Έλεγαν παλιά κάτω στο χωριό ένα μύθο. Mιά φορά ένας «τσάκαλος» είχε πιάσει ένα «ζυγούρι» κι ετοιμαζόταν να το φάει. Εκείνο τον παρακάλεσε να το αφήσει να πει το τελευταίο του τραγούδι, κι ο τσάκαλος σαν χαζός σκέφτηκε ότι θα ’ταν πιο νόστιμο αν το έτρωγε μετά μουσικής και δέχθηκε.
Άρχισε λοιπόν ο αμνός να βελάζει μπεε..μπεεεε , το άκουσαν οι χωριανοί, πήραν τα παλούκια και που σε πονεί και που σε σφάζει το σαρκοβόρο το τσακάλι. Έτσι καταματωμένο αποτραβήχτηκε μέσα σε μια «πουρναριά» και μονολογούσε «τι τά ’θελα εγώ ο βλάκας τ ’αρνίσια τα τραγούδια».
Το ίδιο θα λένε την επομένη των εκλογών κι ένα σωρό υποψήφιοι που αντί για τη βουλή θα πάνε στα σπίτια τους. Μάλιστα αυτή τη φορά θα είναι και πολλοί, λόγω και των πολλών κομμάτων που δεν θα πιάσουνε καν το όριο να μπούνε στη βουλή.
Αλλά τι να πω, το τραβάει ο οργανισμός τους φαίνεται. Γιατί άλλο είναι να είσαι μέλος του πολιτικού μηχανισμού ή τουλάχιστον κάποιος επώνυμος, κι άλλο τελείως ονειροπαρμένος.
Βέβαια οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι δεν θα εκλεγούν και κατεβαίνουν για το ζήτω και το θεαθήναι. Αλλά πάλι και ποιος δεν έχει στην άκρη του μυαλού του και μια τρελή ελπίδα; Είναι κι αυτό ανθρώπινο.
Μια τέτοια προεκλογική περίοδο σε χρόνια παλαιότερα, μου εξομολογήθηκε ένας βουλευτής που είχε έρθει για να του φτιάξω προεκλογικά φυλλάδια, ότι είχε καταθέσει ένα σπουδαίο νομοσχέδιο, με σκοπό να περιοριστούνε τα τροχαία ατυχήματα. Στο τέλος μου είπε ανακάλυψε ότι ουδείς άλλος στο ναό της Δημοκρατίας ενδιαφερότανε γι’ αυτό το φλέγον θέμα.
Κατόπιν πιέσεών του είπε, είχαν συστήσει μια επιτροπή όπου δεν πατούσε ποτέ κανείς ! Τότε ανακάλυψε ότι η βουλή δεν υπήρχε για να λύνει προβλήματα, αλλά για να δημιουργεί καινούργια. Τα παλιά τα άφηναν είτε να τα λύσει ο χρόνος, είτε να μαζεύονται όπως το χρέος, και μ’ ένα νυκτερινό νόμο να τα ξεπετάξουνε μετά.
Αυτό έκανε και κάνει κύριοι σ’ όλη τη μεταπολίτευση, το σπίτι της Δημοκρατίας. Νομοθετεί συνέχεια αλλά κανείς δεν γνωρίζει τους νόμους. που ψηφίζονται .Οι τροϊκανοί το εμπεδώσανε αυτό καλά. Τους υπόσχονταν να λυθεί κάποιο θέμα. Το περνούσαν από την βουλή και καλημέρα μας παιδιά τραλαλά –τραλαλά.
Έτσι κυβερνιέται πατριώτη αυτή η χώρα εδώ και χρόνια. Στην τύχη. Εδώ και χρόνια γυρίζει ο κάθε εγκάθετος τιμονιέρης το τιμόνι, ο καπετάνιος και οι γαλονάδες στην γέφυρα διαβουλεύονται, αλλά κανείς ποτέ δεν πήρε μυρουδιά ότι το τιμόνι δεν επικοινωνεί με την προπέλα! Κάπου στα αμπάρια έχουνε στήσει άλλοι το πηδάλιο που το χειρίζονται ξεπουλημένοι και λαμόγια, και που σε τίποτα δεν το’ χουν να το φουντάρουνε το βαπόρι στα βράχια, να πάρουνε οι ξένοι πλοιοκτήτες την ασφάλεια.
Μετά ψάξε κορόιδο Έλληνα εσύ, ποιον Καραγκιόζη καπετάνιο να διαλέξεις…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου