κ.Γ. ένα σπάραγμα αριστερών στα ήσσονα και ελλιποβαρών στα μείζονα, που κρατιέται στη ζωή με τα δόντια, μέσα σε έναν κυκεώνα μεταμορφισμών της υπόλοιπης Αριστεράς, που έως τώρα δεν την έχει οδηγήσει κι αυτήν πουθενά.

Επιστρέφοντας στα δικά μας, θα λέγαμε κάτι που (δεν) έλεγε οΜπάμπης ο Φλου, ότι δηλαδή η πολιτική δεν είναι πρέφα, δεν είναι πόκα, είναισκάκι.

Οτι η πολιτική δεν είναι καφενείο, είναι «σαλόνι» και διαδήλωση (είτε όταν συγκρούονται, είτε όταν συμβιώνουν - ως την επόμενη σύγκρουση).

Αν λοιπόν δούμε τη σκακιέρα, βλέπουμε να έρχεται μια συμφωνία (είτε εν όψει μιας επόμενης συμφωνίας, είτε ως κατάληξη προηγούμενων συμφωνιών). Με δεδομένη την έως τώρα στάση των εξ Εσπερίας συνομιλητών μας και με δεδομένους τους στόχους τους (να κάνουν την Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη), το πακέτο των όρων που θα μας προτείνουν μάλλον σε φέρετρο θα φέρνει παρά σε πακέτο.

Αν αναλύουμε σωστά, οι όροι αυτοί θα σημαίνουν μέτρα που η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα μπορεί να πάρει, όσο κι αν τα ψιμυθιώσει, όσους ευφημισμούς κι αν χρησιμοποιήσει. Επ’ αυτού ακριβώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλείται (με απεύθυνση κυρίως στον κ. Τσίπρα) να αφήσει τις «ιδεοληψίες» κατά μέρος, να απαλλαγεί απ’ τα «αριστερά της βαρίδια»

και να αποδεχθεί μια αισχρή συμφωνία, αλλά τη μόνη που της προσφέρεται!

Αλλιώς η Ελλάδα γκρεμίζεται (ενώ με την αποδοχή της συμφωνίαςθάβεται). Ενα πραγματικό Μήλιο Δίλημμα.

Η επόμενη κίνηση στη σκακιέρα είναι δική μας και δεν έχει γίνει ακόμα. Επ’ αυτής, απ’ τους αντιπάλους της κυβέρνησης και της χώρας γράφονται σενάρια (αλλά και γίνονται ενέργειες, ώστε τα σενάρια να αποκτήσουν σάρκα και οστά). Τα σενάρια: 1. Η συμφωνία έρχεται στο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά σειρά υπουργών διαφωνεί. Παρά ταύτα, είτε με παραίτηση υπουργών είτε χωρίς, η συμφωνία παίρνει την άγουσα προς το Κοινοβούλιο. 2. Στη Βουλή η συμφωνία υπερψηφίζεται απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (και η γάτα τρώει τη ζημιά) ή δεν υπερψηφίζεται από μέρος των κυβερνητικών βουλευτών, οπότε η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη. 3. Στην περίπτωση που καταψηφίσουν μεν κυβερνητικοί βουλευτές, αλλά υπερψηφίσουν αντιπολιτευόμενοι, αν ο κ. Πρωθυπουργός δεν ζητήσει αμέσως τη διάλυση της Βουλής, θα μπούμε σε μια κατάσταση νόθας δεδηλωμένης - αυτό που ζητά το Ποτάμι και η μισή Ν.Δ. Οπου, οποιαδήποτε κυβέρνηση με οποιονδήποτε πρωθυπουργό θα βασίζεται σε έναν κοινοβουλευτικό συσχετισμό διαφορετικό απ’ αυτόν που σχηματίστηκε με βάση την εντολή του λαού. Θα έχει, δηλαδή, συμβεί ένα «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα». Πράγμα το οποίον είναι αδύνατον να δεχθεί, πόσω μάλλον να συμπράξει σ’ αυτό, οποιαδήποτε πλευρά της Αριστεράς.

Δεν είναι παράξενο ότι αυτά τα σενάρια κι άλλα σενάρια σαν αυτά κυριαρχούν στον Τύπο, αλλά και στους κύκλους εκείνους που στο e-mailΧαρδούβελη έβλεπαν μια κάποια λύση, παραμένοντας οι ίδιοι στη διακυβέρνηση μιας χώρας που θα είχε, με τη βοήθειά τους, μετατραπεί σε προτεκτοράτο.

Παρ’ ότι η κυβέρνηση άλλαξε, οι εταίροι μας επιμένουν, όπως φαίνεται ως τώρα, στην ίδια λύση, ίσως και χειρότερη, για να εξευτελίσουν, με την ευκαιρία, την Αριστερά οριστικώς. Μάλιστα

όσον αυτή η πίεση των εταίρων μας δανειστών (δηλαδή δυναστών και δολοφόνων) εντείνεται, τόσο μέσα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται διαφοροποιήσεις, ομαδοποιήσεις και φυγόκεντρες τάσεις ως μη όφειλαν. Δυστυχώς αυτό, ως ένα βαθμό, οφείλεται στον τρόπο που έγιναν οι διαπραγματεύσεις, στην κακή ως ανύπαρκτη ενημέρωση του κόμματος και σε ένα σώου λαϊκής, τάχα μου, κατανάλωσης περί το στυλ κι όχι την ουσία των διαπραγματεύσεων.

Την ύστατη ώρα, διότι στην ύστατη ώρα βρισκόμαστε, η ηγεσία της κυβέρνησης και ταυτοχρόνως ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να απευθυνθεί στον λαό, υπερβαίνοντας το είδος εκείνο της ενημέρωσης στο οποίο κυριαρχεί η Διαπλοκή και να αναλάβει την ευθύνη της αλήθειας.

Η κυβέρνηση αυτή ή θα βασισθεί σε διαδηλώσεις υποστήριξης ή θααντιμετωπίσει διαδηλώσεις κατσαρόλας...

ο Στάθης στον Ενικό